Δείξε μου τις Φρικαλεότητές σου για να σου πω ποιος είσαι
Αριθμός πληθυντικός ίδιος σε κάθε πτώση, σε κάθε χώρα, σε κάθε εποχή
Συνήθως τις διαπράττουν οι άλλοι, ενίοτε κι εμείς. Μια μάζα θύτες και θύματα με το δίκαιο κι άδικο να πηγαινοέρχεται σαν παλίρροια, να παραποιείται, να συσκοτίζει, να αναπαράγεται πανομοιότυπα. Ανεπίτρεπτη η αντίρρηση σε αυτούς που κάθε φορά επιβάλουν τους κανόνες νομιμοποίησης της φρίκης: «πίστευε και μη ερεύνα») το δόγμα της εποχής που αντί να προλαμβάνει φρικαλεότητες τις δικαιολογεί και τις προβάλλει με μια μανιχαϊστική απλούστευση. Εικόνα και ειδήσεις δημιουργούνται κεντρικά προς παγκόσμια κατανάλωση. Μια παγκοσμιοποίηση-κόλαφος της δημοκρατίας.
Από παιδί βλέπω τις φρικαλεότητες που προξένησε στο μεγαλύτερο τμήμα του Παρθενώνα ο Δόγης της Βενετίας Μοροζίνι (Σεπτέμβρης 1687) βομβαρδίζοντας σκοπίμως τον ναό παρότι γνώριζε για την εκεί πυριτιδαποθήκη των Τούρκων. Τα θρυμματισμένα μέλη απλώς τα πούλησε στη συνέχεια ο Σουλτάνος στα παζάρια της Δύσης για να κοσμίσουν τα Μουσεία της.
Ανατρίχιαζα, ακόμη και την ώρα της «Αποθέωσης» του Αθανάσιου Διάκου σε παράσταση Καραγκιόζη, στην ιδέα σουβλίσματος του ήρωα. Ήταν τα χρόνια που μάθαινα για τις σφαγές των Οθωμανών, για τα ποντίκια που ’τρωγαν οι πολιορκημένοι σαν ποντίκια Μεσολογγίτες, –άραγε τι να τρώνε και πώς να ζούνε στη Γάζα σκέφτομαι κάθε στιγμή που κάθομαι στο τραπέζι.
Μάθαινα για τη χαμένη ελληνική επανάσταση, τη διαμάχη για τα λεφτά του αγώνα, τον ρόλο του Μαυροκορδάτου και των Εγγλέζων, τα γρόσια της Πύλης που διέφθειραν Έλληνες, τις κατηγορίες κατά του Ανδρούτσου, το παραμορφωμένο απ’ τα βασανιστήρια σώμα του στο λιθόστρωτο κοντά στον ναό της Απτέρου Νίκης, Παρασκευή 5 Ιουνίου 1825. Απορούσα για την ανατίναξη της φρεγάτας «Ελλάς», και των κορβετών «Ύδρα» και «Νήσος των Σπετσών» από τον Αρχηγό του (εξαθλιωμένου) στόλου μας Ανδρέα Μιαούλη την 1η Αυγούστου 1831 στον ναύσταθμο Πόρου. Κι αναρωτιέμαι σήμερα σε ποια λαγούμια θα πεθαίναμε (δίχως τροφή, νερό, φάρμακα) ακόμα ραγιάδες αν δεν φάνταζε γοητευτική, ιδίως στα μορφωμένα και εύρωστα αστικά στρώματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, η ιδέα της αρχαίας Ελλάδας. Κι αν μετά τους ναπολεοντίους πολέμους δεν ανέκαμπταν, σε κάποιο βαθμό, οι φιλελεύθερες, ριζοσπαστικές και επαναστατικές ιδέες όπως εκφράστηκαν με τη Γαλλική Επανάσταση.
Άκουγα πριν πέντε χρόνια τον καπετάνιο του πλοίου Μυτιλήνη-Αϊβαλί να αυτοπροσδιορίζεται σε σπασμένα ελληνικά «Είμαι από το Ρέθυμνος». Έβλεπα τον φόβο στο άηχο βλέμμα της γιαγιάς μου. Είχε εγκαταλείψει μαζί με 1.400.000 άλλους τον τόπο της, πρόσφυγας σε ξένα μέρη. [«Να δοθεί η δυνατότητα στους παλαιστίνιους πολίτες, που το επιθυμούν, να εγκαταλείψουν με ασφάλεια τη Λωρίδα της Γάζας και να μεταβούν στην Αίγυπτο» διατυπώνεται σήμερα ως νέα η ιδέα.]
Φρικαλεότητες οι σφαγές της Χαμάς, επικριτές, τα περισσότερα θύματα, της πολιτικής Νετανιάχου, που βρήκε ευκαιρία χρυσή να κάψει και να ισοπεδώσει έναν ήδη διαλυμένο μισερό τόπο γεμάτο πληγές που κακοφόρμισαν επικίνδυνα. Αναρωτιέμαι όμως μήπως ο σκοταδιστικός ισλαμισμός αναζωπυρώθηκε από τη χρόνια ανοσία της Δύσης απέναντι στο δράμα ενός λαού, αν είναι απότοκος της ισλαμοφοβίας και των διακρίσεων κατά των μουσουλμανικών πληθυσμών μετά και με πρόσχημα την 11η Σεπτεμβρίου. Και μάλιστα στο όνομα της δημοκρατίας την ώρα που στον πλανήτη καταπατώνται τα ατομικά κι ανθρώπινα δικαιώματα: “ενισχυμένες τεχνικές ανάκρισης” αποκαλούνται πλέον τα βασανιστήρια που δυστυχώς ανθούν στον πολιτισμένο κόσμο. Στο Γκουαντάναμο έγκλειστες ακόμη 31 ψυχές.
Δεν καταλάβαινα, ακόμα κι όταν αντίκριζα το γεμάτο βαθουλώματα χέρι του πατέρα μου στο ύψος του ώμου, γιατί η μάνα μου έκοβε τις καινούριες φανέλες του κι έραβε κουμπί με κουμπότρυπα. Ακίνητο το δεξί του. Ίσως γι’ αυτό ήταν διακριτικές οι χειραψίες του. Ολοζώντανες ακόμη η φρικαλεότητες των Ναζί στον τόπο μας.
Το παρελθόν δεν είναι καν παρελθόν είναι απλώς το χθες του σήμερα. Κοντινό και οικείο όσο η μνήμη το επαναφέρει στο παρόν για να ερμηνεύσει ανερμήνευτα που μέσα στον χρόνο δεν ωριμάζουν, όπως ο άνθρωπος, αλλά σαπίζουν: Από τις 29 Νοεμβρίου 1947 που ενεκρίθη από τον ΟΗΕ το σχέδιο διχοτόμησης παραχωρώντας το 56,47% της Παλαιστίνης σε ένα εβραϊκό κράτος και 43,53% σε ένα αραβικό με την Ιερουσαλήμ υπό διεθνές καθεστώς (και πλέον εποικισμένη από το Ισραήλ), έχουν περάσει 76 χρόνια με το κράτος της Παλαιστίνης στα αζήτητα. Αντίθετα 14 Μαΐου 1948, μία ημέρα πριν λήξει η βρετανική Εντολή στην περιοχή, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του Ισραήλ που εντέλει πήρε υπό τον έλεγχό του το 77% του εδάφους της Παλαιστίνης.
Χιλιάδες νεκροί πριν 50 χρόνια στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ για τα Υψίπεδα του Γκολάν, η συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ αλλά και νέα σφαγή από τον Αριέλ Σαρόν, υπουργό Άμυνας του Ισραήλ, το 1982 στον Λίβανο όπου στρατοπέδευε η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Νέες σφαγές στα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα (16-18.9.1982) από Χριστιανούς του Λιβάνου, μετά την αποχώρηση του Αραφάτ και της ηγεσίας της PLO. Μετά από έρευνα στο Ισραήλ ο Αριέλ Σαρόν εξαναγκάστηκε σε παραίτηση (εκ των υστέρων). Τα πορίσματα της επιτροπής δεν προέβλεπαν ανάσταση νεκρών. [Παρότι υπήρχε στην περιοχή το προηγούμενο του Ιησού.]
Στην Κύπρο είχε προηγηθεί η τουρκική εισβολή. Πρόσφυγες, νεκροί, αγνοούμενοι οι σταθερές εκείνων των χρόνων που επαναλαμβάνονται ως τραγωδία μέχρι τις μέρες μας. Για μια ισορροπία ψυχής, από τότε, δίναμε ανώδυνα ό,τι πιο άχρηστο διαθέταμε: το αίμα μας. Εμείς οικειοθελώς και εκ του ασφαλούς σε αιμοδοσίες. Οι άλλοι αναιτίως, άπαξ δια παντός, βιαίως και αναπιστρεπτί.
Εν τω μεταξύ το φεριμπότ που κατέλαβε την Κύπρο βάφτηκε γκρι (αντί για κόκκινο) κι έγινε μνημείο στα Κατεχόμενα για να βγάζουν σέλφι οι τουρίστες. Το ίδιο και στο απολιθωμένο τοπίο των Βαρωσίων που εποικίζεται και τουριστικοποιείται σταδιακώς. Ο χρόνος και τα κτήρια σταμάτησαν στις 24.7.1974. Οι εναπομείναντες εξακολουθούν να ζουν μέσα από εικόνες μνήμες εκείνη τη φρίκη.
Δεν έχουν γένος, έθνος, φυλή οι φρικαλεότητες. Δεν απαντώνται σε ενικό αριθμό. Κυκλοφορούν πολλές μαζί, για αυτοπροστασία, συνήθως νύχτα: σοδομίζουν, αρπάζουν, εμπαίζουν, στρέφονται κατά δικαίων και αδίκων καθώς ξέρουν πως δίκη, ούτε καν θεία, δεν υπάρχει. Ο νόμος του ισχυρού που θανατώνει. Και του ανίσχυρου που θανατώνεται. Τα υπόλοιπα προσφέρονται προς κατανάλωση. Να αποδεικνύουν πόσο χαμένη, αποτυχημένη και θλιβερή αποδείχτηκε η ζωή μας.
…Ας κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις και θα επανέλθουμε. Με νέες φρικαλεότητες. Για την ώρα κληρώνουμε ένα αυτοκίνητο μάρκας τάδε και μια 4ήμερη κρουαζιέρα στις ξωτικές Μπαχάμες. Δεν έχετε παρά να στείλετε ένα SMS με χρέωση 3,18 του ευρώ. Σπεύσατε.
Κ.Κ.