21.2.19 Συνάντηση για καφέ με τον ελληνοαυστραλό φίλο ζωγράφο Athas Sinanis, στα έργα του οποίου ανθρώπινα έντομα ζευγαρώνουν και αλληλοκαταβροχθίζονται σε λευκό και μωβ φόντο. Έργα δυνατά, υποβλητικά, σχιζοειδή λειτουργούν σαν παραμορφωτικοί καθρέφτες όπου με τρόμο αναγνωρίζεις τον κομματιασμένο σου εαυτό. Έχω πλέον υπό την κατοχή μου (στην Αθήνα) τα περισσότερα έργα του Άθα και υπερηφανεύομαι σαν να τα ζωγράφισα ο ίδιος. Ο Σινάνης δεν ζωγραφίζει πια, απλώς σταματάει πρώτα να μετρήσει την πίεση του σε ένα φαρμακείο του Έρλγουντ γιατί νιώθει κάπως περίεργα, την βρίσκουν υψηλή 16 και γίνεται μία ανακατωσούρα οι αυστραλοί φαρμακοποιοί ανησυχούν και ίσα που δεν τον στέλνουν δεμένο στο Νοσοκομείο. Περίεργο, ο Άθας διάγει ζωή ενάρετο, δεν καπνίζει, κινείται κυρίως με ποδήλατο, δεν έχει οικογενειακά βάρη, αλλά όμως είναι αγχώδης.
Μας τάχει σκατώσει ο καιρός. Πέντε μέρες βροχερός και θα πάει έτσι μέχρι και τη Δευτέρα που φεύγω. Με δέκα μίζερα μπάνια θα μείνω τελικά.
Κρούσματα του έλκους Buruli περίπου 300 στην Αυστραλία. Το σαρκοφάγο μυκητοβακτήριο ulcernas το οποίο καταβροχθίζει δέρμα και λίπος στο λεπτό ανήκει μας λένε στην οικογένεια που προκαλεί λέπρα και φυματίωση. Εμφανίστηκε στη χερσόνησο Mornington της Μελβούρνης και κατατρόμαξε τους γηγενείς. Αμέσως οργανώθηκαν οι Αυστραλοί κάτω από το πρόγραμμα Beating Buruli έσπευσα κι εγώ με το λεπροματώδες μου χαμόγελο.
Λυσσάξανε οι μεγάλοι λευκοί παπαγάλοι στο πάρκο Γιατάμα μπροστά από το σπίτι μας, κάνουν θόρυβο λες και είμαστε στο Βιετνάμ. Στο μεταξύ η θυγατέρα Μαρία δεν ξυπνούσε με τίποτα είχε να πάει σε συγκέντρωση γονέων αλλά χτες βράδυ δέχτηκε επείγον τηλεφώνημα από φίλη πελάτισσα κι έμεινε κοντά της μέχρι αργά για να την καταπραΰνει. Η πελάτισσα πάσχει από τον ιό της ζήλειας, έχει τσιπάρει το κινητό τηλέφωνο του φίλου της, τον είδε να φλερτάρει άρχισε να τα σπάει όλα και επιχειρούσε να βάλει φωτιά στο σπίτι, την πρόλαβε στο τσακ ο εραστής και την πλάκωσε στα χαστούκια, φώναξαν τη Μαρία μας για πυροσβέστη.
Dinner με τον υιό Αντώνη στο Νιουτάουν όπου το παλιό υποβαθμισμένο τμήμα της King st. έχει γίνει της μόδας. Είναι τόσο γιάπικο πια το εσωτερικό αυτό προάστιο του Σύδνεϋ που υπάρχουν εφτά εστιατόρια για χορτοφάγους! Πρώτο και καλύτερο το Vegie magic. Δεν βρίσκουμε καμία λύση στην ενδοοικογενειακή κρίση που χρονίζει, όσο και η κρίση στην Ελλάδα.
22.2.19
Η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη αναδημοσιεύει στη σελίδα της στο face book απόσπασμα από Ημερολόγιο και πετάγομαι σαν να με τσίμπησε μύγα τσε τσε και την «πατάω» όπως και με τον Ντίνο Σιώτη γιατί μετ’ ολίγον διαπιστώνω ότι πρόκειται για το βιβλίο της Ανέστιος Ημερολόγια (2014), μυθιστόρημα που φαίνεται ενδιαφέρον. «Είναι τέρας εγωισμού. Στην αρχή για να επιβιώσει. Μετά, γιατί τα κατάφερε».
Ή κι αυτό: «Έχει ένα ελάττωμα, από φυσικού του είναι μικρός. Πιστεύει πως η πονηριά και το πνεύμα συνδυάζονται όπως η δάφνη κι ο μαϊντανός στο ίδιο φαΐ και ότι δεν είναι ίσα κι όμοια μόνο και μόνο για να μην αποκλείουν το ένα το άλλο.»
Κι ένα ακόμη: «Η φετινή άνοιξη δεν είχε τίποτα από την άνοιξη.»
Η: «από το χάος γεννήθηκε η γη για να πατάμε γερά και ο έρωτας για να πετάμε χωρίς φτερά, μακριά της. –Ησίοδε πώς αντέχεις τόση αθανασία;»
Εν κατακλείδι το ξαναλέω ͘ τα ημερολόγια είναι κι αυτά ένας τρόπος να μη χυθεί τόσο αίμα.
Γεύση από το μυθιστόρημα «Ανέστιος. Ημερολόγια», εκδ. Αγρα 2014 ( σελ. 84-85)
Τέλεια. Όπως διαπιστώνει κανείς και το ημερολόγιο είναι ένας τρόπος να μιλάς μυθιστορηματικά, όμως δεν ξέρω πόσο πειστικά είναι όλα αυτά, δεν έχω ακούσει μέχρι στιγμής για «άστεγο πανεπιστημιακό» και πώς μπορείς να φιλοσοφείς έτσι υψιπετώς σε στιγμές υποτίθεται απελπισίας και τόσο ποιητικά όσο η Αλεξάνδρα και εν πάση περιπτώσει το Ημερολόγιο είναι ένας τρόπος τελικά όχι για «να μη χυθεί», αλλά για να χυθεί αίμα.
Το ημερολόγιο μπορεί λοιπόν να γίνει μυθιστόρημα όπως η Ζωή εν Τάφω, αλλά το Ημερολόγιο είναι η ζωή εν τάφω, είναι εξομολόγηση στον ίδιο εαυτό, είναι απογύμνωση.
Γράφουμε στα μαθητικά τετράδια ως νεανίες ημερολόγια ή όταν είμαστε ερωτευμένοι, γράφουμε ως συνταξιούχοι, ως προσωρινοί συνταξιούχοι απογοητευμένοι, όταν είμαστε αποκλεισμένοι κοινωνικά, δυσαρεστημένοι, δυσεπιβεβαιωμένοι, αλλά τώρα και ως άστεγοι στο δρόμο, η Σχεδία. Γράφουμε επίσης κι όταν είμαστε χαρούμενοι ημερολόγιο, όταν δεν έχουμε τι να κάνουμε, όταν έχουμε φάει κρέμα καραμελέ, είτε έχουμε είτε δεν έχουμε πλύνει τα δόντια μας, για να μιλήσουμε γράφουμε, επειδή δεν έχουμε κάποιο δίπλα μας, επειδή η γκόμενά μας ή ο γκόμενός μας δεν μας καταλαβαίνει, επειδή είμαστε ανώτεροι, επειδή έχουμε κόμπλεξ ανωτερότητας-κατωτερότητας κλπ. Η φιλόσοφος Αλεξάνδρα τολμάει να ανεβάσει τώρα ανέστιο Πανεπιστημιακό στο facebook. Όλα είναι δυνατά στο facebook, διαφημίζεσαι, αλλά κι εκτίθεσαι συνάμα γιατί δεν θα δούμε ποτέ έναν άστεγο πανεπιστημιακό αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να τον φανταστούμε.
Λέμε όχι στο διανοουμενίστικο Ημερολόγιο, λέμε ναι στο Ημερολόγιο αναγκών. Η πρώτη φροντίς το πρωί και η τελευταία το βράδυ.
Εκδήλωση στην Αθήνα από κυβερνητικούς: Το «αριστερό κόμμα στην ψηφιακή εποχή» στον πολυχώρο Σπούτνικ. Χμ. «Ψηφιακά» στον καημένο και ντεμοντέ Σπούτνικ; κάπως ανάποδο δεν είναι αυτό;
Πέντε το απόγευμα με σιγανοψιχάλες και έναν ήλιο που παίζει κρυφτό στα σύννεφα. Darling harbor, στο λιμάνι των αγαπημένων περιμένοντας τη Φανή για την τρίτη και τελευταία συνάντηση. Πόσο αθώο το φλερτ; Καθόλου, αλλά τίποτα δεν θα γίνει. Πολύ σέξι, με καλές σπουδές, αλλά και σκληρό χριστιανικό μπαγκράουντ η κοπέλα –επιμελείται άλλωστε της εκκλησιαστικής ενημέρωσης στα αυστραλιανά μέσα– ένας επίτηδες συνδυασμός που σκοτώνει τους ακόλαστους.
Γύρω γύρω ξενοδοχεία – oυρανοξύστες τελευταίας κοπής, Hyatt Regency, Sofitel, Novotel, Ibis, Star και πολυσινεμάδες και καλοθρεμμένα παιδάκια με μπούκλες σαν γλάροι στους λουστραρισμένους κάβους και κουνιστοί καναπέδες και γιάπηδες με μπύρες στο χέρι. Νάσου κι η Φανή κουνιστή και λυγιστή με το αθώο, σαρκοβόρο, χριστιανικό της χαμόγελο, μου δείχνει το γόνατό της σε κάποια φάση, όπως η Βιριδιάνα.
Εφτά και τριάντα απογεύματος μετά, αφόρητη υγρασία Σιγκαπούρης, επιστρέφοντας με το τρένο στο πολυπολιτιστικό Κέμσι. Τα πουλιά στα πλατάνια στον κεντρικό δρόμο χαλάνε τον κόσμο. Οι κορεάτες τα κοιτάζουν περίεργα, φαντάζομαι ότι θα ήθελαν να τα κατεβάσουν με κανένα αεροβόλο.
23.2.19 Υιός Αντώνογλου και μαμά Σοφία στο σπίτι. Η μοναδική κοινωνική ζωή της ημέρας, έβρεχε απαλά. Η Σοφία είναι πια 94 χρονών στην ηλικία που πέθανε η μητέρα μου. Συνυπήρξαμε τα πρώτα μεταναστευτικά χρόνια ως Σαρακατσανοδάσκαλοι στο Μπέλμορ. Είναι κομψή με ωραίο μπαστούνι και διατηρεί τας φρένας της, όπως και η μητέρα μου. Μένει στο backyard, το πίσω μέρος του σπιτιού αριστερής οικογένειας. Το παράπονο της Σοφίας είναι το αιώνιο παράπονο των μεγάλων ανθρώπων: Κανείς δεν έρχεται να με επισκεφτεί, από τους παλιούς συναδέλφους τίποτα, ούτε καν ένα τηλέφωνο βρε παιδί μου.
Διαβάζω στο face book: τιμούν φίλο ποιητή. Δεν βαρεθήκανε πια με τις τιμές και τα βραβεία;
Μόνο τα θηλυκά κουνούπια ρουφούν αίμα. Σβανάρουν κάθε τόσο και από μία σταγόνα πηχτού αίματος που τα βοηθάει στην ωοτοκία τους, ενώ τα αρσενικά ζουν πιο βαρύθυμα με δροσιά και νέκταρ.
Δημήτρης Τζουμάκας