ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΦΩΤΙΑ ΜΟΝΟ ΠΕΤΡΑ
Μέσα απ’ την απόλυτη διαφάνεια
αυτός ο αέρας που δεν φαίνεται
φέρνει ένα μακρινό πουλί από δάκρυα φτιαγμένο.
Εδώ η γη ξεγυμνώνεται
κι ορθώνεται η σιωπή
κατακλύζει τους κόσμους.
‘Ομως πάω γυρεύοντας ποιον;
Ποιος να μου μιλήσει;
Η φωνή μου θαμμένη στο χώμα
ενώ στα μάτια μου
δεν υπάρχει φωτιά
μόνο πέτρα.
Φεύγω και συνεχίζω να γερνάω
καθόλου δεν με νοιάζει.
Οι “ωραίες μέρες” ας βουλιάξουν στο τίποτα.
Η μέρα μου ας κρυφτεί
στην σκιά του εαυτού μου.
Σε λίγο θα βραδιάσει
στο βάθος του αιθέρα ήδη
ακούς τον κραδασμό των μηχανών της γης.
ΚΙ ΑΥΡΙΟ ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ
Φόρεσες τον ήλιο
κατάσαρκα
αλλά μην στέκεις
έτσι απερίσκεπτα
περήφανος
κι αύριο
θάνατος
θα είναι.
ΚΑΛΙ-ΜΕΡΑ
Μες στα σεντόνια του φωτός
θα μοιραστείς πάλι την σκιά
την ίδια μοναξιά
τα ίδια ακριβώς φαντάσματα.
Καλι-μέρα.
* Kάλι: Θεά του Ινδουιστικού πανθέου της καταστροφής
και της εξόντωσης, με ερεβώδη ισχύ.