30

 Ιουνίου Παρασκευή. Πάει κι αυτός ο μήνας. Αναγγέλλονται σαράντα βαθμοί για σήμερα και 43 για την Κυριακή! Το σκουπιδαριό ακόμη στην πόρτα μου. Τα μάζεψαν από παντού εκτός απ’ τη Βικτώρια και την Αχαρνών. Διακρίσεις και στ’ απορρίμματα. Κυρίως σ’ αυτά. Πάω Αγκίστρι κι όσο τραβήξει. Μ’ αρέσει αυτό το νησί, το πράσινο που κατεβαίνει στο Σαρωνικό. Οι γεροχίππηδες και οι «τεντυμπόηδες» με τα μηχανάκια και τις τέντες στην πλάτη.

Μες το καράβι εννέα η ώρα το πρωί, με εισιτήριο έντεκα ευρώ, ακούω έναν ξανθομάλλη πιτσιρικά να λέει στο τηλέφωνο: Μy mom has breast cancer please pray for her. Δεν είμαι χαρούμενος. Αλλά κάποιοι αυτοί τη στιγμή είναι πολύ δυστυχισμένοι, ένα παλικαράκι. Καθώς απομακρυνόμαστε από το λιμάνι μέσα σε καύσωνα λάμπουν εκτυφλωτικά οι τζαμαρίες, οι τσίγκοι, οι ηλιακοί πίνακες θέρμανσης, φλέγεται η τερατούπολις.

 

Επί του σκάφους «Αχαιός» βλέπεις πώς μεγαλώνουν οι Αχαιοί τα παιδιά τους, φρίκη. Τι ράτσα είναι αυτοί; Πώς χυμάνε και πιάνουν τους χώρους με τα φαγητά τους, τους καφέδες και τις τσάντες. Πώς καμαρώνουν για τα αναίσθητα βλαστάρια τους!

Ένας μικρός αφηγείται μια ιστορία για τον πατέρα του φίλου του στην Αμερική που παίρνει δέκα χιλιάδες δολάρια τη βδομάδα! Τη βδο-μά-δα τονίζει ο μικρός. Τι δουλειά κάνει; Δεν ξέρω μάλλον στα στοιχήματα είναι. Όλοι οι πατεράδες λοιπόν να πάνε εκεί, εκεί στην Αμερική.

Έχει ’κανα αισθηματάκι η κόρη σας; Χμ.. κάτι γίνεται αλλά είναι επιλεκτική. Τις προάλλες την πήγα για αποτρίχωση. Σε ποια τάξη πάει; Δευτέρα γυμνασίου.

 

Κάπου υπάρχει μεγάλο λάθος στο κείμενο και δεν μπορώ να το βρω. Το λάθος είμαι εγώ! Μια ζωή τρέχω να το διορθώσω κι όλα σκατά γίνονται. Γιατί δεν κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις. Αντίθετα, κάνεις αυτά που δε πρέπει να κάνεις. Δεν μπορώ να βρω τη σωστή λέξη. Μέγας σκυλοκαυγάς στο κατάστρωμα. Μου άρπαξαν τη λέξη σαν κόκαλο μοσχαριού. Κάθε λέξη σπουδαία, κάθε λέξη ανεκτίμητη, ίσως και η τελευταία, xυδαιότης. Ένα βουτυρόπαιδο ακούει τη μάνα του: Να μη σε πιάσουν κορόιδο στην κατασκήνωση τώρα. Ακούς; να πληρώνουν και οι άλλοι. Εντάξει ρε μαμά άσε με. Η μάνα από πίσω σαν τσεκούρι, με το κουτάλι στο χέρι. Πώς θα σταθούν ευπρεπώς αυτά τα παιδιά;

Αλλά είδαμε και τους αυτοδημιούργητους, σαν χαμαιλέοντες προσαρμόστηκαν στο σύστημα, έμαθαν να κυκλοφορούν στη ζούγκλα με τογιότα και τζιπ, έγιναν μοντέρνοι, έμαθαν ξένες γλώσσες, έγιναν πιο αδίστακτοι, τραβάνε γρήγορα το πιστόλι. Τσαντίζομαι μάλλον που είμαι μόνος μου, που δεν τηλεφωνάω σε κάποιον. Θα πάρω την Μπέμπα τηλέφωνο, έλα Μπέμπα θα της πω, με τραβάς σα σκυλί, όπου σου καπνίσει θα μου πει. Αφού είσαι ελεύθερη το διήμερο, έλα να συμπλεύσουμε τα δυο μας.

Το πλοίο φτάνει στην Αίγινα κατεβαίνει το τσούρμο των μικροαστών, αναπνέουμε.

 

Όταν βγαίνω στο λιμάνι της Σκάλας Αγκιστρίου υπάρχουν στο στέγαστρο όπου και τα εκδοτήρια των εισιτηρίων τα γνωστά συνθήματα των αναρχικών Πες το Σ’ αγαπώ με πέτρες, Ήλθαν τα αύριο να διώξουν τα σήμερα, Τ΄ Αγκίστρι ανήκει στα ψάρια του, Το μάτι απαγορεύεται στο κάμπινγκ κλπ.

Και ψάχνω για δωμάτιο:

–Για πότε το θέλετε;

–Σήμερα, αύριο, μεθαύριο

–Δεν έχουμε.

–Ευχαριστώ.

Ξανά τα ίδια κι ενώ η ζέστη ανεβαίνει εξακολουθώ να ψάχνω για δωμάτιο.

–Για πότε το θέλετε;

–Σήμερα, αύριο, μεθαύριο, για πάντα…

–Δεν έχουμε.

–Τότε γιατί ρωτάτε «για πότε το θέλετε;» αφού δεν έχετε.

–Έχουμε μόνο για σήμερα.

Τελικά βρίσκω ωραιότατο μπαλκονάτο δωμάτιο στο κέντρο της Σκάλας στο ξενοδοχείο Θέα στο Σαρωνικό με φουλ θέα στη θάλασσα και λήγει το θέμα. Βουτάω στο νερό, μπάνιο νούμερο 17, οι γυμνόστηθες είναι παντού και σαν νέος Καλβίνο προβληματίζομαι με το τόπλες.

Η Μπέμπα θα έλθει τελικά με το απογευματινό πλοίο. Δεν θα τσαντιστώ μαζί της ότι μαλακίες και να πει. Θα τη βάλω στο μπαλκόνι, θα την ταΐζω και θα την ποτίζω. Ίσως πάμε και σινεμά. Αλλά δεν έχει θερινή οθόνη το νησί. Καλύτερα, αυτή θα παίζει στο φουμπού κι εγώ το βιβλίο μου, τον Μουρακάμι. Έχω και το βαρύ τόμο της Μεσογείου του Μπρωντέλ. Αργά το απόγευμα περιφορά της εικόνας, δεν ξέρω περί ποιας εικόνας πρόκειται του Αγίου Παύλου; των Αγίων Αναργύρων; των Αγίων Πάντων; των αγίων Αθανάτων; Η τοπική κοινωνία ακολουθεί, υπάρχει και τουρίστας με μαγιό, ενώ δυο αγκαλιασμένοι άντρες μέσα στο νερό σταματάνε και κάνουν το σταυρό τους.

Διαβάζω Μουρακάμι, βρίσκομαι στο σημείο που η ηρωίδα διηγείται την ταινία Αλφαβίλ του Γκοντάρ στη μάνατζερ του πορνείου: «Όποιος κλαίει και χύνει δάκρυα στην Αλφαβίλ συλλαμβάνεται και εκτελείται». Να ένας Ιάπωνας που βάζει μία αγαπημένη μου σινεφίλ ταινία στο βιβλίο του με θέμα τα αισθήματα. Σε ένα χώρο που το σεξ γίνεται χωρίς αισθήματα.

 

Ιούλιος 2017

 

Πρώτη του Γιούλη ημέρα Σάββατο και η Γιούλη παρόλο που της έχω κάνει λάικ δεν έχει ανταποκριθεί. Ήταν μια αγαπημένη συνάδελφος και τα αισθήματα πιστεύω αμοιβαία, αλλά από τότε που χωρίσανε οι δρόμοι μας επαγγελματικά, δεν ξανάδωσε σημεία ζωής. Το ίδιο συνέβη με την Ντίνα Κ. (άλλο θέλω να πω, δεν αποδίδεται καλά και βγαίνει άλλα αντ’ άλλου). Κι όλα αυτά μοιάζουν ακατανόητα, πώς μπουχτίζουμε τους ανθρώπους ή πως γινόμαστε οι ίδιοι ζόμπι. Μπάνιο αρ. 18.

 

Μαθαίνω πως μία υπάλληλος στην καθαριότητα 60 χρονών με τέσσερα παιδιά πέθανε μαζεύοντας σκουπίδια διπλοβάρδια για να μη σκάσουν τύποι ευπαθούς ηλικίας, όπως ελόγου μου.

 

Η Αυστραλία είναι μόνο πίκρα πια:

–Πώς τα πας; λέω στην Αρετή στο τηλέφωνο.

–Πώς να τα πάω. Η κόρη σου απειλεί ότι θα φύγει από το σπίτι.

–Έλα τώρα αυτά είναι πόζα, ξέρεις εσύ καταλαβαίνεις από αυτά.

–Μην ανησυχείς τόσα χρόνια έμαθα από σένα.

–Μια δυο φορές απείλησα, πήγα μέχρι τη γωνία και ξαναγύρισα.

 

2. Κυριακή μπάνιο αρ. 19, με τέτοιο αεράκι και κανείς δεν κάνει αεροπτερισμό. Ούτε ένα σπουργίτι δεν έχω δει κι έχει τόσα πεύκα στο Αγκίστρι. Στην Αθήνα ψηθήκανε. Κι εδώ δεν πάει πίσω. Έγινε διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος και σταμάτησε το αιρ κοντίσιον. Ίσως θα ήταν καλύτερα σε σκηνή. Όλο το δάσος έχει καταληφθεί από σκηνίτες, με γένια με χαϊμαλιά, με μακάριο χαμόγελο. Το είχαμε κάνει κι εμείς την Αυστραλία και μ’ έπιασε κλειστοφοβία! Μια φορά κι ένα καιρό πήγαμε να κοιμηθούμε στην παραλία του Γούλογκογκ με την Αρετή, τον Πέτρο και την Κατερίνα, είχαμε ανάψει φωτιές στην αμμουδιά και ψήναμε κοψίδια, πλάκωσαν μεγάλοι σκύλοι τότε, μπορεί να ήταν λύκοι, μπορεί να είναι ντίγκο είπα, και σταματήσαμε να κακαρίζουμε. Τα σκυλιά ξαπλώσανε ήσυχα στην άμμο, δίπλα στη φωτιά και μας φυλάγανε. Όμως μετά ακούσαμε στο τρανζίστορ ότι κυκλοφορεί δραπέτης των φυλακών στην περιοχή με μπαστούνι του κρίκετ και σκοτώνει, οπότε επικράτησαν φρονιμότερες σκέψεις, τα μαζέψαμε και φύγαμε.

Μέσα στο δάσος κρύβεται ο Κουφοντίνας, εν πάση περιπτώσει ο ίσκιος του, αλλά οι πιτσιρικάδες νιώθουν άνετα με τέτοια ξωτικά, τρώνε κονσέρβες μαζί του, απελευθερώνουν τα κορμιά τους και συνουσιάζονται για χάρη του, ιδεολογικά.

 

3. Δευτέρα μπάνιο αρ. 20. Αλλαγή καιρικών συνθηκών, αλλαγή τοπίου. Χτες έφυγε η Μπέμπα σήμερα φεύγω κι εγώ, βαρέθηκα. Φεύγω ενώ έρχονται μιλιούνια με τον Ποσειδώνα, τερμίτες περιηγητές που μας ποδοπατούν κι από πάνω μας λαμβάνουν χώρα εναέριες ασκήσεις, βζουμμμμ, της πολεμικής αεροπορίας της Άγκυρας!

Τα μεσάνυχτα η ΕΡΤ παρουσιάζει ντοκιμαντέρ για τον Beuys στα πλαίσια της Documenta (οι γερμανοί έβαλαν το χεράκι της και στην ελληνική δημόσια τηλεόραση!). Κλείνουν τα μάτια μου από τη ζέστη και την κούραση, όλοι οι άνθρωποι είναι καλλιτέχνες λέει ο Beuys, το ξέρω και μ’ αρέσει να το ακούω από ένα μεγάλο καλλιτέχνη. Όλοι οι άνθρωποι μπορούν ζωγραφίσουν, να γράψουν διηγήματα, ποιήματα, ημερολόγια, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ονειρευτούν.

 

4. Τρίτη Μπάνιο αριθμός 21. Τηλεφωνηθήκαμε με τον Τζωρτζ γνωριμία από το αντιφασιστικό κάμπινγκ. Παρακολουθεί όλες τις εκδηλώσεις του χώρου κι είναι παντού. Είναι ασχημούλης, ομοφυλόφιλος, υπάλληλος του δήμου στη συγκομιδή σκουπιδιών με φωνή που τη σέρνει όλο ειρωνεία και άκρως πολιτικοποιημένος. Θέλει τη συμβουλή μου για κάποιο κάμπινγκ υπάρχουν τρεις προτάσεις οι Ρεζίστανς στο Πήλιο, οι αντιναζί στην Ιστιαία και οι τροτσκιστές στην Ερέτρια. Δεν πάω σε κάμπινγκ Τζωρτζ είμαι μεγάλο παιδί.

–Εντάξει εσύ είσαι νεόπλουτος!

–Ακριβώς, θέλω τα κομφόρ μου, μπανιέρα και σάουνα, μου το επιτρέπουν τα κέρδη από το Χρηματιστήριο Αξιών.

 

Η Κλειώ του από κάτω ορόφου στην πόρτα μου με ένα ντεκολτεδάκι μαθητριούλας.

–Δημήτρη φεύγω αύριο για το νησί.

–Α μπράβο μπράβο, το νησί με τους μπράβους.

–Σούχω πει χίλιες φορές νάλθεις και δεν έρχεσαι.

–Θα πάμε στους γυμνιστές;

–Δεν μπορώ είμαι εβδομήντα χρονών βρε!

–Βάζεις κάτω όλα τα πιπίνια και στενάζει η μπαρμπουτιέρα, της λέω.

–Τέτοια μου λες και σε θέλω πολύ, έλα όποτε μπορείς.

 

5.7.17 Τετάρτη. Ο πρόεδρος της Γαλλίας κατεβαίνει με σχοινιά από ελικόπτερο σε αναδυόμενο υποβρύχιο που κάνει ασκήσεις. Ζήλεψε τις ταρζανιές του Πούτιν. Στη Ρωσία ο κόσμος γουστάρει τους κρατικούς ήρωες, όμως οι Γάλλοι είναι αντιηρωϊκοί, είναι πουρκουάδες, βγάζουν σπυράκια με κάτι τέτοια. Εκτός αν θέλει να πάρει τις ματσό ψήφους της Λεπέν. Όπως ο Μιττεράν σύλησε τις ψήφους των κομμουνιστών της Γαλλίας. Τon cul est ton style, τραγουδάει ο Λεό Φερέ. «Ο κώλος σου είναι το στιλ σου».

 

Πήγα στη Βάρκιζα και είδα τον Αντώνη. Στα κάγκελα. «Θα μιλήσω daddy γι αυτό το θέμα για πρώτη και τελευταία φορά γιατί θέλω να κάνω τις διακοπές μου». «Εντάξει βρε παιδί μου κι εγώ θέλω να ξέρω τι γίνεται». «Το καταλαβαίνω και γι αυτό θα στα πω: Τίποτα δεν γίνεται. Αυτές οι δύο θα σκοτωθούν. Τους είπα όσο θα λείπω μία από τις δυο σας θα πεθάνει και δεν θα έλθω στη κηδεία. Τα θέματα είναι δύο. Η βαθιά αντιπάθεια της Αρετής στο γαμπρό και η ανατροφή των παιδιών. Ο γαμπρός είναι αυτός που είναι στον κόσμο του, κάνει όμως μία προσπάθεια βγάζει τώρα κάτι λίγα χρήματα. Η Αρετή δεν αντέχει την ανικανότητά του, αλλά και ικανός να ήταν τόσο το χειρότερο. Γιατί η πεθερά-μάνα που ναι μεν δίνει τα πάντα, είναι παρεμβατική. Θέλει να βυζάξει κι αυτή τα εγγόνια. Ε, η Μαρία Ναυσικά δεν τα γουστάρει αυτά. Αλλά δεν κάνει και κάτι να ξεφύγει από το φαύλο κύκλο, η αδελφή μου βολεύεται, πάντα ήταν καλομαθημένη. Έκοψε και τα φάρμακα που έπαιρνε δεκαπέντε χρόνια γιατί νόμιζε ότι για όλα φταίει η έλλειψη της Β12. Ε, τώρα ξαναγύρισε στα φάρμακα αφού γίναμε μπίλιες πρώτα. Και είναι γκομενάκι. Αλλά η μάνα εκεί, με τις εμμονές της: Το παίζεις γιατρός, της λέει συνέχεια. Δεν είναι ωραίο να της το λέει αυτό συνέχεια. Στο κάτω κάτω είναι γιατρός εγκληματολόγος-ψυχολόγος, πειραματίζεται. Αλλά είναι εμμονικές, δεν πάνε καλά».

Μου κόπηκε η όρεξη, δεν φάγαμε, ο Αντώνης άλλωστε κάνει δίαιτα, δεν κολυμπήσαμε, δεν είπαμε τίποτ’ άλλο.