Η ζωή και η τέχνη ενέχουν στη φύση τους [κάποτε θα λέγαμε στο DNA τους] την ανατροπή. Με συμβάσεις δεν γίνεται η τέχνη ούτε κι η ζωή αντέχεται. Ο Τάσος Βαβατσικλής είχε στη φύση του την ανατροπή, τις αντιθέσεις, τον πόλεμο και την ειρήνη. Μπροστά από την εποχή και τον τόπο του. Και σε μεγάλο βαθμό κατάφερε να επιβάλει αυτή την αντισυμβατική βλ. επαναστατική σκέψη του. Όποιος το είδε κι όποιος το κατάλαβε. Δεν έχει πια, ποτέ δεν είχαν καμιά σημασία οι λεπτομέρειες. Φτάνει που οι δρόμοι μας αντάμωσαν. Αρκεί που κάναμε πολλά μαζί, με τον Μανδραγόρα στην καρδιά και το γραφείο του. Άλλωστε βαθειά τα διαπιστευτήριά του από την εποχή που ο Χρήστος Ηλιόπουλος, ο μικρότερος συλληφθείς στη χούντα του ’67, φαντάρος πλέον της μεταπολίτευσης βρέθηκε πού αλλού στο βιβλιοπωλείο του Τάσου συνταιριάζοντας κι οι δυο τα οράματά τους για μιαν άλλη κοινωνία. Δεν χρειάζονται επιτύμβιοι, και τελετές. Ο Τάσος Βαβατσικλής με την διαρκή παιδικότητα και το υπολανθάνον χαμόγελο, με τον γρήγορο λόγο και την ανοιχτή αγκαλιά ήξερε [κι εξακολουθεί] να διακρίνει το ξεχωριστό από το τετριμμένο. Ένα αντίο αρκεί. Κάποτε οι δρόμοι μας Τάσο ξανά θα συγκλίνουν. Άλλωστε συνέκλιναν στους δύσκολους δρόμους της ζωής. Στις λεωφόρους των Παραδείσων θα κωλώσουμε;
* στη φωτογραφία, από αριστερά : Γιάννης Δάλλας, Τάσος Βαβατσικλής, Σοφία Μενεσελίδου, Ευτύχης Μπιτσάκης και Μαρία Κοκκίνου, σε εκδήλωση του Μανδραγόρα στην Κομοτηνή.