Στα πλαίσια των μαθημάτων στο Τμήμα Συγγραφής ΙΙ του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας τον περασμένο Γενάρη καταλήξαμε, ως άσκηση, με τους φοιτητές σε κάποια ποιήματα Ποιήματα για την επόμενη μέρα στην μετά-καραντίνα εποχή, που σας παρουσιάζουμε.
Κ. Κρεμμύδας
Μαίρη Γ Πράσατζη
Την άλλη μέρα
Όταν τα πέπλα της
διαλύσει η σκοτεινιά
από του κόσμου
το στιγματισμένο πρόσωπο,
που με πληγές στα χέρια μου
ψάχνω να ανταμώσω
τα δικά σου,
σʼ ένα τοπίο ακαθόριστο,
κι ακροβατώ στη μοναξιά,
και το δωμάτιο ζωγραφίζω
να θυμίζει τα όνειρά μου,
τότε θʼ ανοίξω το παράθυρο
ελπίδα να μυρίσει.
Μαζί, φορώντας μια ζωή καινούργια,
τους άστεγους νεκρούς μας
θα τους κλάψουμε,
που στην καρδιά μας
περιμένοντας παραφυλάνε,
θρηνώντας για του κόσμου
την χαμένη αθωότητα.
Εντύπωση καλοκαιριού
Περπάτησα
σε αμμουδιές χρυσές
–σε θησαυρών νησιά
καθάρια–
σε όνειρα δραπέτευσα
γαλάζια,
γερμένος στα φτερά
μιας Χίμαιρας,
και μες των στίχων
την ανεμελιά,
τις μέρες του καλοκαιριού,
με μυρωδιά της θάλασσας, άγγιξα της ψυχής μου
το αγλαό φτερούγισμα.
Λευκό
Παραθυρόφυλλα κλειστά
και προσδοκίες
σφαλισμένες κοριτσιών,
που αστόχαστα ξεχάστηκαν
στου έρωτα τη συναλλαγή.
Μόνο μια λύπη σκιάζει τώρα
τη λευκή κουρτίνα·
μη δραπετεύσει τʼ όνειρο
της προσμονής.
❖❖❖
Βάια Λαμπροπούλου
Σήμερα θα ανέβουμε ψηλά
Πολυέλαιοι αστραφτεροί
καθρεφτίζονται στη θάλασσα,
απ’ τ’ άστρα και τις ηλιαχτίδες,
όπως την αύρα της γυναικείας ομορφιάς που όλοι αναζητούν
σαν του βιβλίου την άβυσσο
στο θρόισμα των σελίδων του·
Σου μιλούν!
Λόγια απλώνονται στο νου σου.
Φτωχός σε γνώση
φτωχός σε θησαυρούς και πλούτη·
πώς θαμπώνεσαι!
Πώς ψάχνεις τις τσαλακωμένες σελίδες
και τ’ αρώματα.
Και τρέχεις!
Να μαζέψεις θέλεις λίγες λέξεις στις φούχτες σου,
για να ’χεις φυλαχτό
για την καλή την τύχη,
κομπόδεμα ζωής.
❖❖❖
Καλλιόπη Μανδρέκα
Το Μετά
Το μετά θα ’ναι Άνοιξη
Δεν θα γεννάνε στάχτη οι στιγμές
Το ρολόι θα ’ναι σπασμένο στο κομοδίνο
Ο λαχειοπώλης δεν θα μονολογεί μονάχος
Ο ζητιάνος δεν θα παρακαλάει το ξεραμένο χώμα
Το χιόνι ολόλευκο θα μας καλεί
Και ο ουρανός δεν θα είναι μια εικόνα
Θα ’χει σύννεφα πραγματικά
Κοίτα
Δυο χαρταετοί σε αγώνα δρόμου
Δεν νοιάζονται για τον τερματισμό
Τραγουδάνε όνειρα δυο μικρά παιδιά
Μυρίζει πεύκο και γιορτή
Όλα είναι χρώμα
Το μετά σημαίνει τώρα
Τώρα
❖❖❖
Κωνσταντίνος V. Νικολόπουλος
Μετά την πανδημία
Ποτέ χέρι-χέρι
βουβό μεσημέρι
χωρίς αγκαλιά
δεμένα φιλιά
κλειστό στόμα
βλέμμα στο χώμα
φθηνή δουλειά
δούλοι οι χρόνοι
σε βλέπει η οθόνη
πεθαίνουνε μόνοι.
❖❖❖
Μάρα Σαφαρίδου
Την επόμενη μέρα
θα τρομάζω ακόμη
με το μπλε,
που μου γεμίζει το σαλόνι.
Θα ζωγραφίζω χάρτες,
όταν οι σειρήνες πλησιάζουν.
μα θα ξεχνάω μια οδό.
Θα θυμηθώ πώς αγκαλιάζουν,
όχι πώς αγκαλιάζονται
τα παγωμένα χέρια
κι όταν ψηλά κοιτάξω,
πού να σε βρω
μέσα σε τόσο κόσμο;
Θα στείλω έξι στα φιλαράκια μου
μα θα μείνω στο σπίτι.
Τι αδικία; Άθελά σου θυσιάστηκες
για να ’ρθει αυτή η μέρα,
να είναι άνοιξη.
μα εγώ να παγώνω.
❖❖❖
Ματιάννα Νάκα
Η ευχή
Σε μια ευχή θα γαντζωθεί το αύριο.
Οι μέρες που ολόσωμες γίνανε τιμωρίες
σε πρόχειρο τετράδιο γράφτηκαν. Θα ξεχαστούν.
Τις μέρες που στη μέση αφήσαμε θα συναντήσουμε.
Τις αγκαλιές που στερηθήκαμε θ’ αναμετρήσουμε.
Η πρόσκαιρη επίγνωση θα βαραίνει κάπως την ανάσα.
Αν στο τραπέζι αύριο λιγότεροι καθίσουμε
υγεία πάνω απ’ όλα ανέμελα μην ειπωθεί
θα μοιάζει φάρσα.
Μη συνηθίσουμε. Μη γίνει πικρός λόγος η ευχή.
Σαν άνθρωποι ας ξαναζήσουμε
❖❖❖
Δήμητρα Σαββοπούλου
Η Προϊούσα ημέρα
Μα ήταν βέβαιο;
Το διατρανώσαμε: ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ.
Το επικυρώσαμε: ΕΠΙΚΥΡΙΑΡΧΙΑ –δήθεν– τέλος.
Το επανεξετάσαμε: ΑΝΑΡΧΙΑ –είχε σαγήνη η άτιμη– τέρμα.
Στα συμβούλια επικρατείας
Στα διαβούλια της αμνησ(τ)ίας
Υπέρ των πεινώντων του κόσμου τούτου
Υπέρ των βασανιζομένων του κόσμου τούτου
Υπέρ των ενδόξως –αδόξως μη σου πω– αναιρεθέντων του κόσμου τούτου∙
κι όσο για τα like στα ποικίλα social…
Βεβαιοτάτη η αδηφάγος προσδοκία.
Kι όταν χόρταινε ο κύκλος για πληροφορία;
Tabula rasa για πειναλέα ευφορία.
Κλικ και ματάκι πονηρό στην αειφορία
Η Παρούσα ημέρα
Μα είναι αβέβαιο:
Eπικρατούσα ΑΜΗΧΑΝΙΑ;
Τυραννική και απευκταία –δήθεν – ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ;
Τα συμβούλια για διεθνή προστασία;
Τα διαβούλια για την καταστροφολογία;
Οι επιδιώξεις για ανάργυρους αγώνες του κόσμου τούτου;
Tα Yπέρ αναρρήσεως των αιχμαλώτων του κόσμου τούτου;
Τα Υπέρ των ελευθέρως εκφραζομένων του κόσμου τούτου;
Tα Υπέρ των λογιών-λογιών καπεταναίων του κόσμου τούτου;
Στεφάνια, στο μονήρη βίο τους;
Κι όσο για τα like στα ποικίλα social …
Η βεβαιότης του αδηφάγου κορονοϊού σμίγει βεβαιότητες κι αβεβαιότητες.
Κι όταν χορταίνει ο κύκλος της πληροφορίας;
Tabula rasa για πειναλέα ευφορία!
Και… νέος κύκλος της του κόσμου πανδημίας.
Η Επιούσα ημέρα
Η αναμονή θα εντείνεται.
Είναι αναπόφευκτο:
Η επιούσα ημέρα!
Στον ονειροκρίτη της καρδιάς μας είναι βέβαιο:
Ανοίγουν οι ουρανοί.
Οι δρόμοι.
Τα πρόσωπα.
Οι καρδιές.
Οι αγκαλιές.
(Κτλ… κτλ… κτλ…)
Η αναπνοή αβίαστα θα γεμίζει τους κόλπους∙
εισπνοή, εκπνοή στο δικό μας ρυθμό.
Και οι μάσκες, γιατί όχι;
Πολύχρωμες, μοδάτες, ασορτί με τα συνολάκια μας.
Επιτέλους φοριούνται ελεύθερα, εν παντί καιρώ!
Εξάλλου δε μας λείψανε ποτέ.
Βεβαιότατο!
Never for ever…
❖❖❖
Αναστασία Υφαντίδου
Ατσάλινοι Κιβωτοί
Πέρασε η μπόρα
Βγήκε η λιακάδα
Λεύτεροι σαν πάντα;
Τροχοί οι άνθρωποι
Δακτύλιος για μας, για το καλό μας
Σήμερα θα βγει ο έξι, αύριο ο οχτώ
Ευτυχώς τελείωσε, πέρασε η μπόρα
Ψάχνω το τόξο το ουράνιο μα μόνο σύννεφα ψηλά
Το δύο, το τρία, το πέντε γράψε γαλάζιο για να δεις
Πέρασε η μπόρα, μα συ όπου πας ότι κι αν θες
Λόγο θα δώσεις , στ’ ατσάλινο κλουβί σου μπες
Παρελθόν η αρρώστια μα γιατί δεν αναπνέω;
Γιατί το σπίτι έμεινε ακόμα φυλακή;
γιατί τον φίλο δεν μπορώ να δω χωρίς χαρτί;
Πέρασε η μπόρα, οι κιβωτοί ακόμα εδώ
Μα οι δικές τους ξύλο δεν είχαν
ατσάλι δεμένο με ψέματα και κολλημένο με πλάνες
Στα μπαλκόνια ακόμα χαιρετούν οι φοβισμένες μάνες.