Του Σωτήρη Νούσια
Με την ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο Θαμνολιβαδα (έργο εξωφύλλου: Απόστολος Γιαγιάννος, εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα Ιούνιος 2023, σελ. 64), μας παρουσιάζεται για πρώτη φορά η κύπρια ποιήτρια κι εκπαιδευτικός Όλγα Οικονομίδου. Μέσα σε 47 ποιήματα σκιαγραφεί την πρωτόλεια σύσταση της στο αναγνωστικό κοινό. Τα ποιήματα της Οικονομίδου διακατέχονται από την ανάγκη για αποφυγή του εσωτερικού ψυχικού πόνου ο οποίος εγκλωβίζεται και σωματοποιείται μέσω της παρελθούσας μνήμης, αποζητώντας την λήθη. Τα ποιήματα της διαπνέονται από μια εσωτερική ορμή ώστε να ξορκίσει την θλίψη, την μοναξιά και τον πόνο του θανάτου. Το ύφος της είναι έντονα εσωτερικό ενώ ο ποιητικός λόγος της Οικονομίδου χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις και αντιφάσεις τις οποίες ορίζει η ανάγκη για απελευθέρωση από έναν εγκλωβισμένο εαυτό. Οι λέξεις των ποιημάτων της γίνονται αυτόπτες μάρτυρες των προσωπικών εξομολογήσεων («κυοφορώ λέξεις παρατεταγμένες στα τοιχώματα της μήτρας μου») της κάνοντάς τες κοινωνούς ενός προσωπικού ταξιδιού που ξεκινά συνήθως την νύχτα, είναι γεμάτο από μοναχικότητα ενώ την ίδια στιγμή είναι αδήριτη η ανάγκη της διαχείρισης του εσωτερικού και εξωτερικού πένθους. Το ποίημα με τίτλο «Καρτερούμεν» συγκαταλέγεται στις εξαιρέσεις που δείχνουν την προσπάθεια για απόδραση του ποιητικού υποκειμένου( το ποίημα μιλά για την κατοχή της Κύπρου) από την δεινότητα του εσωτερικού ψυχικού πόνου. Ο τίτλος της συλλογής μας υποβάλλει σε ένα περιβάλλον όπου το έργο της Οικονομίδου κινείται στο μεταίχμιο μιας φθαρτής ύπαρξης. Ο ποιητικός λόγος γίνεται το άρμα για διέξοδο από την πνιγηρή πραγματικότητα με τις λέξεις να λειτουργούν θεραπευτικά και πρόσκαιρα ν’ απαλύνουν το ποιητικό υποκείμενο από την κατάσταση που έχει περιέλθει.
Η Οικονομίδου γράφει για να αποδράσει και να θεραπευτεί από την ερήμωση και την απουσία που της προκαλούν οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες κι η θλίψη για καθετί θνητό. Χρησιμοποιεί και το φυσικό αλλά και το μεταφυσικό στοιχείο ως ένα λυτρωτικό επέκεινα ενάντια στον θάνατο, ειδικά στο ποίημα με τίτλο «Μνημόσυνο». Το σημαίνον του πόνου υποβάλλεται από τον σημαινόμενο της μνήμης («Επέμβαση», «επιτυχημένη ήταν η επέμβαση / κρίμα που άφησε πίσω της αυτά που κουβαλώ εντός μου») και ενός έντονου ελεγειακού στοιχείου που κάποιες φορές κάνει την ποίηση να μοιάζει ως ένα φθονερό καταφύγιο αφού θυμίζει οικεία κακά κατά τον Καρυωτάκη.(«Για να αποδιώξω το ενδεχόμενο/ διώχνω ευγενικά μακριά μου λέξη την λέξη/ στίχο τον στίχο/ στροφή την στροφή», «Πιθανότητα»). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η διακειμενικότητα του ποιήματος «Νέοι της Σιδώνος 1992» στο οποίο η παθητικότητα των νέων(«σκοτεινά τα πρόσωπα των νέων»/ «βουβές σκιές σε λερωμένους τοίχους») έρχεται σε αντίθεση με την ενεργητική αντίδραση των νέων (τηρουμένων των συνθηκών κάθε εποχής) στα αντίστοιχα ποιήματα των Καβάφη και Αναγνωστάκη. Σημαντικό ρόλο φαίνεται ακόμη να διαδραματίζει το στοιχείο του μύθου που χρησιμοποιείται για να εντείνει την δραματοποίηση του ποιητικού λόγου όπως φαίνεται στο ποίημα «Λήθη Ι» («Η μνήμη μου ανακυκλώνεται/ ψάχνοντας χαραμάδα διαφυγής/ σωτήρια οδό/ σε χώρα Λωτοφάγων»). Η επίγευση που μας αφήνει αυτή η πρώτη συλλογή της Όλγας Οικονομίδου με την πρώτη ματιά φαίνεται πνιγηρή, σπαρμένη με κάθε λογής εμπόδια που εγκλωβίζουν το ποιητικό υποκείμενο σε έναν εσωτερικό πόνο, ο οποίος διαπνέεται υφολογικά και γλωσσικά από έναν έντονο λυρισμό με αντιθετικές κι αντιφατικές συνδηλώσεις αλλά και έντονους συμβολισμούς. Για μια λυτρωτική κι εντέλει απελευθερωτική λειτουργία της ποίησης («Φτού ξελευθερία») που δείχνει την πάλη κάθε δημιουργού με το αντικείμενο της τέχνης του ώστε να το παραδώσει ελπιδοφόρα στην κοινωνία αφήνοντας το αποτύπωμα του.