Δεν αναγνωρίζεις γλώσσα,
ούτε χώμα σκαλίζεις.
Η καταγωγή σου αιματώνει τα βουνά του πουθενά,
πηγάζει από την άγνοια.
Τα τραγούδια σου
δεν τα έσβησε ο θόρυβος,
τα κάλυψε η άποψη.
Κι όμως
η μορφή σου ανασταίνεται σ’ εκείνα τα πρόσωπα
που δεν θα ξανάρθουν,
αλλά κάποτε
σε αναζητούσαν σαν υπονοούμενο.
Παρήγορο ελάφι καλπάζει μέσα στα κύματα του δάσους
να σωθεί από τη λογική πυρκαγιά.
Τρέχει με τα τέσσερα πόδια σου,
κλαίει μέσα από τα δύο κέρατά σου,
πνέει ποιήματα με τα άλογα χνώτα σου,
ριγεί την ουρά στη χαρά της ζωής.
Κι αν ακούσει μουσική,
δύει γαλήνια.
***
Ο Δημήτρης Τούλιος εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Ασχολείται επίσης με την ποίηση, το διήγημα, τη στιχουργική και το σκίτσο. Έχει συμμετοχή σε αρκετές λογοτεχνικές ανθολογίες. Το 2016 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ‘’χαραμάδα’’ η ποιητική του συλλογή με τίτλο ‘’παθητικό κάθισμα’’. Φιλοτέχνησε ως τώρα το εξώφυλλο σε τρία βιβλία.
Παρακάτω μπορείτε ν’ ακούσετε σε ηχητικό τον ποιητή ν’ απαγγέλει: