23.6.19 Κυριακή πάλι στην Καλών Τεχνών κλείνει το τριήμερο Φεστιβάλ των Αναρχικών της Ροσινάντε. Έχει δυο πάνελ καυτά, το ένα καθαρά υπόθεση δημοσιογράφων με θέμα τα Fake news και ανάλυση όλης αυτής της συζήτησης γύρω από την αλήθεια και την παραποίηση της είδησης που έχει γίνει της μόδας. Στο άλλο πάνελ αντιπαράθεση για τη χρήση της έννοιας του political correct. Χαρακτηριστικό ότι και οι δύο τίτλοι είναι με αγγλικούς όρους που έχουν γίνει πια του συρμού κι ακολουθεί ένα μονόπρακτο του αιρετικού συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη με τίτλο «Football το παιχνίδι της ανθρωπότητας», -η λέξη ποδόσφαιρο στ΄αγγλικά κι αυτή. Στο πρόγραμμα αναφέρεται ότι θ α υπάρχει συζήτηση με το συγγραφέα και τον σκηνοθέτη. Έκανε ζέστη και οι εκδηλώσεις άργησαν κοντά δυο ώρες να αρχίσουν . Έτσι στριμώχτηκαν χρονικά κι αντί να ακολουθήσει διαδοχικά η μία εκδήλωση την άλλη, συνέπεσαν κάποια στιγμή. Παρακολούθησα όλη την ομιλία των δημοσιογράφων, λίγο από την «Πολιτική ορθότητα και νέος δικαιωματισμός. Διαδικασία χειραφέτησης ή νέα μορφή λογοκρισίας;» για να αφιερωθώ ψυχή τε και σώματι στην παράσταση του Τριαρίδη για την οποία και τελικά ήλθα.
Ο Τριαρίδης μου κίνησε το ενδιαφέρον από το προπερασμένο αυστραλιανό καλοκαίρι όταν ξεφυλλίζοντας το Θεσσαλονικιώτικο περιοδικό «Ποταμόπλοια», στη βιβλιοθήκη μου στο Σύδνεϋ, ανακάλυψα μια γραφή πρωτότυπη και αρκούντως αιρετική. Είδα στο Ιντερνέτ τις συνεντεύξεις του με τις τολμηρές θέσεις του: «Δεν ανήκω σε κανένα έθνος, σε καμία μητέρα-πατρίδα σε κανένα εθνικό κόμμα, κατά τη δική μου γνώμη υπάρχουν πολιτιστικές κοινότητες» και εκτίμησα το θάρρος του να υποστηρίξει την μακεδονική γλώσσα όπως και την απέχθειά του για τη βία. Εντυπωσιάστηκα από τη θυελλώδη του γραφή και τον αχαλίνωτο ερωτισμό των βιβλίων του που σε συνδυασμό με την ιδεολογική εγρήγορση και κοινωνική ευαισθησία κάνουν το έργο του αξιοπρόσεκτο, καθώς μάλιστα πετυχαίνει να διατηρεί υψηλή τη θερμοκρασία. Οι πολέμιοί του, δεν τον άφησαν σε χλωρό κλαρί διαπομπεύοντάς τον στο διαδίκτυο, τον αποκάλεσαν αντίχριστο και ανθέλληνα. Ιδού ένα ελάχιστο απόσπασμα από το μυθιστόρημα τα Μελένια λεμόνια: «Στην αρχή ήταν το Χάος και μέσα στο Χάος ο Θεός, μήτε κοιμόταν μήτε ξυπνούσα. Κάποτε ήλθε η νύχτα τον κύκλωσε ερεθισμένη τον βούτηξε μες τη μαυρίλα της άρχισε να τον γλείφει με τις χίλιες γλώσσες της κι από τούτη την γκαύλα ξεκίνησαν όλα. Κάποτε τινάχτηκαν τα χύσια του κι έλαμψε ο κόσμος».
Καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με έναν από τους πολυάριθμους come il faut συγγραφείς του κατεστημένου, των χοροεσπερίδων και των βραβείων αλλά για ένα προκλητικό άνθρωπο, που είναι αντιρρησίας συνείδησης, είναι εναντίον πάσης μορφής βίας, εναντίον των εθνικών ύμνων «που στάζουν αίμα», εναντίον και των επαναστάσεων όλων των ειδών, πανερωτικός και φιλελεύθερος
Μ’ αυτές τις προσλαμβάνουσες είμαι έτοιμος να δω μια «σκληρή κωμωδία», όπως λέει ο ίδιος, που την έγραψε, στην Αντίς Αμπέμπα, όπου οι συνθήκες ζωής είναι άθλιες και τα παιδιά πέφτουν στους τροχούς των αυτοκινήτων του λευκού ζητιανεύοντας μια δραχμή συνταράσσοντας τον Τριαρίδη. Είμαστε ελεεινοί υποκριτές δεν δίνουμε δεκάρα για τη δυστυχία των άλλων ακόμη κι αυτοί που προτάσσουν προτάγματα κοινωνικής δικαιοσύνης δεκάρα δεν δίνουν για τα παιδιά των κουτιών των παπουτσιών στα ορφανοτροφεία-παράγκες της Αντίς Αμπέμπα. Εκεί τοποθετούν τα εγκαταλειμμένα μωρά οι Αιθίοπες από εκεί υιοθέτησε ένα και ο Τριαρίδης. Υποκριτής είμαι κι εγώ, λέει ο συγγραφέας, αλλά προσπαθώ να ανοίξω ένα διάλογο γι α ζητήματα που αποφεύγουμε να συζητήσουμε.
Τα φώτα σβήνουν η δωρεάν παράσταση αρχίζει στην Καλών Τεχνών. Το έργο είναι μέρος μίας τριλογίας της φρίκης, για να δούμε έχουμε High expectations για «μια τριλογία από αδιανόητα εγκλήματα που διέπραξε ο πολιτισμένος άνθρωπος της Δύσης», όπως λέει ο Τριαρίδης. Αλλά γιατί μόνο της Δύσης; What about της Ανατολής;
Δημήτρης Τζουμάκας