Όλα της τέλεια. Το σώμα – γυμνασμένο σφιχτό – τα δόντια ολόισια άσπρα, κατάγερα – και τα ρούχα ταιριαστά, καλής ποιότητας, άψογα. Είναι υποδειγματική στη δουλειά της, ευσυνείδητη, τυπική, αποτελεσματική.
–Τα είχα κρύψει καλά. Και με κοροϊδεύανε όλοι. Όμως όταν μπήκαν οι κλέφτες δεν βρήκανε τίποτα απ’ τα χρυσαφικά μου. Τα πεντακόσια ευρώ μόνο που μάζευα για τα κοινόχρηστα. Αυτά πήρανε.
Ακόμη κι αυτό το είχε κάνει τέλεια. Τα χρυσαφικά στη θυρίδα και τα χρήματα – όλα κερδισμένα τίμια απ’ τη δουλειά της, φορολογημένα, δηλωμένα, αμοιβές καθαρές και ξάστερες – στην τράπεζα.
Δεν έχει σύζυγο, ούτε καν σύντροφο. Δεν έχει παιδιά. Η ζωή της, ο εαυτός της, το αμάξι της, το σπίτι της, η δουλειά της, οι καταθέσεις της.
Εργάζεται δίπλα μου. Μπορώ να την παρατηρώ και να την θαυμάζω. Πώς την αντέχει τόση πειθαρχία, αναρωτιέμαι. Πώς την αντέχει τόση προσοχή; Σε έναν κόσμο που κοροϊδεύει τους αδύναμους, ατελή και διεφθαρμένο, σε τούτη τη χώρα που έτυχε να γεννηθεί, να μεγαλώσει, αλλά δεν την αγαπάει, πώς μπορεί να κυνηγάει την τελειότητα αυτή μόνη, ανάμεσα σε όλους εμάς τους ατελείς;
Κρύβω τη φθαρμένη τσάντα μου στο συρτάρι, ανοίγω τον παλιό υπολογιστή που σέρνεται κι αφήνω την ώρα να περάσει όχι χωρίς ενοχές. Οι αδυναμίες, τα πάθη, το έρεβος της παραίτησης. Βυθίζομαι αργά στην ατέλεια.
Και τότε μου συμβαίνει. Εκείνη η μεγάλη σπουδαία, εξαιρετική, λαμπρή και απαστράπτουσα ιδέα πηδάει από τα βάθη του σκοταδιού, εκεί που νόμιζα λουφάζανε οι σκιές της συνείδησης, τα μυστικά και οι αμαρτίες της ζωής μου.
Πετάγομαι απάνω, ο αργός υπολογιστής, το χέρι μου το κακοφτιαγμένο και η καμπουριασμένη μου πλάτη, λάμπουν στην ομορφιά του κόσμου. Σ’ αυτόν τον κόσμο που δεν υπάρχει τίποτα τέλειο!
Ελένη Γ.
Share this Post