Από τα βιβλία που λάβαμε, οι ποιητικές συλλογές:
Άγγελος Κούρος, Στέγνια, η χωμάτινη ανθρωπότητα, Κάπα Εκδοτική, Αθήνα, 2022
Μεταφορική έμπνευση της ξηρότητας, ιδιότητας ή κατάστασης μέρους ή οργάνου του σώματος που έχει χάσει τη φυσιολογική του υγρασία (η στέγνα στο λαρύγγι). Η Στέγνια είναι ένα αποκαλυπτικό ποίημα, όχι με την έννοια της αποκάλυψης αλλά με την έννοια της δήλωσης. «Είναι η έκτη συλλογή του Άγγελου Κούρου, ένα συνθετικό ποίημα με δομή ενιαίου βιβλίου, όπου με την τεχνική της εικονοπλαστικής αφήγησης, των διακειμενικών αναφορών και ενός κατακόρυφου λεκτικού ύφους επιτυγχάνεται η καθαρότητα του σκληρού ανθρώπινου βιώματος.» (Οπισθόφυλλο έκδοσης)
Νικόλαος Κιχέμ Κοτσαμπουγιούκης, Εν συντομία, εκδόσεις ΑΩ, Καλύβια Αττικής, 2021
Ένα ποιητικό ψυχογράφημα μεταφορικής ενδοσκόπησης εικονοποιείται από τον λάτρη του κινηματογράφου, της φωτογραφίας, των εντός και εκτός αποδράσεων, Ν.Κ. Κοτσαμπουγιούκη. Ο δημιουργός αθωώνεται μέσα από τη «σφαγή» των «θέλω» του. «Ό,τι απομένει είναι η σιωπή/ ο αέναος των πάντων συλλέκτης».
Γεωργία Βασιλειάδου, Σηπτικό σοκ, εκδόσεις Ενύπνιο, Αθήνα, 2023
«Υποκρισία, ρατσισμός, σεξισμός, ανισότητα, τρομολαγνεία, βία, βία αδιαφορία περιορισμοί είναι μερικές από τις φλεγμονές μιας κοινωνίας που βρίσκεται σε “σηπτικό σοκ” και παλεύει να αποκαταστήσει τη ροή των σκεπτόμενων ανθρώπων, να γεμίσει οξυγόνο ελευθερίας και να επαναφέρει τους παλμούς της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας». (Οπισθόφυλλο έκδοσης)
Τάσος Βυζάντιος, Απάνεμα, Ακακία pablications, Bristol, 2023
«Το πνεύμα του δημιουργού ανοίγει διάπλατα και υποδέχεται την ουράνια έμπνευση σε στιγμές και χωροχρονικό πλαίσιο ησυχίας, γαλήνης, νηνεμίας και σεβάσμιας σιωπής. Στο πλαίσιο αυτό γεννιέται, ανατρέφεται και καλλιεργείται η δημιουργική κίνηση της Ποίησης». (Οπισθόφυλλο έκδοσης)
Gerecos, Του νου τα μετεικάσματα, εκδόσεις Τυφλόμυγα, Αθήνα, 2024
50 ποιήματα με άξονα την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας που μας περιβάλλει και τα όρια του ανθρώπινου νου που περιορίζουν την κατανόηση και την αντίληψή μας για τον κόσμο και τη θέση μας σε αυτόν καθώς και κατά πόσο είναι εφικτή η ανακάλυψη της αλήθειας. Μέσα από αυτή την προσπάθεια, διαφαίνεται η πλάνη του ανθρώπου και ο παραλογισμός που διαπερνά την ανθρώπινη κοινωνία και δημιουργεί την απαισιοδοξία και απόγνωση, που αναπόφευκτα μας τυλίγουν.
Κώστας Λάνταβος, Το Μέγιστο Θαύμα, εκδόσεις Θράκα, Λάρισα, 2023
Ποιητική συλλογή κατανεμημένη σε τρεις ενότητες ως «αδαπάνητος θησαυρός της ζωής». Ποιητικά δημιουργήματα εμπνευσμένα από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία καθώς και από τα ιερά βιβλία της χριστιανικής θρησκείας που έπεται χρονικά. Ο πολυγραφότατος Κώστας Λάνταβος αναλύει τα δεδομένα του χαρακτηριστικά, χρονικά και διαδικαστικά, σε σχέση πάντα με την συμμετοχή της φύσης.
Διονύσιος Χριστοφοράτος, Ο μαγικός οπτίλος, Κάπα Εκδοτική, Αθήνα, 2023
Ο ποιητής, ελάχιστος εραστής των λέξεων, μετά το λάξευμα, το σμίλευμα του χρόνου, θρηνεί την έλλειψη του φυσικού φωτός της αλήθειας. Νοσταλγός των εμπύρετων γήινων ονείρων, βιώνει τον πόνο του πένθους και αναστέλλει την αναπόφευκτη σκουριά του θλιβερού αρώματος του χρόνου. Ιεροφάντης της ζωής ταγμένος στην προσπάθεια επαναφοράς της αγαλλίασης της ψυχής με κάθε αυγής φανέρωμα. Ο δωρικός τύπος του οφθαλμού, καθοδηγεί μέσα από «τις σχισμές της χαραυγής» να χαράσσεται «της νύχτας ο υμένας».
Γιώργος Δάμπασης, Προφητείες, εκδόσεις Βακχικόν, Αθήνα, 2022
Ο αιώνιος αγώνας μεταξύ πίστης και υλισμού. Ο ποιητής προχωράει, με τον δικό του τρόπο, σε μία ποιητική έρευνα πάνω στο αιώνιο ερώτημα της θεϊκής ή υλιστικής προέλευσης του ανθρώπου. Με έναν γλαφυρό τρόπο διηγείται: «Η ιστορία δηλαδή/ ότι ο όφις εξαπάτησε την Εύα / να φάει τον απαγορευμένο καρπό/ είναι παραμύθια της Χαλιμάς./ Η Εύα,/ απλώς δάγκωσε με λαχτάρα το μήλο,/ γιατί κατάλαβε/ ότι εκεί ήταν κρυμμένα/ τα μυστικά της Γνώσης./ Αυτό επιβεβαιώνεται τη σήμερον ημέραν/ με το όραμα του Steve Jobs/ δημιουργώντας/ έναν επίγειο παράδεισο/ της Apple/…».
Ελένη Βαρδουλάκη, Ο χρόνος των αντικειμένων, εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα, 2023
«Ο χρόνος είναι μία ακολουθία συναισθημάτων που ορίζεται από τη μεταβολή. Κινείται ανάμεσα στις αναμνήσεις. Κάθε ανάμνηση και μία κουκκίδα, κι ο χρόνος είναι εκεί να τις ενώνει σαν μια γραμμή, απ’ την πρώτη στη δεύτερη, απ’ τη δεύτερη στην Τρίτη. Αυτή η γραμμή είναι που ονομάζουμε ζωή και δεν είναι πάντα ευθεία. Θα μπορούσε να είναι μία καμπύλη κοίλη ή κυρτή, θα μπορούσε να είναι ελικοειδής. Όλα εξαρτώνται από την ένταση της ανάμνησης και πόσο μας ακολουθεί μέχρι τη δημιουργία της επόμενης. Γι’ αυτό ο χρόνος δεν είναι ίδιος για όλους και δεν μετριέται με τον ίδιο τρόπο για σένα και για μένα. Είναι ο προσωπικός χρόνος του καθενός, τόσο μοναδικός όσο και ο εαυτός. Δεν μοιράζεται, είναι μοναχικός, είναι επώδυνος, είναι απερίγραπτος, άλλοτε σκοτεινός κι άλλοτε φωτεινός, αλλά πάντα περαστικός…».
Βασίλης Ντόκος, Ο σκοπός του αρχιτέκτονα, εκδόσεις Περισπωμένη, 2023
Μία ποιητική εργασία με κεντρική ιδέα, στόχο και προορισμό τη λέξη «σπίτι» και την έννοιά της σε όλες της τις εκφάνσεις. Με αυτόν τον μοναδικό σκοπό και δεύτερα συνθετικά λέξεις, ουσιαστικά, επίθετα, έννοιες και συναισθήματα πειραματίζεται προσηλωμένος με πάθος στην επιδίωξη ενός και μοναδικού στόχου. Το εγχείρημα επεκτείνεται στο βάθος του χρόνου, τόσο με κατεύθυνση το παρελθόν αλλά ενίοτε και το μέλλον.
Ανθή Θεοχάρη, Τον πούρτσον που κουτσαίνει, εκδόσεις Ρώμη, Θεσσαλονίκη, 2023
Με έντονη την πολυ-πληθυσμικότητα της συν-διαβίωσης η δημιουργός επαναπροσδιορίζει το αστικό τοπίο. Ο «πούρτσος» είναι το αρσενικό κατσίκι που προορίζεται για αναπαραγωγή του ιδίου είδους. Μεταφορικά είναι ο νεαρός, ο μορφονιός, ο κλαρινογαμπρός. (από τη σημείωση του βιβλίου, σελ.61). Ιστορίες καθημερινής τρέλας, συμβολικές κινήσεις αποδοχής και απεξάρτησης, από την ανασφάλεια ως την αποδοχή, από τα πολυτελή ξενοδοχεία ως τις πληγές στα πόδια των αστέγων, την αδράνεια της συνήθειας ως τη δυσωδία της επιφάνειας, τη σιωπή και τον τρόμο του χρόνου που τελειώνει.
Κατερίνα Παναγιωτοπούλου