Mε την πρώτη ποιητική συλλογή Νεκρές θάλασσες η Ντιάνα Βαζιργιαντζίκη επιχειρεί αξιοποιώντας τη ζωοποιό και συνάμα εξαγνιστική διάσταση του νερού, μέσα από την ελευθερία αλλά και τις πολλαπλές αναγνώσεις που μας παρέχει η θάλασσα, να μιλήσει μεταφορικά και ν’ ανιχνεύσει τις αλήθειες, τα όνειρα/αιτήματα και τους ανθρώπινους καημούς.

Η σιωπή που πάλλεται ακόμα μέσα σ’ ένα κοχύλι, τα μάτια-απέραντες θάλασσες, ο δισταγμός του έρωτα, η συστοιχία των συντριμμιών ζωής και καραβιού, μετεωρίτες τ’ ουρανού και ανεμώνες της θάλασσας, ο πυρήνας μια θάλασσας συνεκδοχικά με το μαύρο κενό τού είναι μας, η αντίθεση (ή μήπως σχέση στενή) μεταξύ της ανοικτής θάλασσας και ενός παράθυρου γραφείου στον ακάλυπτο, είναι κάποιες από τις εικόνες/ποιήματα/ερμηνείες που επιλέγει η Βαζιργιαντζίκη για να εκμυστηρευθεί την ποίησή της: «Ο ποταμός χύνεται μέσα σου/ εσύ πάντα διαθέσιμη/ για τις εκβολές του.», ή αλλού: «…εσύ κρατούσες τα κουπιά/ το αβέβαιο κοινό μας μέλλον/ την επομένη/ μας έλουσε/ το κύμα της οργής».

Μέσα από διαρκείς μετωνυμίες, μεταφορές, συνεκδοχές, παρομοιώσεις, υπονοώντας, απορώντας, ελπίζοντας, η Βαζιργιαντζίκη συνθέτει τρυφερά τα άλλοτε θλιμμένα, ελπιδοφόρα, αλλά κι άλλοτε πικρά, συνήθως ολιγόστιχα, ποιήματά της: ΟΜΟΝΟΙΑ: Σπάνια βλέπω τον ουρανό/ ποτέ τη θάλασσα·/ φύτρωσα για πάντα εδώ·/ ένα περίπτερο/ στην Ομόνοια.

«Μ»

H Άρτεμις Bαζιργιαντζίκη γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα. Ποιήματά της, διηγήματα και παραμύθια έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ανθολογίες και ιστοσελίδες. Έχει ασχοληθεί κατά καιρούς με διάφορα είδη τέχνης, όπως θέατρο, κινηματογράφο, ζωγραφική και κεραμεική.

Μανδραγόρας, 2010
61 σελ.
ISBN 978-960-9476-10-2