20.8.19 Φωτιά στο Χαϊδάρι μην πάθει τίποτα κι ο φίλος μας ο Δράζος. Δεν είναι και τόσο καταστροφική η φωτιά, με ενημερώνει με μήνυμα ο Δημήτρης Σταμούλης: «Η φύση ξαναγεννιέται. Βρισκόμαστε υπό την προστασία του αγίου Φανουρίου. Εσχάτως και του αγίου Παϊσίου».
Σινεμά Αελλώ με Άννα, που έχει παρασύρει μαζί της Νένη, Τούλα, Φωτεινή. Φιλμ «Ο Έκπτωτος», ισπανικό σχετικά με το σκάνδαλο Ραχόι. Το κόμμα ως μαφία. Όλοι διεφθαρμένοι. Από τη ματιά του Άκη της Ισπανίας, όστις Ισπανός Άκης παλεύει να αποκαλύψει τα πάντα όλα, να τα πει δημοσίως ότι άπαντες στο κόμμα είναι διεφθαρμένοι, αλλά δυσκολεύεται.
Ρηχή και φτηνή προσέγγιση της πολιτικής. Το έργο τελειώνει μεσάνυχτα, τα κορίτσια πάνε για drink εγώ για νάνι ή για ιντερνετικό σκάκι.
21.8.19 Στις 21 Αυγούστου του 1940, πεθαίνει, δολοφονημένος, στο Μεξικό, σε ηλικία 61 ετών, ο Μπολσεβίκος επαναστάτης και θεωρητικός του Μαρξισμού Λέων Τρότσκι. O δολοφόνος φανατικός οπαδός του Στάλιν με τσεκούρι.
Βαρέθηκα μπροστά στις φωτιές το λόγο των καναλιών, αλλά και των τροτσκιστών στους τοίχους, και των αναρχικών στις καταλήψεις, γενικά τους αριστεριστές, ούτε μια επανάσταση δεν ξέρουν να κάνουν. Όταν χάνουν την ποίησή τους, δεν μένει τίποτα, ούτε η φαντασίωση. Τώρα καίγεται κι ο Αμαζόνιος. Φυσικά φταίει ο ασύδοτος καπιταλισμός. Αλλά και ο κομμουνισμός και ο χριστιανισμός, οι κυνηγοί και οι βαρελόφρονες δεν είναι καλύτεροι. Όλοι ήθελαν να υποτάξουν τη φύση. Φάτε τα τώρα.
Βλέπουμε την επερχόμενη πλανητική καταστροφή και οι λυσσασμένοι για κέρδος μιλάνε ακόμη για ανάπτυξη. Τα μέσα και οι ψηφοφόροι θέλουν την ανάπτυξη αλλά ανησυχούν και για το Οίκο του Θεού που έχει αρχίσει να καίγεται. Πρώτα ήταν η Παναγία των Παρισίων τώρα τα δάση και τα βουνά. Πού χλωρίδα, πού πανίδα και πού πάγοι σε λίγο! Θα ανακαλύψουν την οικολογία όταν όλα θα είναι στάχτη. Για να επαληθευτεί η ινδιάνικη προφητεία Όταν το τελευταίο δέντρο θα έχει κοπεί, όταν τα ποτάμια θα έχουν μολυνθεί, όταν τα ψάρια της θάλασσας θα είναι νεκρά, τότε ο άνθρωπος θα καταλάβει ότι τα χρήματα δεν τρώγονται
Το Χρηματιστήριο είναι η μεγαλύτερη αλητεία του καπιταλισμού. Παίζοντας δυο τρεις μετοχές με κάνει να αισθάνομαι αρχιαλήτης.
Το κακό είναι ότι δεν είσαι ποτέ ευχαριστημένος. Θα μπορούσες πάντα να αγοράσεις φθηνότερα, θα μπορούσες πάντα να πουλήσεις ακριβότερα. Θα μπορούσες πάντα να καταστρέψεις και να καταστραφείς ακόμη καλύτερα.
22.8.19. Πέμπτη. Αυτά που λέγαμε, καίγεται ο Αμαζόνιος. Δεν αξίζει στο ανθρώπινο γένος τούτος ο πλανήτης. Οι κάτοικοί του ασυνείδητοι και άπληστοι παραχώρησαν σε φασιστοειδή και εκμοντερνιστές σαν τη μούρη τους την κάθε εξουσία. Λοιπόν αν θέλετε να ζήσετε με τα τσιμέντα και τα πλαστικά φυτά και να απαγγέλετε νεκροποιήματα για ηλιοβασιλέματα μέσα στη σκόνη της Σαχάρας και στ’ αποκαΐδια δικαίωμά σας. Εμείς αποχωρούμε.
Με το σκάφος! Γιούπι! Πιλοτάροντας με σβηστή μηχανή εκ του ασφαλούς στη μαρίνα Φλοίσβου τη θαλαμηγό του ευπατρίδη Τζίμ Μαστροκό. Βγάζεις με ευλάβεια ως μουσουλμάνος τα υποδήματά σου για να ανεβείς στη γέφυρα. Μεγαλομανάβης του Σύδνεϋ ήταν άνθρωπος εργάστηκε σκληρά, τα κατάφερε, o γιος του γιάπης μηχανικός χτίζει τη μισή Κουησλάνδη, όλα καλά, ας κάνουμε κι εμείς μια βόλτα έξω από το λιμάνι. Μόνο οι πολιτικοί δηλαδή θα είναι κοτεράτοι;
Μετά το ξεθέωμα από το περπάτημα μέσα στον ήλιο και την γκλαμουριά στο παλαιό Φάληρο παίρνω το τραμ για ραντεβού με τον Τζορτζ που έχει πάθει ψύξη φοράει κολάρο και δεν πάει δουλειά για να πάμε στην κατάληψη «Ανάληψη» στο Βύρωνα. Στο τραμ διαβάζω Γιάλομ τη «Θεραπεία του Σοπενάουερ» (θα μιλήσω γι αυτό μόλις βρω χρόνο) και μόλις κατεβαίνω στο Νέο Κόσμο για να πάρω το μετρό για Σύνταγμα, όπου είναι το ραντεβού, διαπιστώνω, καθώς τσεκάριζα τις τσέπες μου για το πορτοφόλι και το κινητό, ότι άφησα το βιβλίο στο τραμ. Φτούσου! Ρωτάω έναν με κίτρινο γιλέκο αν αυτό το τραμ θα γυρίσει πίσω με τον Σοπενχάουερ. Ναι, κάνει μια στροφή, μηδενίζει θα έλθει όπου νάναι. Πάω στον άλλο δρόμο και το βλέπω να έρχεται, τρέχω και το προλαβαίνω στη στάση, μπαίνω μέσα. Οι θέσεις είναι πιασμένες. Ένα βιβλίο; λέω, βρήκατε ένα βιβλίο; Νάτο, νάτο, το βιβλίο φωνάζει ο χορός των γυναικών, έλα πάρε τον Μηδενιστή σου.
Συναντάω Τζορτζ, φτάνουμε ξεθεωμένοι κοντά στις δέκα στο πάρκο του Βύρωνα, αφού αλλάξαμε δύο λεωφορεία, έχει αρχίσει ήδη η προβολή της ταινίας Libertarias, η οποία αναδεικνύει δεόντως το ρόλο των αναρχικών γυναικών στον ισπανικό εμφύλιο και των θεριακλήδων καπνιστών της κατάληψης, ενώ θεωρείται ισάξια της ταινίας του Κεν Λόουτς «Γη και Ελευθερία». Δυστυχώς η ιστορία των επαναστάσεων και των κοινωνικών αντιστάσεων γραμμένη ακόμη και από την πλευρά των προλετάριων, αγνοεί σκόπιμα ή μη τις γυναίκες. Αυτές που επέλεξαν τον αγώνα κινούμενες από την ανάγκη για την ελευθερία, οπλισμένες με την οργή τους ενάντια σε αδίστακτους καταπιεστές.
Στην Πίνδο και στο Αντάρτικο, γυναικούλες, αδελφούλες.
Η ταινία «Ελευθεριακές» (κάπως αδόκιμος ο τίτλος στα ελληνικά) που πρόσφατα προβλήθηκε σε διάφορες καταλήψεις και αυτοδιαχειριζόμενα πάρκα, είναι μία σπάνια παραγωγή του 1996 –δεν τη βρίσκει κανείς στα βιντεοκλάμπ– παρουσιάζει τη δράση των γυναικών στην πρώτη γραμμή της αναρχίας και των χαρακωμάτων. Κάπως θεατρικά, κάπως ωραιοποιημένα με πολλά τσιτάτα από Κροπότκιν και Μπακούνιν και με μία σφαγή στο τέλος από τα αιμοβόρα στίφη των Αφροαμερικανών μισθοφόρων του Φράνκο που τελειώνει την ωραία περιπέτεια των ημερών του 1936 με τον πιο φρικτό τρόπο.
Μου τηλεφώνησε ο ξάδελφός μου ο Μιχάλης που είναι στην Αθήνα αύριο πρωί θα πιούμε καφέ στην πλατεία Βικτωρίας. (Το πρωϊνό ξύπνημα μας εξαγριώνει! Θέμα για συζήτηση)
Το φιλμ παρ’ όλο που δεν έχει το σφυγμό και την ένταση, ενός Λόουτς συγκινεί. Και σκέφτομαι το προχτεσινό φιλμ τον Έκπτωτο που δείχνει την κατάντια και την παρακμή του πολιτικού συστήματος στη σημερινή Ισπανία, το πώς δηλαδή συνηθίσανε, όπως και στην Ελλάδα, να ανέχονται τη διαφθορά, την οποία «ξεσκεπάζουν» μεν εξορκίζουν δε- σένα φιλμάκι φιλμ, με κάποιους δεκάρικους λόγους, πόζες και δυνατά μουσικά εφέ.
Είναι μεσάνυχτα. Παίρνουμε το λεωφορείο 11 από το Βύρωνα, και κατεβαίνω στην ΑΣΟΕ ενώ ο Γιώργος έχει κατέβει στην Ομόνοια ελπίζοντας να πάρει λεωφορείο για Περιστέρι. Ποιο Περιστέρι; στην Ανθούπολη πάει ο άνθρωπος και τελικά με τα πόδια, γιατί όπως του είπε ένας Πακιστανός, ο οποίος είχε τηλέφωνο με Ιντερνέτ, το λεωφορείο θα περνούσε μετά τις μιάμιση το πρωί. Έτσι από τις 12 και μισή φτάνει στις δύο το πρωί στο σπίτι του οκτώ χλμ δρόμος και μου τηλεφωνεί, ενώ εγώ ήμουν έτοιμος με το πιόνι μου να κάνω πιρούνι τους πύργους του ατυχούς αντιπάλου μου σε μία από τις πιο συναρπαστικές διαδικτυακές παρτίδες ζατρικίου σε φλεγόμενη Ολονυχτία.
Δημήτρης Τζουμάκας