Ο ΤΡΟΧΟΣ
Ο τροχός του κόσμου γυρίζει αδιάκοπα
κι όλοι οι δρόμοι
γύρω του τυλίγονται
και ξετυλίγονται
σαν των αστεριών τα νήματα.
Νήματα μαύρα και λευκά
νέα μα και παλιά
σκονισμένα απ’ του καιρού τις μηχανές.
‘Ομως βιαστείτε
να ξεφύγετε απ’ το δίχτυ του
κι ας ειν’ ακόμα κι από το μάτι μιας βελόνας
Γιατί ο τροχός πάντοτε θα γυρίζει
μα δε θα υπάρχουν δρόμοι.
ΑΔΕΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ
Άσπιλος
άδειος
μόνος
το κενό μου κάηκε
κι έγινε φως.
ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ
Φεύγουμε
ζεστά αστέρια
γαλάζιες αστραπές
έσπασε ο γυάλινος ουρανός
πηγαίνουμε προς το σύμπαν
το σύμπαν είναι παντού
δραπετεύουμε
για το μεγάλο ταξίδι
τώρα που τα πρόσωπά μας
είναι φως
το λευκό μας μέτωπο
λάμπει σαν το φεγγάρι
σ’ένα ουράνιο τόξο
που φλέγεται και πάει
αφουγκράζομαι
σκύβω το κεφάλι εντός μου
τινάζομαι
σαν σπινθήρας ηλεκτρικός
κάτω από σύννεφα από χαλκό
καίγομαι απ’τη φλόγα μου
είμαι μια υποψία ηλιακής ενέργειας
φτεροκοπώ από πέτρα σε πέτρα
η καρδιά μου γυρεύει το Αιώνιο
πετώ αδέξια απ’ τον σπασμένο ουρανό
προς την καινούργια μέρα.
Σταύρος Μίχας