Μέσα βρέχει
Ήσυχο απόγευμα κι είναι όλα κουρασμένα
κρατάνε οι μάνες τα παιδιά τους απ’ το χέρι
δεν είχα κάτι να σκεφτώ, σκέφτηκα εσένα
άλλη μια μέρα δίχως τίποτα να φέρει
Βήματα αργά από το χολ στο άδειο ψυγείο
απ’ το ταβάνι οι σταλακτίτες γύρω στάζουν
κάθε παράφορο σβήνει σαν κρύο αστείο
και με λευκή ισοπαλία όλα μοιάζουν
Ο χρόνος πάντα στο ρολόι σταματημένος
κάπου ανάμεσα «δεν ζω» και «δεν πειράζει»
Κοιτάζω πάλι στον καθρέφτη: αυτός ο ξένος…
Δεν αγαπιέται, ούτε αγαπάει και δεν τον νοιάζει
Ίσως στ’ αλήθεια κάτι πιο βαθύ συμβαίνει,
κάτι που μοιάζει προσευχή με δίχως λέξεις
Λένε ακρίβυνε η ζωή, μα όλο φτηναίνει…
Τόσο φτηναίνει που δε λέει να την ξοδέψεις
Η κραυγή
Στον Ε. Μ.
Αίμα στάζει απόψε ο ουρανός
τα φιόρδ του Όσλο σε τυλίγουν
φίδι που σφυρίζει ο καιρός
κι οι ακριβές αλήθειες του σε πνίγουν
Βράδυ κι η Καρλ Γιόχαν φοβερή
πλήθη από απέναντι πλησιάζουν
με άδεια μάτια, ζωντανοί–νεκροί
τους κοιτάς –φοβάσαι πως σου μοιάζουν
Μέσα από το στήθος σου αντηχεί
σαν μέσα απ’ της γης τα μαύρα σπλάχνα
μια βαθιά, αδυσώπητη κραυγή
κι όμως… δεν ακούγεται ούτε άχνα
Μολύβι
Στον Κ. Γ. Κ.
Μ’ ένα μολύβι σημαδεύω τον βυθό
τον πόνο μου να γράψω
των πραγμάτων και του ανθρώπου
και ο αφρός των ημερών όλο με σώζει
μ’ ένα χαμόγελο που μένει στα μισά
μ’ ένα μολύβι
που σημαδεύει
το μυαλό μου
4 Χάι Κου για την Απουσία
Κλείνω την πόρτα
κι ο μέσα μου άνεμος
λυσσομανάει
Βρέχει κι απόψε
νεκρά ευαγγέλια
γράφω και σβήνω
Χιόνι στις φλέβες
μες στη σιωπή τρεκλίζω
άνοιξη θα ‘ρθεις;
Βγες ήλιε τώρα
να κάψεις τα σύννεφα
κόκκινε ήλιε
***
Ο Γιώργος Γκρίλης είναι εκπαιδευτικός και υποψήφιος διδάκτορας στη Θεολογία. Ζει στην Αθήνα με τη γυναίκα του και τα τρία του παιδιά. Διαβάζει και γράφει ποίηση σχεδόν όσο θυμάται τον εαυτό του. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Τα ποιήματα που δημοσιεύονται εδώ βρίσκονται στην 1η προς έκδοση ποιητική του συλλογή με τίτλο “Κομμένες ανάσες”.