Διήγημα
Γιάννης Σχίζας | Ο κήπος μουΑπλώς αναρωτήθηκα για το πώς θα μπορούσαν να ανακτηθούν κάποια από τα “χαμένα” στην πορεία της αστικοποίησης. Πώς θα μπορούσε να έχει μια συνέχεια η γοητευτική μαθητεία στη γη, στις οσμές, τις εποχές, τις γεύσεις, στα χρώματα, στους ανοιχτούς ορίζοντες και τις ζωντανές υπάρξεις του κόσμου.
Πώς θα μπορούσε να επανεισαχθεί στον αστικό χώρο κάτι ανάλογο με την ευωδιά του ώριμου βερίκοκου.
Με ποιες συνταγές πολεοδόμων μάγων, με ποιους γητευτές των αστικών επιφανειών θα μπορούσε να μεταφρασθεί σε σύγχρονους όρους η ομορφιά μιας κότας που κουρνιάζει σιωπηλά στο κλαδί ενός δέντρου με τα κλωσσόπουλά της, η αίσθηση του πεύκου που θροΐζει στον άνεμο, η οσμή του μετά τα πρωτοβρόχια…
Πώς θα μπορούσε, χωρίς νεκροφιλίες, χωρίς αποθεώσεις και απενοχοποιήσεις του παρελθόντος, να περιπλανηθεί ξανά το βλέμμα σε έναν εύσχημο, αποτετραγωνισμένο και απορθογωνιοποιημένο, πολυποίκιλο αστικό ορίζοντα…
Mε επίκεντρο έναν από τος κήπους των αθηναϊκών περιχώρων, ξετυλίγεται ένας σχολιασμός του υβρίδιου πόλης και φύσης, που δέσποζε αρκετά χρόνια, στη μεταπολεμική περίοδο. Σχολιασμό που αποφεύγει ή επιχειρεί να αποφύγει τη νοσταλγία και τον εξωραϊσμό του παρελθόντος.
Μετά τον «Υμηττό», την «Αττική», «Τα βουνά του κόσμου», ο συγγραφέας επανέρχεται σε μια επιλεκτική ιστόρηση, με χρησιμοθηρική λογική. Στο στόχαστρό του είναι πάντα η εντατική αστικοποίηση, που συρρικνώνει και «απαρτιώνει» σημαντικούς χώρους ζωής – κάνοντας ανέφικτες παλιές και νέες λειτουργίες.
Ως πρόθεση τουλάχιστον, το βιβλίο (Εκδόσεις Μανδραγόρας) δεν είναι βολή εναντίον «της ζωής που αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία», αλλά μια διατύπωση πιθανού μέλλοντος.
«Μ»
Μανδραγόρας, 2014
64 σελ.
ISBN 978-960-9476-83-6
Share this Post