Ο χώρος τέχνης, Ηώς παρουσιάζει την έκθεση σύγχρονης τέχνης της Χρυσούλας Σκεπετζή, που φιλοτεχνήθηκε πριν και κατά τη διάρκεια των lɒckdown της πανδημίας του covid19 με τον τίτλο:
Αδέξιες Μοναξιές II
Επιμέλεια: Γιώργος Καραταράκης
Χώρος Τέχνης Ηώς, Χέυδεν 38, Πλατεία Βικτωρίας Αθήνα
Έναρξη 5-4-2022 και ώρα 19.00 έως 23:00 Διάρκεια έκθεσης από 5-4-2022 έως 7-5-2022. Ώρες λειτουργίας: 12:00-20:00
Θα εφαρμόζονται όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας της υγείας των επισκεπτών κατά του covid19
***
37 χρόνια συνυπάρχω με τους «μετανάστες» μου σε πολλαπλές διαφορετικές ενασχολήσεις, αρχιτεκτονίζοντας, διακοσμώντας, ζωγραφίζοντας, σκηνογραφώντας και ταξινομώντας λέξεις.
Εκθέτω κατά καιρούς τις εικόνες μου, τις ασπρόμαυρες ή τις έγχρωμες, τις επίπεδες ή τις ανάγλυφες, τις κατασκευές ή τις εγκαταστάσεις μου, σε 27 ατομικές ,35 διεθνής συμμετοχές και 107 ομαδικές εκθέσεις, για να νιώσω τις κραυγές τους, τις ανάσες και τις σκέψεις τους.
Ταξιδεύω με τους «μετανάστες» μου σε τόπους με διαφορετικές κουλτούρες (Ντουμπάι, Γαλλία, Ρωσία, Αμερική, Αργεντινή, Μεξικό, Γερμανία, Μαρόκο, Σουηδία, Τουρκία, Κύπρο, Ελλάδα,
Νορβηγία, Ισπανία, Μογγολία, Κίνα, Φιλανδία) δημιουργώντας αμυντικούς συσχετισμούς, εννοιολογικού χαρακτήρα και βιωματικών εμπειριών.
Εκθέτω σε Μουσεία, πινακοθήκες, προξενεία, πρεσβείες και αίθουσες τέχνης, υπακούοντας στα συναισθήματα των στιγμών, και στα κατ’ ανάγκην οπτικοακουστικά και όχι μόνο ερεθίσματα.
Καλλιεργώ τον τόπο μου, λιπαίνοντας, σκαλίζοντας και ποτίζοντας συνειδητό και ασυνείδητο, διδάσκοντας τους μετανάστες μου στα αμφιθέατρα και τα εργαστήρια, να είναι ορθοί, με ψηλά το ανάστημα, για να έχουν πού την κεφαλή κλίναι.
Στον απόηχο των συνειρμών, δεν ασκούμαι σε μεγάλες αφηγήσεις παρά τα Εθνικά βραβεία Ειρήνης και Φιλίας, τα Διεθνή στις Biennale, Chapingo Mexico και Buenos Aires, Argentina, και άλλων διεθνών συνεργασιών, αλλά με περίσκεψη στο θαύμα του στιγμιαίου και τις υποστηρίξεις στα αναφορικά τους κείμενα των: K. Πρώιμου, M. Μαραγκού, X. Χρήστου, Δ. Νταβέας και Ε. Δροσάκη.
Χρυσούλα Σκεπετζή
Ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής της έκθεσης, Γιώργος Καραταράκης γράφει:
Αδέξιες Μοναξιές. Με αυτόν τον υπαινικτικό και αρκούντως συμβολικό τίτλο, μας σύστησε η Χρυσούλα Σκεπετζή το δημιούργημα της, αποτελούμενο από τσιγαρόκουτες, εφημερίδες, μικρά διάφανα κουτιά και σχέδια με μελάνι. Η πληθωρική τόσο σε νόημα, όσο και σε όγκο εγκατάσταση, είναι γέννημα της περιόδου της καραντίνας. Θέματά της, το ζήτημα της ύπαρξης στη σύγχρονη κοινωνία, η απομόνωση, ο εγκλεισμός, είτε αν αυτός είναι άμεσα επιβαλλόμενος, είτε όχι.
Τα διάφανα κουτιά, που άλλοτε ανοίγουν καλώντας τον θεατή για αλληλεπίδραση και άλλοτε μένουν κλειστά, κατάλληλα μόνο για ηδονοβλεπτικές περιπλανήσεις, δημιουργούν ιστορίες ελεύθερης ερμηνείας και τοποθέτησης. Μας παραπέμπουν στις οθόνες ή ενδεχομένως σε μικρά διαμερίσματα, κλειστά θωρακισμένα σκηνικά, που προστατεύουν, απομονώνοντας. Ο θεατής ως άλλος James Stewart στον Σιωπηλό Μάρτυρα, του Hitchcock, παρατηρεί, προσλαμβάνει και ερμηνεύει, άλλοτε μηχανικά και άλλοτε κριτικά. Οι εφημερίδες δρουν αινιγματικά δημιουργώντας συνειρμούς προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τον ρόλο τους στις ζωές μας και στη λήψη των αποφάσεων μας.
Τα σχέδια με μελάνι που συνοδεύουν την εγκατάσταση, αντηχούν με τη σειρά τους το ευρύτερο πνεύμα του έργου. Διατηρώντας σε μορφοπλαστικό επίπεδο μία essence ιαπωνικού manga, παρουσιάζουν ανθρώπους σε καθημερινές αστικές ασχολίες. Άνθρωποι καθήμενοι και άνθρωποι όρθιοι με ένα κοινό μοτίβο να επανέρχεται, αυτό του καθοδηγητή, που μιλάει αλλά δεν ακούγεται, που σου δίνει τη δυνατότητα να σηκωθείς, αλλά εσύ παραμένεις αδρανής.
Πιστή στην εννοιολογική τέχνη η κα Σκεπετζή φιλοτέχνησε έργα με πολυεπίπεδα στρώματα σύνταξης, κατανόησης και πρόσληψης. Η αφήγηση αν και καθοδηγείται από το ίδιο το δομικό πλαίσιο των έργων και της μαεστρίας της δημιουργού, δεν επιβάλλεται σε καμία περίπτωση στον θεατή, ούτε προσπαθεί να πείσει για κάτι. Σχεδόν σαν αόρατος μάρτυρας απλώς παρατηρεί, τον αναγνώστη του έργου που με τη σειρά του ξεδιπλώνει τις ιστορίες. Οι σαφείς αναφορές της καλλιτέχνιδας στα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη, στα απομονωτικά αστικά περιβάλλοντα των Edward Hooper και George Tooker, αναδεικνύουν ότι ο εγκλεισμός και η μοναξιά στη σύγχρονη πραγματικότητα δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο της πανδημίας.
H άντληση μορφών-περιεχόμενου από την εννοιολογική τέχνη, καθώς και οι επίκαιροί τους προβληματισμοί, καθιστούν τα έργα της κα Σκεπετζή τόσο καίρια, όσο απαραίτητα. Φανερώνουν μία υποθάλπτουσα ευαισθησία για την σύγχρονη ύπαρξη στα μεγάλα αστικά κέντρα, δημιουργούν συνειρμούς, σκέψεις και απορίες εγείροντας ερωτήματα με τις επιδέξιες σιωπές τους.