Έχω την γνώμη πως ο λαός που καλοκοιμάται στον καναπέ, ξυπνάει σε φέρετρο.

–Το γελοίον της Ιστορίας είναι ότι όλοι αυτοί οι φλώροι και τα φυτά του Χάρβαρντ, του Λόντον Σκουλ οφ Εκονόμικς και όλων των άλλων Κολλεγίων που παράγουν Γιάπηδες του Κώλου έχουν γεμίσει τον κόσμο με πτώματα και πιστολίδι

–Οι όποιες τυχόν δυναμικές που θα μπορούσε να αναπτύξει η κοινωνία προς την αυτόνομη προοπτική της, απορροφούνται από εξορθολογισμένους ιδεολογικούς μηχανισμούς που αναπτύσσουν θεσμικές οργανώσεις όπως κόμματα, εκκλησίες, συνδικάτα, ΜΜΕ, κλπ., έτσι ώστε (η καθεμία με το μακρύ και το κοντό της) να συμβάλλει στο να διασπείρονται οι γνώμες σχετικά με τα συν και πλην μιας πολιτικοοικονομικοκοινωνικής δυνατότητας, να θολώνει το τοπίο, και όλος ο αγώνας να διεξάγεται τελικά σ’ ένα παθητικό πεδίο ανταλλαγής ιδεολογικών παραινέσεων, αντεγκλήσεων και εντολών. Οπότε στην πράξη ουδέν.

–Οι μάζες δεν θέλουν ηγέτη, θέλουν ψυχαναλυτή. Οι νευρώσεις τους είναι τόσο καταλυτικές στην αυτοκαταστροφική τους τάση που, μάλλον, ένας ψυχαναλυτικός λόγος θα μπορούσε να εκμαιεύσει τουλάχιστον την κακή ρίζα των ψυχαναγκαστικών εμμονών τους. Όσο για τη θεραπεία; Ε, θα την βρουν πάλι τα σωτήρια κόμματα.

Αλέξανδρος Αραμπατζής

«Γεννιόμαστε άντρες ή γυναίκες, δεν ερχόμαστε όμως στον κόσμο για να γίνουμε σύμφωνα με τους νόμους της φύσης ούτε σύζυγοι, ούτε καθολικοί, ούτε προτεστάντες, ούτε Πορτογάλοι, ούτε Άγγλοι. Γινόμαστε ό,τι γίνουμε μόνο με την επίδραση των κοινωνικών θεσμών. Γιατί όμως είναι κακοί οι κοινωνικοί θεσμοί;» αναρωτιέται, με τη σειρά του, στον «Αναρχικό Τραπεζίτη» του ο κύριος Πεσόα που σπεύδει αυθωρί να δώσει απάντηση στο δικό του ερώτημα: «Επειδή πρόκειται για θεσμούς επειδή δεν είναι φυσικοί. Το κράτος είναι τόσο μηδαμινό όσο και το χρήμα, οι θρησκείες τόσο ασήμαντες όσο και η οικογένεια. Κι αν υπήρχαν κι άλλοι θεσμοί αυτού του είδους, θα ήταν το ίδιο κακοί, ακριβώς επειδή θα ήταν θεσμοί, επειδή απλώς θα κάλυπταν και θα εμπόδιζαν τα φυσικά δεδομένα. Και κάθε σύστημα, εκτός από το καθαρά αναρχικό που θέλει να καταργήσει όλους αυτούς τους θεσμούς, δεν είναι παρά ένας θεσμός…»

Όπως ας πούμε του Προέδρου Δημοκρατίας που παζαρεύεται ανάμεσα σε έγχρωμα ψηφοδέλτια και διαφανείς φακέλους σκηνοθετώντας, με την οκά, μια σκοπιμότητα: «Δυόμιση κιλά βαρύς βαρύς ο πατριωτισμός, να τον αφήσω;» Ή «έχω πάνω κάτω τους 180, Δεν τους βρίσκουμε και κάποιον να ψηφίσουν;». (Μήπως τελικά δε χρειάζεται πρόσωπο, αλλά ένα κομπιουτεράκι με αύξοντα αριθμό «180» που θα υπογράφει παθητικά καθότι «ανεύθυνος» στην κυνικότητά του¹, αδιακρίτως –καθότι «θεσμικός», ταχύτατα –σαν το check in του αεροδρομίου– και αυτομάτως (αλλοιώνοντας τον κοινοβουλευτικό χαρακτήρα του πολιτεύματος) όλες τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που θα του στέλνουνε σωρηδόν…). Το πλεονέκτημα της αγοράς είναι ότι διαλέγεις εκ των προτέρων το εμπόρευμα.    

Θεσμικός ο ρόλος του λογοκριτή σε μια δικτατορία προκειμένου ο πολίτης να απαλλάσσεται των περιττών σκέψεων/γνώσεων. Κάτι ανάλογο των σημερινών ενημερωτικών εκπομπών που απλώς, επειδή έχουν και προϊόντα να προωθήσουν, χρειάζονται τον θεατή-καταναλωτή σε τοπική (λήθαργο) και όχι ολική νάρκωση. Εξ ου και η ρωμαϊκής εμπνεύσεως αρένα των πάνελ και των παραθύρων. (Καθότι είναι αντιοικονομικό να μας στοιβάζουν στα στάδια και να μας αμολάνε στα φιλεύσπλαχνα θηρία. Μας καταβροχθίζουν από μόνοι τους και όχι μόνον τα πέντε τελευταία χρόνια).

Θεσμός ο πρύτανης που χάριν της μάθησης απευθύνεται στο θεσμικό ρόλο των δυνάμεων καταστολής, κατά τα πρότυπα του Παπαμιχαήλ στο θρυλικό «Το ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο»). Γιατί αν δεν περιφρουρήσουν τα ΜΑΤ τα Πανεπιστήμια, τη δημόσια ραδιοφωνία/τηλεόραση, το Υπουργείο Πολιτισμού, τη Χαριλάου Τρικούπη, την Ηρώδου Αττικού, την Καλλιδρομίου –όπου και το περίφημο Α/Τ Εξαρχείων (με τη χρυσοποίκιλτη φύλαξη κόστους του μισού προϋπολογισμού του ΙΚΑ), τον Άγνωστο Στρατιώτη –εδώ απαιτούνται και κιγκλιδώματα για να προστατευθεί ο ανώνυμος ήρωας από τους συμπατριώτες του διαδηλωτές(!), το Μέγαρο Μουσικής, την Αρχιεπισκοπή, την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής και τους πέριξ δρόμους, τον Πατάκη, τον Γέρο του Μοριά στη Σταδίου (οι Βαυαροί πάντα τον είχαν υπό την προστασία τους τον Κολοκοτρώνη), τη Δημοκρατία, ποιον θα φυλάξουν;

Θεσμοί τα Γκουαντάναμο, οι φυλακές Υψίστης Ασφαλείας, τα βασανιστήρια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών –άγνωστος ο αριθμός τους ανά την Ελλάδα, κάτι σαν το δικό μας χρέος που παραμένει γρίφος, ή σαν το «άνοιγμα» του Μεγάρου Μουσικής –ένας ακόμα θεσμός το ίδιο νεφελώδης κι επώδυνος όπως η τέχνη–, που ανέλαβε, αμφότερα, να υπηρετήσει ένας μη «Αναρχικός τραπεζίτης», ο κ. Ι. Μάνος της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών. (Το χαρτοφυλάκιό μου για μια όπερα!)

Θεσμός οι αυλές, οι αυλικοί και οι αυλοκόλακες με τους ευγενείς (και τις κυρίες τους) να συναγωνίζονται για τον αριθμό και την ποιότητα των καλλιτεχνών που θα στεγάζουν υπό την Στέγη τους. Κάτι ανάλογο με τα περίφημα ιδρύματα τραπεζών που αφού διασφάλισαν τα κόκκινα δάνεια ρίχτηκαν με τα μούτρα στην τέχνη προμηνύοντας δόξα λαμπρή για δημιουργούς και δανειολήπτες. Γιατί η ζωή θέλει θυσίες κι η τέχνη χορηγούς, που από τα άλλοτε τέια της «Φιλοπτώχου» θα ανταλλάσουν μουσελίνες και αερόβια (λιποδιαλυτά) φιλιά στα Μουσεία Σύγχρονης Έκφρασης.

Θεσμός τα αδικήματα οικονομικού εγκλήματος για μια σειρά ηγετών της Δύσης: Σιράκ, Κολ, Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, Κριστίν Λαγκάρντ, Σόκρατες, Ραχόι, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ του δουκάτου, με φοροδιαφυγή 3 τρισ. ευρώ», μεγαλύτερη και από την έκταση του Λουξεμβούργου! Θεσμική και η δήλωση του εκπροσώπου του πως ο πρόεδρος της Κομισιόν(!) «θα επιλέξει ο ίδιος πότε θα μιλήσει για την υπόθεση».

Θεσμός οι πατριώτες με τις δύο τρεις off shore, αλλά και την εμπλοκή τους σε αγορές Super Puma και εξοπλιστικών προγραμμάτων, ταγμένοι απ’ το θεό να μεριμνούν για το αξιόμαχο της χώρας.

Θεσμός η χάραξη πολιτιστικής πολιτικής της Αριστεράς από μια παρέα 2-3 κολλητών, ο εξής ένας. Άλλωστε τις επιτροπές φρόντισε να πρώτος τις αποφορτίσει ο Βαμβακούλας με την θρυλική πρότασή μου «να κάνουμε μια τριμελή από 5-6 άτομα»). Μετά, τις απαξίωσε θεσμικά το σύστημα βάζοντας το μαχαίρι στο κόκκαλο των πορισμάτων.  

Αυτό θα μπορούσε να μοιάζει παράδοξο σε όποιον πιστεύει ακόμη, αφελώς, ότι υπάρχουν παράδοξα σε τούτο τον κόσμο, επανέρχεται διαστρεβλώνοντας την εξωτερική ηθική τής (επίπονα και ανά τους αιώνες) διαμορφωμένης πραγματικότητας, ο ηττοπαθής Πεσόα αφήνοντας τον κόσμο σ’ αυτούς που γεννήθηκαν να τον κατακτήσουν, κι όχι σ’ αυτούς που ονειρεύονται…

Χαμένος ο χρόνος, ξεριζωμένη μνήμη, αδικαίωτη πορεία, αιώνια οράματα σε τροχιές που δεν μπορέσαμε να ορίσουμε, εξεγέρσεις που απλώς θα γίνουν ιστορία ή θα χαθούν για πάντα στον κονιορτό της «τύρβης και του απόδειπνου».

Οφείλουμε εντέλει να παραδεχτούμε πως Όλα θα οικοδομούνται και χωρίς εμάς/ Όλα θα βαίνουν στην αρχή τους και/ στο τέλος τους/ Χωρίς εμάς². Γενναιότητα ή υποταγή;

«Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι Εθνική επιταγή», έλεγε ο Γιώργος Σεφέρης.

Για αντεθνική προπαγάνδα έκανε λόγο η κυβερνητική εκπρόσωπος του καθεστώτος.

Ζήτω η 28η Μαρτίου 1969

«Μ»

1 «Η σιωπηλή πλειοψηφία στηρίζει τις μεταρυθμίσεις (διάβαζε απολύσεις) του Κυριάκου Μητσοτάκη» αυθαιρέτησε για άλλη μια φορά στον ανέμελο ρόλο του ο κ.Παπούλιας που δεν εκφωνεί απλώς πανυγηρικούς, αλλά ερμηνεύει και τη σιωπή μας.

2 Βικτωρία Θεοδώρου, Μειλίγματα