Σίγουρη  πως ο άνεμος πνέει δείχνοντας τον νότο, οδεύω σταθερά προς τα βόρεια. Τα δέντρα ουρλιάζουν να αποδείξουν το απόκρυφο. Ένα «γύρνα πίσω» ξένο από μένα προσπαθεί να εισακουστεί θροϊζοντας τα φύλλα του πλατάνου που μόλις διαπεράσαμε με το αεροσκάφος. Εξωτερικά, αν προλάβεις να το δεις, φαίνεται σαν τρένο που κινείται μόνο τη νύχτα και, εικονικά, ποτέ δεν έχει προορισμό. Η επιτάχυνσή του μοιάζει με πύραυλο κατευθυνόμενο προς γαλαξιακό ταξίδι. Τα ουρλιαχτά συνεχίζουν να επεμβαίνουν ανίκανα τώρα να υποδείξουν κάποιο σημείο του ορίζοντα. Φύλλα καρυδιάς διασπείρουν το δρόμο, από όπου το γαλαξιακό σκάφος μάχεται να περάσει. Στο αριστερό παράθυρο παρατηρώ μία βελανιδιά, αγαπημένο μου δέντρο, να με προειδοποιεί για την ατέρμονη απόσταση που πάω να διανύσω εν αγνοία μου. Η οδός Αριστείδου, ακριβώς στα δεξιά μου, κάτω από το χέρι μου, διαπνεόμενη από άφθονο μπλε της θάλασσας, προμηνύει το άγνωστο σε διάφορες τονικότητες. Τίποτα δεν αποκαλύπτει πληροφορίες, μόνο μέσω εικασιών ίσως να κατόρθωνα να αρπάξω κάτι στον αέρα. Παίρνοντάς το απόφαση και έχοντας αναδιπλώσει το χρονικό σημείο στιγμής μου, φτάνω στο μηδέν και αρχίζω να διασταυρώνω χειρονομίες που έχουν θέση, πλέον, παρελθοντική και μνημειακής ένδειξης. Τώρα, έχω προχωρήσει ένα μικρό βήμα στο βάθος της μνήμης μου. Το σημάδι του παρελθόντος αποκτά σύνδεση με το παρόν μου. Αρχίζει να μου γνέφει απορημένο, λέγοντας «έχουμε ξανα περάσει από εδώ Καλή μου». Θεϊκή ύπαρξη που θα εκπληρώσει ό,τι κι αν σκεφτώ, το σημάδι μου είναι έτοιμο να με ανταμείψει. Απαντώ με σκέψη και όχι με κοινοποιημένο λόγο: «θα ήθελα να απασχολούμαι επαγγελματικά 9:00 με 13:30 σε ένα βιβλιοπωλείο με αισθητική, σχεδόν κάθε μέρα, έτσι ώστε τα μεσημέρια μου να βρίσκομαι ασυζητητί στις βιβλιοθήκες». Τι πιο απλό θα μπορούσα να ζητήσω; Συνεχίζοντας το ταξίδι μου, ο φωτισμός είχε πλέον χαμηλώσει λόγω απογευματινής καταβύθισης. Ακόμα και συναγερμός να χτυπούσε δε θα τον άκουγε κανείς, αφού ο καθείς είχε επιδοθεί στον ύπνο που του αναλογούσε. Ύπνος δικαίου συμπληρώνω, προκειμένου να αιτιολογήσω το μαξιλαράκι στο κάθισμά μου, το οποίο πιθανώς λειτουργούσε ως προτροπή. Στο σημείο που μεταβήκαμε μέσω του express σκάφους μας, τώρα, δεν υπήρχε κανένα ίχνος αερικού που να διεκδικεί την προσοχή μου. Καμία προειδοποίηση δεν ήταν δυνατό να με προσεγγίσει προς αποπροσανατολισμό. Σύμφωνα πάντα με μία πατρική συμβουλή, η απομάκρυνση από την εστία σήμαινε χαμός. Ένας άδικος και απόλυτος χαμός με περίμενε στα σίγουρα – εικονικός και αυτός – όπως η ταχύτητά μας. Σημειωτόν βήμα με σταθερή κυκλική κίνηση προς τα μέσα, έδινε την αίσθηση της μετάβασης από το χωριό στην πόλη και από τα εσωτερικά στα εξωτερικά. Όλα ήταν έτοιμα προ πολλού, αναμέναμε όμως – με την όσφρηση – το σημείο της κατάλληλης εκκίνησης. Κατά τις τελευταίες στιγμές στο δωμάτιό μου, το αποθηκευμένο – ενίοτε και κρυμμένο – πορτοκαλί σακ βουαγιάζ, από παρισινές αναμνήσεις φερμένο, κόντευε να εκραγεί που θα ταξίδευε μαζί μου· ήξερε πόσο περίμενα για αυτή την ώρα. Ξεκίνησε να γεμίζει μόνο του. Ένα πολύχρωμο πουλόβερ, δύο λευκά μπλουζάκια με μία στάμπα του κόσμου στην πλάτη και το μοναδικό μου τζιν, πρόθυμα έτρεξαν να σταθούν εμπρός του με ενθουσιασμό. Ήθελαν διακαώς να εισαχθούν, μπολιάζοντας ό,τι πιο όμορφο για ενθύμηση, βούτηξαν στο σακ βουαγιάζ χωρίς δεύτερη σκέψη. Περίμενα τον τεσσαρακοστό έκτο επιβάτη στη θέση 45 και μου θύμιζα κίονα Ακρόπολης βυθισμένο σε κάθισμα. Η κατάστασή μου άκρως σωματική και διαυγής, από τα νύχια ως την άκρη των νευρωνικών μου χορδών, μιλάει σε βιολετί της πνευματικής ισορροπίας. Έχω ήδη αρχίσει να βλέπω τον εαυτό μου στο πολυπόθητο αισθητικό του αποτέλεσμα. Κίτρινο μακρύ σακάκι με λιλά λουλούδια στα μαλλιά, προς κατανόηση του κοσμικού γεγονότος, πανέτοιμη. Γνώστρια της γεωμετρίας, έρχεται η ώρα που η δασκάλα θα με ξανασηκώσει στον πίνακα και Εγώ (προς ανταμοιβή μου) θα τα γνωρίζω όλα.

Στεφανία Kωστοπούλου