0.11 Κυριακή. Κατεβαίνω για να πάρω το μετρό στην Αττική για το Ελληνικό, μέρα μεσημέρι Σάββατο, σκοπός να αγοράσω φαγητό από το σπουδαίο μαγέρικο του Διονύση. Η ίδια απαράλλαχτη πάντα εικόνα: Ζητιάνοι, μπάτσοι, σκύλοι, σκουπίδια στο δρόμο, μιζέρια. Ξένοι στα κινητά με σαγιονάρες στα γυμνά τους πόδια, γυναίκες της Αραβίας με κελεμπίες και μαντήλες σε υπερένταση, με καροτσάκια που μεταφέρουν μωρά, κρεμμύδια ή εσπεριδοειδή –ένας γενειοφόρος με επίδεσμο στο μάτι τσεκάρει αριθμούς έξω από το προποτζίδικο. Στο Ελληνικό περιμένοντας το έπος της Λάμδα Ντεβέλοπμεντ αλλάζει η εικόνα: Το γκαζόν έξω από το Βασιλόπουλο, πλούσιο και περιποιημένο, τα σιντριβάνια με το νερό στο σωστό τους ύψος, γυναίκες του κουτιού, ξανθιές και μυρωδάτες, καθηγήτριες, εφοριακοί, πρώην και νυν αεροσυνοδοί, μία κρατάει ανθοδέσμη, οι ιαχωβάδες στα κουστούμια τους προμοτάρουν τον Κύριο που θα μας σώσει και στο παγκάκι δίπλα από το ξύλινο γεφυράκι μία άστεγη με τα συμπράγκαλά της ξαπλωμένη του καλού καιρού με ένα ολόχρυσο ρολόι στο χέρι! Παίρνω δυο μερίδες ψάρι μπακάσιους χωρίς κόκκαλα με μπρόκολο, φασολάδα και κοτόπουλο με μπάμιες. Φοβάμαι μη μου χυθούν στο μετρό.
- Έχω να περάσω από τη βίλα Λέλα Καραγιάννη το απόγευμα για τους Μαπούτσε. (A propos διαβάστε please το εκρηκτικό μυθιστόρημα Μαπούτσε του Γάλλου Caryl Fereyκαθηλωτικό, καταιγιστικό. Αν δεν τόχετε να σας το δώσω).
- Μεγάλη αντικατασταλτική συναυλία στα Προπύλαια που άρχισε στις έξι ή ώρα κι άφησα στη μέση τους Μαπούτσε στη βίλα Λέλα Καραγιάννη. Γιατί πρέπει να διαμαρτυρηθούμε και λίγο για την κρατική βία και να Απλώσουμε χέρι βοηθείας σε όποιον σηκώνεται . Να μη γίνει ο φόβος συνήθειά μας καθώς τις τελευταίες εβδομάδες η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει μια μεγάλης κλίμακας επίθεση στη νεολαία, στους πρόσφυγες, στους χώρους της αντίστασης. Μιλάνε για ασφάλεια, αλλά εννοούν την καταστολή. Μιλάνε για κανονικότητα, αλλά εννοούν την αστυνομική αυθαιρεσία. Μιλάνε για ανομία, αλλά φοβούνται και τρέμουν την ελευθερία. Μιλάνε για άβατα, αλλά μισούν τη διαφορετικότητα.
Παρακολουθώ τους νεαρούς στη μπροστινή σειρά με τι προσοχή ακούν τα αντισυμβατικά λόγια των τραγουδιών του Σπύρου Γραμμένου και του Δημήτρη Μητσοτάκη με τι αφοσίωση, με τι προσήλωση. Τι πέτυχε αυτή κυβέρνηση με την αυθαιρεσία με την υποκριτική λαγνεία στην «ασφάλεια». Τι πέτυχε δέρνοντας βάναυσα άσχετα παιδιά και μερικούς μπαχαλάκηδες. Τι άλλο πέτυχε εκτός απ’ το να κάνει εχθρούς σε όλη τη νεολαία. Τι κατάφερε τοποθετώντας ως υπουργό έναν αστοιχείωτο, κομπλεξικό που νομίζει ότι με την κατάχρηση βίας θα λυγίσει το νεολαΐστικο κίνημα που ολοένα ανδρώνεται. Να μισήσουν την κυβέρνηση, το κράτος, την πατρίδα. «Πατρίδα μας είναι ό,τι μισήσαμε. Εθνικά είναι τα συμφέροντα των αφεντικών». Αυτό πέτυχε. Έκλεισε όλη η Πανεπιστημίου, δεν έχει ξαναγίνει τέτοια συναυλία που στήθηκε στο πόδι στην καρδιά της Αθήνας, χωρίς σπόνσορες, χωρίς κουπόνια, χωρίς κομματική υποστήριξη. Όλοι στα μαύρα σαν να πενθούνε την ελληνική κοινωνία, γιατί το μέλλον είναι μαύρο ή αλλιώς δεν θα υπάρξει! Με ένα ήλιο που ανατέλλει κατακόκκινος, ουχί κιτρινιάρης.
- Μαμά, μπαμπά είμαι κουκουλοφόρος είμαι κακό παιδί. Μαμά μπαμπά τις τράπεζες βαρούσα μαμά μπαμπά τις έβριζες κι εσύ, τραγουδάει ο Γραμμένος.
Σκυλάδικο σαπίζει η επαρχία, εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία.
Να νανανά ναραλά λαλαλά , να νανανά, λα λαλαλά
δεν ξέρω πώς σε λέγαν στη Ρωσία εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία.
Να νανανά ναραλά λαλαλά , να νανανά,
Της έσπασε τα δόντια με μανία, εδώ μωρή θα λέγεσαι Μαρία,
τραγουδάει ο Μητσοτάκης.
- Τηλέφωνο από τη Χρύσα στις 9 ώρα ενώ είμαι στην υπαίθρια συναυλία στα σκαλάκια της εθνικής Βιβλιοθήκης. Η Χρύσα έχει τα γενέθλιά της είναι στη γειτονιά μου στο μπαρ Match Pointαπέναντι από τη ΓΣΕΕ. Αν μπορώ να πάω θα χαρεί πολύ. Μπορώ. Είμαστε μαζί στο Μεξικό και φάγαμε βροχή με το τουλούμι.
Ο Νοέμβρης μας αφήνει με γεύση καλοκαιριού. Μεσάνυχτα με 21 βαθμούς. Έχει κόσμο στο μπαρ είναι εκεί με τις φίλες της και το σύζυγό της, ωραίοι άνθρωποι. Φυσιολογική ζωή, όχι πολιτικές νευρώσεις και εκτονώσεις σε συναυλίες με ακατανόμαστες ύβρεις στους φύλακες της έννομης τάξεως.
Δεκέμβρης
1.12.19 Μπήκαμε στο Δεκέμβρη. Πάει, τον φάγαμε κι αυτό το χρόνο. Μας έφαγε. Τη ζωή του έχασε ένας 32χρονος ποδηλάτης, που χτυπήθηκε από όχημα, του οποίου ο οδηγός τον εγκατέλειψε σε δρόμο της Καρδίτσα. Τα είπαμε στο σημείωμα της 24ης. Δεν χρειάζεται συμπληρωματικό σχόλιο ή μήπως χρειάζεται;: Η δειλία είναι το χαρακτηριστικό δείγμα της ανθρώπινης φύσεως. Σκοτώνω και φεύγω. Η γενναιότητα είναι στο σινεμά.
- Ετήσιο μνημόσυνο της μητρός στους Αγίους Αποστόλους στο νέο Ηράκλειο. Λίγος κόσμος, οι περισσότεροι γείτονες –γιατί να ανατρέχουμε σε τέτοιες μνήμες με τελετουργικά; Έδωσα ένα κατοστάρικο στην Μπουμπού για τα έξοδα στο καφενείο, ο πιο ακριβός καφές, αλλά η Μπουμπού το έδωσε στον ιερέα που δεν μου άρεσε καθόλου η φατσούλα του.
1η Δεκεμβρίου του 1909 αρχίζει τη λειτουργία του το Νοσοκομείο Συγγρού στην Αθήνα, ειδικευμένο στα δερματικά και αφροδίσια νοσήματα.
- Έκθεση βιβλίου στην πλατεία Εξαρχείων και βιολογικά προϊόντα. Χαζεύω αρκετή ώρα. Αγοράζω μία Μανσούρ στα γαλλικά κι έναν Κούτσι, ένα κιλό ρόδια και μισό κιλό φέτα από ένα παραγωγό ενός ημιορεινού χωριού της Ευβοίας. Φωτογραφίζω πάλι το γκράφιτι στους τοίχους των Εξαρχείων και όχι μόνο. Ολόκληρη η πόλη είναι μια γκαλερί και κρύβει την ασχήμια της καλλιτεχνικά. Γυρίζοντας στην Βικτώρια βλέπω τρίκυκλο μεταφοράς ο Γαϊδουράκος μπροστά από μια πορεία αναρχικών που φέρουν πανό υπερυψωμένο: Όλα είναι δικά μας γιατί ΟΛΑ είναι κλεμμένα/ κατάληψη σε βίλες και εγκαταλελειμμένα.
Δημήτρης Τζουμάκας