Του… κλωτσήσαν το σκαμνί
Τούμπαρε ο ουρανός
Στο δοκάρι το σκοινί
Πότε πίσω, πότε μπρός
Το δοκάρι της αγχόνης
σαν ορίζοντας ισιώνει
Απ’ την μια μεριά το πέραν
Απ’ την άλλη υπερπέραν
Πού αγόρι μου σε φέραν’ ;
Και τα μάτια γουρλωμένα,
Μάτια τρομοκρατημένα
Της ζωής σου η ταινία:
πως σε δέρναν στα θρανία
πως ορμούσαν με μανία…
Μα, σε πνίγει το κολάρο –
δεν αντέχω, θα το βγάλω
ν’ ανασάνω θέλω κι άλλο!
Στάσου, σπάει το γιορντάνι
πέσαν χάντρες στον Ιορδάνη,
σκόρπισαν μαργαριτάρια
τρέχουν σπερματοζωάρια
τελευταίος ασπασμός,
τελευταίος οργασμός
ο μεγάλος ο καημός
της σιωπής σου ο σκασμός
βοτσαλάκια μες στο κύμα
σκάσαν έξω απ’ το τμήμα
μέσα σ’ ένα κοιμητήριο
για παιδιά καταραμένα
παρανόμως γεννημένα
κάπου σ’ ένα ουρητήριο
για το μέλλον ορμητήριο
και φυτρώνουνε τα φύλλα
και οι ρίζες του – ξεφτίλα:
σαν ανθρώπο- τερατάκια
σαν ανάρχο- πλασματάκια
τις μασάν και μαστουρώνουν
κι ορμάν και σε δαγκώνουν
σιγοψέλνουν μια μάντρα:
κώδικας τιμής του άντρα:
«Μάντρα, μάντρα Μανδραγόρα»,
δεν αλλάζει αυτή η χώρα
η οργή θα φέρει μπόρα!
όπου να ’ναι θα ξεσπάσει
τότε πια θα δείτε φάση
κάνε κρατει, κάνε στάση!
στο κεφάλι σου καφάσι
μας ξεκοίλιασαν, egasi! [1]
«Μάντρα, μάντρα Μανδραγόρα»
ζόρικη η ανηφόρα
που τραβάει η ζωή
κι όμως δεν πεθαίνει ζει
Μάντρα, μάντρα Μανδραγόρα…
Χρήστος Χαρτοματσίδης
[1] Egasi = από το Ebasi = γαμώτο στα βουλγάρικα