23.6.19 Κυριακή (συνέχεια από προηγούμενο) Στην Καλών Τεχνών ο Σήφης Πολυζωίδης πρωταγωνιστής του μονόπρακτου του Θανάση Τριαρίδη «Football το παιχνίδι της ανθρωπότητας», έχει στήσει την μπάλα κι ετοιμάζεται να σουτάρει προς το κοινό που αποτελείται στην πλειοψηφία του από νεαρά άτομα, αναρχοαυτόνομα, ένα μάλιστα ακριβώς πίσω μου ρουφάει τον καφέ του κροταλίζοντας τα παγάκια του. Αν είσαι στην πρώτη σειρά μπορεί να φοβηθείς μη φας την μπάλα στη μούρη καθώς ο Πολυζωίδης φαίνεται Πολυαγριεμένος μάλιστα. Στην πραγματικότητα είμαι κι εγώ πολυ-δειλό άτομο αλλά προσποιούμαι γενναιότητες κι έτσι συνήθισα να είμαι γενναίος. Άλλωστε ξέρω ότι δεν θα σουτάρει καθώς τα φώτα σβήνουνε και ακούγεται το we are the champions, κάποιοι σκύβουν τ α κεφάλια για να προφυλαχτούν από το βολέ.
Ποια είναι η υπόθεση του έργου; Η ιστορία του ποδοσφαίρου κατά τον Τριαρίδη. Αφού αραδιάσει τα ονόματα όλων των διάσημων ποδοσφαιριστών από Μέσι και Ρονάλντο μέχρι Ζιντάν και Γκαρίτσα και εκθειάσει τα προσόντα τους (δεν έβαλε τερματοφύλακες Γιασίν, Μπεάρα κλπ.) που όλοι οι άρρενες λατρέψαμε, ο Τριαρίδης μας ρωτάει δια του Πολυζωίδη «ποιος ανακάλυψε το ποδόσφαιρο». Αφού δώσει παραδείγματα από την αρχαιότητα λέει ότι είναι κάποιος που δεν τον ξέρει κανείς, μην το ψάχνετε, εφευρέτης είναι ο σφαγέας Κορτές. Στο Μεξικό θέρισε κόσμο και κοσμάκη και μια φορά μάζεψε τους αιχμάλωτους ιθαγενείς και ζήτησε να του φέρουν μία γυναίκα που να είναι έτοιμη να γεννήσει. Της έσκισε την κοιλιά αφαίρεσε το έμβρυο με ένα μαχαίρι ο μέγας κονκισταδόρος κι υποχρέωσε τους ιθαγενείς παίκτες να κάνουν ημικύκλιο και να κλωτσάνε το έμβρυο. Όποιος δεν το έκανε τον έτρωγε πάραυτα η μαρμάγκα. Έτσι γεννήθηκε το ποδόσφαιρο, we are the champions τώρα, η μουσική δυνατά και τα φώτα εκτυφλωτικά και πανηγυρικά κι όχι ρομαντισμοί και Γκαλεάνο, οι άρρενες κατακτητές είναι τέρατα, είναι οι χούλιγκανς οι σημερινοί.
Κι είναι αλήθεια ότι ό ο άνθρωπος βασανίζει τους συνανθρώπους του κάτι που δεν κάνουν τα άλλα ζώα. Είναι το μόνο πλάσμα που βασανίζει κι έτσι ο Θ.Τ. δράττεται της ευκαιρίας όχι απλώς να μας ταρακουνήσει και να μας ενοχοποιήσει αλλά να μας κατατρομάξει κιόλας καθώς τώρα ο Πολυζωίδης στήνει πάλι την μπάλα για σουτ προς το κοινό, αφού πρώτα τοποθετήσει ξυράφια που μας τα δείχνει ότι είναι αληθινά! Ο αυστριακός συγγραφέας Χάντκε σε ένα έργο του βρίζει το κοινό ακατάπαυστα, ο Θ.Τ. απειλεί το κοινό. Κι εδώ είναι η πρώτη ένσταση: Το ότι ο Τριαρίδης σε συνέντευξή του κατά κάποιο τρόπο κομπάζει γι αυτό. Τα κείμενα είναι επιθετικά λέει, απειλείται εφτά (ή έντεκα φορές;) το κοινό. Θέλει να δείξει ότι το θέατρο στη λειτουργία του είναι αστική συνήθεια, ότι οι θεατές είναι παθητικοί μπροστά σε όσα γίνονται βάρβαρα και άδικα καθημερινά στην ανθρωπότητα κι ότι όλοι είμαστε συνυπεύθυνοι κι οι διανοούμενοι περισσότερο, άξιοι τιμωρίας. Αλλά ο Ζαν Πωλ Σαρτρ τα έχει πει όλα αυτά με μια φράση . «Τη στιγμή που κι ένα παιδί πεθαίνει από την πείνα η λογοτεχνία δεν έχει καμία αξία» (συγκεκριμένα ο Σαρτρ λέει πως το βιβλίο του η Ναυτία δεν έχει άξια όταν ένα παιδί κλπ.. Το ίδιο κι ο Αντόρνο διερωτάται αν μπορούν να γραφτούν ποιήματα μετά το Άουσβιτς).
Ωστόσο, μπορεί ο πολύς κόσμος να διαφωνεί με τις ακραίες πολιτικές θέσεις και με την απολυτότητα που εμφανίζονται εμένα όμως μ’ αρέσουν, σε βάζουν σε προβληματισμό και παρόλο που το μονόπρακτο πλατειάζει κάπως (είναι όντως μεγάλης διάρκειας για μονόπρακτο), παρ’ όλο που ίδιος ο Θ.Τ. λέει ότι «δραματουργικά τα έργα (του)μπορεί να είναι κακά να μη λένε τίποτα αλλά μ’ ενδιαφέρει το πολιτικό περιεχόμενο» ο Τριαρίδης ισορροπεί και καταφέρνει να δημιουργήσει ένταση με τα εφέ και την επιθετικότητα αναδεικνύοντας καλύτερα το μήνυμα που μας αποκαλύπτει κακούργος, «πολιτισμένος» άνθρωπος της Δύσης. Τα μηνύματα όμως γίνονται κάποιες φορές και μπούμερανγκ. (Είχε και η Ανατολή τέρατα τύπου Τζέκις Χαν. Ή μήπως θέλουμε να την αγνοούμε ως μη «πολιτισμένη» επειδή δεν είχε Αριστοτέλη; Μα είχε Κομφούκιο)
Τελευταία ένσταση για τη χρήση του ονόματος Μπέκετ στο έργο: Ας είμαστε λίγο σκληροί με τον σπουδαίο Τριαρίδη όπως είναι και αυτός με τους θεατές του. Δεν μπορεί για να κορυφώσει την κριτική του να μετατρέπει σε αντικείμενο χλεύης ένα συγγραφέα του επιπέδου του Μπέκετ. Είναι λάθος να λες «Την ώρα που κάποιος σκοτωνότανε εσείς βλέπατε Μπέκετ». Και ξαναμανά σαν κάτι πολύ υποτιμητικό την ώρα που κάτι στραβό συνέβαινε στον πλανήτη γη «εσείς βλέπατε… Μπέκετ». Μα με τον Μπέκετ έχουμε την επιτομή της λογοτεχνίας εκτός αν συμφωνήσουμε ότι η λογοτεχνία είναι κάτι το παρασιτικό οπότε δεν χρειαζόμαστε και κανένα Τριαρίδη, ως σφαδάζουσα ύπαρξη. «Κάθε λέξη ένας άχρηστος λεκές στη σιωπή και στο τίποτα» (Μπέκετ)
Πέρασαν τα μεσάνυκτα και πήρα ταξί. Αχαρνών και Ιουλιανού κοντά στο σπίτι μου γίνεται χαμός από αστυνομικά . Κάτι χοντρό παίζεται . Είμαι κουρασμένος δεν ανοίγω τον υπολογιστή. Ες αύριον.
24.6.19 Δευτέρα. Βλέπω πως έπεσαν πυροβολισμοί χτες τα μεσάνυχτα που γύριζα από την Καλών Τεχνών κι ότι επρόκειτο για ενδομαροκινό καυγά. Από τις εθνικότητες που συγκεντρώνονται στο λεκανοπέδιο οι Μαροκινοί και οι Γεωργιανοί είναι οι πιο ζωηροί, οι πιο σκληροί. Αν κι αυτά είναι στερεότυπα επίσης. Το κακό είναι ότι μου χαλάνε το μοντέλο της φιλήσυχης περιοχής που ευαγγελίζομαι. Ε δεν είμαστε και Μενίδι, ούτε Ασπρόπυργος όπου δρουν ανεξέλεγκτα φτωχοδιάβολοι και συμμορίες πιτσιρικάδων ρομά. Ούτε Γλυφάδα και Εκάλη να προσελκύουμε το ενδιαφέρον του οργανωμένου εγκλήματος και των σαλταδόρων. Εδώ από καιρού εις καιρόν πέφτει κανα μαχαίρωμα από παρεξήγηση και τίποτα πυροβολισμοί άλλοτε προς εκφοβισμό στον αέρα, άλλοτε στο ψαχνό.
Δημήτρης Τζουμάκας