Πώς πεθαίνουν έτσι οι άνθρωποι
ζητιανεύοντας λίγη τύχη…

Απανθρακωμένοι οι δούλοι
οι δουλέμποροι γλυκύτατοι
υπόσχονται παρηγοριά
ρόδινες αφυπνίσεις
και σε δένουν πιο σφιχτά
πλαστογραφώντας κάθε χαμόγελο
στην πλάτη σου φορτώνουν τους νεκρούς
προχώρα!
εσύ είσαι πάντα ο δυνατός
κι έτσι κάνεις
και βλέπεις –σίγουρα– πολλά που δεν σου αρέσουν
αλλά κουβέντα –εννοείται–
ξεχνιέσαι λιγάκι
ρεμβάζοντας το χάος
κι έτσι όπως αυτοί καυχιούνται
εσύ γίνεσαι απρόσεκτος
δένεις πιο σφιχτά τις αλυσίδες
πάνω στην ασφυκτική σου φύση
βίαιο πλαστικό σου λιώνει τα δόντια
μα εσύ χαμογελάς γλυκερά
γιατί στην τελική
έτσι σου έχουν μάθει
και δίχως καμία πρόθεση
δεν επαρκείς για τίποτα
κι ας ξέρεις πως κάποτε πέρασες τούτο το κατώφλι
άνθρωπος αναγκαστικά
τώρα λυσσάς για θάνατο
κι ελπίζεις να ελπίζεις

Αλήθεια αναρωτιέμαι
σε τι;

Μάγδα Χριστοπούλου
Φλώρινα 9-2016