Μασουλάω τον ομφάλιο λώρο και θρέφεται κάτω απ’ το μνήμα περισσό ένα σώμα στο σώμα μου,
εκφέρει μες στη νύχτα ένα ξόρκι,
ένας βολβός εκχέεται πλακούντας,
ένα πουλί φυτρώνει μέσα στο χώμα.
Να πω την ιστορία της ζωής σου την ιστορία της απουσίας μου να πω,
καταπίνοντας αυτό που ακούς πώς χάνεται η φωνή,
πώς εκ βαθέων ξηλώνονται τα σώματα που πασκίζουν να αρμολογηθούν,
και γίνομαι απαρηγόρητη σαν την καμπάνα που κτυπά κάτω
από το στέρνο της γης.
Περισυνέλλεξα το σώμα μου φυτρωμένες παπαρούνες.
Γεννιέται το νέο φεγγάρι βαθιά στο ανάποδό μου.
***
Ξάγρυπνοι οι δυο άγγελοι εμφυσούν την χτισμένη κόρη πέρα από την αδειοσύνη της καμάρας,
ξέρει πού μαίνονται οι θαλασσοσπηλιές,
το στόμα της ξεριζώνει χώμα και πέτρα,
αφυπνίζει το κουκούτσι της υπομονής στο ξημέρωμα.
Τα χέρια μου που χάθηκαν
στης πιο βαθιάς της θλίψης το στερέωμα μ’ αντάμωσαν
στα πρόσωπα τ ’ανείπωτα
αλείφοντας της λέξης μας το μάγμα.
Φωτίζεται ο φάρος δίχως έλεος κι υπερίπτανται των νερών τα θεμέλια,
ολόγιομος ο τόπος κι ώριμος με το αίμα σπαρμένο του ήλιου.
***
Το σώμα μου δίχως χέρια εγκάρσιο σε ρέματα μνήμης.
Άραγε κρατώ το αψηλάφητο σπαθί σαν αιωρείται μέσα στην παλάμη μου;
Ένας διαβρωμένος βυθός φέρει το μαρμάρινό μου πρόσωπο.
Κάτω απ’ το λευκόφαιο πλαγκτόν είμαι οκτώ χρονών.
Το άγουρό μου χέρι σφίγγει τον κονδυλοφόρο, ρίχνει το μικρό μου ημερολόγιο στο βάθος του λαιμού, μια ανεξημέρωτη γη ανάστροφης περιφέρειας,
από τον πυθμένα του ωκεανού, μέσα στο δάσος, πάνω στο βουνό, πέρα στο ποτάμι, έξω στην έρημο, αστέρια αναδύονται, η νύχτα πέφτει, το παιδικό μου σπίτι στις φλόγες,
η άμορφη της σάρκας μοίρα, ένα γεωμορφικό μυστήριο αποστάσεων κι η καρδιά μια κάμινος,
τήκεται η αγωνία με χέρια από χρυσό
***
H Μαρία Κωνσταντή γεννήθηκε στη Λευκωσία το 1980. Τα τελευταία χρόνια ζει ανάμεσα σε Βερολίνο και Αθήνα. Η πρώτη της ποιητική συλλογή «Vade Mecum» κυκλοφόρησε ως αυτοέκδοση το 2022, στην αγγλική γλώσσα, στο Βερολίνο, Λευκωσία και Αθήνα. Παρακάτω μπορείτε ν’ ακούσετε την ποίητρια να απαγγέλει τα τρια ποιήματα.