16.9Σάββατο. Στο Κιάτο με τον προαστιακό μακριά από την πετρελαιοκηλίδα. Ωραία βόλτα. Ωραία θάλασσα, ωραίος ουρανός, καλοκαιράκι που μπήκε στο Σεπτέμβρη κι εγώ διψασμένος για νερό στον Κορινθιακό, βουτάω. Επαρχία με φρέσκο βούτυρο, γαλακτομπούρεκα, ραβανί, μπαρ στα βοτσαλάκια και διαμορφωμένος χώρος με φιλέ για βόλεϊ, ψαλιδισμένες λαντάνιες στο πεζοδρόμιο, αγόρια που χαχανίζουν, κορίτσια σοβαρά, ποδήλατα που σου χτυπούν το κουδουνάκι σαν να είσαι στη δεκαετία του πενήντα και ψησταριές που οργιάζουν. Γύφτοι με καρπούζια και γυφτάκια χωρίς παπούτσια. Φυτώρια και φυτωριούχοι καλές νοικοκυρές, αγοράζω βολβούς ορχιδέας. Το βράδυ επιστροφή με ένα διαταραγμένο τύπο στον προαστιακό με τον οποίο γινόμαστε φίλοι και δεν «λαρυγγώνει» τελικά την κυρία που μιλάει ασταμάτητα στο κινητό.

 

17.9 Κυριακή. Τέσσερα χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και δικαιοσύνη δεν έχει αποδοθεί ακόμη. Το χειρότερο ο φασίστας δολοφόνος κυκλοφορεί ελεύθερος με τις ευλογίες της Πολιτείας χωρίς το μαχαίρι βέβαια, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί σαν αποδεικτικό στοιχείο στη δίκη που θα τελειώσει τον επόμενο αιώνα!

 

Δυσεπιβεβαίωση, δυσθυμία, δυσφορία. Πώς μπορεί να είσαι ωραίος όταν δεν είσαι τίποτα; Χωρίς την Ευρυδίκη. Όμως ζούμε γιατί ελπίζουμε, αλλιώς θα πηδάγαμε από τα παράθυρα. Δεν μπορώ να σκεφτώ ότι υπάρχει περίπτωση να μη ζήσω έστω και στο τέλος χωρίς την Ευρυδίκη. Στην ουσία ζω με την Ευρυδίκη.

 

Private dinner στο Matsuhisa της Βουλιαγμένης.

Το μπλε και λευκό γιωτ Limtless έχει αγκυροβολήσει μεταξύ Αρσενάλε και Τζαντίνι. Το μοντέλο με τις χρυσές μπούκλες και τις θανατηφόριες αναλογίες φοράει τώρα ολομέταξο φλοράλ σύνολο φθινοπωρινής συλλογής οίκου Gucci. Το βλέμμα μου έχει κολλήσει στην κροκοδειλέ τσάντα της φίρμας Mounat αξίας 35.800 δολαρίων, την οποία λέει αγόρασε από τη Νέα Υόρκη.

Ο σεΐχης Χαμάντ μπιν Αμντουλάχ αλ Θανί μετά την παρουσίαση της σπάνιας συλλογής κοσμημάτων του (παλιά και καινούρια κομμάτια του Καρτιέ που δημιουργούν το θησαυρό του Μογ-κώλου και του Μαχαραγιά) παρέθεσε ( κι αυτός) δείπνο, με σαλάτα αστακού κλπ.

Δεν τα γράφω εγώ αυτά αλλά η Σίβυλλα, στο σημερινό Το Βήμα που προμηθεύονται πολλοί ποιητές και υποψήφιοι ποιητές βέβαια.

 

18.9 Δευτέρα. Ζέστη 38 βαθμοί μένω μέσα και περιμένω τον ηλεκτρολόγο και τον αλουμινά να μου φτιάξουν πόρτες και φώτα. Την Τετάρτη επιστρέφει ο υιός στην Αυστραλία και δεν μου έφτιαξε τα βίντεο και κάτι ηλεκτρονικά ραδίκια, αλλά δεν πειράζει.

 

Θα φύγει κι ο Κουλούρης τον άλλο μήνα και θα μείνω χωρίς σταλινική υποστήριξη. Οι λίγοι φίλοι είναι στην Αυστραλία εκεί που έζησα και έκανε κάποια πράγματα. Εδώ είναι απλές γνωριμίες, άνθρωποι αφοσιωμένοι στο έργο τους, επικοινωνείς βέβαια μέσω υπολογιστή, εντάξει καμιά φορά κάνουμε και ’κανα γλέντι στη γιορτή μας. Είναι ωραία αλλά δεν μπορεί να το κάνεις κάθε μέρα. Ούτε κάθε μήνα. Έτσι όμως έπρεπε να ήταν. Στην Αυστραλία οι πάροικοι το γιορτάζουν κάθε Κυριακή και των Επιφανείων, όσοι αγόρασαν σπίτια. Καλούν και τους γειτόνους και ψήνουν κρέατα. Έτσι τα παιδιά στο σχολείο γράφουν Έκθεση «σήμερα περάσαμε ωραία, ψήσαμε τσοπς».

 

19.9 Τρίτη. Μέσα για τον Κάλας μου σπάνε τους όρχεις οι διορθώσεις. Ας τ’ αφήσω ποιος τα κοιτάζει; Ο βελονισμός εφαρμόζεται και για τη θεραπεία της κατάθλιψης, λένε, είτε ως αποκλειστική θεραπεία, είτε ως επικουρική.

20.9 Τετάρτη. Μέσα, όλη μέρα για τον Κάλας, θα τον σιχαθώ τον Ελβετό. Ξεκουράζομαι βλέποντας αηδίες στην τηλεόραση όπου μαθαίνω για το χτεσινό άρθρο του Γιάκομπ Αουγκστάιν στο Σπίγκελ:

 

Η μάνα των ναζί. Ο αρθρογράφος και γιος του ιδρυτή του γερμανικού περιοδικού «Der Spiegel», στο άρθρο του με τίτλο «Μέρκελ, Η μητέρα του ΑfD», γράφει:

Εάν κάποια μέρα γίνει απολογισμός για την καγκελάριο και τη θητεία της, ένα πράγμα θα καταγραφεί στα μείον της: H Aνγκελα Μέρκελ είναι η μητέρα του AfD. Αυτή έκανε σκοπιά όταν ήρθαν οι ναζί στο Κοινοβούλιο. Και μόνο γι’ αυτό θα άξιζε να καταψηφιστεί».

Η αποκτήνωση των αστών, η εργασιακή ανασφάλεια των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, η απογοήτευση πολλών Γερμανών σε ό,τι αφορά στην δικαιοσύνη και την ισότητα των ευκαιριών, όλα αυτά έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της καγκελαρίας Μέρκελ. Και όλα αυτά αποτέλεσαν το λίκνο τoυ AfD. Η Μέρκελ είναι η μητέρα του τέρατος.

Έχει ευθύνη για τις σημαντικότερες και καταστρεπτικότερες κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων 25 ετών.

 

21.9 Πέμπτη. Διεθνής βραδιά ποίησης στο Μουσείο Μπενάκη στο Κολωνάκι με διοργανωτή τον αεικίνητο Σιώτη και προεδρεύει ο Μπούρας. Το αιρκοντίσον δουλεύει στο φουλ, ακούμε ως εισαγωγή έναν Βέη, ρουμάνικη ποίηση, ευτυχώς με πολύ θεατρικό τρόπο, ένα ατέλειωτο γαλλικό διήγημα, μετά καϋμοί από τη Σλοβενία και παγωμένοι στο Μπενάκη.

Εν συνεχεία στο Σύνταγμα εισερχόμαστε στη Μεγάλη Βρετάνια για να δείξω την ταπετσαρία τοίχου πάνω από το μπαρ στην Μπέμπα. Ο Παναγιώτης Νούτσος είναι εδώ με την πιστή σύντροφο Μαρία, είχα χρόνια να τον δω, τον διαβάζω στην εφημερίδα, μου είναι συμπαθής και χάρηκα που τον συνάντησα έτσι απρόοπτα καλοστρωμένο, ευπατρίδη στην Μ. Βρετάνια, που μόλις πέρασε στα χέρια μας από τους βρετανούς.

 

Στο καφενείο Πανελλήνιο κοντοστεκόμαστε στην τζαμαρία καθώς επίκειται φινάλε με δύο πύργους που κερδίζουν αριστουργηματικά σε ανοικτή σκακιέρα τη βασίλισσα.

 

22.9 Παρασκευή. Σε υπαίθρια εκδήλωση στη Βερανζέρου και Μενάνδρου η βελούδινη φωνή της Βενετσιάνου. Ωραία βραδιά, μικρό αεράκι σε μικρό υπαίθριο χώρο, στην πιο υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας. Διοργανωτής ο Κ. Κρεμμύδας υπερκινητικός με φουντωτά μαλλιά, δεν έχει εισπράξει για όλα όσα κάνει κι έχει κάνει, στην οδό Ξούθου “στον εγκλωβισμένο χώρο στην πόλη μια γαλάζια λουρίδα ουρανού σα χείμαρρος“. Αρωγός η φοβερή σύντροφός του η Τζέλα. Φίλοι από τον Μανδραγόρα. Η δωρική Ξένια, ο αξιαγάπητος Χρήστος Γιαννακός. Αριστερά, απέναντι στο πεζοδρόμιο της Βερανζέρου, έξω από το καφενείο πίνουν και παίζουν χαρτιά Αλβανοί, εντόνως διαπληκτιζόμενοι. Οι φωνές τους καλύπτουν την Βενετσιάνου. Κάποιος τους λέει να μαζευτούν. Τότε αυτοί αρχίζουν να τραγουδούν ουρλιάζοντας ελαφρώς. Είναι ωραίο, λέει η Βενετσιάνου, που έχουμε ανταγωνισμό. Είναι ωραίο να τραγουδούν οι άνθρωποι, σε παρέες, σε ομάδες, φάλαγγα κατ’  άνδρα. Δεξιά απέναντι σε ένα εγκαταλειμμένο κτίριο έχει έκθεση ζωγραφικής Είναι ακόμη ανοικτά. Πηγαίνω. Περισσότερο εγκαταστάσεις. Είναι προλεταριακή τέχνη, πολύ συμβατή με το χώρο. Πέντε όροφοι. Δεν υπάρχουν χωρίσματα. Ανοιχτοί χώροι. Σε μια γωνιά καθαρή λεκάνη καμπινέ σε τραβάει να λυτρωθείς από τα μάταια και πιεστικά ούρα που κουβαλάς.

Γυρίζοντας στην οδό Καποδιστρίου είναι η ίδια γυναίκα στα μαύρα που κάνει πεζοδρόμιο. Τώρα όμως είναι πιο νευρική, τώρα βρίζει στον αέρα, σκατόγεροι, κωλόγεροι, κωλόπαιδα, πουτάνας γιοι, γαμημένοι βρωμόγεροι, βρωμόγεροι. Το κολάν της είναι σκισμένο και ο μισός κώλος έξω. Θέλω να της πω «ψυχραιμία», αλλά θα με έλουζε και μένα, ίσως αν δοκίμαζα μόνο να της προσφέρω μια τυρόπιτα, ένα τσάι, ένα ποτήρι κρασί. Ο μπάτσος μπροστά από το όχημα της αστυνομίας ακουμπάει σ’ ένα στύλο της ΔΕΗ και παίζει με το κινητό. Έχει πιαστεί η μεσούλα του, μεροκαματιάρης της ασφάλειας του κράτους κι αυτός. Ραγισμένες καρδιές στην τηλεόραση, είναι το έργο που βλέπω για λίγο πριν καθίσω να φάω το καλαμπόκι και γράψω τις αρλούμπες μου.

 

23.9.17 Σάββατο. Αντιρατσιστικό διήμερο πάλι στην Καλών Τεχνών με τον Κουλούρη. Λιγότερες εκδηλώσεις, λιγότερο κόσμος, χωρίς παλμό. Στο πάνελ ο Χουντής ένας συμπαθής, μετριοπαθής πολιτικός, αλλά καθόλου χαρισματικός ομιλητής. Πρέπει και να συνεγείρεις λίγο τον κόσμο όταν αγωνίζεσαι για τον αδικημένο. Μάχες χαμηλόφωνες δεν υπάρχουν. Αντιθέτως μία διοπτροφόρα νεαρή Αυστραλίς απ’τη Μελβούρνη μιλάει συνέχεια όρθια και είναι δυναμική. Μπορεί να μην έχουμε τόσους πολλούς φασίστες στην Αυστραλία, λέει, όπως εσείς με τη Χρυσή Αυγή, αλλά υπάρχει κίνημα ισλαμοφοβίας ανησυχητικά ανερχόμενο, έχουμε και το ξενοφοβικό κόμμα «ένα έθνος» που έχει δύναμη ειδικά στην Κουηνσλάνδη, έχουμε αντιτρομοκρατικούς νόμους που μπορούν και μπαίνουν μέσα το σπίτι σου όποτε θέλουν οι αστυνομικοί, έχουμε τους καταυλισμούς στο Ναουρού και στην Παπούα που πεθάνανε άνθρωποι, έχουμε τον κακό μας τον καιρό.

 

Κουραζόμαστε με τον Γιώργο πάμε στον υπαίθριο χώρο να ακούσουμε μουσική περιμένοντας να βγουν οι Ενκαρδία για τους οποίους κυρίως ήλθαμε. «Δεν μπορώ αυτά τα αμερικάνικα» λέει ο Γιώργος Κουλούρης «πάμε πιο μακριά θα με ξεκουφάνουν επίτηδες φτιάξανε αυτή τη μουσική για να αποχτηνώσουν τον κόσμο». «Βρε Γιώργο αυτή είναι μουσική που εκφράζει τη ζωή των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις». «Αηδίες ξέρω από μουσική αυτό είναι μπάκα μπούκα». «Είναι επαναστατική μουσική Τζωρτζ». «Άμα δεν τρέχει αίμα, δεν λέει», λέει ο Κουλούρης και φεύγουμε μετά από δύο τρία τραγουδάκια των Ενκαρντία που βγήκαν κοντά στα μεσάνυχτα.

 

 24.9.17 Κυριακή με Κάλας θα μου βγάλουν την ψυχή οι παραπομπές. Το απόγευμα Odeon Opera στο Νύχτες πρεμιέρας: Nenett et Boni. Η μικρή Νενέτ την κοπανάει από το οικοτροφείο είναι και έγκυος και πάει στον αντικοινωνικό αδελφό της. Αδέλφια μόνα, πουθενά γονείς κι όταν εμφανίζεται ο πατέρας μια λέρα. Χρυσή Λεοπάρδαλη και τρία βραβεία στο Φεστιβάλ του Λουκάρνο και μία απόδειξη ότι υπάρχει ακόμη γαλλικός κινηματογράφος, ανθρώπινος, γήινος, ρεαλιστικός.

 

Αποτελέσματα γερμανικών εκλογών: Εισέρχονται στο γερμανικό κοινοβούλιο για πρώτη φορά μετά το 1945 αληθινοί ναζί. Πύρρειος νίκης τη Μέλκελ, συντριβή των σοσιαλδημοκρατών.

 

25.9 Δευτέρα. Μέσα στο μπουντρούμι με τα μούτρα για να διορθώσω λίγο Κάλας. Ο Ερμαφρόδιτος στον Κήπο των Γραμμάτων, από πού να τον πιάσεις; Κάλας, που να τρέχεις τώρα; Κοιτάζω τα λάθη που είχε η διατριβή, πώς την εγκρίνανε; Είναι μία διατριβή ντεμοντέ που στερείται τις πληροφορίες και τα στοιχεία της τελευταίας εικοσαετίας και παραμένει μία απλή ανάγνωση του καλασικού έργου. Τι μ’ έπιασε να θέλω να τον εκδόσω; Ασκεί μία γοητεία. Παρά τα πρόσθετα ευρήματα και τις μελέτες για το έργο του και παρά την ακηδία και την αδολεσχία των ημερών, διατηρεί το «μυστικό», όπως θα ήθελε ο ίδιος ο σπουδαίος αυτός θεωρητικός του υπερρεαλισμού, ο μαιτρ των συγκρούσεων και της αμφισβήτησης.

 

26.9 Τρίτη Νύχτες πρεμιέρας. Σινέ Odeon Opera 20:30 Αxolotil Overkill. Γερμανικό. Μόνος. Τίγκα από νεαρόκοσμο η μεγάλη αίθουσα του σινεμά. Μετά το θάνατο της μαμάς της η 16χρονη Μίφτι βυθίζεται σε ένα ηδονιστικό παραλήρημα με αλκοόλ, ναρκωτικά και ευκαιριακό σεξ. Κι έτρεξα να το δω. Μόνος. Θα ακολουθήσει συζήτηση είναι εδώ, και νεαρότατη παρακαλώ, η σκηνοθέτις. Καλογυρισμένο, σπριντάτο φιλμάκι,η μικρή Μίφτι δεν «βυθίζεται», το απολαμβάνει, κάνει ότι της καυλώσει, έχει και χιούμορ. Η ταινία παραμένει σε μία επιφανειακή πρόσληψη των προβλημάτων της ζωής στη Γερμανία, όπου όλα τα παράνομα είναι χαρούμενα, το σεξ και τα ναρκωτικά έχουν γούστο, άλλωστε οι ηρωίνες δεν είναι νοθευμένες όπως στο Ελλαδιστάν, δεν βλέπουμε εκεί ανθρώπινα κουρέλια, όπως στην πλατεία Θεάτρου, όπως στην πλατεία Αμερικής, έξω από το Πολυτεχνείο ή στο πάρκο της Νομικής, στο πεδίον του Άρεως, έξω από την πόρτα μου. Δυσλειτουρκιές οικογένειες βέβαια στη γερμανική οθόνη, αλλά οι έφηβοι βιρτουόζοι της ακομπλεξάριστης ηδονής. Φεύγω στο διάλειμμα να προλάβω στο κρατικό κανάλι μία ταινία του Σταύρου Τσιώλη που δεν έχω δει.

 

Ο χαμένος θησαυρός του Χουρσίτ Πασά (1995) στο Τιβί. Εδώ είναι Βαλκάνια, Πελοπόννησος, ορεινή Μάνη. Οι παράνομοι έχουν κανόνες, αρχές και ήθος. Και αμπελοφιλοσοφούνε με την μπάσα φωνή του Αργύρη Μπακιρτζή. Μία καλλονή ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει με βαρβιτουρικά χάπια, επειδή την εγκατέλειψε ο καλός της και νυμφεύεται μία άλλη. Την προλαβαίνουν οι παράνομοι που έχουν κρυφτεί στο αρχοντικό. «Μη το κάνετε αυτό δεσποινίς». Παίζουν η φιλαρμονική Τριπόλεως και Γυθείου.

 

27.9 Τετάρτη. Ξενύχτι με τον Κάλας. Μετά ξεφυλλίζω την εφημερίδα του Σ.Κύριακου που δεν την είχα αγγίξει. Σταματάω στον Κοροβέση. Λέει ότι μέσα σε δύο χρόνια έχουν εκβραστεί νεκρά 25 δελφίνια στον Κορινθιακό, εδώ που κάνω μπάνιο. Λέει ότι η «Αλουμίνα» εδώ και πενήντα χρόνια απορρίπτει την κόκκινη λάσπη της στον κόλπο κι έχει καλύψει τον πυθμένα κατά 12%. Η λάσπη έχει βαρέα μέταλλα, καρκινογόνες ουσίες, ραδιενέργεια. Αν γίνει και κανένας μεγάλος σεισμός ο Κορινθιακός θα καταστραφεί εντελώς. Και τι μας νοιάζει εμάς τους κερδαλέους; Ζήσαμε καλά, ζούμε καλύτερα, οι επόμενοι ας πάνε στο φεγγάρι.

 

 

Δημήτρης Τζουμάκας