Ποιήματα φοιτητών από το
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ
του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας
βασισμένα σε ένα μικρό απόσπασμα συνέντευξης της Κικής Δημουλά
Στα πλαίσια των μαθημάτων μας στο Μεταπτυχιακό του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας/ Εκπαίδευση – Τμήμα Β’/ οι φοιτητές επιχείρησαν να γράψουν ένα ποίημα βασισμένο σε μερικές σκέψεις της σημαντικής ποιήτριας Κικής Δημουλά (Αθήνα, 6 Ιουνίου 1931-22 Φεβρουαρίου 2020). Λόγω του μικρού αποσπάσματος της συνέντευξης που επιλέξαμε είναι ενδεχόμενο να παρατηρείται μια επανάληψη ως προς το περιεχόμενο των ποιημάτων. Έχει ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον να δούμε πώς κάθε φοιτητής παρουσιάζει/μετατρέπει σε ποίημα με τον δικό του προσωπικό τρόπο/ύφος, τις απαντήσεις της Κικής Δημουλά. Εκ των πραγμάτων, μια και η συνέντευξη απευθύνεται σε ποιήτρια, πολλά από τα ποιήματα των φοιτητών είναι ποιήματα ποιητικής. Το αποτέλεσμα θεωρώ ότι δικαιώνει τις προσπάθειες όλων μας.
Είναι αυτονόητο ότι η εργασία μας αφιερώνεται, από καρδιάς, στη μνήμη της Κικής Δημουλά
Κώστας Κρεμμύδας
Ειρήνη Προκοπίου
Το ποιητικό «αν»
Σ’ ένα παζάρι ήχων βρέθηκα κάποτε, παζάρι λέξεων.
Η ποίηση,
κατεργασία μελωδίας αγκάθινων στεφάνων με ροδοπέταλα
τρέχει απ’ άκρη σ’ άκρη παρηγορώντας τις ψυχές
όσων ασπάζονται τα ψιθυρίσματά της.
Και να πονάμε;
Ναι πονάμε.
Με προθυμία φοράμε το στεφάνι της διαίσθησης του κόσμου.
Διαδικασία επίπονη, μα ηδονική συνάμα.
Και ποιοι είμαστε εμείς;
Κάποιοι κανείς που σε ισόβια στέγη
τους καημούς της υποφέρουν.
Κι ας παλεύουμε με λέξεις σαν θεριά
βγαλμένα από δικούς μας στεναγμούς…
***
Μαρία Πανουσιάδου
Αυτό
Αυτό το σπίτι
κινούμενη άμμος
με τα λειψά φώτα
τις ύπουλες λέξεις
τ’ αλλοιωμένα νοήματα.
Αυτό το σπίτι
έδαφος εχθρικό
με τους σπασμένους καθρέφτες
ν’ αντανακλούν στο άπειρο
δυσμορφίες.
Αυτό το σπίτι
με τις βασανιστικές προθέσεις
που καταμαρτυρούσε
πως γράφεις ποιήματα για να λουφάρεις
την ώρα που εσύ γι’ αυτά μονάχα ζούσες.
Αυτό το σπίτι
ισόβια δεσμά
ισόβιος λαβύρινθος
ισόβιο θρίλερ
ακατάλληλο γι’ ανηλίκους.
Ασύμμετρος αγώνας
η μετουσίωση.
Φώτισες τις γωνίες
έλιωσες τους καθρέφτες
στήριξες τα θεμέλια.
Αποτέλεσμα μηδέν.
Διάολε.
Άστο επιτέλους.
Προχώρα.
***
Ελένη Παπαγεωργίου
Ο ΑΓΩΝΑΣ
Ατελείωτος αυτός ο αγώνας
καθένας από ένα μαυρισμένο μάτι στην ψυχή του.
Μετράμε τις πληγές σαν πέφτουμε για ύπνο και η ζωή
απέξω περιμένει με το ντουφέκι και τους πυροβολισμούς της.
Μη ρωτάς για εμένα, ένα από τα θύματα είμαι και εγώ.
Πήραν τα όνειρά μου, τα ευτέλισαν, δεν τα αναγνωρίζω πια.
Κάποτε είχαν την αίγλη τους, τώρα κατάντησαν ένα παζάρι λέξεων
που αντιστέκονται. Μεγάλες διαπραγματεύσεις πρέπει να κάνω μαζί τους.
Με φοβούνται οι λέξεις πιότερο απ’ όσο εγώ τις φοβάμαι.
Με πόσες πληγές θα πληρώσω για να προστατεύσω τα λόγια μου;
Ατελείωτος αγώνας, όμως συνεχίζουμε να πολεμάμε.
Όνειρα, αξίες, ιδανικά, πρόσωπα και χαμόγελα.
Μπορούμε και να εκπλησσόμαστε για όσα πονάμε,
έστω γι’ αυτό το χειροκρότημα στη λήξη του αγώνα.
***
Ελένη Μπαϊραμισλή
Ανατροφή
Η κάθε μέρα παιγνιώδης μετεωρισμός
Ο προγραμματισμός ανύπαρκτος χρόνος.
Ισόβια στέγη η αγκαλιά τόσων παιδιών,
χαμόγελα, φωνές, σφιχταγκαλιάσματα.
Να χαίρεσαι το βάλσαμό τους.
Διαδικασία επίπονη και ηδονική
να βλέπεις τα σαν μεγαλώνουν
τα χέρια τους ως την καρδιά να απλώνουν.
Αθώες, βασανιστικές προθέσεις,
είναι συχνά τονωτικές ενέσεις.
Πόσο μακάρια όλα αυτά
αγάπη σου για φυλαχτό σαν φύγουν μακριά.
Ο λόγος σου κι οι πράξεις τους
αφλογιστίες στους πυροβολισμούς της ζωής.
Πόσα τα θαύματα όταν τα ζεις.
***
Κατερίνα Στασινοπούλου
Ισόβια στέγη μου η ποίηση,
γι’ αυτό μονάχα ζω.
Συναντώ λέξεις με βασανιστικές προθέσεις,
συχνά μου αντιστέκονται τόσο επίπονη και ηδονική
η διαπραγμάτευση μαζί τους.
Σε αυτό το παζάρι ήχων και ζωής
κοιτώ με προσοχή και φόβο.
Δεν τα καταφέρνω πάντα μ’ αυτές τις λέξεις,
με ξεγελούν σε ένα κακό ποίημα.
Ένας παιγνιώδης μετεωρισμός
από την άλλη τα μεγάλα ποιήματα,
τόσο υποκειμενικά και πάντα πόσο δύσκολα
ίσως γι’ αυτό ερίζουνε συχνά οι ποιητές
και υποφέρουν.
Η ποίηση δεν είναι αλεξίσφαιρο
εισπράττει και θρηνεί τα θύματά της
ευάλωτη στους πυροβολισμούς της ζωής
κι αυτό το ντουφέκι δεν προκαλεί ποτέ αφλογιστία
σε περιμένει εκεί έξω και θα κάψει.
Ο πόνος, ο άνθρωπος που υποφέρει,
για τα στραβά και τρομερά του κόσμου
δράση και δράμα
πόσο αδύναμος λοιπόν ο ποιητής
αυτός που απλώς μιλά μέσα στους στίχους του.
***
Στέλλα Κασίδου
Επί της Κικής Δημουλά
Η τέχνη είναι θέμα υποκειμενικό.
Η ποίηση είναι θέμα υποκειμενικό.
Ερίζουν περί αυτό τόσο διαφορετικές οι μεταξύ τους κρίσεις.
Τα πάντα στον αέρα,
ένας παιγνιώδης μετεωρισμός
με λέξεις που έχουν βασανιστικές προθέσεις.
Ένα παζάρι ήχων,
ένα παζάρι λέξεων.
Τόσο καχύποπτη απέναντί τους είμαι
κι όμως με ξεγελούν συχνά.
Μια διαδικασία επίπονη και ηδονική.
Πρέπει να διαθέτεις έναν καλό εξοπλισμό αντικειμενικών κριτηρίων,
γιατί η ποίηση δεν είναι αλεξίσφαιρο,
δεν μπορεί να προκαλέσει αφλογιστίες.
Κάποτε θα σε κάψει.
Όλοι πονάμε.
Δεν είναι παραπάνω ο ποιητής από έναν άνθρωπο που υποφέρει,
μα τι να κάνω που η ποίηση έγινε το ισόβιο σπίτι μου,
η ισόβια στέγη μου,
η μόνη δυνατή δράση
για τα στραβά και τρομερά πράγματα που γίνονται στον κόσμο.
***
Νικολέτα Ρεπάνη
Ξεκίνα
Θίασος είναι η ζωή
θεατές ηθοποιοί
δράση αντίδραση
μα όχι αντίφαση.
Ισόβια στέγη μερικών
απόδειξη των ικανών.
Σκέψου
μην κάθεσαι σκυφτή
σε περιμένει η ζωή
βγες εμπιστέψου.
Κάνε το βήμα και θα δεις
θα παίξεις θα ονειρευτείς.
Δύσκολοι έρχονται καιροί
είν’ η καρδιά σου φλογερή.
Νιώσε τον ήχο στην ψυχή
μην περιμένεις τη στιγμή.
Τώρα η μέρα σε καλεί
είναι η ώρα για γιορτή
σήκωσε χέρια με ορμή
πάρε τη θέση στη σκηνή.
***
Μαρία Ντούντα
Μα μόνο γι’ αυτό ζω,
το τσίρκο που θα έρθει.
Αυτό που έρχεται.
Μια διαδικασία επίπονη και ηδονική.
Είναι όλα στον αέρα,
ένας παιγνιώδης μετεωρισμός.
Μετεωρίτες πέφτουν
προς το κέντρο της γης.
Από το δικό σου κέντρο.
***
Γιώτα Παράκοιλα
Η ισόβια στέγη μου
Η ισόβια στέγη μου
έχει δοκάρι το νου.
Ο κήπος σπαρμένος με
λουλούδια, χωρίς αγκάθια
έχει χρώμα κόκκινο.
Είναι περίεργο, πως ενώ
είμαι τόσο καχύποπτη,
άνθρωποι με ξεγελούν
και μαδάνε τα άνθη μου.
***
Παναγιώτα Παπαρούνη
ΠΟΡΤΕΣ
Μα μόνο γι’ αυτό ζω
Για να απολαμβάνω ηλιόλουστες μέρες
Για να ακούω γέλια παιδιών
Για να πίνω ζεστό καφέ
Για να ταξιδεύω με τον ήχο της βροχής
Μα μόνο γι’ αυτό ζω
να ανταλλάσω ευκαιρίες
να αγαπάω και να αγαπιέμαι
να ανοιγοκλείνω «πόρτες»
Πόρτες φωτεινές, πόρτες σκοτεινές
Κάποιες συνειδητά ξεκλείδωτες
Κάποιες αιώνια κλειστές
Κι ας περιμένει η ζωή απ’ έξω με το τουφέκι της
και τους πυροβολισμούς της, να προσφέρει το κλειδί των υποδείξεων.
***
Άννα Χιώτου
Λέξεις εξ αίματος
Λέξεις που μεταμφιέζονται ,
σ’ έναν ξέφρενο στροβιλισμό του νου.
Ένας παιγνιώδης μετεωρισμός,
που ψάχνει την ενσώματη διέξοδό του.
Λέξεις που συγγενεύουν εξ αγχιστείας,
για να μεταμφιεστούν το νόημά τους.
Λέξεις που ξεπηδούν από τον άδυτο νου
για να κερδίσουν την επιβίωσή τους
μαχόμενες σ’ έναν έωλο αγώνα επικράτησης.
Λέξεις που επικρατούν,
αλλά αγωνιούν για τη σημαντικότητά τους.
Ερίζουν περί αυτής,
οι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους κρίσεις.
Λέξεις που μετοικούν στο πανανθρώπινο,
εγκαταλείπουν το ισόβιο σπίτι τους
με την επιθυμία, να γίνουν
λέξεις εξ αίματος.
***
Αποστολία Τεκίδου
Ποίηση είναι…
Δεν είναι ένας ποιητής παραπάνω από έναν άνθρωπο που υποφέρει.
Ένα ποίημα ανακουφίζει, γαληνεύει την ψυχή.
Αυτό είναι το ισόβιο σπίτι μου.
Ένα καταφύγιο η ποίηση.
Ζω, αναπνέω ανάμεσα στις λέξεις.
Προσέχω, συχνά σε υπονομεύουν οι λέξεις.
Το ποίημα είναι μια ζεστή αγκαλιά έστω για λίγο.
Γιατί τα άλλα ας φροντίσει η ζωή
με τους αγώνες της και τις δράσεις της.
***
Ελένη Μπάλου
Ισόβιο σπίτι ο φόβος
δεσμώτης να μας καθηλώνει
Επίπονη και ηδονική η αλλαγή
Μα ποιος τολμά
Περιμένει η ζωή απ’ έξω
να αδράξεις την ευκαιρία
Ούτε αλεξίσφαιρο ούτε ασπίδα
Μόνο θάρρος