Πλήθος οι άνθρωποι που έγιναν σκιές

Τα βράχια

Τεράστια βράχια,
ορθώνονται με θάρρος.
Δεν τα τρομάζουν κεραυνοί,
βροχές δεν τα φοβίζουν.
Χίλιες ρωγμές,
βαθιές πληγές,
άνοιξε ο χρόνος στο κορμί τους.
Στέκουν ορθά
κι ακόμα πολεμάνε
να μην πέσουν.
Τα ζηλεύω.

 

«Είν’ όνειρο το γλέντι/ κι εφιάλτης», γράφει στην όγδοη ποιητική συλλογή του ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος κι αλλού: «Λες κι όλα γύρω σου είναι όνειρο,/ που χάθηκε.» Ή στο ποίημα «Διωγμός» εκεί όπου η κλειδαριά στο σπίτι σκούριασε, η πόρτα δεν ανοίγει, «τα μάτια δόλωσαν/ το πρόσωπο ιδρώνει/ Το βλέμμα βούρκωσε,/ έκλαψε η καρδιά.// Ψυχή δυστυχισμένη,/ πώς κατάντησες,/ ακόμα και το σπίτι σου σε διώχνει.»

Ενώ στην προηγούμενη συλλογή των χαϊκού («Έξυπνες βόμβες», εκδ. Μανδραγόρας, 2016) υπήρχε μια ίσως υπολανθάνουσα αλλά και συχνά πρόδηλη διάσταση ευρύτερων κοινωνικών αναφορών από κοινού με ερωτικά ποιήματα, στην παρούσα έκδοση μια διαχεόμενη, θα μπορούσαμε να πούμε, θλίψη, πικρία και μοναξιά διατρέχει τις σελίδες: «Κι εσύ για ακόμα μια φορά/ θα γράψεις στίχους θλιβερούς/ η ώρα να περάσει».

Ποιήματα όπως «Η κιθάρα» («Παίζει η κιθάρα,/ όμορφο σκοπό./ Γλυκές, ανάλαφρες οι νότες/ σκορπούν στον άνεμο/ κάνουν ταξίδι μακρινό./ Μα δεν μπορούν να φτάσουν/ στην άπονη καρδιά της»), ή στίχοι όπως: «Κλαίει μια καρδιά μέσα στη νύχτα./ Τα μάτια κόκκινα,/ τα δάκρυα καυτά./ Ξέσπασε ο καημός,/ δάκρυσε ο άνεμος/και κλαίει σαν βιολί μέσα στη νύχτα»… που θα μπορούσαν να διαβαστούν με μουσική υπόκρουση της Βούλας Πάλα στο περίφημο τραγούδι του Δημήτρη Γκούτση: «Καρδιά μου καημένη/ πώς βαστάς και δε ραγίζεις/ στον ψεύτη ντουνιά/ τόση απονιά που αντικρίζεις.// Ησυχία και χαρά μέσα στη ζωή/  δεν έχω νιώσει/ και μι’ αγάπη ακόμα που `χα πιστέψει/  μ’ έχει πληγώσει.»

Σκιές αγνώριστες στη σιωπή, το όνειρο σε διαρκή αναμονή, ματωμένα και ξερά τα χείλη, βαθιές οι πληγές, βουρκωμένα μάτια, καυτά δάκρυα, «φιλί σκληρό σαν πέτρα», «ο πόνος σουβλερός ξαναγυρίζει», «ξεχασμένο ρούχο στη ντουλάπα/ καινούργιο/ που δεν φορέθηκε ποτέ [ ] Ίσως κανείς το θυμηθεί/ και το πετάξει./ Ίσως να μείνει πάντα ξεχασμένο./ Μόνος κι εσύ μέσα στη νύχτα περιμένεις,/ κάποιον να ’ρθει./ Όλοι σε προσπερνούνε όμως,/ τόσο που νιώθεις, σ’ όλη σου τη ζήση,/ ξεχασμένο ρούχο στην ντουλάπα», είναι δείγματα έκδηλα, μέσα από τους στίχους της συλλογής, μια διάχυτης λύπης που μετουσιώνεται σε ποίηση.  

Κι αλλού οι ίδιες έντονες εικόνες όπου μέσω απλών, ανθρώπινων συσχετισμών βλ. τα ποιήματα «Τσάντα», «Πλαστικό» κ.ά. όπου οι συνειρμοί του ποιητή βαραίνουν την καρδιά του αναγνώστη καθώς διεκτραγωδούν την πλαστική/πλασματική/μοναχική ζωή μας: «Σακούλα πλαστική κρατάς στο χέρι./ Σε πιάτο πλαστικό το γεύμα σου,/ σε πλαστικό ποτήρι το ποτό σου./ Μέχρι και τα σκουπίδια πλαστικά./ Με οίκτο ο καθρέφτης σε κοιτά./ Πώς τα κατάφερες/ κι έγινε έτσι πλαστική/ ολόκληρη η ζωή σου;»

Εικόνες και συναισθήματα γεμάτες ποίηση: η μοναξιά του πλανόδιου πωλητή της γωνίας «κι η μοναξιά/ ο πιο συχνός πελάτης», «έρημοι δρόμοι,/ βουβά τα πεζοδρόμια,/ θολά τα τζάμια στα παράθυρα», λέξεις που οδηγούν στον θάνατο: «Απόρησες όταν οι ίδιες λέξεις/ ειπωμένες από άλλα στόματα/ οδήγησαν στον θάνατο» (βλ. το ποίημα «Οι λέξεις»)

Μια ανθρώπινη, λυρική ποίηση όπου το εξατομικευμένο «εγώ» μιλά με πόνο για τις ίδιες γνώριμες απογνώσεις που όλοι νιώθουμε στις παράλληλες μοναχικές αδιεξόδους: «Φοβάμαι πιο κοντά να πλησιάσω/ μην έχουμε κι οι δυο τον ίδιο πόνο».

Ευαίσθητη και με αρχές γραφή, βλ. το ποίημα «Η φυλακή», «Το γεράκι» κ.ά. που αξίζει να διαβαστεί με αγάπη.

 

Ο Θεοχάρης Παπαδόπουλος γεννήθηκε το 1978 στον Πειραιά. Σπούδασε στη σχολή Οικονομίας και Διοίκησης του τμήματος Λογιστικής στο ΤΕΙ Χαλκίδας. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ασχολείται με την ποίηση από τα παιδικά του χρόνια. Έχει πληθώρα δημοσιευμάτων σε λογοτεχνικά περιοδικά. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί και εκδοθεί στη βουλγαρική και στην αγγλική γλώσσα, ενώ σκόρπια ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα αλβανικά και στα πακιστανικά (ουρντού). Έχει λάβει μέρος σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια. Έκανε την πρώτη του δημοσίευση το 1993 ενώ κυκλοφόρησε την πρώτη του ποιητική συλλογή Τα Παράταιρα το 1997. Είναι μέλος των ομάδας «Ποίηση στην εποχή της εκποίησης» και «Ο κύκλος των». Είναι μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, του Ομίλου για την Unesco Τεχνών Λόγου και Επιστημών Ελλάδας και της Φιλολογικής Στέγης Πειραιώς. Είναι ιδρυτικό μέλος του Νέου Πνευματικού Κύκλου Καλλιθέας και του Διεθνούς Πολιτιστικού Κέντρου «Ανάδρασις» στο διοικητικό συμβούλιο του οποίου εξελέγη αντιπρόεδρος. Διατηρεί μόνιμη στήλη κριτικής βιβλίου στο ηλεκτρονικό περιοδικό Βακχικόν. Διαχειρίζεται τα blogs: ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ  και ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ

 

Θεοχάρης Παπαδόπουλος, Ζηλεύω τα βράχια, Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση, εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, Φεβρουάριος 2018, σελ. 48, 17Χ24, αριθμ. έκδοσης: 286, ISBN 978-960-592-068-5, τιμή 7,42 ευρώ.

 

“Μ”