Κάθε νύχτα επίμονα έρχεται. Ιστούς μπλέκει στα μάτια μου. Αν κουνηθώ, μου δένει τ’ ακροδάχτυλα. Μου σφραγίζει το στόμα, αν φωνάξω. Κάθε που πέφτει το φως εκδίκηση ζητά. Στέκεται απέναντι και με δικάζει. Για ό,τι δεν έζησε ποτέ. Για ό,τι δεν είναι πια εδώ. Κάθε βράδυ προβολή στήνει. Θολές, ασπρόμαυρες σκηνές ζωής με άλλα «ίσως», άλλα «αν». Με ρόλους δραματικούς, βουβούς. Κάθε πρωί το φως τής σκίζει ό,τι εξαίσιο. Ακτίνες ξεμπλέκουν τα μάτια μου. Τσούζουν στο πραγματικό. Στον απέναντι τοίχο διακρίνω τους ιστούς κι εκείνη κρεμασμένη.
Οικειότητα που έρχεται και φεύγει
Βολεμένη στο φευγιό
Άλλοθι στους φόβους
Ξεκρέμαστη σ’ αφήνει
Εκτεθειμένη, γυμνή
Κλεισμένη σε γυαλί
Οι τρίλιες ανοιχτές
Βουβή η βιτρίνα
Άηχος ο ρυθμός
Ταλαντεύεσαι μονάχη να φτάσεις
στου μυαλού σου την αφή
***
H Μαρία Μπουρμά γεννήθηκε το 1986 και κατοικεί στην Ορεστιάδα Έβρου. Έχει σπουδάσει Βουλγαρική Φιλολογία και Πολιτισμό και έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στην Εκπαίδευση Ενηλίκων και την Δημιουργική Γραφή. Εργάζεται ως καθηγήτρια βουλγαρικής γλώσσας και συντονίστρια ομάδων γραφής και ανάγνωσης. Ομιλεί τρεις ξένες γλώσσες (Αγγλικά, Βουλγαρικά, Γαλλικά). Ασχολείται με την μετάφραση βουλγαρικής ποίησης. Είναι υπεύθυνη του τμήματος ποιητικής και μετάφρασης του Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης. Ποιήματα και μεταφράσεις της έχουν δημοσιευθεί στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο. Στο παρακάτω ηχητικό μπορείτε ν’ ακούσετε την ποιήτρια ν’ απαγγέλει: