Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας
Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών
«Δημιουργική Γραφή και Εκπαίδευση»
Εργαστήρια Παραγωγής Ποιητικού Λόγου στην Εκπαίδευση, Τμήμα Β’
Συμμετέχουν οι φοιτήτριες: Αθανασία Γκούνα, Παναγιώτα Καλογήρου, Αθανασία Πάκου, Στέλλα Παλιάκη, Γεωργία Παλιοκώστα, Δήμητρα Παναγιωτίδου, Στυλιανή Παπαδοπούλου, Άντρεα Πασιάδου, Φωτεινή Πατσικού, Μαρία Πιτιακούδη, Ναταλία Σκαρμούτσου, Ελένη Στόικου, Κατερίνα Σαμάντη, Όλγα Στεργιοπούλου, Μαρίτα Τάχου, Αθηνά Τζανή, Στέλλα Τσίρου, Ευθυμία Χαβιανίδου, Αλεξάνδρα Χαλκή, Άννα Μαρία Χατζή
Γκούνα Αθανασία
Σε ποιες θάλασσες
Σε ποιες θάλασσες άραγε διάλεξες να πας
σε ποιο λιμάνι, ποια πατρίδα θες τώρα να διαβείς
χωρίς βαλίτσες, χωρίς αποσκευές
αφήνοντας πίσω θύμησες γλυκές.
Δεν πρόλαβες να δεις τα χελιδόνια
την αμυγδαλιά που άνθισε στον κήπο σου
τα λουλούδια που ξεπροβάλλουν δειλά
Πόσο αγαπούσες τον ερχομό του Μάρτη
ο αγαπημένος σου μήνας πάντα έλεγες
Κι αυτός σε διάλεξε να σε πάρει για πάντα από δω
Ξεκουράσου τώρα φίλε μου παντοτινέ, καλό ταξίδι…
Καλογήρου Παναγιώτα
Πυθία
Τι ’ναι Θεός; Τι το αντίθετό του;
Και τι τ’ ανάμεσά τους;
Μην είσαι εσύ,
Πυθία θεοφώτιστη,
Πυθία παντογνώστη;
Χρησμοί, λυγμοί και φόβοι μες στα λόγια σου.
Σκοτάδι στο μυαλό σου.
Καπνοί ολούθε
Και το νερό που πρόβλεπε το μέλλον βουβάθηκε.
***
[Άσκηση: Ποιήματα του Νίκου Καρούζου]
Το Ερώτημα
Παγιδευμένοι σε βέβαια γεράματα
και ζώντας πάντα σε μια πλάνη.
Φτωχέ Καπετανάκη κι όμως όλβιε,
Πώς θα μπορέσει η ψυχή να γιάνει;
Τον χρόνο μόνο πια χρειάζομαι
για ένα ερώτημα που πρέπει ν’ απαντήσω:
Να γράφεις, άραγε, αγαπώντας τ’ άγραφο;
Ή μήπως τα χρόνια θα τα πάρουν όλα πίσω;
Να στοχάζεσαι, λες, πέρα από τους στοχασμούς σου.
Να μην ξεχνάς αυτό που δεν υπάρχει.
Κι αλήθεια, να τα υπερβούμε τα όρια,
Ή μήπως χίμαιρες η ζωή μας θα ’χει;
***
[Άσκηση: «Σε μια κάποια ηλικία» του Czeslaw Milosz]
Απολογισμός
Λευκά σύννεφα πάνω στα μαλλιά μας.
Συζητήσεις, αμαρτίες, κουβέντες με φίλους.
Καφέδες και βότκες, μια θάλασσα λάθη,
όνειρα που ’μειναν στα αζήτητα.
Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς στ’ αλήθεια για μας.
Ευήκοα ώτα που ’πνιγαν χασμουρητά.
Και πού να εξομολογηθούμε τα πεπραγμένα μας;
Στον παπά ή στον ψυχολόγο;
Κάποτε ήμασταν περήφανοι,
κάποτε ήμασταν ωραίοι.
Τώρα δεν μπορούμε να γράψουμε
ούτε το όνομά μας.
Πάκου Αθανασία
The Great Dictator
Δεν θέλω να γίνω αυτοκράτορας να κυβερνώ
σκοπός μου είναι τον κόσμο να βοηθώ.
Εβραίους, χριστιανούς, μαύρους, λευκούς
όλου του κόσμου τους λαούς.
Γέμισε ο κόσμος με μίσος και μιζέρια
και οι μηχανές αντικατέστησαν τα χέρια.
Κι είναι η βασιλεία του Θεού μέσα στον άνθρωπο
για να μπορεί να βοηθήσει το συνάνθρωπο.
Στρατιώτες μην πολεμάτε για τη σκλαβιά
μοναχά έτσι θα χαρείτε τη λευτεριά.
Νίκος Καρούζος
Τούτο το νέο είναι για εσέ ποιητή
ότι το φορτηγό που καρτερείς θα αργήσει για να ‘ρθει.
Οι ναύτες κρεμασμένοι στις σκαλωσιές
προσπαθούν στις άγκυρες να βρούνε τις ζωές.
Και αν στις στεριές σε επέταξε το καραβοφάναρο
θα ’ναι το μέλλον σου γεμάτο και άγρυπνο.
Μοναχά εσύ βιάστηκες για το ταξίδι το αλαργινό
που έγινε για εκείνο τον -νέο- τόσο μακρινό.
Παλιάκη Στέλλα
Πυθία
Των χρησμών προσδοκία
προσκυνώντας τα θεία
αγωνίες και πόθοι
ψάχνουν για προφητεία.
Κασταλίας νερά
εξαγνίζουν τα πάθη
των Δελφών οι σοφοί
τα σωστά κάνουν λάθη
Ματαιωμένες ελπίδες
στης Πυθίας τις ρήσεις
λύτρωση, πεπρωμένο
μόνο εσύ θα ορίσεις.
Ραπόρτο
Αγαπημένε μου σύντροφε ποιητή, σαν αβάσταχτης άγκυρας φόρτο
στην καρδιά μας σηκώνει μποφόρ, το πιο θλιβερό απ’ ολα ραπόρτο.
Όλα άργησαν για σένα φέτος, ο Μάρτης μοιάζει αδειανός
το καράβι σου πλέει αλάργα, μα εσύ είσαι πια στεριανός.
Ξεκουράσου στην τελευταία κουκέτα στολισμένη μ’ αλμύρας ανθό
ποτισμένος με δάκρυα βγαλμένα απ’ της θάλασσας τον καθάριο βυθό.
Αγαπημένε κι αν άφησες της ζωής τη πρύμη
Των ποιημάτων σου η ψυχή, αιώνια θα ’χει μνήμη.
Καλό ταξίδι.
Αυτοκράτορας
Δε θέλω να γίνω αυτοκράτορας
πλάι σου μόνο να σταθώ
μακριά από βία και αλληλοσπαραγμούς
στον ώμο σου να στηριχτώ.
Αυτός ο κόσμος έχει χώρο για όλους
αφήστε με να αγαπώ
δεν είστε μηχανές δεν είστε αγέλη
δεν έμαθα πως να μισώ.
Ας ενωθούμε στ’ όνομα της Δημοκρατίας
να σβήσουμε την απληστία
ας λάμψει μέσα από τον Άνθρωπο
του Θεού η Βασιλεία.
Γεωργία Παλιοκώστα
[Ποίημα εμπνευσμένο από τα Ανοιχτά χαρτιά του Οδυσσέα Ελύτη]
Θαρρείς πώς θα ’ρθει
κι εγώ σου λέω δε θα έρθει
Κι αν τα μαλλιά σου γέμισαν σοφίες
κι αν η ψυχή σου μέστωσε
Δε θα ’ρθει ποτέ το αηδόνι να λαλήσει
επάνω στη σωφροσύνη σου
Γιατί απ’ τον πόνο η καρδιά
σου γίνηκε πέτρα κι έχασες
την αλήθεια σου, πάλι και πάλι
Κι αστόχησες να είσαι συ!
Ζηλιάρη γέρο που όλα σου τα χεις
προβλέψει. Νομίζεις!
Γιατί θέλει τόλμη να
παρασταίνεσαι στη στιγμή σου.
Κι εσύ πάει καιρός που έχασες το προνόμιο τούτο.
Η αίγλη της νεότητας είναι ως
ένα σημείο, αίγλη του σφάλματος.
Κι είναι το λάθος τούτο το
πιο γλυκόπιοτο, το πιο ηδονικό απ’ όλα.
*****
[Ποίημα εμπνευσμένο από την ταινία
Ο Μεγάλος Δικτάτωρ του Τσάρλυ Τσάπλιν]
Θέλω έναν κόσμο πολύχρωμο
Να μη λυπάμαι
Μα κι αν λυπάμαι
να μη φοβάμαι
Θέλω έναν κόσμο ζωντανό
που οι άνθρωποι μιλούν κατάματα
Και γελούν σιμά ο ένας στον άλλο
δίχως να κάμουν σινιάλο
Θέλω έναν κόσμο
που οι άνθρωποι έχουν πάντα ένα χέρι
να στοιβάξουν τον πόνο τους
Και μια αγκαλιά
να χωρέσουν τον πόθο τους
Θέλω έναν κόσμο που οι άνθρωποι δε χάνουν την πίστη τους
μα παλεύουν γι’ αυτήν κι είναι η πάλη τιμή τους.
Θέλω έναν κόσμο που δε στέκει ασάλευτος
μα κινείται από ψυχές καθάριες και νου αμόλυντο.
Θέλω έναν κόσμο που έχω ονειρευτεί
κι αν δεν τον βρω
μου φτάνει που προσπάθησα πολύ.
Παναγιωτίδου Δήμητρα
Μικρό κορίτσι
Ένα κορίτσι, ένα μικρό κορίτσι.
Καστανά μάτια, μαύρα μαλλιά,
μακρύ λευκό φόρεμα φοράει.
Δεν παίζει, δεν τραγουδάει,
δεν είναι παιδί, ποτέ δεν ήταν παιδί.
Πλάσμα αλλόκοσμο τώρα είναι.
Η έκσταση, μόνο η έκσταση
την περιμένει.
(Πάνος Βαλαβάνης, Η ακτινοβολία του Μαντείου των Δελφών, Η αγωνία της πρόγνωσης, Επτά ημέρες – Η Καθημερινή (28/11/2004).
***
Σύντροφοι
Καράβι ταξιδεύει σε θάλασσες μακρινές.
Μόνο άνεμοι, ομίχλη και υγρασία.
Καράβι γεμάτο ψυχές.
Είναι άνθρωποι, είναι ναύτες, είναι σύντροφοι.
Ο ένας δίπλα στον άλλο στα ταξίδια
για τα λιμάνια όλου του κόσμου.
Μοιράζονται τη λύπη, τη χαρά,
την απόγνωση και την ελπίδα.
Μία οικογένεια είναι και
το καράβι το σπίτι τους.
(Χρήστος Παντελίδης, Αποχαιρετισμός στον Νίκο Καββαδία)
Παπαδοπούλου Στυλιανή
[Ποίημα εμπνευσμένο από την ταινία
Ο Μεγάλος Δικτάτωρ του Τσάρλυ Τσάπλιν]
Λίγο πριν ο ήλιος ανατείλει
πλαγιάζω δίπλα στο κερί που τρεμοσβήνει
Αυτό συνηθίζω να κάνω τις κρύες μέρες του χειμώνα
όταν η ψυχή μου αναζητά μία ζεστή κρυψώνα
Την κάθε σκέψη διαδέχεται μία άλλη
που να βρω πια δύναμη να κοιμηθώ και πάλι;
Τύψεις και Ερινύες με περιτριγυρίζουν
δεν αδειάζει το μυαλό μου από όσα με ζορίζουν
Τι άνθρωπος είμαι; Τι θέλω και πού πάω;
ζω ουσιαστικά ή απλώς γερνάω;
Δουλειές, σπίτι και υποχρεώσεις
χανόμαστε μέσα στις «βεβαιώσεις»
Κι όμως, η ζωή διψά για ελευθερία
Θέλει αγάπη, ίσως και απερισκεψία
Μιχανάνθρωποι έχουμε καταντήσει
με μηχανικά μυαλά και με μηχανικές καρδιές
Που να ’ναι άραγε οι ανοικτές ουλές;
Πώς θα αντιμετωπίσουμε την απληστία,
το μίσος και τη σκληρότητα
όσο είμαστε βυθισμένοι μες στη ρηχότητα;
Πέρα από εξυπνάδα χρειαζόμαστε καλοσύνη και ευγένεια
μόνο έτσι θα σταθούμε σε γερά θεμέλια
Θεέ μου, ας είναι η μέρα που ξημερώνει πιο ανθρώπινη
Με φωνή δυνατή και ψυχή ολοπόρφυρη.
Άντρεα Πασιάδου
[Ποίημα εμπνευσμένο από το Κείμενο της Πυθίας]
Πυθία
Σίμωσε την τύχη να σου πω
Χρησμό θε να σου δώσω.
Στου κάθε μήνα τις 7
να ’ρθείς να σ’ ανταμώσω.
Του Απόλλωνα είμαι η εκλεκτή,
η πιο καλή του κόρη.
Πυθία ονομάζομαι,
Ιέρεια από σόι.
***
[Ποίημα εμπνευσμένο από τ’ Ανοιχτά Χαρτιά,
εκδ. Ίκαρος του Οδυσσέα Ελύτη]
Και αν δεν έχεις δικά σου φτερά,
μην ανησυχείς, υπάρχουν αεροπλάνα.
Και αν θες να ακούσεις το αηδόνι να λαλεί
πρέπει να πας κοντά του.
Μα μη νομίσεις, μην γελαστείς
πως η φωνή είναι δική σου.
Με τις ξόβεργες μπορείς να πιάνεις πουλιά
Δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους.
***
[Ποίημα εμπνευσμένο από την ταινία
Ο Μεγάλος Δικτάτωρ του Τσάρλυ Τσάπλιν]
Έτσι είναι οι άνθρωποι
την ευτυχία γυρεύουν.
Ελευθερία όλοι ζητούν
Για αυτήν μόνο παλεύουν.
Στρατιώτη άλλο μην δεχτείς
Να ανήκεις στην αγέλη.
Σε αυτούς που σε περιφρονούν
μην σφίγγεις πια το χέρι.
Εγώ ποτέ αυτοκράτορας
δεν θέλησα να γίνω,
για του κόσμου όλου το καλό
στο βήμα θε να μείνω.
***
[Άσκηση: «Σε μια κάποια ηλικία» του Czeslaw Milosz]
Τις αμαρτίες μου θέλω να πω
μα ποιος θα της ακούσει;
Ποιος στον δικό μου τον χορό
ρυθμό είναι να δώσεις;
Να πάω να ταπεινωθώ
με την ώρα να πληρώσω
σε κάποιον που έχει δίπλωνα
να πάω να ξελαφρώσω;
Σκυλί δεν είμαι, μήτε γατί.
Με βάτραχο μου μοιάζω,
με βλέμμα ωραίο, λαμπερό
κι ας ξέρω μόνο να κράζω.
****
[Ποίημα εμπνευσμένο από: Χρήστος Παντελίδης –
Αποχαιρετισμός στον Νίκο Καββαδία]
Κλείσε τα μάτια ποιητή.
Κλείσ΄ τα και αποκοιμήσου.
Κι αν η καμπίνα είναι μικρή,
σαν ναυτικός γνωρίζεις
πως μια φουρτούνα την ζωή
αυτήν δεν την ορίζει.
Κι αν όλα φέτος άργησαν
εσύ γοργά βαδίζεις
για το ταξίδι το στερνό
να μ΄ αποχαιρετήσεις.
Φωτεινή Πατρισκού
[Ποίημα εμπνευσμένο από την ταινία
Ο Μεγάλος Δικτάτωρ του Τσάρλυ Τσάπλιν]
Μηχανάνθρωπος
Μηχανάνθρωπο σε είπαν
όχι γιατί αγαπάς τα γρανάζια και τις βίδες
Αυτά καλά είναι.
Κρατούν καλοκουρδισμένο το ρολόι της Ύπαρξης.
Μα για το μηχανικό σου μυαλό και
τη μηχανική καρδιά.
Διατείνεσαι μηχανικά πως είσαι
ελεύθερος και
μηχανικά κραυγάζεις την καλοσύνη σου.
Κοντεύεις να ξεχάσεις
όμως
την υφή του ονείρου,
της ανάσας την πρώτη δρασκελιά.
Τα δεσμά σου
μεταλλικά τα έχεις και γερά·
αλγόριθμους γεμάτα
με αυστηρή σειρά ενεργειών
καθορισμένων και τακτοποιημένων.
Μία εντολή αν διαφύγει
όμως
Μηχανάνθρωπε τι θ’ απογίνεις;
Η ζωή σε καλεί.
***
[Ποίημα εμπνευσμένο από τα Ανοιχτά χαρτιά του Οδυσσέα Ελύτη]
Για κατευόδιο
έναν χάρτη σου φτιάχνω
με όλες τις πατρίδες
τα λιμάνια του σύμπαντος.
Όχι
Τα δάκρυά μου δεν θα σου τα δώσω
Αυτά μου είναι πολύτιμα για
όταν σκοντάψω ή προδοθώ.
Ούτε μαντήλι θα κουνήσω
Καλύτερα με αυτό να στήσω έναν χορό
Μόνη να χορεύω με την αλμύρα
στα χέρια.
Άλλωστε
Εσύ βιάστηκες για το ταξίδι το αλαργινό.
Θα χορέψεις μαζί μου;
Παρακαλώ
Μαρία Πιτιακούδη
Ελευθερία
Απόψε θέλω να μιλήσω
για αυτούς που ακόμη λαχταράνε ξαστεριά.
Με συγχωρείς κι έχω αργήσει
μικρή μου, τρομαγμένη λευτεριά.
Πόσο μελάνι θα ξοδεύτηκε για σένα.
Ήταν μελάνι, ή και αίμα τελικά ;
Μια θυσία που με πα στα περασμένα
θύτης ..δεν ξέρω, θύμα όμως η ανθρωπιά.
Πισώπλατα οι «φίλοι» σου σε μαχαιρώναν
και ύστερα κάναν πως γυρεύαν το φονιά.
Σβήστηκε τότε το μελάνι, αίμα, είδα αίμα μοναχά.
Μα σώπα,
οι ερινύες αιώνια θα κυκλώνουν
κείνους που πίστεψαν πως μόνοι την ψυχή ελευθερώνουν.
Γελάστηκαν σου λέω! Γελάστηκαν οικτρά!
Σκαρμούτσου Ναταλία
Πυθία
Αχ και να ’μουν μια Πυθία
μα απ’ τους Δελφούς δεν έχω ούτε θεία
στον Απόλλωνα η πίστη μου λειψή
κι η καταγωγή μου από άλλη περιοχή.
Πώς λοιπόν να γίνω του θεού η μνηστή;
Η ανατροφή μου ακατάλληλη,
χωρίς εκπαίδευση εφάμιλλη…
Παράκληση θα κάνω στο Δαλάι Λάμα
να κάνει να γενεί πιο γοργά το θάμα…
Η Κασταλία η πηγή εξάγνιζε το πλήθος
κι η Κασσοτίδα χάριζε προφητικό το ήθος.
Τυχερό θαρρώ της Πυθίας το μεροκάματο,
μιας και δούλευε το χρόνο ένα Σάββατο!
Στόικου Ελένη
Συνέντευξη με έναν ποιητή
Καημένε Νίκο
τι ζωή ήταν κι αυτή
κανένας δε σου γύρεψε να γράψεις
το φέρεις βαρέως που υπάρχεις
από αστρονόμος ή φιλόσοφος
ποιητής σου έμελλε να γενείς.
Η ποίηση σε κρατεί στην πικρότητα
μονάχος σου στο μονοπάτι σου
δεν το πατεί παρά μονάχα η αγάπη.
Αληθινός ποιητής
εκφράζεις την πραγματικότητα,
αλλά να την ξεπεράσεις δεν μπορείς,
να σπάσεις τον κλοιό της πραγματικότητας.
Ποίηση για σε
μια οντολογική αυταπάτη,
λευτεριά της ύπαρξης
που από παιδί φανταζόσουν
στο άπειρο της καθολικότητας να φτάσεις.
Σαμάντη Κατερίνα
[Ποίημα εμπνευσμένο από την ταινία
Ο Μεγάλος Δικτάτωρ του Τσάρλυ Τσάπλιν]
Σκοτεινός δικτάτορας
Συνάμα θεός και διάολος
Μαζί παράδεισο και κόλαση έδινε
Αυτός τους νόμους της φύσης αγνοούσε
Αυτός που αγάπη δεν πήρε απ’ το πρώτο της μάνας του
Χάδι
Που το μάτι του κλείνει στο σκοτάδι
Που δεν ψάχνει να βρει την αιτία
Που προσφέρει κακία και μίσος
Αυτός λίγο πριν το τέλος θα μάθει
Πως οι λαοί μόνο ελεύθεροι ζουν
Πως όλοι οι άνθρωποι δεν προσκυνούν
Πως τα λουλούδια θέλουν φως για να ανθίσουν
Πως τα πουλιά θέλουν άνοιξη για να κελαηδήσουν
23-01-2022
***
[Εμπνευσμένο από αποχαιρετισμό στον ποιητή Νίκο Καββαδία που εκφωνήθηκε από τον ναυτεργάτη φίλο του, Χρήστο Παντελίδη. Ενέταξα στο ποίημά μου 3 αυτούσιες φράσεις.]
Στερνό ταξίδι
Το κύμα της θάλασσας κόπασε
Το χαμόγελο στα χείλη μας πάγωσε
Το οξυγόνο από τα στήθη δε βγήκε
Ο χθεσινός άνεμος έφερε
Σ’ εμάς τοις ναυτικούς
Το πιο θλιβερό ραπόρτο
Το δάκρυ απ’ τα μάτια μας κύλισε
Φιλτραρισμένο θαλασσινό νερό
Για ταξίδια μεγάλα λατρεμένε μας κίνησες
Να προσμένεις κ’ εμάς σε λίγο καιρό
Αγαπημένε μας ποιητή καλό ταξίδι.
Στεργιοπούλου Όλγα
Ελπίδα
Κι αν λείπει το συναίσθημα
απ´ τους ανθρώπους τούτους.
Κι αν βιάστηκαν και πάγωσαν
τους άδειους εαυτούς τους.
Κι αν τρων τη σάρκα των μικρών,
έρμαια είναι στα χέρια των σκληρών.
Κι αν πόλεμοι, στρατόπεδα και μάνας γιοί στις φυλακές,
τα λόγια τους μονάχα, μείναν στις συγγραφές.
Κι αν καλλίγραμμα τα σχέδια φαντάζουν,
τα δάκρυα του λαού μόνο κραυγάζουν.
Μα αν κάθε πρωί, στου ηλίου την αυγή,
το φως ανάβεις της ψυχής,
ελπίδα υπάρχει αλλαγής.
[Ποίημα εμπνευσμένο από την ταινία
Ο Μεγάλος Δικτάτωρ του Τσάρλυ Τσάπλιν]
***
ΠΡΟΒΟΛΕΣ
Όταν τις προβολές μας σκίσουμε,
στα σώματα των άλλων.
Στ´ άψυχα αν δεν φορτώνουμε,
τις πράξεις κανιβάλων..
Ξυπνάει το έργο μέσα μας.
Πού να κρυφτούν οι αλήθειες;
Που χρόνια τώρα έθαβες
σε ανούσιες συνήθειες.
Πάντα πηγή τα νιάτα μας,
το δέντρο των γονέων.
Πολλά τα ερεθίσματα,
στα χέρια των γενναίων.
Να θρέψει θέλει, το τραύμα το βαθύ.
Μα μια ζωή, θα είναι αρκετή;
23/01/2022
[Άσκηση: «Σε μια κάποια ηλικία» του Czeslaw Milosz]
Τάχου Μαρίτα
Πυθία
Μικρό κορίτσι θα ’τανε θαρρώ
Μαύρα μαλλιά και μαύρα μάτια
Λησμονούσε της γενιάς τα πεπραγμένα
μα λουσμένη στης Κασταλίας το νερό
γνώριζε τα μελλούμενα και τα γραμμένα
Κάθε 7 που ο Ήλιος ξημερώνει
Εκείνη το χρησμό της θα σου δώσει
Κι αν την Πυθία εσύ απαρνηθείς
Και πάλι στον Απόλλωνα θα ενδώσεις
****
[Άσκηση: «Σε μια κάποια ηλικία» του Czeslaw Milosz]
Απολογισμός
Ο χρόνος κυλά και σε τίποτα δε θυμίζει
Τι ώρες που η καρδιά σου φτερουγίζει
Σε άλλους καιρούς και εποχές
Που οι μνήμες σου σε κάνουνε να κλαίς
Αζήτητες αυτές οι εποχές
Βουτηγμένες μέσα στης βότκας την ατελείωτη ανία
Και εσύ ακόμα τις ψάχνεις με αβάσταχτη μανία
Ποιος φίλος, ποιος άνθρωπος να νοιαστεί;
Αν η δική σου η εποχή έχει χαθεί;
Όμορφη και καθάρια είναι η ψυχή
Μα η πρότερη μορφή σου έχει πια χαθεί
Το ΕΓΩ και το ΑΥΤΟΣ έχουν πλέον μπερδευτεί
Και εσύ ακόμα εκεί, πιστός σαν το σκυλί
Τις αμαρτίες σου να ψάχνεις για να λυτρωθείς
Ένα Απολογισμό ζωής να φοβάσαι πια να δεις.
Αθηνά Τζανή
Ο Δικτάτωρ
Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει,
άκουσε έναν λόγο που ίσως σε εμπνέει.
Άκουσε τον έχει κάτι να σου πει,
πιο μεγάλο πιο βαθύ.
Εξουδετερώνει κάθε ιδεολογία μίσους,
κάθε προσπάθεια υποταγής
Με έναν τρόπο ιδιοφυή,
δείχνει πως μέσα απ’ την παράνοια έρχεται η αλλαγή.
Αντιφασιστικό αριστούργημα τόσο διαχρονικό,
πότε γυρίστηκε, μήπως δίπλα μας κάπου εδώ;
Μια σάτιρα φαντασίας τόσο πραγματική
που να ξέραμε πως την ξεπερνάμε στην υπερβολή.
Δες τον κουρέα έγινε ηγέτης καθαρός,
φωνάζει για αγάπη ειρήνη και φως.
Μην βουρκώνεις, σκέψου σωστά,
Τα περασμένα έγιναν παλιά.
Άλλαξε , νέε, τούτη τη φορά
ρώτα τον Τσάπλιν που ξέρει καλά.
Στέλλα Τσίρου
Αγάπη έρημη
Γύρισες τα μάτια σου θολά και είπες
«Μάνα θα μπαρκάρω» και φύσηξε ο άνεμος.
Ὁ χθεσινός άνεμος, έφερε σε μας τοις ναυτικούς το πιο θλιβερό ραπόρτο…
Καραβοτσακισμένη ψυχή στη στεριά να πλέει
Και μέσα από το βαρύ αναστεναγμό της, να μην μπορείς να πιάσεις λιμάνι.
Οι ναύτες γέμισαν το βλέμμα τους απορία
Οι καπετάνιοι ρούφηξαν την πίκρα από την πίπα τους
Ξαναγεννιόσουν κάθε Μάρτη
Και ντυνόσουν με τα χρώματα της Άνοιξης
Όργωνες την γη και την άκουγες να ανθίζει
Γευόσουνα τους καρπούς και ένιωθες την γλύκα να σκίζει τα σωθικά σου
Κι αυτό αφιερωμένο στα πόδια εκείνης που έμπλεκε με τα μαλλιά της
Το νου και την ψυχή σου. Το κορμί σου πάνω στο κατάρτι
Και τις σειρήνες να τραγουδάνε γύρω σου.
Σφιχτά τα σχοινιά σε έδεναν κι έλεγες στα παρακάλια σου
«Αυτό είναι για αταξίδευτους στεριανούς»
Γι αυτούς που έχουν την θάλασσα στα μάτια τους,
Το χώμα υγρό κολλημένο στα παπούτσια τους.
Και ξαφνικά η γης σχίστηκε. Κι ουρανός γύρισε βαρύς.
Δεν την μπορώ την ερημιά. Δεν έχει ο νους που να στενάξει.
Αγάπη έρημη. Δύσκολο πράμα.
«Μάνα δεν την μπορώ. Μάνα θα μπαρκάρω».
Ιανουάριος 2022
Απολογισμός
Θελήσαμε να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες μας,
αλλά η φύση πήγε κόντρα στον άνεμο της συνήθειας,
στην ποιότητα του ορισμού της αμαρτίας και της αποδοχής.
Βλέπουμε τον εαυτό μας ωραίο και περήφανο.
Βλέπουμε την φύση να μας αγκαλιάζει με την γλύκα της.
Μέλι στάζει. Βουητό ακούγεται.
Η καρδιά χοροπηδά στο ρυθμό της ευτυχίας.
Και ένα άγχος μας κυριεύει που κάνει την φύση να αγανακτεί.
Αυτό το μικρόβιο που ρωτά συνέχεια μέσα μας.
«Αξίζουμε να απολαύσουμε αυτή την χαρά»
Το λέμε άγχος ηδονής.
Και όταν ο οργασμός έρχεται και τα σαρώνει όλα,
στον τελευταίο σπασμό, στην τελευταία ανάσα,
μισανοίγει τα βλέφαρα, βαριά
και βλέπεις καθαρά. Ζήσαμε. «Η ζωή δεν είναι αμαρτία».
Ιανουάριος 2022
Στέλλα Τσίρου
Ατοκράτορας
Να γίνω αυτοκράτορας, να κυβερνώ,
να κατακτώ,
Λυπάμαι…
ο κόσμος έχει χώρο για όλους
κλειστήκαμε στον εαυτό μας
χρειαζόμαστε ανθρωπιά, για την
ενότητα όλων μας
Η δυστυχία είναι πάνω μας
και οι δικτάτορες θα πεθάνουν
η ελευθερία δεν θα χαθεί ποτέ
Πολεμήστε για την ελευθερία
εσείς ο κόσμος έχετε τη δύναμη
Ας παλέψουμε να ελευθερώσουμε τον
κόσμο
Ας ενωθούμε
Ιανουάριος 2022
Χαβιανίδου Ευθυμία
«Εσύ ο άνθρωπος»
Γιατί να είναι ο κόσμος έτσι;
Γιατί να υπάρχει κακία και μίσος;
Γιατί η απληστία να κυριεύει τους ανθρώπους;
Γιατί να μην υπάρχει αγάπη;
Γιατί… γιατί…
Εσύ ο άνθρωπος πρέπει ν’ αλλάξεις τον κόσμο,
πρέπει να ‘ρθει επιτέλους ειρήνη
πρέπει να ‘ρθει επιτέλους αγάπη
πρέπει να ‘ρθει επιτέλους ζωή.
Τότε μόνο θα λέγεσαι άνθρωπος.
[Ποίημα εμπνευσμένο από την ταινία
Ο Μεγάλος Δικτάτωρ του Τσάρλυ Τσάπλιν]
Αλεξάνδρα Χαλκή
Φενάκη
Όταν ο Κολόμβος ανακάλυπτε την Αμερική
δε γνώριζε ποτέ ότι θα γινόταν τόσο σημαντική.
Υπερδύναμη, δόξα, πλούτος, χλιδή,
κύρος, ευμάρεια, ΝΑΤΟ, επιρροή.
Είναι όμως όλα αυτά πράξη ή θεωρία;
Μήπως απουσιάζουν η ελευθερία και η δημοκρατία;
Και η χώρα δεν είναι τελικά και τόσο Αγία;
Αμερική, Αμερική που αρπάζεις και σκοτώνεις
σκέψου λίγο μοναχά πόσους ανθρώπους πληγώνεις.
Φενάκη…
Πόλεμος για την ελευθερία
Όλοι θέλουμε να βοηθούμε ο ένας τον άλλον,
να μη ζούμε σε ένα σκληρό, ατομικό περιβάλλον.
Εβραίοι, Χριστιανοί, Μαύροι, Λευκοί,
για όλους να υπάρχει αγάπη και αλληλεγγύη στη Γη.
Όλοι θέλουμε να βοηθούμε ο ένας τον άλλον,
Στον κόσμο που ζούμε τον πολεμοχαρή και μεγάλο.
Στρατιώτες! Μη δίνετε τους εαυτούς σας σε αγροίκους,
σε ανθρώπους που ύπουλα προσπαθούν να σας αρπάξουν τους οίκους.
Όλοι θέλουμε να βοηθούμε ο ένας τον άλλον,
τώρα που η απληστία ρίζωσε στις ψυχές των μεγάλων.
Χωρίς καλοσύνη και ευγένεια η ζωή είναι βία.
Στρατιώτες να πολεμάτε πάντοτε για την ελευθερία.
Χατζή Άννα Μαρία
[Ποίημα εμπνευσμένο από τα Ανοιχτά χαρτιά του Οδυσσέα Ελύτη]
Από τη στιγμή που πέταξε το πρώτο αεροπλάνο, εκείνος έχασε τα φτερά του
Από τη στιγμή που έμαθε να ανάβει φωτιά, έχασε τη φλόγα του
Από τη στιγμή που έμαθε να μιλάει, έχασε τη φωνή του
Και στο μεταξύ εκείνος εξπερμάτωνε. Θέλω να πω, του δινότανε η ευχέρεια να ξοδεύει εκείνο το λευκό σπέρμα που αναλογεί στον κάθε άνθρωπο και που έτσι κι αλλιώς ακόμα και χωρίς συνέταιρο, βρίσκει τρόπους να βγει.
Δικτάτορας
Πέρα από εξυπνάδα χρειαζόμαστε ευγένεια
Πέρα από γνώση χρειαζόμαστε αγάπη
Η γνώση μας έκανε κυνικούς και η εξυπνάδα σκληρούς
Η ζωή χρειάζεται ανθρώπους
Οι άνθρωποι χρειάζονται ζωή
Και η ζωή είναι πολύ μικρή για να μισούμε.
Τα του Καρούζου
Να μην πολεμάς ανώφελα
Να αγαπάς τον ήλιο, μα όχι σαν θεότητα
Να θυμάσαι πως δεν έχει πολλά
Μα η καρδιά σου πάντα θα το ξέρει
Και τα βουνά θα είναι πάντα πιστά.
Αποχαιρετισμός στον Καββαδία
Μονάχα εσύ βιάστηκες για το ταξίδι το αλαργινό
Καλό ταξίδι
Μην κοιτάξεις πίσω
Αν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική
εμείς δε βρήκαμε τη δικιά μας ήπειρο
για να ξεμπαρκάρουμε.
Εμείς θα πλέουμε αλάργα χωμένοι στο πούσι.