Πέτρος Καλοκύρης, Η Ιστορία της καρδιάς μου. Το χρονικό μιας μεταμόσχευσης, Εύμαρος, 2012, σελ. 148
Το βιβλίο αυτό είναι ό,τι ακριβώς περιγράφει ο υπότιτλος. Το ιστορικό δηλαδή μιας μεταμόσχευσης. Αφηγητής ο συγγραφέας – γεννήθηκε το 1957 –, ο οποίος όταν ακόμη ήτανε φοιτητής στην Ιταλία έμαθε για την ασθένεια της καρδιάς του. Από τότε ως το Μάιο του 2009, που του έγινε η μεταμόσχευση, νοσηλεύτηκε σε διάφορα νοσοκομεία της Αθήνας, υποβλήθηκε σε πλείστες επεμβάσεις και πλησίασε πολλές φορές κοντά στο θάνατο. Το συγκεκριμένο βιβλίο λοιπόν, παρουσιάζει τον αγώνα ενός ανθρώπου με ημερομηνίες, ονόματα και λεπτομέρειες να κρατηθεί στη ζωή και να τη ζήσει χτύπο-χτύπο. Σε μια εποχή που συμπολίτες μας πηδούν από τα μπαλκόνια για να γλιτώσουν τα χρέη και τους πιστωτές τους, η κυκλοφορία ενός τέτοιου βιβλίου ερμηνεύεται τουλάχιστον ως ελπίδα. Δεν είναι δεδομένος ο περίπατος στο δρόμο χωρίς μάσκα. Ο κύριος Καλοκύρης πρέπει να κερδίσει το βήμα με μια εισαγωγή στο νοσοκομείο. Να αγωνιστεί, να σκεφτεί, να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις, να κάνει μια ακόμη «ανάταξη» κ.λπ. Σ’ αυτό τον αγώνα ο κύριος Καλοκύρης παραθέτει ονόματα και περιστατικά με τιμιότητα, όπως φαίνεται και παρρησία. Έτσι, ονομάζει τους γιατρούς που του συμπεριφέρθηκαν με σπάνια ανθρωπιά και σοβαρότητα, εξαίρει τις γνώσεις, την ευαισθησία, το ήθος. Νύξεις κάνει και για τα «φακελάκια», τα ράντζα, την σκληρότητα και την αδιαφορία. Σ’ αυτά όμως δεν επιμένει. Τα αναφέρει επειδή υπάρχουν, και αν δεν τα έβλεπε θα ήταν αιθεροβάμων. Όμως εστιάζει στο καλό, στην αγάπη, στη ζωή. Και αυτή η θετική στάση οδηγεί νομίζω τον «υγιή» αναγνώστη, να τα βάλει με τον εαυτό του. Να θυμώσει με τις μιζέριες του και να ζηλέψει αυτό τον άνθρωπο που περιβάλλεται με τόση αγάπη. Ίσως μάλιστα αναρωτηθεί: Υπάρχουν στην Ελλάδα τέτοιες οικογένειες; Υπάρχουν τέτοια αδέρφια που αλληλοϋποστηρίζονται κατ’ αυτό τον εξαιρετικό τρόπο; Υπάρχουν σύντροφοι που δείχνουν τόση ψυχραιμία μπροστά στα μεγάλα προβλήματα όπως αυτό της καρδιακής ανεπάρκειας…
Ο σκοπός του βιβλίου, όπως φροντίζει να επισημάνει ο συγγραφέας στον πρόλογό του, πέρα από την εξιστόρηση της συγκλονιστικής εμπειρίας, είναι να διαδοθεί η ιδέα της δωρεάς οργάνων και να τονιστεί η αξία των μεταμοσχεύσεων. Την ανάγκη της εξοικείωσης των ανθρώπων με την ιδέα αυτή, την αποδίδει χωρίς δυσκολία περιγράφοντας τις δικές του αντιδράσεις όταν πρωτοάκουσε γι αυτή την προοπτική. «Όσο κι αν ακούγεται παράξενο, την πρώτη φορά που άκουσα για μεταμόσχευση, δεν ήταν στο Ωνάσειο αλλά στο συνοικιακό γιατρό μου. […] εκείνος αυθόρμητα εκτόξευσε εναντίον μου μια ρουκέτα που με χτύπησε κατακούτελα λέγοντας μου τη …φράση ‘σου είπαν για μεταμόσχευση;’. Ξαφνιάστηκα πολύ, συνειδητά, δε θέλησα να ρωτήσω κάτι περισσότερο, όμως τα πόδια μου έτρεμαν και έφυγα όσο μπορούσα γρηγορότερα. Στη Βέτα, που με περίμενε στο αυτοκίνητο, της είπα οργισμένος: ‘άκου τι μου είπε ο μαλάκας! Ότι πάω για μεταμόσχευση’»
Ελένη Γούλα