6  Ιουλίου 2017. Πέμπτη. Mon Fruit Défendu («Tο απαγορευμένο μου φρούτο») θέλει να δοκιμάσει καινούριες εμπειρίες και ελαφρύ δέσιμο, λέει στο μήνυμα που μου στέλνει. Καθώς έχω τις κλειστές μου σκέφτομαι να επιχειρήσω καμία γενναία inter-διαδικτυακή συνάντηση, but οι κλειδώσεις των δαχτύλων μου δεν λένε να στρώσουν και δεν θα είμαι τόσο καλός στους κόμπους, οπότε ο αρθριτικός μεσιέ ίσως απογοητεύσει την επίδοξη μαζοχίστρια.

 

Άγνωστοι εξακολουθούν να μου στέλνουνε μηνύματα για να εισπράξω απίθανα ποσά. Οι λωποδύτες παίζουν με τον πόνο του διαδικτυωμένου λαού, στέλνοντας μηνύματα ότι έχουμε κερδίσει δύο εκ. δολάρια στο Λόττο, ο αριθμός που κέρδισε είναι, ναι, ο δικός μου, λένε. Αλλά δεν έχω λαχείο, δεν είχα ποτέ μου λαχείο! Αυτό που θέλουν από μένανε είναι το όνομά μου, τη διεύθυνσή μου, τον λογαριασμό Τραπέζης (για να μου βάλουν βεβαίως μέσα τα λεφτά), τον αριθμό τηλεφώνου, την οικογενειακή μου κατάσταση, το επάγγελμα, την εταιρεία μου, τίποτα δηλαδή, απλώς να μου πληρώσουν τα κέρδη του τυχερού λαχνού. Οι ευεργέτες μου, σαν την καλή αγελάδα qui rit προσφέρουν τυρί, και «φουρτούνες» ολόκληρες. Οι ηλεκτρονικοί απατεώνες, πολλαπλασιάζονται σαν τα κουνέλια στους φωτεινούς διαδρόμους του διαδικτύου.

 

Μηνύματα ατάκτως ερριμμένα. Από τη Νιγηρία ο δικηγόρος Williams Saraki με πληροφορεί ότι κληρονόμησα από κάποιον Αμερικανό Πετρελαιά, μεγαλομέτοχο της National Petroleum Corporations 28 εκατομμύρια δολάρια. Είναι πασίγνωστη κομπανία θα δράσει και στην ΑΟΖ Κύπρου στο οικόπεδο Χι. Έχω τρεις μέρες για να στείλω τη διεύθυνσή μου και το όνομα μου. Προλαβαίνω δεν προλαβαίνω να πάρω τα λεφτά. Πάω να πάρω το χρήμα από τα Πετρέλαια, Ευρυδίκη για να κάνουμε διακοπές στο Φαρμακονήσι ή στη Γαύδο. Σημειώσατε Χ .

 

Η Μητέρα Katrina Hawks, της χρηστής πολυμελούς Οικογενείας κυβερνο-αρουραίων είναι από το Λονδίνο, έχει καρκίνο στον οισοφάγο, σε τελευταίο στάδιο φυσικά, βρίσκεται στο Τόκιο για θεραπεία και ψάχνει κάποιον επειγόντως, για να του αφήσει τις 820.000 λίρες της να τις μοιράσει στα ορφανά. Στα τελευταία της βρισκόταν όμως και πριν ένα 6μηνο, που μου είχε στείλει το ίδιο ακριβώς ιμέιλ!

 

Άλλο (ηλεκτρονικό πάντα) μήνυμα από το Βασίλειον της Ταϊλάνδης, όπου εδώ κερδίζω 3 εκ. αμερικάνικα δολάρια, το όνομα του μάνατζερ είναι Puok Hook κι αυτός βιάζεται, μου δίνει δέκα μερούλες για να εισπράξω το χρήμα, αφού πρώτα του δώσω όλα τα στοιχεία μου. Πάω για πλύσιμο.

 

Μπάνιο στη Βάρκιζα αρ. 22 με την Μπέμπα. Είμαστε μόνοι στον κολπίσκο και κάνουμε χαρές. Καθώς η Μπέμπα είναι κουλουριασμένη απάνω μου, βλέπει έναν «ανώμαλο» πίσω από ένα θάμνο, ο οποίος είναι γυμνός και χαϊδεύεται. Μαζευόμαστε γρήγορα και του φωνάζω.

–Μαζευτείτε κύριε ανώμαλε, σας παρακαλώ.

–Κτηνοβάτη, σκυλοβάτη, μου λέει.

–Μπα, γνωρίζετε και ξένες γλώσσες;

 

Προσέχω για πρώτη φορά το «μνημείο» που έχει στηθεί στο διάζωμα, δίπλα στην άσφαλτο, στο σημείο που σκοτώθηκε τρέχοντας σαν τρελός με το αυτοκίνητό του ο Παντελής Παντελίδης ένα βήμα από το σταθμό του μετρό ΕΛΛΗΝΙΚΟ. Φωτογραφίες του τραγουδιστή, λουλούδια, λούτρινα αρκουδάκια και χειρόγραφα σημειώματα έχουν καταλάβει ένα χώρο δεκαπέντε μέτρων για ένα νεκρό (σε ένα ανόητο δυστύχημα όπου είχαμε ακόμη δύο βαριά τραυματισμένες κοπέλες για τις οποίες φυσικά δεν μιλάει πια κανείς). Σκέφτομαι θα μπορούσε να γίνει κάτι ανάλογο και στην πλατεία Συντάγματος με ένα πολύ καλύτερο ίσως «μνημείο» για τον ηλικιωμένο φαρμακοποιό που έθεσε τέλος στη ζωή του για καθαρά ιδεολογικούς λόγους εκφράζοντας την αντίθεσή του στην παράδοση της διαχείρισης της οικονομίας τη χώρας μας στους δανειστές. Υπήρξε κι εκεί ένα παλλαϊκό προσκύνημα κι έπειτα τέλος. Ο χώρος είναι ο κεντρικότερος της Αθήνας δεν επιτρέπει βωμούς και μνήμες.

Το θέμα μου είναι τι χρειάζονται αυτά τα μνημεία και ποιος επιτρέπει την εξάπλωση «νεκροταφείων» στην άσφαλτο. Ποιος διαχείριζεται το δημόσιο χώρο και με τι κριτήρια; Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Ποιος ήταν επιτέλους ο mister Pantelidis που να δικαιούται αυτή την καταπάτηση του χώρου μετά θάνατον;

Και εν τέλει ακόμη πιο πέρα: τι τα θέλουμε όλα αυτά τα πανάθλια και κιτς νεκροταφεία σε μια πόλη που δεν υπάρχει ελεύθερος χώρος, δεν υπάρχουν παιδικές χαρές, αλάνες και βιβλιοθήκες;

 

–Αν σου έμεναν δυο μέρες ζωής ένα ολόκληρο 48ωρο να κάνεις ό,τι θέλεις, τι θα έκανες; Θα καθάριζες το σπίτι σου;

 

Το ασανσέρ δεν σταματάει σε κανέναν όροφο. Ανεβοκατεβαίνει, το τρενάκι του τρόμου. Σταμάτησε κάπου. Στο υπόγειο. Θα ανοίξει η πόρτα; Άνοιξε. Ουφ!

 

Ζέστη ζέστη, ψάχνω άτομο για να πάω σε νησιά. Όχι σκύλες, αποκλείονται. Αποκλείονται και οι Μπέμπες. Θέλουμε σωστές κυρίες. Παρακαλώ αιτήσεις μέσω ιμέιλ.

 

7.7.17 Παρασκευή. Γενέθλια Έρικας. Τηλέφωνο στην Αυστραλία. Μπάνιο 23 στα γνωστά βραχάκια. Αθώωση Θεοφίλου. Πανηγυρική. Δεν είναι τρομοκράτης, αναρχικός κομμουνιστής είναι ο άνθρωπος, αν σημαίνει κάτι αυτό, αλλά τον κράτησαν πέντε χρόνια φυλακή. Τώρα βάλανε την Ηριάνα μέσα για 13 χρόνια επειδή ήταν φίλη φίλου που αθωώθηκε επίσης για συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση»! Μάλλον έχουμε καθεστώς Ερντογάν κι εδώ.

 

«Οι περισσότεροι Έλληνες παραδόθηκαν», γράφει ο Simon Kuper στη χτεσινή Financial Times κάνοντας βόλτα με μοτοσικλέτα στην καρδιά της Αθήνας. «Για μένα τώρα δεν υπάρχει κρίση», φώναξε ο φίλος μου μέσα από το κράνος. «Έτσι ζούμε. Και μαθαίνουμε να ζούμε με τους φόβους μας». Οι Αθηναίοι προσαρμόστηκαν σε μια αιώνια κρίση.

Το σημείο καμπής από τον θυμό στην αποδοχή ήρθε πριν από ακριβώς δύο χρόνια. Η ΕΕ και άλλοι ξένοι ηγέτες πίεζαν τη βαριά χρεωμένη Ελλάδα να κόψει τις δαπάνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε το θέμα σε δημοψήφισμα.

Καθοδηγούμενοι από τον ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν Όχι. Οι περισσότεροι πιθανότατα πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έδιωχνε τους δανειστές. Αντίθετα εντός εβδομάδας, με μια στροφή 180 μοιρών, ο ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά συμφώνησε να ακολουθήσει τις διαταγές των δανειστών. Οι περισσότεροι Έλληνες πήραν το μήνυμα: δεν υπάρχει εναλλακτική, δεν υπάρχει διέξοδος. Τώρα οι άνθρωποι δεν έχουν ελπίδα.

 

Θέτω το ερώτημα απ’ ευθείας στο ευρύτερο κοινό, στους φανατικούς του Ημερολογίου. Τι θα απαντούσατε στον Simon Kuper που γράφει «Οι Ελληνες συνήθισαν στην κρίση;»

Εμένα δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό το «συνηθίσαμε την κρίση» δηλαδή «συμβιβαστήκαμε», «υποταχτήκαμε». Πού είναι το Γραφείο Τύπου της Νές Υόρκης να του πει δεν γαμιέσαι ρε ασυμβίβαστε και «ασυνήθιστε» Κούπερ.

Προσωπικά θα απαντούσα ειρωνικά: Ο αδιαπέραστος και ακέραιος Super Kuper δεν συνηθίζει καμία κρίση, είναι υπεράνω κρίσεων. Ο παγκόσμιος ρεπόρτερ-αντάρτης παίρνει το Καλάσνικοφ ή παίρνει ένα Μπόιγκ και τους επιβάτες μαζί και πηγαίνει και τους ρίχνει στο κεφάλι του Σόιμπλε! Αυτό το κάνει κάθε Κυριακή μετά την Εκκλησία.

Τα υπόλοιπα, στα οποία έχει δίκιο, θα τα έκρυβα κάτω από το χαλί.

 

Εκείνο που με λύπησε περισσότερο ήταν η απάθεια του κόσμου απέναντι στην επέλαση των σκουπιδιών. Οι «υποτελείς τάξεις» του Λουκά Αξελού και οι «συμβιβασμένοι Έλληνες» του Κούπερ πιστεύω ότι θα αντιδράσουν ως πληγωμένο θεριό μόλις δουν το ισχνό τους εισόδημα να γίνεται ισχνότερο, αλλά στο θέμα της καθαριότητας δεν αντιδρούν, δεν καταλαβαίνουν τίποτα, αναπνέουν σαν τους χοίρους από το δέρμα. Οι δε άρχοντες του δήμου εκλέγονται για να κάνουν υψηλή κομματική και εθνική πολιτική και ουχί για να μαζεύουν τα σκουπίδια για τη συσσώρευση των οποίων φταίει πάντα ο διπλανός και ο ξένος. Έτσι με τις μέρες να κυλούν ζεστά, ηδονικά και βρώμικα από το soft σοσιαλισμό των καλών ημερών περάσαμε στο soft φασισμό των κακών ημερών.

 

Βρίσκω παρηγοριά στο Μπρωντέλ που διάβαζα και παραθαλάσσια στο Αγκίστρι, είναι βαρύς ο τόμος. Στη σελίδα 571 του δεύτερου τόμου του έργου Μεσόγειος κάνει αναφορά σε μια ρήση του Ρονσάρ που ονομάζει την Ελλάδα «οφθαλμό της Οικουμένης» και πρέπει να σωθεί από τους άπιστους. Ο Μπρωντέλ μιλάει για την περίοδο των Σταυροφοριών, όπου κι άλλα έθνη για κάποιο λόγο πρέπει να σωθούν, αλλά ιδιαίτερα η Ελλάδα του αρχαίου κλέους δεν επιτρέπεται να χαθεί, όσο υπάρχει ο Παρθενώνας, θα υπάρχουμε έστω και σαν Μουσείο, έστω και σαν κοκκαλοπωλητές.

 

8.7.17 Σάββατο Από τη λαϊκή αγορά όπου προμηθεύτηκα καρπούζι, πεπόνια και μία ικανή ποικιλία ροδακίνων τρέχω στην κεντρική Ιχθυαγορά των Αθηνών για φρέσκο ψάρι. Πλάκωσαν οι τουρίστες κι εδώ και βγάζουν φωτογραφίες ή γράφουν άρθρα – μήπως για την Documenta; Και η προσφυγική δυστυχία κάτι ψωνίζει κι αυτή, από τα πέρα ξένα, τα βομβαρδισμένα και τα γύρω κάντρι σε μια χώρα-ψάρι που αναπνέει με φιάλη οξυγόνου και γερή δόση, μετά σκληρών διαπραγματεύσεων. Αγοράζουν κεφάλια ψαριών οι παρίες, βαρελόψαρα και αγριόσαλπες, γυφτόψαρα, μουρμουρίτσες, σμέλες, λίτσες, πολτοποιημένο γαύρο.

 

Μετά για μπάνιο αριθμός 24. Καλημέρα λέει ο επαίτης του μετρό και μου δείχνει το δεξί του χέρι χωρίς δάχτυλα. Βυθίζομαι στη Συντακτών που τη διαβάζω απνευστί. Ό,τι θέλει ο καλός αριστερός έχει η εφημερίδα. Εξαιρετική έκδοση. Λείπει μόνο ο Γιάννης Χάρης. Ο Κοροβέσης μιλάει για την πολιτική διάσταση του καύσωνα. Όλα είναι διαβαστερά και αριστερά μέσα στη ζέστη. Ο Σπύρος Μανουσέλης στα χάι του: «Εφηβικές διακορεύσεις μέσω Ιντερνέτ». Οι γονείς αγνοούν τα νέα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη των παιδιών τους, αλλά και οι έφηβοι ζουν μία διπλή ψηφιακή-βιολογική ζωή. Το μυαλό είναι ο στόχος. Αθώος σε όλα ο Θεοφίλου: «Η μόνη φορά που βρέθηκα κοντά σε όπλο ήταν όταν μου το έβαλαν στον κρόταφο στη σύλληψή μου».

Ποίηση είναι οι ανεκπλήρωτοι έρωτες/οι υψηλές ιδέες/η ματαιότητα της ύπαρξης/οι κοινότοπες ευαισθησίες/τα προκάτ πάθη/η τρικυμία στα χείλη/Ποίηση είναι οι αναστεναγμοί του βαρυποινίτη. (Τάσος Θεοφίλου 14.10.12, τέλειος ως ποιητής). Υπάρχει κι ο ευφυής κύριος Βαρουφάκης (επειδή ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ είναι ηλίθιοι) με το διπλό σύστημα πληρωμών. «Η Εταιρεία δίνει στην Άννα, η Άννα στο Γιώργο» και πάει λέγοντας. Γιατί όχι και τριπλό και τετραπλό σύστημα πληρωμών. Το γύφτικο είναι καλύτερο.

 

Το βράδυ καθαρίζω φρούτα και βρίσκω μούρλια τα ροδάκινα. Φαίνεται ότι από τότε που άρχισε ο ρωσικός αποκλεισμός στα οπωρικά, έμειναν και κάποιες γευστικές παρτίδες ροδάκινο για μας. Φαντάζομαι τώρα πως είναι πλάι μου η Ευρυδίκη, την ταΐζω στο στόμα και τρώμε χαμογελώντας πονηρά και βλέπουμε τιβί στο ξένο κανάλι, τα ζωάκια.

 

Το σωματικό θέατρο του Τερζόπουλου. Δεν υπάρχει κάτι να κάνω ή μάλλον υπάρχει πάντα, αλλά είμαι πτώμα και καρφώνομαι στο κανάλι της Βουλής όπου ο μεγάλος σκηνοθέτης Θεόδωρος Τερζόπουλος κεντάει. Ιδρυτής εδώ και 31 χρόνια του θεάτρου Άττις και δημιουργός της μεθόδου «Η επιστροφή του Διονύσου» που αυτή τη στιγμή έχει μεταφραστεί -σε πόσες γλώσσες, σε τριάντα; διερωτάται η κυρία η Τσιφλή παρουσιάστρια της εκπομπής.

ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ: Έχει μεταφραστεί σε 14 μεταξύ των οποίων και τα φαρσί, δηλαδή στα περσικά και σε δύο χρόνια και στα Σουαχέλι όπου θα διδάξω στη Σενεγάλη.

ΤΣΙΦΛΗ: Αυτή τη στιγμή είμαστε με γυμνά πόδια στη σκηνή το Θεάτρου Άττις…

ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ: Αν αυτή τη στιγμή πατούσαμε στο χώμα κι αν μάλιστα ήταν και λίγο βρεγμένο, που είναι και καλός αγωγός της ενέργειας, αν το κάνουμε για επτά και δέκα λεπτά αμέσως θα αισθανθούμε μία ευφορία, γιατί αιματώνονται οι αποφύσεις των νεύρων στις πατούσες κι αν έχουμε κεφαλόπονο θα εξαφανιστεί κι αν έχουμε πόνους σωματικούς, αν έχουμε πόνους στους κάτω σπόνδυλους και στον αυχένα θα φύγουν και θα αισθανθούμε ευφορία, ωσάν να εμφανίζεται στο σώμα ο Διόνυσος! Από μικρός γυμνάζομαι, γεννήθηκα σε ένα χωριό και δούλευα στα καπνά με τ’ αδέλφια και με τον πατέρα μου. Είχα μία σχέση με τη γη. Είχα μία μικρή κύφωση και άρχισα να δουλεύω το σώμα μου, να το ξαναφτιάχνω. Από τα 17 χρόνια μου έκανα μπαλέτο, έκανα για δέκα χρόνια. Είχα μία μεγάλη περιέργεια. Όταν πήγα στη Γερμανία άρχισα να ασκούμαι σε συγκεκριμένα συστήματα. Άρχισα να ψάχνω από το μπούτο ντανς. Ταξίδεψα στην Ιαπωνία και γνώρισα τον ίδιο τον ιδρυτή του boutoh dance τον Τασούμι Χιτσικάτα.

–Ποια η θέση της αναπνοής στη μέθοδó σας;

–Αναπνέουμε λάθος τις περισσότερες φορές, χρησιμοποιούμε δηλαδή τους πνεύμονες, την τέταρτη ενεργειακή ζώνη. Πολλές φορές στο θέατρο παίζουμε με αυτή την τέταρτη ενεργειακή ζώνη, ιδιαίτερα όταν κάνουμε αστικό δράμα. Φουσκώνομαι το στήθος και αναπνέουμε από τους πνεύμονες και δεν μπορούν οι πνεύμονες να μας διοχετεύσουν τόσο αέρα όπου να μπορούμε να πούμε μία φράση με εφτά σειρές, ενώ χρησιμοποιώντας το διάφραγμα εισπνέοντας βαθιά και εκπνέοντας…

–Σπρώχνοντας τον αέρα προς τα κάτω απελευθερώνοντας και τα γεννητικά όργανα αν κατάλαβα καλά.

–Προς τα ενεργειακά όργανα, τότε η εκπνοή διπλασιάζεται και τριπλασιάζεται και μπορούμε να μιλάμε επι δυόμιση λεπτά με μία εκπνοή. Αυτό το έκανε η Κατίνα Παξινού η οποία κατείχε μία θηριώδη τεχνική. Η Παξινού ήξερε το διάφραγμα. Αυτή με μύησε. Για μία μικρή περίοδο ήτανε δασκάλα μου. Δεν ξόδευε καθόλου αέρα. Άρχιζε το θρήνο της και πήγαινε μέχρι τα νεφρά. Όταν δεν έχεις αέρα, πρέπει να χρησιμοποιείς τα νεφρά, αυτή μιλούσε αργά, με καθόλου αέρα στο τέλος.

Η ελευθερία δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς τον έλεγχο. Και το αντίθετο.

Το απολλώνειο πνεύμα κατοικεί στο κεφάλι, είναι το λογικοκρατούμενο μέρος του σώματος. Ο Διόνυσος που εκπροσωπεί τα ένστικτα κατοικεί στις κάτω ζώνες. Από τη στιγμή που αρχίζεις να ενεργοποιείς το διάφραγμα σιγά σιγά αρχίζει να κινείται το τρίγωνο που αρχίζει μία πιθαμή κάτω από τον αφαλό και καταλήγει πίσω στη ραχοκοκαλιά.. Ο δυτικός πολιτισμός έχει αρνηθεί τις τρεις κάτω ζώνες. Και μάλιστα στις γυναίκες έβαλε και τη ζώνη παρθενίας. Τις σφράγισε κανονικά αυτές τις τρεις ζώνες, ενώ στους αρχαίους πολιτισμούς δεν συνέβη αυτό. Ο δυτικός πολιτισμός είναι ο πολιτισμός της λογοκρατίας, της εννοιολογίας. Ο δυτικός πολιτισμός αρνείται τα ένστικτα. Όλα είναι στο κεφάλι. Ο έρωτας είναι στο κεφάλι κι όχι στο σώμα και η φαντασία επίσης, ενώ υπάρχει και στο σώμα φαντασία, η οποία αυτοχορογραφείται Αφήστε το σώμα σας ελεύθερο να μιλήσει, λέω στους ηθοποιούς, μη το «εγκεφαλοποιείτε». Τώρα ο Απόλλωνας βέβαια είναι η οικονομία, οι διάφοροι δογματισμοί, ο καθολικισμός κι ο προτεσταντισμός, ακόμη και ο δικός μας χριστιανικός φονταμενταλισμός, όλα αυτά κατοικούν στο κεφάλι και τα συναισθήματα βεβαίως, όλα αυτά επιτρέπεται να πάνε μέχρι την τέταρτη και την πέμπτη ζώνη κι όχι στις απαγορευμένες ζώνες. Απαγορεύεται να ερωτευόμαστε με το σώμα, όλα στη Δύση είναι στο μυαλό.

 

9.7.10 Κυριακή. Μπάνιο 25 πρωί πρωί το καλύτερο, ωραίο το νερό στο γνωστό μέρος, μετά στο γυφτοπάζαρο με σαράντα βαθμούς. Είμαι για δέσιμο, στάζω από πάνω μέχρι κάτω. Αφήνω το σώμα μου να στάζει. Δεν το ελέγχω πρέπει να το μάθω να μιλάει φαρσί. Τρίκυκλα παντού σαν κι αυτό που σκοτώσαν τον Λαμπράκη. Δεν βρήκα τίποτα εκτός από τα άπαντα του Λένιν που τα πούλαγε με ένα ευρώ τον τόμο. Έχω διαβάσει δυο τρεις τόμους, κακώς, χάσιμο χρόνο ήταν, αλλά τότε, όπως και τώρα, διαβάζαμε ό,τι να ’ναι και το παίζαμε σοβιετολόγοι, εις μνήμην του ανθρώπου που προσπάθησε να αλλάξει τον κόσμο και κατάντησε να τον προσκυνάνε σε Μαυσωλείο. Ως μέγας συλλέκτης θα μπορούσα να τους πάρω αυτούς τους τόμους για μουσειακούς λόγους, αλλά 45 βιβλία πώς τα κουβαλάς; Πάρε ένα ταξί, ένα τάλαρο θα δώσεις, λέει ο αθίγγανος που ειδικεύεται στο Λένιν, είναι αιώνια βιβλία. Αλλά εγώ δεν είμαι αιώνιος. Και δεν θέλω να είμαι αιώνιος, όπως κατάντησα μόνος, στη Δεριγνύ.

 

Ξεθεωμένος και δύσθυμος. Φοβάμαι να μπω στο ασανσέρ, ερήμωσε και η πολυκατοικία μας. Αγόρασα ένα φράτζι πάνι από την ανθοπώλη στη Βικτώρια γιατί όσα έφερα από το Σύδνεϋ και φύτεψα εδώ, σαπίσανε. Ίδωμεν

 

10 Δευτέρα. Μπαίνουμε στην τελευταία βδομάδα της Documenta με αφόρητη ζέστη. Άντε στο καλό. Τέρμα και το εργαστήρι μεταξοτυπίας στη οδό Ελπίδας, τέλος και το «υφαίνοντας μαζί» στη βιτρίνα της Ελπίδας με τη Σομαλή σκλάβα και τα πλεκτά της, τέρμα και οι ακαταλαβίστικες διαλέξεις των καταγέλαστων καθηγητών.

 

Ο πολύς κόσμος δεν πήρε είδηση, μιλάει για δουλειές, για φαγητά, αν υπάρχουν τίποτα ψιλά για το πρόγραμμα της τηλεόρασης, πότε θα πάει φαντάρος ο Θάνος, οι γυναίκες μιλάνε πολύ για κρέμες και μανικιούρ, για αισθήματα και ιατρικές εξετάσεις, οι άντρες για την κρίση, θα φεύγανε αν ήταν πιο νέοι, μιλάνε και για τις μεταγραφές στο ποδόσφαιρο, για αμάξια και προγράμματα στο Ιντερνέτ κι αν τους καθίσει καμιά μικρή είναι έτοιμοι για περιπέτειες. Δεν μιλάνε για το ντανταϊστικό κίνημα και το καντιανό συναίσθημα του Υψηλού, ούτε για τις έμφυλες ταυτότητες για τον Ντεριντά και τον Γκοντάρ. Λένε ότι μπορεί να γίνει και πόλεμος με τους Τούρκους και πως ένα ταξίδι στα νησιά μ’ αυτή τήν ακρίβεια είναι όνειρο απατηλό.

Προς το γνωστό μέρος για μπάνιο αριθμός 26 με 39 βαθμούς, δεύτερος μίνι καύσωνας για δεύτερη βδομάδα. Με έχεις πρήξει με την Ευρυδίκη σου, λέει η Μπέμπα που οδηγεί επικίνδυνα στις στροφές μετά το τρίτο λιμανάκι. Σε πλένουμε, σε σφουγγαρίζουμε, σε σιδερώνουμε, σε μαγειρεύουμε, σε ξεσκατώνουμε, σε πάμε βόλτα, σε κολυμπάμε, σε αγαπάμε, σου κάνουμε όλες τις δουλειές και πίπες κι εσύ το χαβά σου. Τώρα είμαι εγώ ο σκύλος και κολυμπάω με τα τέσσερα. Μπάνιο αρ. 26. Δεν μ’ αρέσουν τα δράματα.

 

11.Τρίτη. Μπάνιο αρ.27 Τόση ζέστη, τέτοια ζέστη 38 βαθμοί. Μου τρώει ώρα το πότισμα των λουλουδιών, άμα δεν έχεις εγκατάσταση με αυτόματο ποτιστή ή άνθρωπο να ποτίζει χάθηκες. Όσο έλειπα στο Αγκίστρι ο καύσωνας έκαψε τα πάντα. Μαράθηκαν οι ωραίες μου ορτανσίες, κάηκαν και οι ορχιδέες. Η ζωή στο κέντρο της Αθήνας με τέτοιες θερμοκρασίες είναι αβίωτη.

 

12.Τετάρτη Μπάνιο αρ. 28. Τόση ζέστη 39 βαθμοί σκάει ο τζίτζικας. Με το λεωφορείο στην Βάρκιζα στην πλαζ για Μπανάκι με την ελπίδα να δω τον Αντώνη. Αχρηστεύθηκε το πλυντήριο κι είναι στα κακά νεύρα. Είχε δώσει το σπίτι σε φίλη από την Αυστραλία και του το διέλυσε. Κατίνες στην πλαζ με λεφτά τρώνε πατατάκια, πίνουν χυμούς σοφιστικέ και κάνουν μασάζ ταϊλανδέζικο. Δίνουν και σε μένα ένα φυλλάδιο για μασάζ με όστρακα ωκεανού που είναι καλό για τις έγκυους.

 

Χαρά Κοσεγιάν. Κείμενο ψυχολογίας στη σημερινή Συντακτών. Αριστουργηματικό.

«Εύκολο και διαχειρίσμο σε θέλουν όλοι. Το κακό είναι πως στο ισοζύγιο εσύ φίνεσαι λιποβαρής. Η προβληματική. Γιατί καταπίνεις και δεν τα βγάζεις. Το γιατί δεν βγάζεις είναι το θέμα. Μπορεί επειδή δεν θες να τελειώσουν οι άνθρωποι γύρω σου. Μα έτσι κι αλλιώς έχουν τελειώσει. Από τη στιγμή που δεν παίζεις το δικό τους παιχνίδι, δεν τους ενδιαφέρεις.

 

13. Πέμπτη Μπάνιο αρ. 29 στο γνωστό μέρος. Μετά το είχα ξεχάσει, γυρίζοντας από τη θάλασσα και βγαίνοντας με το τρένο στην πλατεία Βικτωρίας, εν μέση οδώ, προβάλλονται στην ιστορική Ελπίδας 13 οι βραβευμένες ταινίες των Νίκου Αυγουστίδη (“UMMI”), Θανάση Τρουμπούκη (“VANDAL’S ERA”) και Αντώνη Τολάκη (“ΗΛΙΟΣΠΟΡΟΙ”) αποφοίτων της Σχολής Σταυράκου «μέσα στο πλαίσιο της συνεργασίας της Σχολής με το Victoria Square Project». Πετυχαίνω την πρώτη στη αρχή και καρφώνομαι και στις άλλες δύο, με μικρό κοινό δύο ασιάτισσες, δύο αγγλοσαξόνισες και τα παιδιά της Documenta. Περνάνε και πολλά σκυλιά με τα αφεντικά τους, σκυλιά ράτσας, αυτό είναι το περίεργο, πού τα βρίσκουν τα λεφτά και τα σκυλιά οι Πολωνοί να γαυγίζουν τις ταινίες. Διαλεκτικές ταινίες, με πολιτική σκέψη. Έχουμε αδικήσει την Documenta.

Στο UMMI φαίνεται η ανεμελιά των νεοελλήνων στο Αιγαίο, που έχει μεταβληθεί σε τοπίο θανάτου από τους πνιγμούς των προσφύγων. Ο εξάχρονος Μοχάμεντ είναι μόνος του σε μια πολυσύχναστη παραλία. Κρυμμένος πίσω από έναν βράχο, παρακολουθεί τους λουόμενους και περιμένει τη μητέρα του να έρθει. Την έχασε στη θάλασσα, και τώρα πρέπει να τη βρει ξανά, για να συνεχίσουν μαζί το μεγάλο ταξίδι προς τη Δύση. Η ταινία έχει γυριστεί στη φοβερή παραλία Μαύρα Βόλια, της Χίου.

Στη δεύτερη ταινία, «Η εποχή των βανδάλων» (όλες μικρού μήκους), ο Θανάσης Τρουμπούκης φωτογραφίζει αγάλματα που τα χωρίζει σε τέσσερις ενότητες: Ιδεολογία-Αγορά-Θάνατος-Επίλογος. Εκείνο που κυριαρχεί και στις τέσσερις ενότητες είναι ο τίτλος της πρώτης: Ιδεολογία. Το πόσο γέλασα με του βάνδαλους που ζωγράφισαν σουτιέν και βρακάκι σε ένα άγαλμα δεν λέγεται. Αυτοί δεν είναι βάνδαλοι, ήταν καλλιτέχνες-λουκούμι. Και η μουσική της ταινιούλας του Ατσαλάκη υποβλητική.

Στην τρίτη ταινία «Ηλιόσποροι», πιτσιρικάδες αφγανοί πουλάνε λιόσπορους για να επιζήσουν στη σκληρή Αθήνα. Βγάζουν δύο με τρία ευρώ την ημέρα, το 50% το δίνουν στον πατέρα που δεν δουλεύει, «γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν δουλειές, γιατί η Ελλάδα είναι φτωχή σαν το Αφγανιστάν!» και με το άλλο 50% αγοράζουν πάλι λιόσπορους. «Στην Ελλάδα έχει πολλούς φασίστες», λένε οι πιτσιρικάδες «κι άμα φύγεις από την Αττική σε δέρνουν, έχουν σκοτώσει και κάποιους. Υπάρχει ένα κακό κι ένα καλό στην περιοχή: Το κακό είναι οι φασίστες που μας δέρνουν, το καλό οι αναρχικοί, κάποιοι τύποι με μαύρα που πιστεύουν στο διάβολο και μας προστατεύουν»!

 

Χαρά Κοσεγιάν από χτες. «Αλλά κι εσύ ως προς τη διαχείριση το ίδιο ίσως ήθελες, αλλά με άλλη συσκευασία. Απλά δεν σου βγήκε. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Δοκιμάζονται. Ο ένας δοκιμάζει τον άλλον. Πόσο αντέχει. Πόσο τον αντέχουν. Δεν έχουν όλοι ενοχές και δεν αφιερώνουν ώρες στον αυτοέλεγχο. Δεν έχουν περίπλοκη σκέψη. Κι από την άλλη οι άνθρωποι δεν είναι καλοί εξ ορισμού. Δεν γεννήθηκαν για να αγαπάει ο ένας τον άλλο. Τις πολεμικές κραυγές αναγνωρίζουν καλύτερα από τα ήρεμα βλέμματα. Χρειάστηκαν χρόνια για να μη λειτουργούν σαν θηρία. Κι όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν ή αφήσουν τα περιθώρια, εύκολα θυμούνται την πρότερη κατάσταση. Ζώα!».

 

14. Παρασκευή. Μπάνιο αρ.30 στο γνωστό μέρος. Μετά ραντεβού στο Νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός για «δύο ελιές» στο μάγουλο και υποψία μελανώματος από τον ύπουλο αυστραλιανό ήλιο, αλλά και τον νεοελληνικό τώρα. Στην έξοδο του μετρό Ευαγγελισμός σε περίοπτη θέση ένας νεαρός επαίτης ανήσυχος με αεικίνητο βλέμμα, στην αρχή του πάρκου κρατάει ένα τεράστιο χαρτόνι με μεγάλα γράμματα ΣΑΣ ΙΚΕΤΕΥΩ ΕΙΜΑΙ ΑΣΤΕΓΟΣ ΜΕ ΠΑΙΔΙ, ενώ πίσω ακούγεται μουσική από βιολί. Μια κοπέλα κοντοστέκεται και του δίνει. Δύο νεαρές γυναίκες επίσης. Άλλη μία ηλικιωμένη το ίδιο. Είναι σαν το Χρηματιστήριο. Του δίνω κι εγώ πενήντα σεντς . Είναι ο «ιδανικός άστεγος», νέος πατέρας στα όρια τρέλας. Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε και δίνω και στον βιολιστή, μ’ αγγίζει ο Βιβάλντι που παίζει καλά, διπλασιάζω μάλιστα το ποσό γιατί αυτουνού κανείς δεν του δίνει. Το πλήθος βλέπεις εκτιμά διαφορετικά. Αυτός εδώ έχει μία τέχνη και κάπως θα τον ανταμείψει. Ο άλλος επείγεται, δεν έχει τίποτα, δεν έχει σπίτι, έχει παιδί. Αν λέει αλήθεια.

Έξω από το Νοσοκομείο μικροπωλητές. Δεν είναι μόνο η δική μας γειτονιά Πατησίων και η ΑΣΟΕ που μαζεύει το μικροεμπόριο, καιροφυλακτούν και πίσω από το Χίλτον οι πλανόδιοι έμποροι, μόνο που εδώ υπάρχει ποιοτικό άλμα. Έχουμε φο μπιζού, κοσμήματα, αρωματικά σαπούνια, τέτοια πράγματα. Είναι κοντά και το Κολωνάκι. Μάλιστα μία κυρία ρωτάει τον πωλητή αν έχει χρυσό, αυτός έχει ασήμι. Μα πού νομίζει ότι βρίσκεται αυτή σε κοσμηματοπωλείο; διερωτάται άλλη κυρία δίπλα μου. Η εξέταση κράτησε 25 δευτερόλεπτα κι άλλα τρία λεπτά να κρατηθούν τα στοιχεία και μια προτυπωμένη διάγνωση σμηγματορροϊκή υπερκεράτωση. Αν θέλω να κάνω καυτηρίαση θα αργήσει η ανανέωση του ραντεβού θα είναι για τον άλλο χρόνο.

 

Σε λιγότερο από μία ώρα που γύρισα ο άστεγος πατήρ και ο βιολιστής είχαν εξαφανιστεί. Στη θέση τους ένας τετραπληγικός σε τσουλιστή πολυθρόνα κι ένας πωλητής «Σχεδίας»

 

 H Documenta στη γειτονιά μου τελειώνει με στιλ, αυλαία με αφρικάνικο πάρτι. Χτες ήταν οι ταινίες των σκηνοθετών της Σχολής Σταυράκου που μας ενθουσίασαν, σήμερα μία μουσική κόλαση από κρουστά των μαύρων και δύο κρεολές αγάλματα να τις πιεις στο ποτήρι, κινούν ρυθμικά τα θεϊκά τους κορμιά, πάνω σε δύο καρέκλες. Η μία πέφτει καθώς τις χαλβαδιάζω και τις ματιάζω και πέφτει στην αγκαλιά μου! Είναι και γελαστή και φραγκόφωνη, ανταλλάσουμε δυο τρεις κουβέντες και μετά αποχωρώ αμήχανος, γιατί στο βάθος παραμένω timide (ντροπαλός) μπροστά στις γυναικάρες.

Παρομοίως στο Παρίσι προ αμνημονεύτων ετών περπατούσα στο Τροκαντερό και με πλησίασαν δύο γαλλιδούλες «πάμε σινεμά;», είπε η πιο ξεπεταγμένη κι εγώ κόλλησα, «είμαι ξένος δεν καταλαβαίνω», είπα. Καταλάβαινα πολύ καλά (πόσο βλάκας είμαι).

 

15. Σάββατο. Μπάνιο αρ.31. Με δάγκωσε η Μπέμπα άσχημα, θα το δώσω το παλιόσκυλο.