8.6.19 Σάββατο. Άνοδος της θερμοκρασίας. Πήγα στο Athens pride στο Σύνταγμα με την Άννα Σ. Πάρα πολύς κόσμος, πιο πολύς από τη συγκέντρωση του πρωθυπουργού. Άτομα νεαρής κυρίως ηλικίας χαρούμενα, χαζοχαρούμενα πεταχτά. Ρυθμός, ένταση, τύμπανα καραμούζες παρέλαση, η γιορτή τους. Ένας γυμνός με την ελληνική σημαία. Υπάρχει κάποιος συμβολισμός σίγουρα. Πρόσωπα της πολιτικής σκηνής κάτω από την εξέδρα ή στα περίπτερα: Δούρου, Φώφη, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, εκπρόσωποι της Νέας Δημοκρατίας. Όχι παίζουμε. Όπου υπάρχει πλήθος υπάρχουν και πολιτικοί να σημαδέψουν τα (target) groups. Βλέπω ένα καλόγηρο και δυο τρεις παλαβούς με ένα ξύλινο σταυρό να φωνάζουν: αίσχος. Φωτογραφίζω κι εγώ δυο μανεκέν που βρήκαν ευκαιρία για καλή σκηνοθεσία. Μην κάνετε σας παρακαλώ ίσκιο, μου λέει ο επαγγελματίας φωτογράφος που τα τραβολογάει μαζί με μία κυρία σαν έπιπλα. Βλέπω τα μανεκέν μετά στη μηχανή μου. Κούκλες, πλάσματα ψεύτικα, άψυχα, κοκαλιάρικα. Τα σβήνω. Χαζεύουμε λίγο ακόμη τα περίπτερα. Περίπτερο αθέων. Δεν είμαστε καλά! Παίρνω ένα φυλλάδιο. Με τι μπορεί να ασχολείται μία ένωση Αθέων; Όχι με λειτουργίες. Διεκδικεί ίση αντιμετώπιση των πολιτών από το κράτος ανεξαρτήτως θρησκεύματος κλπ. Τρέχει και μία εκστρατεία «κάνε καλό χωρίς θεό», ενώ από δίπλα κάτι ζελζεβούληδες μας δίνουν προφυλακτικά που δεν θα χρησιμοποιήσουμε ποτέ.
Η αγάπη είναι αγάπη.
Η αγάπη δεν έχει φύλο
Η αγάπη δεν έχει θρησκεία
Η αγάπη δεν έχει εθνικότητα
Η αγάπη δεν έχει γλώσσα
Η αγάπη δεν έχει σύνορα
Η αγάπη είναι θρησκεία, η αγάπη είναι γλώσσα.
Ό,τι αγαπήσαμε σ’ αυτό τον κόσμο ήταν πάντα εναντίον του. H Άννα Σ. πάει σε μια φίλη της στο Κολωνάκι εγώ δεν ξέρω που πάω. Α, έχει τελικό μπάσκετ, ωραία, να που θα πλήξουμε απόψε.
9.6.19. Κυριακή. Μετά το παζάρι στον Ελαιώνα που αγόρασα ένα γύψινο σκύλο Δαλματίας, ξεκινώ για μια περιήγηση στον κόσμο των φεστιβάλ και τελικά παγιδεύομαι (και λόγω κούρασης και υψηλής θερμοκρασίας) σε ομιλίες που δεν είχα σκοπό. Έτσι στη Νομική πέφτω σε μια ομιλία του Μιχάλη Λιανού κοινωνιολόγου από το πανεπιστήμιο της Ρουέν που μιλάει για τους εξεγερμένους στη Γαλλία με τα κίτρινα γιλέκα.
Είπα δεν είχα διάθεση και μάλιστα μέσα στο αμφιθέατρο έκανε ζέστη και ζήτημα αν υπήρχαν 20 άτομα, αλλά ο Λιανός μιλάει βιωματικά και περιγράφει την εμπειρία του από τη συναναστροφή του με ακτιβιστές με κίτρινα γιλέκα. «Δηλώνουν απολιτικοί», λέει, δεν υπάρχουν εκπρόσωποι, υπάρχουν εκφραστές των απόψεων, δεν υπάρχει κάποιος που να τους κατευθύνει και αυτό ανησυχεί την κυβέρνηση καθώς δυσχεραίνεται το έργο αντιμετώπισής τους. Γι’ αυτό ο Μακρόν έχει καλέσει όλα τα κόμματα να συνδράμουν στην αντιμετώπισή τους. Είχα μια συνάντηση, προσθέτει ο καθηγητής, σε ένα μπαράκι με τέσσερις από αυτούς, οι δύο ήταν εργάτες που δήλωσαν απολιτικοί, ένας αγρότης που δεν έχει ψηφίσει ποτέ κι ο τέταρτος 29 χρονών και ο μεγαλύτερος όλων που σε όλες τις εκλογές έχει ψηφίσει το εθνικό κόμμα, δηλαδή το κόμμα της Λεπέν! Αυτό που διαφαίνεται στα λόγια τους ολοένα και περισσότερο, είναι η αναζήτηση της άμεσης δημοκρατίας χωρίς προκαθορισμένες θέσεις και χωρίς ηγέτες.
Το κίνημα έχει την ανοχή της κοινωνίας και για να γίνω λίγο προκλητικός, λέει ο Λιανός θα έθετα το ερώτημα «αν πολίτες που ανήκουν στη λαϊκή δεξιά μπορούν να συμμετέχουν σε διαδικασίες αμεσοδημοκρατικές». Και φαίνεται ότι ναι, αυτό γίνεται κι αυτό είναι το καινούριο. Δηλαδή πιστεύω πως κάτι αλλάζει καθώς άνθρωποι από διαφορετικά στρώματα, που δεν συναντιόντουσαν παλιά, απορρίπτουν τα κόμματα και τις πρακτικές τους, φαίνεται να ενοχλούνται από την πολιτική της ΕΕ και φαίνεται να νοσταλγούν το εθνικό τους νόμισμα το φράγκο. Ακούγεται με διάφορους τρόπους ότι το σύστημα από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης έχει ήδη δώσει το καλύτερο που μπορούσε και τώρα δίνει το χειρότερο. Είναι σάπιο, πρέπει να το αλλάξουμε. Αυτό είναι το καινούριο στην ιστορία με τα κίτρινα γιλέκα, καταλήγει ο καλός καθηγητής.
Εγώ δεν ξέρω τι είναι καινούριο στην πολιτική και λέω να την κάνω πριν μπλεχτώ σε καμιά κοκορομαχία και γιατί πρέπει να φάω και καμιά μπουκιά.
Πόσοι άνθρωποι δεν μας έχουν απογοητεύσει; Αλλά και πόσους δεν έχουμε απογοητεύσει!
Να κάνουμε οργή τις καταθλίψεις.
Ύστερα από τα κίτρινα γιλέκα στη γεωπονική Σχολή, τελευταία μέρα από το Φεστιβάλ Αναιρέσεις που διοργανώνει το ΝΑΡ και η Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση. «Μέσα στη σιωπή ερχόμαστε με δύναμη. Είμαστε το φως στα ερείπια ενός καμένου κόσμου», λένε οι σκληροί της ΝΑΡ που φαντασιώνονται τον εαυτό τους όπως οι τροτσκιστές σαν Σπάρτακο νο 2.
Έχει κι εδώ διαλέξεις στο κήπο κάτω από τα δέντρα. Στο πρώτο workshop της Κυριακής, συλλογικότητες του φεμινιστικού και LGBTQI κινήματος «χαράσσουν τους δρόμους αντίστασης» απέναντι στο νέο αυταρχικό Ποινικό Κώδικα και την κουλτούρα του βιασμού.
Πιο πέρα αρκετός κόσμος σε συνεδρία για το Airbnb που είναι στην επικαιρότητα. Μεγάλη συζήτηση. Ξεκίνησε σαν φτηνή προσφορά κυρίως για εξυπηρέτηση φοιτητών και μεταβάλλεται σε μάστιγα. Μεγάλες εταιρίες αγοράζουν ολόκληρα τετράγωνα στο κέντρο και διώχνουν κόσμο από τις εστίες τους. Είναι δύσκολο να νοικιάσεις και δεν μιλάμε για ένα δάσκαλο που διορίστηκε στη Μύκονο και κάπου πρέπει να μείνει. Από την άλλη είναι λογικό ένας συνταξιούχος να θέλει να ενισχύσει το ισχνό του εισόδημα με τα έσοδα από ένα διαμερισματάκι. Όμως εδώ μιλάμε για την επέλαση της ακρίδας, με ξένα κεφάλαια συνήθως που μπορεί να αλλάξει και τη φυσιογνωμία της πόλης. Βέβαια όλα είναι ρευστά γιατί αναμένεται οσονούπω αλλαγή της φορολογίας οπότε η βραχυχρόνια μίσθωση στην Ελλάδα βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και οι συνεχείς και αλλεπάλληλες εξελίξεις μεταβάλλουν με ταχύτατους ρυθμούς την εν λόγω επιχειρηματική δραστηριότητα. Ήδη στην Αθήνα παρουσιάστηκε η πρώτη πτώση της τάξεως του 20% στη ζήτηση δωματίων Airbnb, παρόλο που η πρωτεύουσα είναι ένας δημοφιλής προορισμός.
Τρίτο πάνελ και καλύτερο αργά πια το βράδυ γύρω στις δέκα, για ένα από τα πιο επίκαιρα ζητήματα της εποχής, αυτό της περιβαλλοντικής καταστροφής συγκεντρώνει τον πιο πολύ κόσμο κι είναι όλοι νεολαίοι. Από την κλιματική αλλαγή και τα ακραία καιρικά φαινόμενα ως τις εξορύξεις και τις ανεμογεννήτριες η καταστροφική ανάπτυξη του καπιταλισμού θυσιάζει τον πλανήτη στο βωμό του κέρδους. “Οι καλεσμένοι αγωνιστές και επιστήμονες θίγουν τα καίρια σημεία της πολιτικής για να μετατραπεί η διάχυτη περιβαλλοντική ευαισθησία των ημερών μας σε δύναμη ανατροπής”, λέει η πρόσκληση. Αργοπορημένες οι ευαισθησίες των συντρόφων, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ. Όπως καταγγέλλει ο νεαρός που μιλάει “στα προγράμματα της Αριστεράς το περιβάλλον δεν κατείχε θέση κυρίαρχη. Απεναντίας”. Κι όμως είναι σημαντικό. Ο ομιλητής έχει μελετήσει σε επίπεδο μεταπτυχιακό την υπόθεση Σκουριές της Χαλκιδικής. Η Eldorondo αγόρασε ντιπ παρά ένα ολόκληρο δάσος δεν πληρώνει καθόλου φόρους, γιατί αυτές οι εταιρείες βρίσκουν απίστευτους τρόπους να αποφεύγουν τη φορολογία. Μάλιστα ως ιδιοκτήτης του ορυχείου εμφανίζεται μία… Συνεργατική των εργαζομένων με έδρα στο Λονδίνο! Δέκα χρόνια και δεν έχουν βγάλει ένα κόκκο χρυσού ! Αλλά παίζει στο χρηματιστήριο, δημιουργεί άυλες αξίες και καταστρέφει σιγά σιγά το περιβάλλον.
Ακούγοντας τον νεαρό ομιλητή χαίρομαι που τα χώνει στα κόμματα και στη γενικόλογη αριστερά. Έστω και τώρα οι νέοι αρχίζουν να γίνονται κριτικοί και να ευαισθητοποιούνται, στέλνοντας βέβαια και τα μεταμεσονύχτια μηνύματά τους στο αμόρε με τα κινητά. Σκέφτομαι ακόμη ότι στην Ελλάδα οι νέοι ψηφοφόροι ψήφισαν 14% Χρυσή Αυγή ενώ στη Γαλλία και στη Γερμανία το 40% των νέων ψήφισαν οικολογία. Βέβαια εδώ δεν υπάρχει ένα οικολογικό κίνημα δυνατό και η φτώχεια, σαν καρκίνος χωρίς φάρμακο είναι μεγάλο πρόβλημα, μία άλλη ντροπή. Η ερώτηση είναι πάλι η ίδια: Είναι φασίστες αυτοί οι νεολαίοι που ψήφισαν Χρυσή Αυγή; Κι η απάντηση είναι πάλι η ίδια: Όχι βέβαια, Μαλακισμένα είναι!
Στις δύο το πρωί παίρνω ταξί για το σπίτι. Ο πολύσαρκος ταξιτζής έφερεν επί των εμπεφυσιωμένων παρειών εζωγραφισμένον το έγκλημα. Ιδέα μου! Ο άνθρωπος μεροκαματιάρης είναι, νυχτέρι κάνει, είμαστε γεμάτοι προκαταλήψεις, αλλά καλό είναι να μη κυκλοφορούμε άγρια νύχτα χωρίς το ρεβόλβερ μας ή το σκύλο τον Μπούλη.
Δημήτρης Τζουμάκας