Ξυπνάω με την αίσθησή του δίπλα μου.
Καθαρό προφίλ, προσεκτική οδήγηση.
Χαζεύω από τη μια τη θάλασσα και από την άλλη το αδύνατο σώμα του, όπως διαγράφεται από το πουκάμισο και το παντελόνι.
Αφήνουμε τον δρόμο τον παραλιακό, περνάμε μέσα από το μικρό συνοικισμό και μετά, στρίβουμε αριστερά.
–Εδώ είναι το κτήμα, του λέω, κι εκείνος ψύχραιμα παρκάρει στο μοναδικό σημείο όπου υπάρχει χώρος. Μετά, «με συγχωρείτε, αν μπορείτε να με περιμένετε…», βγαίνει από το αμάξι, βρίσκει τη Μαίρη, και πιάνουν την κουβέντα.
Είμαι μακριά, δεν ακούω. Θέλω σαν τρελή να ακούσω, πλάθω κιόλας τα σημεία, βουλώνω τα κενά, ανοίγω παρενθέσεις, φαντάζομαι τον διάλογό τους, σχεδόν νιώθω τα συναισθήματα.
Βγαίνω, κάνω μια μικρή βόλτα, τριγύρω πράσινο, τα χορτάρια ως τη μέση μου στο χωράφι, εγώ παίρνω τον χωματόδρομο και χαζεύω τα έντομα.
*
Είναι ευγενής, καλοβαλμένος πολύ, διδάσκει σε ένα πανεπιστήμιο μου είπε κι εδώ είχε έρθει ψάχνοντας τα ίχνη μιας γυναίκας.
–Πηγαίνω παντού, όπου έζησε η Κωνσταντίνα. Παντού όπου μπορώ να μάθω γι αυτήν.
– Δεν…δεν είναι πια μαζί σας;
–Ποτέ δεν ήταν…
Είχε μπει στο αμάξι και έφευγε, ανεβάζοντας τα ηλεκτρικά παράθυρα.
Κάτι σαν απουσία με τρύπησε. Καρφί στο μυαλό μου.
Πάω στην ηλικιωμένη γειτόνισσα που με είχε χώσει στην περιπέτεια, «δείξε παιδί μου στον ξένο το κτήμα που μένει η Μαίρη η Σουηδέζα».
–Πού τον ξέρεις; Ποιος είναι; Τι ήθελε εδώ; Ποια είναι η Κωνσταντίνα; Πού βρίσκεται τώρα αυτή; Γιατί μου είπε ότι την ψάχνει…
Η γειτόνισσα μιλάει πρόθυμα, όμως η οπτική της περιορισμένη.
Φεύγω με ένα σφίξιμο στο στομάχι. Έχω το θέμα μου! Και μια πραγματικότητα γύρω. Η Κωνσταντίνα, ο πατέρας, η γιαγιά, το σπίτι – δίπατο, ανακαινισμένο, με ξύλινα κουφώματα, άσπρους τοίχους και μαύρα βαμμένα κάγκελα· όμορφο, μοιάζει αρχοντικό, αλλά παρατημένο.
Ξαναπιάνω τον υπολογιστή και τις λέξεις στην οθόνη.
Στο Νότο. Όχι στον τακτοποιημένο βορρά. Νότος η Γαλλία, Νότος η Ισπανία, Νότος η Ιταλία, Νότος και η Πελοπόννησος.
Ελένη Γ.