21.12.16 Τίποτα, όλη την ημέρα μέσα στο σπίτι στον υπολογιστή και στην πισίνα, όπου ψιλοκρύωσα με τα πιτσιρίκια. Η θερμοκρασία είναι αυτές τις μέρες 22–24 β. αλλά οι άνεμοι είναι ισχυροί, κάτι συνηθισμένο στο Σύδνεϋ, 20–45 χιλ. την ώρα και τα κλαδιά των δέντρων λυγίζουν. Στο σπίτι έμεινε, ως συνήθως και o αφροαμερικανός που έχει μία «οντισιόν» αύριο για «πολλά δολάρια dad». Είμαι ο πατήρ ενός μαύρου ηθοποιού (δεν ξέρω πώς τα κατάφερα) από το Λος Άντζελες που ζει σε μία άλλη διάσταση και μάλλον δουλεύει τους πάντες, ακόμη και τον εαυτό του αν και τρώει τη μεγαλύτερη μερίδα παγωτού. Αύριο θα εξορμήσω: Αιματολογικές εξετάσεις, Κουλούρηδες και το πιο ευχάριστο μια βόλτα με Μιχελακάκηδες στην πόλη, όπου υπάρχει στην εθνική Πινακοθήκη έκθεση για το γυμνό –αν προλάβουμε και μια βόλτα στα βιβλιοπωλεία θα είναι καλά.

Χτες βράδυ ψόφιος Άτλας. Σε ένα κτίριο που θα έπρεπε να σφύζει ζωή, τρεις άνθρωποι παρακολουθούσαμε τον Παπαδάκη να δείχνει ένα γκαμπί της βασίλισσας σε σκακιέρα του τοίχου. Ο προπονητής ήταν εξαιρετικός και μετά παίξαμε σουμουλτανέ: Παπαδάκης εναντίον όλων. Σε μία άλλη αίθουσα η Ντίνα δίδασκε σε τρεις μεγάλες κυρίες πως να ζωγραφίζουν ένα βάζο. Melaν–χολία Έψαχνα να βρω κάτι διαβαστερό στη Βιβλιοθήκη του σπιτιού αλλά όλα είναι Ψυχολογίες πια της Μαρίας και άπειρα λεξικά ξένων γλωσσών που κανείς μας δεν έμαθε. Στο διαδίκτυο οι αναλύσεις δίνουν και παίρνουν πάλι για τις νέες τρομοκρατικές επιθέσεις και πώς επηρεάζουν την ελλαδίτσα και το ευρωμεσογειακό μας φάσμα. Ιντερνετική αλληλογραφία από Ελλάδα μηδέν.

Διαβάζω πάλι Meena Kandasamy. Αγωνίζομαι να είμαι τσούλα σε ένα κόσμο που το σεξ είναι αμαρτία. Αγωνίζομαι να είμαι στρίγγλα, μια γυναίκα μισή Σφίγγα οπλισμένη με θανατηφόρους γρίφους, αλλά σε προειδοποιώ: ποτέ δεν κάνω πίσω στη μάχη. Κι ακόμη χειρότερα ξελογιάζω ξεδιάντροπα .

Κάπως έτσι φαντάζομαι την Ποθητού. Ξανακοίταξα την «Αμνησία», με εκνευρίζει αλλά υπάρχουν και ωραίες σελίδες, την βλέπω πλέον σαν ποίηση και τίποτ΄άλλο, σαν μια ζωή δυσεπιβεβαιωμένη και σουρεαλιστική.

 

 Τετ–ράδια αμνησίας

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ENΔΕΚΑΤΟ

11. Η Ποθητού προ των Πυλών

 

Τετάρτη, 4 Σεπτεμβρίου 1995. Το πρωί η Γαλλία άρχισε τις υποθαλάσσιες πυρηνικές δοκιμές. Διέρρηξε τα κοραλλιογενή υφαλοφράγματα πλησίον της μαρτυρικής πόλης Μουρουρόα, κι απειλεί με ολική καταστροφή κάθε είδος ζωής στον υδροχώρο και στις παράκτιους ζώνες των παρθένων νήσων. Κύμα αντιδράσεων σε παγκόσμια κλίμακα. Fuck You Φρέρε Ζάκε. Mangez de bombes. Chirac les prochaines bombes c’est nous. Η Κυβέρνηση της Ν. Ζηλανδίας ανακάλεσε τον πρεσβευτή της από το Παρίσι. Οι αυστραλοί διαμαρτυρήθηκαν στο γάλλο πρεσβευτή στην Καμπέρα. Αρχίσατε Φράγκοι τα φραγκολεβαντίνικα, ιστορίες του ’72 και του ’73 στον Ειρηνικό. Τον προστατεύουν (τον αμπασαντέρ) καλά, οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας. Μπορεί να αποπειραθεί να τον δολοφονήσει μία επιληπτική Γυναίκα, που μελετά τα λαμπρά παλικάρια, μία μετανάστρια, που πάσχει από απώλεια έκφρασης, από blank expression, από υστερική αμνησία ή κάτι τέτοιο και στην κόμη στεφάνι φορεί. Στο μεταξύ οι ηγέτες των Εργατικών των χωρών της Κοινοπολιτείας, εξακολουθούν να διαμαρτύρονται. Η βασίλισσα της Αγγλίας άλλαξε πόδι, μετακίνησε με νόημα τα οπίσθιά της πάνω στο θρόνο και τσίριξε: My husband and άιιιιι.… O Kωνσταντής τι κάνει κι η πτωχή Ελλάς; 

11.1 Αι Ηνωμέναι Πολιτείαι της Αμερικής και η Γερμανία εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους. Ο Σιράκ παραχωρεί συνέντευξη και δηλώνει ότι η Γαλλία ίσως διεξάγει τελικά, λιγότερες από τις οκτώ πυρηνικές δοκιμές που είχαν κατ’ αρχήν προγραμματιστεί. «Μόλις οι υπόγειες πυρηνικές δοκιμές δώσουν επαρκή στοιχεία και μόλις διασφαλιστεί η αξιοπιστία της αποτρεπτικής δύναμης της χώρας μου, θα σταματήσουν οι δοκιμές. Για το σκοπό αυτό χρειαζόμαστε τουλάχιστον έξι πυρηνικές δοκιμές». Και γιατί όχι πέντε; Είναι απλό: Μόλις διαπιστωθεί ότι έχουν εξουδετερωθεί πλήρως οι ξεβράκωτοι ιθαγενείς, σταματάμε. Και ξαναρχίζουμε μετά. Την κολοκυθιά με τις μπόμπες παίζει ο Σιράκ. Εφεξής ο Σιράκ θα είναι υπεύθυνος για όλα τα εγκλήματα στον πλανήτη. Ακόμη και για το φονικό τσουνάμι που θα έλθει και θα σαρώσει τη Ν. Ανατολική Ασία.

 

11.2 Και εγένετο σκότος. Και εγένετο σκύλος ο σιράκ, πυρηνικόσκυλο. Ανατίναξαν τα σωθικά του ωκεανού. Ψαράκια και ψαρούκλες, έμβρυα φαλαινοειδών, μέδουσες κοράλλια, όστρακα, όλα σκόνη και πούδρα για τον ηλεκτρισμό των αισθήσεων της Μαντάμ Μποβαρί. Διότι η Γαλλία, που παράγει το 65% του ηλεκτρικού της ρεύματος με την ατομική ενέργεια, θέλει να παραγάγει περισσότερο πάση θυσία, θέλει να πειραματισθεί κι άλλο. Κι άλλο. Όχι άλλο, λένε οι συμμαχικές δυνάμεις και οι ιθαγενείς που δεν καταλαβαίνουν από πού τους έρχεται τόσο κακό. Κι άλλο λέει ο γάλλος υπουργός, «διότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία που επικρίνουν το πυρηνικό μας πρόγραμμα, έχουν πραγματοποιήσει πάνω από 2.000 δοκιμές ενώ η Γαλλία μετά βίας έφτασε τις 200 η καημένη». Ας τις κάνει λοιπόν κι αυτή χίλιες !

11.2.1 Χίλιες και μία νύχτες. Τα παραμύθια της Χαλιμάς με αληθινές μεγαβόμπες. Παραμύθια, όχι για να ξεχάσεις ή να ξεγελάσεις το θάνατο, αλλά για τον επισπεύσεις. Ρώσικη ρουλέτα με τον πλανήτη–φάντασμα παίζουν ο Φράγκος βαρόνος και οι Ιρακινοί συνεργάτες. Αχαλίνωτη φιλαρχία, πυρηνικός εξιμπισιονισμός, τυφλή πολιτική συμπεριφορά, όλα μαζί. Λες και δεν το ξέρουν οι μαλάκες ότι δεν υπάρχει καλή και κακή πυρηνική ενέργεια. Λες και δεν το βλέπουν στον ύπνο τους και στο Τσέρνομπιλ, ένα πυρηνικό Ολοκαύτωμα «να φωτίζει» και να πυρπολεί τον πλανήτη. 11.2 Εξαγριωμένοι Ταϊτανοί διαδηλωτές ξέσπασαν χτες τα ζουλού ένστικτά τους εναντίον της Ύπατης Αρμοστείας της Γαλλίας, στην πρωτεύουσα της νήσου Παπέετε, ρίχνοντας βόμβες μολότοφ, στήνοντας οδοφράγματα με σαμπρέλες και σκουπιδοτενεκέδες, προκαλώντας πανικό. Tous emportés fort du grand vent barbare hurricanant. Η βία είναι η τυπολογία του ανικανοποίητου και ο ανθρωπισμός σας δεν μας μέλλει. Εξέγερση ίσον ζωή. Yaha! Yaha! ventre a terre les Vandales, les Teutons, les Khazars, les Griffons, les Hiong–nou, les Avars. Η ζωή αναπνέει μέσα από την εξέγερση που είναι παντού. Τίποτα αμαχητί, τίποτα χωρίς και το δικό τους κόστος. Όλα έχουν την τιμή τους και οι αποικίες ωραιούτσικα καίγονται. Μία ερμαφρόδιτος ιθαγενής τραβούσε τα μαλλιά της και τα γένια της, μπροστά στην καμένη της καλύβα. Για καλό και για κακό όμως, έστειλε (ο γάλλος υπουργός) από τα άλλα νησιά δύο φάλαγγες καταστολής, αποτελούμενες από λεγεωνάριους και αλεξιπτωτιστές, για την προστασία των στρατιωτικών εγκαταστάσεων του νησιού, που με τα δόντια τους κρατούσαν ανέπαφες οι αστυνομικοί. Comptez–vous et faites payer. Le gouvernement a décidé.

11.3 – Εσύ λωλοκόριτσο πού πας; Σε ιζηματοτενή, αλατούχα μείγματα, μαζί με άλλους κατσαριδανθρώπους, με τον απόδημο συγγραφέα χωρίς προσανατολισμό και κουράγιο, και το νεαρό γιατρό Σύδνεϋ Τζέρυ Καλιγκάρι που σε ακολουθεί ως νέος Ιαβέρης, πού πας Μαρία Λουίζα Ποθητού του Sydney;

– ΠΑΟ, ΠΑΟ, Ελίσσομαι, ντριμπλάρω και φεύγω, εν μέσω και διαμέσου ιχθύων και ιχθυοσαυριδών απαντώντων εν απολιθώσει. Λύνομαι και εξαπολύομαι. Γαυγίζουσα εκ Γαυγαμήλων. Κύων που κατέσκυλα και καταξέσχισα τις σάρκες μου. Γυνή δριμέως φίλανδρος. Φεύγω ευθεία, η θεία απ’ το Σικάγο, θα προτάξω τα στήθη μου μπροστά απ’ το οδόφραγμα στο πρώτο βόλι, δεν θα τα χαϊδέψει πια χέρι αδερφού αγαπημένου, Car Frère a tant aimé le Μonde qu’il a donné sa Sœur Adoré aux chiens*, σνιφάρω μια γραμμή κόκα και πάω για θάνατο. Αφού είμαι μία κολασμένη ψυχή και δεν κολλάω, παρά μόνο σαν παράσιτο στον οργανισμό σας, ας πληρώσω. –Πόσο; – ένα κατοστάρικο η δόση; Τζάμπα πράγμα. Φοράω τα παντοφλάκια που μου έδωσαν στο αεροπλάνο κι ετοιμάζομαι να πετάξω. Η γυναίκα που πετάει. Εσύ μην πετάξεις τίποτα από το βιβλίο. Θα παρακολουθήσεις τις δοκιμές μέχρι το τέλος μία μία.

*Διότι Ο Αδελφός, τόσο πολύ αγάπησε τον Κόσμο, που έδωσε τη Λατρευτή του Αδελφή στους σκύλους.

 

11.3.1 Δεν αντέχω πια αυτές τις δοκιμές και την αφασία στα πέριξ. Η χορτασμένη κοινωνία των αυστραλών πολιτών και των νεο–αποίκων ασιατών θέλει την ησυχία της, τα πάρτι της, τις εκδρομές της, τις δοκιμές της, λησμονεί τους αυτόχειρές της. Ενοχλείται από τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ κι από καιρού εις καιρόν διαδηλώνει νωχελικά. Σε άλλoυς παραλλήλους βομβαρδίζονται οι σερβοβοσνιακές θέσεις από αεροπλάνα του ΝΑΤΟ. Δεν μπορούμε να διαδηλώνουμε συνέχεια. Ψύχος στη Μελβούρνη, μετά από ένα ασυνήθιστα θερμό χειμώνα. Ας μείνουμε μέσα κουκουλωμένοι περιμένοντας τον επόμενη δοκιμή.

Απ’ τη μεριά των Ηλυσίων προσφέρεται, με αγάπη, στους Μελανησίους, στους Παπούα, και στους Ουάουα δοκιμαστικά, μία νέα πυρηνική κεφαλή. Κατακέφαλα. Λύσσαξαν οι Δαίμονες των πυρηνικών, οι Λέρητες, οι Πέναπες και οι Μάνες, θέλουν να μας μολύνουν όλους να διαλύσουν τις τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες και τον πρωτόγονο κομμουνισμό.

 

11.3.2 Καλύτερα να μην υπάρχω, μη λαλήσειν τα χείλη μου άνομα, αν είναι να υπάρχω σοδομημένη από τους εγκληματίες των Ελυζέ, ποτέ και υπάρξω.

 Πάω να συναντήσω το θάνατο, γιατί όσοι περιμένετε σαν πουτανίτσες να γλυτώσετε, εσείς χάνετε. Διότι δεν υπάρχουν ανώδυνοι και νοικοκυρεμένοι θάνατοι, υπάρχουν επώδυνοι και επώδυνοι, εκτός κι αν ήδη γινήκατε ζόμπι και δούνετε αίμα κανονικά, με την οκά, όχι σταγόνες, μπουκάλια ολόκληρα στους εμπόρους του Δουνουτού, της ζωής και του θανάτου. Εκτός κι αν σας αρέσουν οι νεκρολογίες, οι απαγγελίες ποιημάτων…

–Όχι, δεν μ’ αρέσουν Μαρία Ποθητού, σιχαίνομαι τον Παρνασσό εκεί να πάει ο Σαββ’οπουλος ξεδοντιασμένος, μ’ αρέσουν οι μουσικοί του δρόμου και οι περιθωριακοί καλλιτέχνες, τάπαμε αυτά.

–Όμως σ’ αρέσει λευκέ χριστιανέ, η μουσική ταμ ταμ πάνω σε τύμπανα θανάτου, φτιαγμένα από δέρμα ιθαγενών, το βρίσκεις σωστό. Μια ιθαγενής κοπέλα βιάστηκε από τους αλεξιπτωτιστές, που επέβαλαν το νόμο και την τάξη, αλλά ο βιασμός της δεν έγινε ιδιαίτερα γνωστός, η είδηση δεν πολυπαίχτηκε, συγκαλύφθηκε κι όταν στο τέλος διαδόθηκε δεν προκάλεσε αντιδράσεις. Η αποικιοκρατική λογική επιζητά να επισημοποιήσει, σε διαφορετικά επίπεδα, την εξαιρετικότητα της κατάστασης του πολέμου και των « πυρηνικών δοκιμών». Έτσι στην Ταϊτή, στη Βοσνία, στο Ιράκ η επιβολή στον άλλον επιτυγχάνεται και μέσω της σεξουαλικής βίας. Γιατί το συμβολικό επίπεδο του βιασμού δεν αποτελεί ολίσθηση σε σχέση με το «όραμα» της πατριαρχικής κουλτούρας, πόσω μάλλον της μιλιταριστικής και της αποικιοκρατικής συμπεριφοράς.

Ε λοιπόν από μένα, κειμενογράφε της δραχμής, στο λέω, δεν πρόκειται να, δούνε φως, υπόσχομαι εξέγερση, τιμωρία και δημιουργική καταστροφή.

Κι αν είναι μεσάνυχτα

Κι αν είναι μεσημέρι

Σας έχω χεσμένο γιατρέ Σβάιτσερ. Τα πειράματα θα σταματήσουν.

–Πώς θα γίνει αυτό βρε Μαιρούλα;

 

11.3.3 –Κοντέ έλληνα, μη μιλάς. Θα ζήσουμε όπως αυτοί φοβούνται: ελεύθερα και μαγικά. Γι αυτό

 

11.3.4 Ζήτωσαν τα κορίτσια που εξεγείρονται, ζήτω η ωκεάνια ασωτία. Αγαπημένοι συντρόφιμοι και σεβαστοί μου γιατροί. Εγώ άλλο δεν είμαι από μια κηλίδα αίμα που μιλάει. Τι να πάρουν από ένα γαϊδουράγκαθο; Πάω, Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια. Στη στεριά παιδιά δεν ζει το ψάρι, πατινάρω πάνω σε κονιορτοποιημένα άλατα, κρατώντας στο χέρι μου Το ποινικό μητρώο μιας εποχής και το Ημερολόγιον της δεσποινίδος Λεσβίου. Προελαύνω όπως κι αυτοί, έτσι κι εγώ και πίσω μου έπονται Δολοφόνοι και ποιητές, εβραιο–ισπανοί Κελτίβηρες, εκτροφείς σκύλων, Ο Εβραίος της Μάλτας, ο Ιβάν ο Τρομερός, οι απόγονοι γαλατικών φυλών αρβερνών και λοιπών τρε ζολί, κατοικοι εκ Νορμανδίας ορμώμενοι, Γασκωνίας, Πινκαρδίας, Βαλονίας, Νέας Καληδονίας, Γουιένης και βάλε, ακολουθούν Κανάκα και αιματοσυγγενικές συνομαδώσεις με χαλκόχρουν το δέρας, ευφάνταστοι και ευεπίφοροι και βίαιοι, με παχέα χείλη και κόμην μέλαιναν και λείαν, με τα κόκκινα μυρμήγκια σε σχηματισμούς πολεμικούς. 20.000 είδη μυρμηγκιών μαζί μου, τερμίτες πολιορκητές, που βαδίζουν ο ένας πάνω στον άλλον, στο ύψος του ελέφαντα, σαν τους ελέφαντες του Αννίβα, καταγκρεμίζοντας στο πέρασμά τους πολυκατοικίες, μαζί με τις τελευταίες σαρκοβόρους ακρίδες–μάντεις, αποφασισμένη για μεγάλες ζημιές: Θα καταστρέψουμε πρωτίστως τα καλώδια των εργοστασίων μαζί με τους αλβανούς μετανάστες, με τους εξεγερμένους σκλάβους του Σπάρτακου, τους ρώσους τροτσκιστές εβραίους και τους μαχητές Βάσκους, της γεωργούς της Κορσικής, της Θάσου και της Μήλου, τους Εσσεδάριους τους Μορμίλλονες και τους Ρητιάριους θα τρυπήσουμε τα συστήματα των καταραμένων ηλεκτρονικών τους υπολογιστών, που αποθηκεύουν το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Προτού μας συντρίψουν θα τους συντρίψουμε. Θρύψαλα θα κάνουμε την τζαμαρία τους.

 

Αprès la guerre fini,

Oh, we’ll go home to Blighty

But won’t we be sorry to leave chère Germaine,

Αprès la guerre fini.

 

Αprès la guerre fini,

French soldier parti,

Mam’selle français beaucoup picanninies,

Αprès la guerre fini.

 

 

11.4 Έρχομαι σε σας φάλαινες–μαμάδες, γιγάντια σωληνοσκούληκα, πτερουά βολιτάν, λιονταρόψαρα γλυκά, μανιτάρια–κοράλια, μαυρόπλατα βουτυρόψαρα, musa ornato, musa velutina, ψάρια–φωτιά. Βαδίζουμε ειρηνικά. Cum angelis et pueris, fideles inveniamur. Μαζί μου πατινάρουν κι άλλοι τρελοί, όχι μόνο ο Αθηναγόρας Μούτζας και ο νεαρός γιατρός Καλιγκάρι, αλλά κι ο ιππότης Αντώνιος Μπλοκ, Ο Τρελλαντώνης, ο Αντρέα ντον Γκάλο, ο κόκκινος παπάς της Γένοβα, Η κυρία με τη στρυχνίνη, οι αναρχικοί Νίκολα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι, Ο φτωχόκοσμος, Οι κομμουνιστές, Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης, Ο αναρχικός τραπεζίτης, Η γυφτοπούλα, Οι άθλιοι των Αθηνών, Πρόσωπα και φιγούρες, Ο Χασάπης, Ο Κόμης Φαλλού, η μικρή Μπιζού, οι Περιθωριακοί, Δύο εραστές κι ένας καθαριστής ακτών, Ο Λέλεκας κι ο Σπαρτσίνης, Ο φτωχούλης του Θεού, Ο ξένος, Κοπιώντες και πεφορτισμένοι, Ένας απλός υπάλληλος βιντεοκλάμπ, ο μαρκήσιος ντε Σαδ και τα μαρτύριά του,

 

Sade, dis–moi

Qu’ est–ce que tu vas chercher?

le Bien par le Mal

la Vertu par le Vice

Sade dit moi pourquoi le sang pour la plaisir?

 

Προϊόντος του χρόνου, ερχόντουσαν κι άλλοι ήρωες, φοιτητές, αρσακειάδες και κομμώτριες, Αφερέγγυοι και Πλάνητες, Γυναίκες ευσεβείς του πόθου, Η γυναίκα της άμμου, Η γυναίκα του Πόρτο Πιμ, Η γυναίκα της Πάτρας, Η Γυναίκα με τ’ αγκάθια στο Λαιμό, Οι εραστές του απείρου, Οι μαρκήσιοι των ταξιδιών, Ο περιπλανώμενος ιππότης του ιερού βιβλίου, Ο κηπουρός και ο καιροσκόπος, Ο Παλαιός των Ημερών, Μια σιωπηλή γυναίκα, Ο γιος που δεν θα θέλατε να ’χετε, Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα, Ο άνθρωπος που γελά, Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς, Ο άνθρωπος που έβλεπε τα τρένα να περνούν, Ο άνθρωπος που αγαπούσε τα σκυλιά, Ο άνθρωπος που καθόταν στο μπαλκόνι, Ο άνθρωπος που έγινε καπνός, Άνθρωποι και ποντίκια, Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι, Ο ψαράς και η ψυχή του, Ο δάσκαλος της ξιφασκίας, Η Μαρία Βοναπάρτη με τις διακόσιες κλειτορίδες, το όνειρο του Καρτέσιου, Ο Χάιντεγγερ και το ερώτημα του χρόνου, Ο άρχοντα της Πετρούπολης, Η μαθήτρια που έγινε αμύγδαλο, Εγώ ο Πέτρος Ποταμός έχοντας στραγγαλίσει τη μητέρα μου και την αδελφή μου, Το φάντασμα της πόρνης, Ο κλέφτης ποδηλάτου, O Πλοηγός του Απείρου, Οι Αγιοι Ασώματοι, Ο αυριανός θάνατος. Κι άλλοι τόσοι, αμέτρητοι.

Εμπρός, στην ατόλη, Je sors du college d’ Annesie γυμνή με τις οπτασίες μου, Πεταλούδα Οχλώδης η Θηρεόμενη, με μιλιούνια ιπτάμενες ψυχές, εν βρασμώ ψυχής, με τη Λουίζα Μισέλ, τη Μαρία Πανταζή, τον Πάυλο Αργυριάδη, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, το Σωτήρη Πέτρουλα, τον παπα–Ανυπόμονο, τους διακόσιους εκτελεσμένους της Καισαριανή και τον παροικιακό συγγραφέα να βρίσκει επιτέλους ένα νόημα, να εξιστορεί.

Ο τρελογιατρός θα έλθει να διαπιστώσει το θάνατο των θηλαστικών μετά τις δοκιμές, όπως κάνουν οι γιατροί στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Η Γαλλία από το 1960 έχει κάνει 172 πυρηνικές δοκιμές. Όλο αυτό τον καιρό προσπάθησε συστηματικά να αποκρύψει τα αποτελέσματα αυτών των δοκιμών. Όμως από τον Ιούλιο του ’81 έγινε γνωστό ότι οι Πολυνήσιοι που υπέφεραν από καρκίνο και λευχαιμία μεταφέρονταν κρυφίως με στρατιωτικά αεροπλάνα σε στρατιωτικά νοσοκομεία. Ο Σιράκ, με τη νοοτροπία παλιού αποικιοκράτη, ξαναθυμάται τα πυρηνικά και παραβιάζει το μορατόριουμ παγώματος των δοκιμών. Πηγαίνω κατά πάνω του. Την ώρα που προχωρώ και πατινάρω ακάθεκτη, ακούω Βέρντι La dona e mobile, «φτερό στον άνεμοοοοο γυναίκας μοιάζει, έκφραση αλλάζει όψη και βλέμμα», νιώθω ότι μένουν όλοι και όλα πίσω, γιατί τα πόδια τους καταλήγουν σε σάκους με άμμο, όπως στα έργα του Ισπανού γλύπτη Χουάν Μουνιόζ, μένουν πίσω, αλλά καταφέρνουν και βγαίνουν απ’ το μετρό οι ρουμάνες αθλήτριες της ενόργανης γυμναστικής Τσαουσέσκου. Έπονται οι γυναίκες της Συρίας και του Μαρόκο, Λυσσασμένες στα Νύχια του Τρόμου. Δεν είμαι μόνη μου πια. Μία κοπέλα με δυνατή φωνή με συνοδεύει κι ένα καχεκτικό αγόρι, οι Κοκαλέρος και οι Τουπαμάρος, το Μεθυσμένο Μονοπάτι του Περού, αντάρτες Ινκας, αντάρτες Βάσκοι, η Φύτρα των Κελτών, οι Κομάντος της Μαύρη Σοδειάς, Ουκρανές Ρωσίδες και Βαλκάνιες πόρνες, σαλταρισμένα παιδιά και μεθυσμένοι Αβορίγινες από το Ρέντφερν, γυφτάκια αδέσποτα από το Αιγάλεω, έρχονται όλοι εδώ, οι νέοι με τις κουκούλες από τη Γερμανία, το αντιπυρηνικό μαύρο μπλοκ, μαζί με τους νεγρίτες Μπατέκ της Μαλαισίας, τους Μαλ Πανταράμ, Παλιγιάν και Ναγιάκα της Νοτίας Ινδίας, πυγμαίοι Μπούτι του Κογκό και Χάντζα της Τανζανίας, παρόντες. Στην πορεία να καταμετρηθούν επίσης οι γιάπηδες, οι μικροαστοί και οι «νοικοκυραίοι», όσοι ζουν με το σταυρό και το βόμβο των βομβιστών πάνω απ’ το κεφάλι. Ο μπλαζέ όμως αδελφός μας λάμπει δια της απουσίας του.

 

11.4.1 Να φοβάσαι αυτούς που θέλουν να ζήσουν ήρεμα και ειρηνικά. Είναι Αδίστακτοι. Οι εκπρόσωποί τους κάνουν πειράματα στον Ειρηνικό.

Πού κρύβεται λοιπόν και δεν εμφανίζεται ο αδελφός Ιάκωβος, των σκύλων–οδηγών τυφλών ο αφέντης; Πού κρύβεται ο ίδιος ο εβραίος, ο αιμομίχτης Κυανοπώγων, ο κωδωνοκρούστης, ο ευρισκόμενος σε συνεχή στύση, ο εραστής του χρήματος και της δόξης, ενώ μας περικυκλώνουν και εμφανίζονται οι απελπισμένοι του κόσμου όλου, οι φτωχοί Ιρλανδοί, οι λεγόμενοι και άσπροι νέγροι, οι ρομά Μενιδίου και Λιοσίων, οι σκουπιδοφάγοι, οι ανέστιοι, οι κακοπληρωμένοι, οι δαρμένοι, οι πυροβολημένοι, οι απολυμένοι, ο Φωκίων – που απειλεί να αυτοκτονήσει στην είσοδο της Φίρμας.

 

11.5 Επομένως… Μαίρη σε όλα τα μέρη, σε όλα τα στάδια λες, κάτω από γεφύρια, σε τεχνητούς παραδείσους παίζονται παιχνίδια, την ώρα που κορυφώνεται το έγκλημα των Δοκιμών Αυτών, ενώ η Ελληνίδα καθαρίστρια μπαίνει στην Καστελλοριζιακή Λέσχη και παίζει πάραυτα όπως πάντα, τα ρέστα της, στις πόκα μασίνες, βάζοντας την αγία εικόνα της Παναγίας πάνω στη μηχανή του ληστή με το μακρύ χέρι –τα βράδια του Sydney είναι τζόγος, μια αγριάδα, μια ερημιά. Έξω φόβοι, έσω τρόμοι, με τον βοριά να φέρνει κορμούς και κλαδιά δέντρων στις πόρτες μας νεράιδες, μιμούνται τις φωνές των πουλιών και των σκλάβων κι εσένα Γέφσι που έμαθες να ξεματιάζεις υπεραντλαντικά υπενθυμίζοντας στον ιατρό να μην αφήνει αποτυπώματα, αλλά να σε αγγίζει που και που…

 

11.5.1 Ο κριτικός, που λογοκρίνει ένα αντιπυρηνικό κείμενο, με δάχτυλα καμμένα μέσα στους καπνούς, πάσχει από κακοσμία του στόματος και φέρει περιοδοντικά αποστήματα, δεν ταξιδεύει πια σε πειραματικές γραφές, σε ιδεολογικά έλη τσαλαβουτάει.

– Μαίρη καις

–Έχει κήλη προχωρημένη, συγχειλίτιδα, πυόρροια, μπαινοβγαίνει σε Ιδρύματα, έχει φάει τα ψωμιά του, ο Φίλιππος παίζει στα άλογα, ενώ ο σύντροφός του παίζει μαράκες.

–Μαίρη καις

–Ο αστυνομικός ανταλλάσσει πυροβολισμούς στο σκοτάδι, ο αλευροβιομήχανος κάνει επενδυτικές ακροβασίες, ο υδραυλικός πάει στην Τράπεζα ένα τσεκ χωρίς αντίκρισμα, οι χίλιοι πεντακόσιοι υπάλληλοι των πολυκαταστημάτων Μαμούθ οδηγούνται στην ανεργία ή στη μαύρη αγορά, θα πουλάνε τώρα κάλτσες και καλτσόν στο οδόστρωμα, μαζί με μαυριδερά άτομα, όπου όλα είναι κατάμαυρα.

 

11.6 Όλοι οι πολίτες του κόσμου, Μούτζα, όλα τα θύματα του Συστήματος, κι αυτουνού που του πήραν το σπίτι απ’ τα χρέη οι Επιτήδειοι, ακόμη και μέλη του Ουράνιου τόξου, βγαίνουν πρωί και βράδυ στους δρόμους και μία κοπέλα με ένα τόξο αναζητούν. Ο Μουράτης με μια σκισμένη μπάλα, ο Μάρξ μ’ ένα σκεπάρνι στο χέρι κι ένα αγριοτριαντάφυλλο στο αυτί, ο Ιούδας μ’ ένα ροζ σουτιέν κι ένα μπετόνι βενζίνη απ’ τα παλιά, έξω απ’ τις Τράπεζες

11.6.1 κι εγώ που φέρνω μέσα μου ένα νεκρό έμβρυο, γιατρέ, ένα έμβρυο μέσα στο έμβρυο, ένα έμβρυο με πόδι στο κεφάλι, ένα τεράτωμα, ένα δολοφονημένο κόσμο φέρνω μέσα μου, κι ο Φρανσίσκο Μέντες Φίλιο, αυτή η ηγετική φυσιογνωμία των συλλεκτών καουτσούκ, με ένα μάτι, σε φωτογραφία κακοποιημένη, απ’ τους μεγαλο–ιδιοκτήτες γης. Γύρω γύρω όλοι, στη μέση το γαλλικό γουρούνι

 

 

Γύρω γύρω όλοι

Στη μέση το φραγκόσυκο φραγκόσυκο

 Γύρω γύρω όλοι

Στις πέντε την αυγή

 

 

τραγουδάει ο Έλιοτ κι όλες οι πεθαμένες, από κατανάλωση ηρεμιστικών χαπιών και ναρκωτικών ουσιών σταρ του Χόλιγουντ, οι ριζοσπάστες, οι λαβωμένοι και οι ριζικώς αντίθετοι στο Σύστημα, όλοι οι υποταγμένοι και οι ανυπότακτοι ρωτούν έναν Άθα Μούτζα κιθαρίστα: Τι θέλει αυτή η κοπέλα και πάει μόνη στην ατόλη;

 

Ντο–ρε– φα

Στις πηγές οχιές και φίδια

Ντο– ρε–μι

Να σε τραγουδάνε ίδια.

τραγουδάει ο Λόρκα κι γιατρός λέει «προσπάθησα να κάνω οτιδήποτε για την περίπτωσή της».

 

11.7 ΓΙΑΤΡΟΣ (νεαρός): Προσπάθησα κατ’ αρχήν να εγγυηθώ και στους δυο σας μία αξιόπιστη φαρμακευτική αγωγή, να της δώσω θάρρος, αλλά αυτή, όπως κι εσύ, τρομοκρατήθηκε με τον υπέρμετρο ενθουσιασμό μου, φοβήθηκε την προστασία. Ένας φόβος γυπαετός χιμάει στα υπέροχα μάτια της, φόβος παθολογικός, μην πέσει στην αγκαλιά του αδελφού της, φόβος μην καταπιεί τη γλώσσα της ή κάποιο κόκαλο, ένας τρόμος απ’ το παρελθόν απροσδιόριστος. Ένας φόβος μη χάσει την κόρη της, μη χάσει τον κόσμο της –η αίσθηση της απώλειας, ότι χάνονται σημαντικά γεγονότα, ότι εσύ απουσιάζεις από τη ζωή, τη μεγάλη στιγμή και μπορεί να σε πούνε προδότη. Ένας φόβος που σε οδηγεί στην τρέλα, μία τρέλα που σε οδηγεί στο φόβο και στη φυγή. Η φυγή συμβαίνει όταν το άτομο έρχεται σε επαφή με το αποστροφικό.

 

Κεφ. 12 Η Μαίρη της αμνησίας και της φυγής δεν ξέρουμε κάτω από ποιες διαδικασίες κάνει στροφή. Επιστρέφει με ένα τόξο Kill Bill εκεί που σκοτώνουν, στην ατόλη.

Δημήτρης Τζουμάκας