Ποιήματα * ΤΙΝΑ ΛΥΓΔΟΠΟΥΛΟΥ

 

 

Δύο σταγόνες βροχής

και το ταξίδι στο φως 

αναβάλλεται.

Ένα σπουργίτι ατάραχο

τινάζει τα φτερά του στη σιωπή.

 

 

Δεν ήταν τα λόγια

που μας έφεραν κοντά

τον ένα στον άλλο

παρά η σιωπή

ανάμεσά τους.

 

 

Κατευθύνομαι σ’ ένα λιμάνι

που δεν προσφέρει προστασία.

Μόνον αναχώρηση.

 

 

Δύσκολα χωρούν

τα μάτια τόσο φως.

Μεγάλωσα

σε κάμαρες μικρές

σκοτεινές

κι ας έφεγγε ο ήλιος

σε κάθε δωμάτιο

– είπαμε,

ήταν διαμπερές το σπίτι –

κάμαρες στολισμένες

με βάζα πορσελάνινα

και στόματα σφραγισμένα.

Δεν ταίριαζε ο θρήνος

στην προσεγμένη διακόσμηση.

Και τώρα

με κάθε αντικείμενο

που ξεδιαλέγεται

και αξιολογείται

(δήθεν αδιάφορα)

κάτι αλαφραίνει

σχεδόν ανεπαίσθητα,

αιωρείται:

η κάμαρα αυτή

οι βαλίτσες, το σπίτι

τα κουτιά από παπούτσια

οι μύριες τσάντες

με τα ξεχαρβαλωμένα κουμπώματα

και τα ανύπαρκτα χερούλια.

Θα κρατήσω

μερικές φωτογραφίες μόνο.

 

Υπάρχει

ένα κρυφό σημείο στο σώμα μου

που διπλώνει και ξεδιπλώνει

σαν τα φτερά ενός πολύχρωμου

πουλιού οριγκάμι

όταν τ’ αγγίζεις.

 

 

Στο νέο μου σπίτι

αφουγκράζομαι τη γειτονιά:

μια γριά ταχταρίζει την εγγόνα της

ένας συνταξιούχος γείτονας κλέβει δαμάσκηνα

από το δέντρο του κήπου μου (σαν δει

πως τον βλέπω, κάνει πως δεν ενδιαφέρεται

– ισχυρίζεται πως είναι άγουρα)

ένα ζευγάρι τσακώνεται κι αυτός στρέφεται

για παράπονα σ’ έτερο γέροντα

γυναίκες ή άντρες καθώς περπατούν τους σκύλους τους

χαρούμενοι που μπορούν

επιτέλους να συνοδεύουν κάποιον με λουρί

στο όνομα της αγάπης

ένα πιάνο ηχεί για δέκα ακριβώς λεπτά κάθε απόγευμα

τρίλιες!

ένα μηχανάκι παρκάρει απέναντι (αυτή του ρίχνει

τις πλεξούδες της να σκαρφαλώσει στο παράθυρό της,

όμως αυτός είναι πραγματιστής, δε βλέπει παρά

τα σκαλοπάτια της)

ένα αγόρι διαολοστέλνει τη μάνα του με μανία

– κάθε φορά σοκάρομαι –

και κάποιος που φυσά τη μύτη του με σθένος.

 

Στο νέο μου σπίτι:

τα πεύκα στέκονται έξω απ’ το παράθυρό μου

ευθυτενή και πανέμορφα, μοιράζονται με τα κυπαρίσσια

την ίδια αγάπη για τον ουρανό

βρέχει συχνά

ο γάτος συναντά φίλους κι εχθρούς στον κήπο

μπορώ να ονειρεύομαι πάλι.

 

Ξέχασα να γράψω:

το υπερικό ανθίζει απτόητο.

 

 

Τόσο αγάπησες

τους ανοιχτούς ορίζοντες

που ξέχασες να δεις

πως τόσο καιρό

περπατούσα σιωπηλή

στο πλάι σου.

 

σε ποιούς ανήκει η νύχτα

Η νύχτα ανήκει

στους περιπατητές και τους γρύλους

ενίοτε και στα τζιτζίκια (τις ζεστές καλοκαιρινές νύχτες)

στα κοιμισμένα φώτα των παραθύρων της πόλης

στα κρυφά φιλιά και ίσως

στους περιπαθώς περιπλεγμένους εραστές.

 

Η νύχτα ανήκει

σ’ αυτούς που ονειρεύονται

στα σκεβρωμένα σανίδια ενός πατώματος

όπως τρίζουν απρόσμενα

σίγουρα στο φεγγάρι και τ’ αστέρια

στην αυγή που πλησιάζει βιαστικά

ν’ αγκαλιάσει το σκοτάδι

χαρίζοντάς μας την υπόσχεση μιας εναλλαγής.

 

Η νύχτα ανήκει

στο κλάμα των μωρών

στην ποίηση και τις γάτες

σ’ εσένα κι εμένα

σ’ ένα θάνατο έμπλεο τρυφερότητας

– ευπρόσδεκτος σαν έρχεται στην ώρα του –

στους ώμους ενός ανθρώπου γυμνού π’ αναρωτιέται

ποιός να ταϊζει άραγε αυτή τη φωτιά

που σιγοκαίει εντός μας.

 

 

Παράξενο πουλί η αγάπη

κάθεται καμμιά φορά στον ώμο μου

και δεν τραγουδεί, μόνον υπόσχεται.

Κάποτε θα φωλιάσει

στα δυο μου χέρια ανάμεσα.

 

Το άρωμα του γιασεμιού

διαπερνά το σπίτι

το σώμα μου

κι απ΄ τα παράθυρα

ξεχύνεται στο δρόμο

με σφοδρή γλυκύτητα

– κάποιος περαστικός

σηκώνει το κεφάλι

απορημένος

αναρωτιέται.

Κι εγώ

με τη σειρά μου αναλογίζομαι

το φως του μεσημεριού

μια υπόσχεση

που δεν μπορεί

να εκπληρωθεί μακρυά σου.

 

***

 

Η Τίνα Λυγδοπούλου εργάζεται ως θεραπεύτρια με σπουδές αρχικά στις κοινωνικές επιστήμες και αργότερα στην εφαρμοσμένη ψυχολογία και τις εναλλακτικές θεραπείες. Παθιάζεται με τη φύση και την τέχνη, εντάσσοντάς τις στην εργασία της, αλλά και την καθημερινότητά της με τρόπους που δημιουργούν ενδιάμεσους χώρους, ουδέποτε σαφώς οριοθετημένους – δύσκολο άρα για εκείνη να απαντήσει την ερώτηση για το ποιά είναι σε μία και μόνο πρόταση: θεραπεύτρια, κηπουρός, αφηγήτρια, κοινωνική επιστημόνισσα.

Η επαγγελματική εμπειρία της αφορά κυρίως δράσεις ψυχοκοινωνικής παρέμβασης με ιδιαίτερη έμφαση στα ζητήματα κοινωνικού αποκλεισμού. Είναι ιδρυτικό μέλος του Κήπου – Εργαστήρι για την Αυτογνωσία & το Ευ Ζην.

 

***

 

Παρακάτω μπορείτε ν’ ακούσετε απαγγελίες των ποιημάτων από την ίδια την ποιήτρια: