«Γιατί ετούτο το χωράφι
δεν έχει σημασία ποιός το σπέρνει
πάντα φυτρώνει μοναξιά»
Ντ. Χριστιανόπουλος
Στον Δ.
Για το χώμα έχουνε γράψει κι άλλοι
– το μιλούν το φτύνουν το μασούν –
Ίχνη ζωής δεν θά ’βρεις μέσα σ’ αυτή τη λασπουριά
Μυρίζει αποδιωγμό.
Απ’ το λεωφορείο ως την κρεβατοκάμαρα
ένας λόφος χώματος ιδρώνει
Στην κουζίνα – πίνω καφέ με χώμα πια –
απλώθηκε παχύ πυκνό ανάσκελο
γράφει «η σειρά μου».
Κάποτε σωριάζομαι σε χούφτες
Περνάει εκείνος τακτικά και με μαζεύει
Με βάζει σε μια γλάστρα
Ποτίζει τον εσωτερικό – πολύ εσωτερικό – μου χώρο
Το χώμα ησυχάζει ακίνδυνο τον ερχομό
«η σειρά του
η σειρά του να με δει θαμμένη»
Αθέατες οι ρίζες το πράσινο της φυτογής
Όσο για το λουλούδι που ορθώνεται, σκιώδες
«Χους ειμί και εις χουν απελεύσομαι» απ’ τα χέρια του
Συντηρείται πρωτίστως η σπορά
Γέρνει ο πόθος φύτρο μοναξιάς
Το χώμα σύγκορμο με θρέφει πάλι.
«η σειρά σου
η σειρά σου να με βρεις σκαμμένη»
Για το χώμα έχω να γράψω κι άλλο.