9.1.17 Το πρωί ξύπνησα συγχυσμένος και με πανικό: Δεν ήξερα αν ήταν 2007 ή 2017 με πήρε ίσως κι ένα λεπτό για να προσγειωθώ στο σωστό χρόνο κι ανοίγοντας το λαπ τοπ το επιβεβαίωσα: 2017. Και διερωτώμαι πώς πέρασα έτσι μονορούφι αυτή τη δεκαετία στην Ελλάδα. Μου θυμίζει τη νεκρή δεκαετία στο Σύδνεϋ 1974-84 όπου χρειάστηκε να περάσουν δέκα χρόνια για να ταξιδέψω στην Αθήνα να δω τους δικούς μου και τον οικοδομικό οργασμό-χαλασμό που είχε αρχίσει επί χούντας και ολοκληρώθηκε με την μεταπολίτευση της καταναλωτικής ευδαιμονίας. Την επόμενη φορά δεν πρόλαβα τον πατέρα μου ζωντανό. Αλλά ας αφήσουμε το μελό, που δεν αρέσει και στην κυρία Κουναλάκη και ας πάμε για το πέμπτο μπάνιο στο Σύδνεϋ με τον Γ. Κουλούρη (δεύτερο στο 2017) με 29 β. και 25 χλμ. άνεμο που σε τυφλώνει με την άμμο. Ο Κουλούρης κάνει ενέσεις στην κόρη του ματιού για την εκφύλιση της ωχράς κηλίδας. Το βράδυ στις εννιά ήλθε ο Άθας Σινάνης να πιούμε καφέ, αλλά τα πιτσιρίκια που είχαν πάει στη Νερούπολη ανέβασαν πυρετό και γκρίνιαζαν, οπότε πήγαμε με τον Σινάνη στο Μακντόλαντς, το μόνο από τα μαγαζιά που είναι ανοιχτό το βράδυ. Εγώ δεν μπορούσα να καθίσω μέσα από το δυνατό αιρ κοντίσιον, ο Άθας δεν μπορούσε στη βεράντα έξω τους δύο καπνιστές. Καθίσαμε στο αυτοκίνητο, στο υπαίθριο πάρκιν. Ένα σαράβαλο… Οι δύο μεγάλοι μας ζωγράφοι έχουν τα μοναδικά σαράβαλα που κυκλοφορούν στην πόλη του Σύδνεϋ.

 

10.1.17 Τρίτη. Έκανα τον υπέρηχο στα νεφρά. Ήταν ένα μικρό δράμα μέχρι να με πάρουν μέσα με ένα λίτρο νερό στην κύστη, ένιωθα ότι θα τα κάνω απάνω μου. Μετά έφυγα και πήγα για μπάνιο αφού η ζέστη ήταν απίστευτη. Κολύμπησα για είκοσι λεπτά, έκτο μπάνιο και γύρισα αμέσως πίσω, δεν αντέχω την άμμο όταν φυσάει. Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο έδειχνε 48 βαθμούς. Όταν οδήγησα έπεσε στους σαράντα.

.Συνήλθε η Έρικα και άρχισε τις σκανδαλιές. Κοροϊδεύει τη μάνα της που κάνει γιόγκα και τη μιμείται. Η μικρή είναι ένας καραγκιόζης, ένα είδος φακίρη καθώς απλώνει τα χεράκια της με χάρη. Της Έρικας αρέσει να αγγίζει τα πάντα. Τα βάζει και στο στόμα της κι έχουμε ιστορίες με μολύνσεις. Κι εμένα μ’ αρέσει να αγγίζω όλα τα γυναικεία πλάσματα. Αμόλυντα και μολυσμένα. Το βράδυ στον Άτλαντα για σκάκι. Τρεις κι ο κούκος. Ολόκληρο κτίριο δοσμένο για εκατό χρόνια από το Δήμο στο ιστορικό εργατικό σωματείο και μηδέν η απήχηση στην παροικία πια. Φωτογραφίες του Μπελογιάννη, του Λαμπράκη, στ’ άρματα, στ’ άρματα εμπρός στον αγώνα, άπειρα βιβλία από αυτά που βγαίνανε τη δεκαετία του εξήντα στις χώρες του ανατολικού μπλοκ αραχνιάζουν και δεν τα χαρίζουν τουλάχιστον σε καμία βιβλιοθήκη. Το βράδυ μπάνιο Νο 7, στην πισίνα. Ας το μετρήσουμε κι αυτό.

 

11.1.17 Σαραντάρι στο Σύδνεϋ. Το πιο ζεστό καλοκαίρι. Καήκανε όλες οι ορτανσίες στον κήπο, καμιά κατοσταριά. Πήρα τα αποτελέσματα του υπέρηχου. Δεν είναι καταστροφικά. Οι γυναίκες δεν βγαίνουν από το σπίτι οπότε παίρνω το αυτοκίνητο και πάω για μια γρήγορη βόλτα στη θάλασσα. Μπάνιο νούμερο 8. Είμαστε στο ψάξιμο. Οι νεφροί είναι στη θέση τους (με το μικρό πρόβλημα της κύστης), ο προστάτης εντάξει (με το μικρό πρόβλημα διόγκωσης). ΑΛΛΑ με μαύρα γράμματα: ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑΝ ΝΑ ΕΞΑΚΡΙΒΩΘΟΥΝ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΑΤΟΟΥΡΙΑΣ, τραλαλά. Υποθέτω ότι τώρα αρχίζει το ψάξιμο με τις ενδοσκοπήσεις και την πιθανή βιοψία που θα ακολουθήσει. Περνάνε οι ζεστές μέρες του Γενάρη μέσα στο φόβο, περνάει κι ο παγωτατζής με την κουδούνα, πετιούνται και τα αραπάκια, παγωτό παγωτό, μέσα στο φόβο κύλησε η ζωή μου δεν έχω γράψει ποιήματα, μέσα στο φόβο ούτε πρόκειται να γράψω, αχ ρε Μίλτο. Τίποτα ποιήματα τσέπης τουλάχιστον, τίποτα χάι κάι, κανά ποιηματάκι χάικου. Χάι! λέει η Έρικα στον παγωτατζή που τον πιάσαμε από τις τιράντες. Τελικά ο παγωτατζής πουλάει πακεταρισμένα τα παγωτά με ξυλάκι, σε συσκευασία των οκτώ και των δώδεκα! Χάθηκε πάσα γραφικότης.

.Χρωμάτισα με χαρούμενα χρώματα μία νεκροκεφαλή, έγινε αριστούργημα κι αρέσει στιν Εμ Τζέι. Το δάπεδο του απάνω ορόφου του σπιτιού μας είναι από ξύλο και τα πιτσιρίκια περπατάνε χιτλερικά με το βήμα της χήνας και σπάνε τα νεύρα της Αρετής από κάτω, όταν τα παιδιά (σπανίως) δεν είναι υπό τη δικαιοδοσία της.

 

12.1.17 Η πρώτη πανσέληνος του έτους είναι ζόρικη. Αφροδίτη/Ποσειδώνας φέρνουν όνειρα τρελά μαζί με αυταπάτες και ουτοπίες. Μπάνιο νούμερο εννιά. Ο Ερμής μας βοηθά να λειτουργούμε λογικά και πρακτικά. Ο Μεγάλος Σταυρός που σχηματίζεται στα παρορμητικά ζώδια φέρνει μοιραίες αλλαγές. Αδιαλλαξία, σκληρότητα, επιθετικότητα, ζήλια, πάθη, παρασκήνιο, έλεγχος, παιχνίδια εξουσίας, ανεξαρτησία και επαναστατική διάθεση έρχονται σε πρώτο πλάνο. Είναι μια δύσκολη και εκρηκτική πανσέληνος όπου οι σχέσεις θα κλονιστούν συθέμελα. Οικονομικά σκάνδαλα αλλά και γεωφυσικά φαινόμενα είναι πιθανά. Θα νιώθουμε την ανάγκη της ασφάλειας αλλά από την άλλη θα θέλουμε να επιβληθούμε. Η ευαισθησία θα είναι έντονη και θα χρειαστεί να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας για να μην οδηγηθούμε στα άκρα. Θα γίνουν πολλές ενδοσκοπήσεις. Οι ηττοπαθείς θα προσβληθούν από καρκίνο του δέρματος. Γίνεται πραξικόπημα στην Ελλάδα και αναλαμβάνουν δράση τα σώματα Ασφαλείας, οι καταδρομείς του Μεγάλου Πεύκου, οι αλεξιπτωτιστές και οι βατραχάνθρωποι συνεπικουρούμενοι από πιστούς ρώσους εθελοντές. Συντρίβονται οι σλαβοσυμμορίτες και οι εθνομηδενιστές. Σταματάει εν τη γενέσει του το τέταρτο μνημόνιο και μοιράζεται το εθνικό νόμισμα fας ούλι. Πήγαμε με τη Μαρία και τα παιδιά στο ιατρικό Κέντρο της Μαρούμπρα στο δόκτορα Ουασούφ. Επιβεβαίωσε τις «καλές» εξετάσεις των νεφρών, αλλά πρέπει να δω και ουρολόγο να κάνω πεοσκόπηση. Ούτε αυτό μου αρέσει. Τι ψάχνουμε τώρα; Κάνω το μπάνιο Νο 9 πάντα στο Μπράιτον κι ακούω ένα γνωστό γέλιο.

Ας ακούσω πάλι το γέλιο της Ευρυδίκης κι ας πεθάνω.

 

13.1.17. Παρασκευή και 13. Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα, Μαρία Πολυδούρη, σε ποια να το πω; Το πρωί έβρεχε με 23 β. και το μεσημέρι εκτινάχτηκε στους 36 με ήλιο. Μου δίνουν το αυτοκίνητο στις δύο και πάω για μπάνιο με τρία βιβλία. Ένα που έχω φέρει από την Ελλάδα και τώρα μόλις αξιώθηκα να το ανοίξω Πόλεμος και πόλεμος του Laszlo Krasznahorkai. Το δεύτρο The Devil and James McAuley της Cassandra Pybus που μου το έδωσε και επιμένει να το διαβάσω ο Γιώργος Μιχελακάκης και αφορά τις ίντριγκες του ποιητή James McAuley στο χώρο των Γραμμάτων με τη στήριξη της CIA με σκοπό να μπει φραγμός στη διάδοση των σοσιαλιστικών αξιών στην Αυστραλία. Τέλος, στη συλημένη βιβλιοθήκη μου ανακάλυψα το Ε φίλε Εκθέσεις μεταναστόπουλων στην Ελλάδα υπό την αιγίδα του Δικτύου προστασίας του Παιδιού. Θα τα σχολιάσω στη συνέχεια . Αλλά εδώ δεν ξεμπερδέψαμε με το Νούτσο. Μάλλον δεν αρχίσαμε ακόμη. Μπάνιο Ν^ο 10. Τρώω σα λυσσασμένος στο γωνιακό μαγαζί chips &fish φορτωμένο με sweet chili sauce και μετά σα λυσσασμένος πίνω ένα milk shake. Το στομάχι μου γίνεται κόμπος και περνάω ένα δύσκολο απόγευμα.

 

14.1.17 Ήλθανε τα πιτσιρίκια που μένανε παλιά δίπλα, τ’ άφησε η μαμά τους που διατηρεί καφετέρια στο κέντρο της πόλης και γίνεται το σώσε. Πάω στο Γιώργο Μιχελακάκη. Με πήγε ο Νταβίσκας που πέρασε από τον σπίτι, κάνουμε ένα γύρο, με πήγε πρώτα στο ραφείο του Κουλούρη, ο οποίος έβγαλε έξω έναν πελάτη, έκλεισε το μαγαζί κι άρχισε τις Κουλουριές, ενώ μια κατσαρίδα κατέβαινε στον τοίχο πάνω στη φωτογραφία του Τσε Γκεβάρα. Μετά κατ’ ευθείαν στο Μιχελακάκη που ετοιμάζεται να στείλει την Κρίση της ελπίδας για εκτύπωση στη Μελβούρνη. Η Ντίνα μας τραπεζώνει με τον Νταβίσκα και στη συζήτηση, που κυλάει πολύ χαλαρά, συμφωνούμε ότι η μουσική της Ηπείρου είναι η καλύτερη ελληνική και το κλαρίνο στον ανοιχτό χώρο είναι το όργανο που δεν συγκρίνεται με τίποτα. Όλα τα άλλα είναι οδοντόπαστες. Μετά την αποχώρηση του Κώστα Νταβίσκα, ο Γιώργος μου λέει ότι απορρίπτει τον όρο Ελληνοαυστραλιανή λογοτεχνία που προβάλλουν οι Καναράκης και Καστανάς και μου δίνει να διαβάσω τη χιλιοστή διόρθωσή του. Ο Γιώργος έχει βαλθεί να κατεδαφίσει όλα τα εθνικά στερεότυπα που αποτελούν την ταυτότητα. Ούτε εγώ χωνεύω όρους τύπου «ελληνοαυστραλιανός» και «ελληνοαμερικανικός» και πάει λέγοντας. Ξεφυλλίζουμε το Βήμα, την εφημερίδα της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας: Υπάρχει φωτογραφία ενός ιερέως που κόβει κορδέλλα εγκαινιάζοντας ένα ταφο με χαμογελαστούς συμπάροικους γύρω του. Είναι μία χαρούμενη παρέα στο νεκροταφείο που διαφημίζει εμπόριο τάφων. Σουρεάλ but πραγματικό. Με ενοχλεί περισσότερο το δεύτερο συνθετικό στον όρο «ελληνοαυστραλός», αφού το αυστραλιανό και το αμερικάνικο μου είναι ξένα! Το ελληνικό το έχω συνηθίσει ως ταυτότητα, αν και ξέρω ότι σήμερα σημαίνει λίγα πράγματα, θεωρώ πως οι αναφορές στα άλλα έθνη είναι μαϊμουδισμοί. Εντάξει, έχω ζήσει μια ζωή στην Αυστραλία, εδώ έχει γεννηθεί η κόρη μου, έχω κάνει μία πορεία, παίρνω και το χαρτζιλίκι της επαιτείας αφού πιστεύω εις ένα θεό το χρήμα. Πιστεύω ότι το «μεταναστευτική λογοτεχνία» είναι επαρκές ως όρος, αν και θα πρέπει με κάποιο τρόπο να διευκρινίζεται η εθνική καταγωγή του καλλιτέχνη για την κατηγοριοποίηση. Δεν υπάρχει παρθενογέννηση. Ο Γιώργος τα λέει πολύ ωραία αλλά δεν έχει να προτείνει όρο. Στο κάτω κάτω της γραφής λέμε αυστραλός και τελειώνει το θέμα. Καλύτερα γερμανός. Όχι, όχι γερμανός, καλύτερα γάλλος. Καλύτερα άπατρις.

Η υπόθεση της μετανάστευσης έχει πίκρα και πόνο για την πρώτη γενιά, είτε έχουμε επιτυχημένους, είτε αποτυχημένους μετανάστες. Ο Γιώργος σαν ιδιαίτερα ευαίσθητος παρατηρητής έπρεπε να το προσέξει αυτό. Έδωσα στο Γιώργο να διαβάσει την Κουναλάκη λέγοντας του ότι πρόκειται για μία αυτάρκη συγγραφέα της σύγχρονης Ελλάδας και της παγκοσμιοποίησης που γράφει καλά, αλλά κάτι με ενοχλεί. Περιγράφει πάντως ωραία τη ζωή της, ενώ εσύ περιγράφεις τους άλλους.

 

15.1.17 Η θυγατέρα μου μού στέλνει ένα άρθρο στον ηλεκτρονικό υπολογιστή όπου λέει ότι «ότι δεν μπορούμε να σώσουμε τις μαμάδες από το δικό τους πόνο». Κι ότι οι μαμάδες χρησιμοποιούν τις κόρες τους σαν ένα “ζωάκι” που όλο πρέπει να συμφωνεί μαζί τους για να επιβεβαιώνει τις απόψεις και τα πιστεύω τους. Οι μητέρες θέλουν να έχουν πρόσβαση και έλεγχο στις καθημερινές συνήθειες των παιδιών ακόμη και στις προσωπικές στιγμές των κοριτσιών και απορρίπτουν τις κόρες τους αν επιχειρήσουν να εκφράσουν ανεξαρτησία. Δεν το κάνουνε συνειδητά και με πρόθεση, αλλά επειδή έχουν διαψευστεί σε πολλά πράγματα, βρίσκουν μία διέξοδο με τον ασφυκτικό έλεγχο του ίδιου τους του παιδιού.

.Κυριακάτικη βόλτα με Γ. Μιχελακάκη και συζήτηση στην πόλη όπου αγόρασα ένα γυάλινο γυναίκειο παπούτσι με τακούνι. Το βράδυ διάβαζα το πόνημά του η κρίση της ελπίδας και πάλι με ενοχλούν οι όροι προσκυνητής και κοσμοπολίτης όπου «προσκυνητής», όπως είδαμε, είναι ο πρώτης γενιάς μετανάστης που γυρνάει για να προσκυνήσει την πατρίδα, τα ιερά και όσια, προσκυνάει και τους αγγλοσάξονες, ενώ κοσμοπολίτης είναι τα παιδιά των μεταναστών που έχουν απελευθερωθεί από τα όποια δεσμά της παράδοσης. Με ενοχλούν αυτοί οι όροι, τους βρίσκω πολύ σχηματικούς. Ανάμεσά τους υπάρχει ο είλωτας, κυρίως αυτός, και δευτερευόντως ο τυχοδιώκτης, ο ιδεαλιστής ο παράγοντας και πάει λέγοντας. Υπάρχει το βάρος ενός βουνού που κουβαλάει στους ώμους του ο μετανάστης, η αίσθηση της ξενικότητας της αφόρητης μοναξιάς, ο διχασμός η «διαμερισματική συνείδηση» που λέει ο Γιώργος κι ο αγώνας να γίνουν τα παιδιά τους καλύτερα από αυτούς, ε κι αν είναι δυνατόν να παραμείνουν Έλληνες με ό,τι συνεπάγεται θα ήταν μια χαρά! Πού είναι το κακό; στο «εθνικό»; Ο όρος έχει ισοπεδωθεί. Η Ελλάδα όπως λέει τούρκος σύμβουλος του Ερντογάν έχει ξεπουληθεί, αλλά οι τούρκοι μας αγαπάνε σαν γείτονες! Η Ελλάδα ήταν μια Ιδέα, τώρα ούτε σαν ιδέα υπάρχει.Υπάρχει σαν ιδέα μόνο στα φασιστικά μυαλά, υπάρχει μία διαχείριση, μία εξουσία χωρίς παιδεία και ήθος που βάζει πυξίδα: χάντρες και Μεσαίωνα.

 

16.1.17 Πεθαίνοντας στο Καζίνο. Τρία άτομα, δύο κοπέλες κι ένας 28χρονος, μεταφέρθηκαν χτες από το καζίνο του Σύδνεϋ σε νοσοκομεία της πόλης, σε πολύ κρίσιμη κατάσταση, ύστερα από υπερβολική χρήση ναρκωτικών. Οι κοπέλες είχαν κάνει χρήση του ναρκωτικού GHB κατά τη διάρκεια πάρτι στο περιβόητο G club drug γνωστό και ως date rape. Ως γνωστόν πριν από χρόνια, στη είσοδο του Καζίνου έχασε τη ζωή του ο νεαρός ο Πίτερ Δαλαμάγκας (που είχε υπάρξει μαθητής μου) όταν άντρες των ειδικών δυνάμεων τον καθήλωσαν επί του εδάφους και τον …έσκασαν. Ο γελαστός γίγαντας είχε κάνει μικροτσαμπουκά με τον αδερφό του μέσα στο καζίνο και του τη φύλαγαν στην έξοδο, εκεί σκοτώνουν!

.Ο Μιχελακάκης δίαβασε εν μία νυκτί το πόνημα της Κουναλάκη. Ο Γιώργος παρακολουθούσε τον πατέρα Κουναλάκη, «εσύ έλειπες», μου λέει, «σου έδινε την εικόνα ήπιου και εχέφρονος πολιτικού». Συμφωνώ με τα λίγα που τον είδα. Έπρεπε να φτάσω στα μισά του βιβλίου για να καταλάβω πως πρόκειται για τη θυγατέρα του εν λόγω πολιτικού. Τι σημασία όμως έχει το όνομα και η καταγωγή; Ή μήπως έχουν και παραέχουν; Πρέπει να το δεις κοινωνιολογικά, λέει ο Γιώργος σαν τη νέα γενιά που είναι εξοικειωμένη με την τεχνολογία και τη ζωή στο παγκόσμιο χωριό. Δεν τους ενδιαφέρει η παράδοση και η έννοια έθνος, η σημαία, ο σταυρός, η αφηγήτρια είναι άθεη. Μιλάει ξένες γλώσσες, ταξιδεύουν για ψύλλου πήδημα, αλλά γέλαγα όταν λέει η Σαγκάη και το Χογκ Κογκ είναι «οι πόλεις της»! Πρέπει να τη συγκρίνεις με το τελευταίο κινηματογραφικό έργο του Λόουτζ, όπου ο άνθρωπος βρίσκεται απέναντι στη βαρβαρότητα του κράτους, η κυρία Κουναλάκη είναι απέναντι στον εαυτό της.

Αντιγράφω Μιχελακάκη στο υπό έκδοση βιβλίο η κρίση της ελπίδας που αναφέρεται στους ελληνικής καταγωγής μετανάστες συγγραφείς και καλλιτέχνες της Αυστραλίας:

«Ο κοσμοπολίτης κατέχει πολλές αλήθειες. Βρίσκεται βιωματικά σε απόσταση από την κουλτούρα του χωριού και ίσως σε αντίδραση προς το γονεϊκό περιβάλλον οδηγείται προς την πολιτισμική κατεύθυνση, όπως δομείται από τη δεσπόζουσα οικονομία και την ιδεολογία του πολυπολιτισμού. Έννοιες όπως έθνος, Θεός, τάξη μαθαίνει ο κοσμοπολίτης να τις επισκέπτεται και να τις προσεγγίζει μουσειακά πλέον. Ο πλανήτης ολόκληρος με τις αντιθέσεις του μπορεί να γίνει αντικείμενο επίσκεψης όπου μετά δεν μένει πίσω τίποτα άλλο από φωτογραφίες, περιστασιακές σχέσεις και αναμνήσεις ξενοδοχείων». Νάτο, κουτί στην κυρία μας Κουναλάκη. Ξέρετε βέβαια τι τραγούδι τραγουδάμε με την εγγονή μου; Αχ Ερικάκι, Ερικάκι ξύλο που θα το φας! Το πιο δημοφιλές με εκατομμύρια χτυπήματα στο Ιντερνέτ.

 

17.1.17. Η γιορτή του υιού Αντώνη με 38 β. Ίσως να δοκιμάσω να του δώσω το πρώτο ποίημα που έγραψα κι είναι αφιερωμένο σ’ αυτόν. Δεν ξέρω τι να του πάρω, δεν ήξερα ποτέ, ίσως να του δώσω κάποια ευρώ που έχω μαζί μου, ένα πενηντάρι, για να πάρει ταξί όταν έλθει στην Ελλάδα. Μπορώ και εκατό κι άλλα τόσα αυστραλέζικα! Αλλά τον Αντώνη θα τον περιμένουν οι φίλοι του στην Ελλάδα. Εγώ δεν έχω κανένα. Πώς δεν έχω; Την μπουμπού, την μπέμπα, τον Μπάμπη. Είχα και τη Φυρερίκη. Άλλά όλοι τους είναι τραυματισμένοι, πού να τους βάλεις να τρέχουν τώρα; Πάω στη θάλασσα για το ενδέκατο μπάνιο, αφού πρώτα ξεσαλώσαμε στην πισίνα με τα πιτσιρίκια, με τον πλαστικό κύκνο και μία ιγκουάνα-μαμούθ.

Ζέστη. Ζέστη. Μ’ αρέσει όμως, μ’ αρέσει να λειώνω.

Κίτρινες μαργαρίτες στην άμμο στο Μπράιτον και ανθρωποαετοί στον αέρα. Πρέπει να βγάλω φωτογραφίες. Όλοι οι λουόμενοι ευγενικοί, έτρεξαν πενήντα μέτρα με τον άνεμο να μου φέρουν το καπέλο, όλοι κάτι κάνουν, άπαντες επιδιώκουν τη διάκριση και τις υψηλές επιδόσεις κάποιος να με χρονομετρήσει.

Πάντα όταν φτάνω στη θάλασσα ο αέρας δυναμώνει και η άμμος με στραβώνει.

Μία αποικία από λιβανέζες με τα ρούχα ως συνήθως στο νερό.

Βλέπω το βλέμμα της μέσα από το μαύρο φερετζέ. Λυγερή, στιλάτη, μάτι λεπίδι, μουσουλμάνα των αλμυρών υδάτων. Κι εγώ επιδίδομαι στην υψηλή τέχνη της ημερολογιακής γραφής. Είναι ένα κείμενο που δεν φοβάται τον εαυτό του. Πολύ δυνατό με ένα κρυφό μυθιστόρημα κι ένα κουτί σοκολατάκια in. Το βράδι σκάκι με τον Άθα στον Άτλαντα και κουβέντες για το βιβλίο του Γιώργου.

 

18.1.17 Κόκκινος συναγερμός για την εισβολή κόκκινων μυρμηγκιών στην Αυστραλία στην περιοχή Κουησλάνδης. Το μυρμήγκι που δαγκώνει ανθρώπους και ζώα ήλθε από τη Νότια Αμερική και θα κατακλύσει όλη την ήπειρο, θέτοντας σε κίνδυνο κτηνοτροφία και γεωργία. Πρόσφατη μελέτη δείχνει ότι αν επιτρέψουμε στα κόκκινα μυρμήγκια να επεκταθούν «οι συνολικές επιπτώσεις θ α υπερβούν τις ζημίες που προκαλούν τα άγρια σκυλιά, οι καμήλες, τα βατράχια και οι αγριόγατες μαζί». Στις επάλξεις πολίτες. Τα μυρμήγκια θα πολλαπλασιάζονται ότι μέτρα κι αν παρθούν. Οι Αρχές χρησιμοποιούν ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά που δύνανται να ανιχνεύσουν το στρατό. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα διπλασιάσει το ποσό για να αντιμετωπίσει την απειλή του κόκκινου στρατού. Η μελέτη λέει ότι θα ξοδευτούν περισσότερα από 1 δις.

.Τρελόκαιρος με τον αέρα να περνάει τα 40 χιλιόμετρα ωριαίως και τη ζέστη άρρωστη, στα χτεσινά επίπεδα. Ήταν να πάω στο ιατρικό κέντρο για τα αποτελέσματα αλλά ο δρ. Ουασόφ μας προέκυψε με ρεπό κι έτσι έμεινα σπίτι όλη την ημέρα, βλέποντας χαζοταινίες στον υπολογιστή, βράζοντας στο ζουμί μου και παίζοντας σκάκι με τον ηλεκτρονικό παίκτη των 2200 βαθμών χάνοντας απανωτά. Βαρέθηκα κι άρχισα να διαβάζω Μιχελακάκη, ήλθε η Μαρία να μου κάνει τα παράπονά της. Πήγε τρεις η ώρα το πρωί. Η Μαρία Ναυσικά έτσι κι αλλιώς έχει αϋπνίες.

 

19.1.17 Βροχούλα και πτώση θερμοκρασίας. Ο μαύρος Μάρκες οδηγεί με τη μαύρη λιμουζίνα τη σύζυγό μου και κόρη μου Μαρία Ναυσικά στην άλλη άκρη της πόλης στο ακριβό Μποντάι, όπου δουλεύει. Μέσα κι εγώ για να μ’ αφήσει στο ιατρικό κέντρο της Μαρούμπρα. Έχει τράφικ. Αυτό δεν είναι τίποτα, λέει ο Μάρκες. Κοιτάξτε πώς είναι το τράφικ στην Κίνα. Μας δείχνει ένα βίντεο στο τηλέφωνο που έχει πάνω από τον καθρέφτη του αυτοκινήτου. Μία εικόνα χίλιες λέξεις. Ένα βίντεο χιλιάδες αυτοκίνητα σε εικοσιτόσες λουρίδες. «Είναι εννιά μέρες μπλοκαρισμένοι στο δρόμο», λέει ο Μάρκες και ρωτάει τη γυναίκα του: «Πώς μπορείς να ξεκινάς για τη δουλειά σου στις δέκα παρά δέκα όταν αρχίζεις στις δέκα;». «Μάρκες δεν θα κάνουμε αυτή τη συζήτηση». Δεν την κάνουμε. Η κόρη μου θα δουλέψει μέχρι τις δέκα, ένα δωδεκάωρο χωρίς διάλειμμα. Η Αρετή της έχει ετοιμάσει φρουτοσαλάτα. Είσαι μήπως ρατσιστής; ρωτάει η Μαρία στον άντρα της καθώς αυτός λέει ότι δεν χωνεύει τους Αβορίγινες! Είναι μίζεροι δεν μπορείς να τους εμπιστευτείς: Τους δανείζεις λεφτά, ένα πενηντάρικο και μετά τους βλέπεις από καιρό και κάνουν ότι δεν θυμούνται τίποτα, where is my money; Πουθενά δεν είναι το money σου Μάρκες, λέω. Να μη δανείζεις. Χαρίζουμε, δεν δανείζουμε. Ποιος είσαι εσύ ; είσαι μήπως εβραίος ή τραπεζίτης για να δανείζεις;

Ο Μάρκες με αφήνει στο ιατρικό Κέντρο και ρωτάει τι ώρα νάρθει να με πάρει, λέω όχι δεν θέλω οδηγό θα πάω στην πόλη μετά, δεν έχω όρεξη να μοιραστώ τη δυσφορία μου με το γαμπρό μου.

.Έχει μία ουρά στο ιατρικό κέντρο από δω μέχρι την Ομόνοια. Μία γραμματέας προσπαθεί να οργανώσει γέρους και μωρά, όλους τους κουτσούς, τους στραβούς και τους κρυωμένους με ένα επαγγελματικό χαμόγελο. Στο διπλανό κτίριο που είναι το οδοντιατρικό τμήμα και μπήκα κατά λάθος, είχε τρεις γραμματείς και σκότωναν μύγες. Όταν φτάνω με τα πολλά μπροστά στην κοπέλα με ρωτάει
είστε ο μπαμπάς της Μαρίας; Κουνάω το κεφάλι, πολύ γλυκιά κοπέλα, λέει η ρεσεψιονίστ, είχε δουλέψει δέκα χρόνια μαζί μας . Βλέπω την πινακίδα που λέει «ζητείστε το κλειδί για την τουαλέτα», το ζητάω. Δεν έχει κλειδί μου λέει η κοπέλα, είναι με κωδικό 1,2,3,4,5. Τρέχω. Αν θέλετε να κατουρήσετε στο ιατρικό κέντρο περιοχής Μαρούμπρα Σύδνεϋ να ξέρετε 1,2,3,4,5.

Δεκάδες γιατροί κι αμέτρητοι ασθενείς που περιμένουν. Σούπερ μάρκετ. Μπαίνει ένας γιγάντιος γερο-αράβας με ένα κινητό και ουρλιάζει. Κανείς δεν του δίνει σημασία, αλλά είναι ενοχλητικός. Ο Άραψ βγάζει και φτύνει ένα χαρτί. Περιμένω τη σειρά μου διαβάζοντας Μιχελακάκη, αλλά το μυαλό μου είναι αλλού. Ξαναπηγαίνω στην τουαλέτα. Ο δρ. Ουασούφ είπε να πίνω νερό. Άσπρισαν τα μαλλιά μου στο καθρέφτη. Σε στάση τερματοφύλακος πριν απ’ το χτύπημα του πέναλτι. Ήλθε η σειρά μου. Στο είπα, λέει ο γιατρός είδες τι καλά είναι άμα πίνεις νερό, πολύ βελτιωμένες οι εξετάσεις. Και δεν υπάρχει αίμα; Όχι δεν υπάρχει αίμα. Πούστη μου Ιησούφ να σε φιλήσω. Ορμάω για την πόλη. Τέρμα οι εξετάσεις, τα ιατρικά ραντεβού οι κολονοσκοπήσεις, οι ομφαλοσκοπήσεις αποφεύγουμε όσα μέρη είναι στοιχειωμένα, ή τρομακτικά, θέλω ροζ φωτάκια παντού, φιλενάδες στα κρεβάτια σας. Πίνω μια ξανθιά μπύρα σε μία κυριλέ παμπ ενώ στην κρεμαστή οθόνη παίζουν τένις. Ούτε που τόχα σκεφτεί: είναι το γκραν σλαμ της Μελβούρνης. Πόσα βράδια δεν ξενυχτήσαμε βλέποντας τον Μποργκ, τον Έντμπεργκ και τον Βιλάντες; Τα παιδιά κρατούσαν σημαιούλες της Σουηδίας. Διασπαθίζω χρήματα στην πόλη. Δίπλα από την κλειστή λαχαναγορά του Σέντραλ αγοράζω αμπορίτζιναλ αρτ που μ’ αρέσει πολύ. Θέλω να κάνω δώρα.

 

20.1.17 Έρχεται ο Γιώργος Μ. και παίρνει τις διορθώσεις πάμε στη θάλασσα, μπάνιο Ν^ο 12. Είναι απόγευμα, χωρίς αέρα. Η θάλασσα έλαιον, ο ουρανός μαύρος στο βάθος, οι γλάροι κουρνιασμένοι, βαθμοί Κελσίου 36. Η καταιγίδα έρχεται από μακριά. «Τίποτε δεν συμβαίνει αν δεν είναι θέλημα Θεού. Πρέπει να πάρουμε την ευκαιρία που μας έδωσε ο Θεός και να επιτύχουμε τους στόχους που ο σπουδαίος νέος μας πρόεδρος έχει θέσει, να κάνουμε την Αμερική μεγάλη ξανά». Λόγια του νέου προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, Ρέινς Ηρακλή Πρίμπους σε εκδήλωση Ελληνοαμερικανών προς τιμή του, στο ξενοδοχείο St Regis της αμερικανικής πρωτεύουσας, τα μεταδίδει ο Ιγναντίου. Ο ελληνόψυχος προσωπάρχης θα οραματιστεί ακόμη: «Θα ήθελα να δω την ημέρα που ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα εμφανιστεί στην εκκλησία στην Κωνσταντινούπολη, να αναγνωρίσει την καταπίεση και τον αγώνα που δίνει. Δεν είναι μόνο σύμβολο για την ορθόδοξη εκκλησία αλλά και για τους πιστούς σε όλον τον κόσμο όταν έχεις χριστιανικά κεφάλια να κείτονται στις ακτές της Μεσογείου και το ΙSIS να κερδίζει έδαφος σε όλον τον κόσμο». Ο προσωπάρχης αναφέρθηκε και στον παππού Ηρακλή: «Ο παππούς μου αγαπούσε περισσότερο από καθετί άλλο την Αμερική με έκανε περήφανο που ήμουν Αμερικανός. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Επιτύχαμε, αλλά τελικά ο Θεός το έκανε».

 

21.1.17 Σάββατο. Τίποτα, όλη μέρα σπίτι. Βαριά ατμόσφαιρα, πρώην και νυν και αεί οικογενειακή. Ευτυχώς βγήκαμε με την Έρικα λίγο στο πάρκο και είδαμε τα πουλιά με το λοφίο να τρώνε παν κέικ. Όχι δεν τρώνε παν κέικ, μου λέει η μικρή, ζουζούνια και γουόρμς τρώνε.

.Μισό εκατομμύριο γυναίκες σε πορεία διαμαρτυρίας στην Ουασιγκτόνα κατά της ορκωμοσίας Τραμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ. Άλλο μισό εκατομμύριο σε άλλες πόλεις. Στην Ουάσιγκτον τραγούδησε η Μαντόνα. Δεν είναι ικανοποιημένες οι αμερικανίδες από την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων ενός ρατσιστή μεγαλομπίζνεσμαν. Στο Λος Άντζελες είχε 125.000 διαδηλωτές και στο Juneau της Αλάσκας ένας κάτοικος είπε ότι πρώτη φορά βλέπει στην πολιτεία τόσο πολύ κόσμο μαζεμένο. Οι γυναίκες περπάτησαν διαμαρτυρόμενες και σε άλλες μεγάλες πόλεις του κόσμου, όπως στη Βαρκελώνη, στο Τελ Αβίβ, στην Αθήνα, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο μέσα στο ψύχος και στο χιόνι, ενάντια στο σεξισμό, στη μισαλλοδοξία και στην ξενοφοβία. Δεν θα περάσει ο Τραμπ(ουκ)ισμός.

 

22.1.17 Κυριακή. Μπάνιο Ν^ο 13 με Γιώργο Μ. Πάλι μέχρι τις δύο το πρωί κουβέντα με τη θυγατέρα μου για τα feelings και το attachment. Ρε Μαράκι αυτή η κουβέντα έχει εξαντληθεί, η μαμά έχει απομονωθεί εξ αιτίας των παιδιών, είναι σε κακό χάλι κι εσύ παρ’ όλο που είσαι καλή ψυχολόγος της λες «Ποιο είναι το πρόβλημα;». Όχι, daddy η μαμά πάντα ήταν έτσι, αντικοινωνική, τα παιδιά είναι το άλλοθι. Μα τι λες τώρα; Εσύ δεν το είχες προσέξει daddy. Είχε φiλες Mαρία, αλλά τώρα κλείστηκε. Τα θέλει όλα με το δικό της τρόπο πάντα μπαμπά. Κι εσύ Μαρία κι όλος ο κόσμος. Περίμενε, το κακό daddy είναι ότι ούτε εσύ, ούτε η μαμά καταλαβαίνατε τα δικά μου feelings. Έλα βρε Μαρία όλοι οι άνθρωποι έχουν καρδιά και αισθήματα. Θα σου πω μια περίπτωση με έναν πελάτη, λέει η θυγατέρα μου, με ένα Έλληνα builder.

Έρχεται σε μία συνεδρίαση και μου λέει «Δεν καταλαβαίνω: δεν μου μιλάει ούτε η γυναίκα μου, ούτε τα παιδιά μου. Λεφτά τους έδινα πάντα. Εντάξει πήγαινα πού και που με καμιά γκόμενα, αλλά δεν το ’μαθε η γυναίκα μου. Στην κόρη μου, σπίτι της πήρα. Στο γιο μου, μαγαζί του άνοιξα. Και σπίτι του πήρα. Αλλά άστα, χώρισε με τη γυναίκα του και του το ’φαγε. Και τώρα θέλει αυτοκίνητο και του λέω πάρε ότι θες, έτσι του είπα κι αυτός πηγαίνει και παίρνει το πιο ακριβό Μαράκι. 150.000 δολάρια. Χάθηκε να πάρεις κάτι πιο λογικό του λέω, αφού ακόμη είσαι στα δικαστήρια με την πρώην σου γιατί δεν κρύβεσαι λίγο; Και μετά από αυτό που είπα δεν μου μιλάει Μαράκι. Θύμωσε. Ούτε η κόρη μου».

Βλέπεις daddy αυτός ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ σοβαρά για τα feelings των παιδιών του, νόμιζε ότι μπορούσε υλικά να τα λύσει όλα. Ρώτησέ τα ρε κύριε πώς αισθάνονται, ρώτα ποια μουσική τους αρέσει. Τι μουσική μου λες ρε Μαράκι, εδώ τους έδωσα τόσα λεφτά κι αυτά δεν καταλαβαίνουν. Πλησίασέ τα, ρώτα ποιος ηθοποιός τους αρέσει. Τι ηθοποιός ρε Mαρακι; Λεφτά με τη σέσουλα φάγανε και δεν μου μιλάνε.

 

23.1.17 Μπάνιο Ν^ο 14 πάλι με το Γιώργο Μ. Έχω πάρει τ’ απάνω μου. Ψάχνω τον Γιώργο Στεφανίδη. Έχω κάποιους φίλους που πρέπει να δω. Αλλά καθώς είμαι ανοργάνωτος άφησα τα τηλέφωνα στην Αθήνα. Και να τους βρω στο σπίτι δεν μπορώ να καλέσω κανένανε λόγω της υστερίας που επικρατεί με τα παιδιά. Ούτε στη Μελβούρνη το βρίσκω κομψό να κατέβω. Πήγα στο καφενείο του Μπέλμορ που εργάζεται ο Στεφανίδης. Γύριζα γύρω γύρω και δεν μπορούσα να βρω ελληνικό καφενείο. Ειδα τελικά ένα γέρο σε κακή κατάσταση να ανεβαίνει εντούτοις πεισματικά μία στενή, απότομη σκάλα. Μπήκα. Ένας μικρός χώρος με τέσσερα στρογγυλά τραπέζια, γεμάτα ασπρομάλληδες απορροφημένοι στο χαρτί. Ήμουν αόρατος. Κεφάλι δεν σηκώθηκε. Πήγα στην υποτυπώδη κουζίνα να βρώ τον καφετζή. Κανένας. Όπως μπήκα βγήκα. Όταν έφτασα στο αυτοκίνητο είχα θυμώσει με τον εαυτό μου. Είμαι αναποτελεσματικός. Ξαναγύρισα. Ανέβηκα πάλι τη μικρή σκάλα, ρώτησα κάποιον αν έρχεται ο Στεφανίδης. Ναι αλλά αυτή τη βδομάδα έχει ρεπό. Ποιος είναι ο καφετζής; πρέπει νάχει το τηλέφωνό του. Αυτός που κοιμάται. Κάθισα για λίγο αμήχανος απέναντι σ’ αυτόν που κοιμάται με ανοιχτό το στόμα. Άφησα τις ντροπές και τον ξύπνησα. Μου έδωσε το τηλέφωνο του Γιώργου. Με ρώτησε ποιος είμαι; Α εσύ είσαι, είπε και προσφέρθηκε να με κεράσει. Να μου προσφέρει τι; Όχι δεν έχω χρόνο.

.Εσωκομματική αλλαγή αρχηγού στους Λίμπεραλς και νέα πρωθυπουργός στην Πολιτεία της Νέας Νότιας Ουαλίας, μία καλή νοικοκυρά που και τα οικονομικά κατέχει. Ο προηγούμενος πρωθυπουργός παραιτήθηκε για να φροντίσει τους άρρωστους γονείς του και την αδελφή του. Συγκινητικό. Είχαν πέσει όμως στις δημοσκοπήσεις τα ποσοστά του και την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος αποχώρησε. Είχε προλάβει να καταθέσει ένα μοιραίο νομοσχέδιο για την κατάργηση των κυνομαχιών στην Πολιτεία, οπότε άγγιξε κάποια χοντρά συμφέροντα στο κύκλωμα που εκμεταλλεύεται τα ταχυπόδαρα τετράποδα. Επίσης είχε την ιδέα να προτείνει προστατευτικά δίχτυα σε όποιες παραθαλάσσιες περιοχές κατοικούνται, καθώς ολοένα και αυξάνονται τα θύματα στα σαγόνια του καρχαρία. Κι εδώ αντιδράσεις από μεγάλο μέρος του πληθυσμού: Κάτω τa χέρια από τα sharks.

 

24.1. 17 Τρίτη Η πιο ζεστή μέρα 36 βαθμοί στις εννιά το πρωί και πάμε στο άγνωστο. Χτύπαγε θυμάμαι και παλιά κάτι σαραντάρια, αλλά εδώ το πάει κορδόνι τώρα. Μέσα στο σπίτι ολημερίς βλέποντας τα άνθη της βουκαμβίλιας να πέφτουν με τον. αέρα στην πισίνα.

Κι ένα ζευγαράκι στο πάρκο. Μπροστά μου, κάτω από τα δέντρα. Για να δούμε καλύτερα: Όχι, είναι τρεις. Ένα αγόρι και δύο κορίτσια, στα 18. Τους βλέπω από τη σοφίτα, κάτσε να βάλουμε και τα γυαλιά μας, τους βλέπω καλύτερα. Το αγόρι έχει μία κάμερα και το παίζει φωτογράφος. Εστιάζει στο καλλίγραμμο κορίτσι που είναι σίγουρα από κάποιο νησί του Ειρηνικού. Το αγόρι και το άλλο κορίτσι είναι μάλλον λιβανέζοι. Κάθισαν μπροστά στο συρματένιο διαχωριστικό με τον κήπο μας. Το κορίτσι του Ειρηνικού ανάβει τσιγάρο. Το αγόρι κολλάει τη μηχανή στο πρόσωπο της. Μετά πάει πιο πέρα και φωτογραφίζει τάχα μου πεταλούδες. Μια πεταλούδα έχει πιάσει το άλλο κορίτσι με το παντελόνι. Ο φωτογράφος ξανάρχεται στην Ωραία και της κάνει νόημα. Αυτή χασκογελάει και σβήνει το τσιγάρο. Της κάνει νόημα να βγάλει το φανελάκι. Τι διάολο, έγινα ο τέλειος μπανιστηριτζής. Μα δεν υπάρχουν ηδονοβλεψίες πια, λέει η Κουναλάκη ενθυμούμενη ένα πρόσωπο που κόλλησε το χνώτο του στο τζάμι του αυτοκινήτου καθώς συνευρισκόταν με τον εραστή της. Εδώ, ώ εδώ, η κοπέλα χωρίς να σηκωθεί βγάζει τη φανέλα της και καθώς μου έχει γυρισμένη την πλάτη βλέπω τις τιράντες από το σουτιέν της. Ο νεαρός έχει ενθουσιαστεί και τραβάει φωτογραφίες αλλά η κοπέλα βάζει πάλι το ρούχο. Ο μάγκας διαμαρτύρεται κι αυτή βγάζει το σουτιέν της και το αφήνει δίπλα της, χωρίς αιδώ. Ύστερα σηκώνει τη φανέλα της και αποκαλύπτει τα στήθη της που δεν βλέπουμε. Την κατεβάζει γρήγορα την ξανασηκώνει, αυτό γίνεται με αιδώ, με περίσκεψη, δυο τρεις φορές ίσα που προλαβαίνει ο άλλος να βγάλει μια φωτογραφία κι ενώ η κοπέλα χαχανίζει, η παράσταση τελειώνει καθώς ξαναβάζει το στηθόδεσμο. Το άλλο κορίτσι έχει μάλλον συνθλίψει την πεταλούδα.

.Ο Μιχελακάκης έφυγε για Μελβούρνη να εκδώσει το βιβλίο του. Διάβασα τις τελευταίες αλλαγές που έκανε για τον Αλέκο Δούκα. Εξαιρετική παρουσίαση της κοινωνικοπολιτικής κατάστασης της εποχής του μεσοπολέμου και του πολέμου στην Αυστραλία κι όχι μόνο. Μπροστά στην ανάλυση του Γιώργου η δική μου διατριβή για το Δούκα δεν λέει τίποτα, είναι φιλολογικό ξεφύλλισμα. Όλο του η μελέτη είναι μοναδική. Είναι μία τιτάνια προσπάθεια να προβληθεί το καλλιτεχνικό και συγγραφικό έργο των ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία. Αλλά και μία οξύτατη ανάλυση του μεταναστευτικού ζητήματος και μία πολιτικοκοινωνική κριτική, με εργαλείο το μαρξισμό, χωρίς έλεος των οργανώσεων «που μας εκπροσωπούν». Ο Γιώργος είναι ένας αυτοδίδακτος διανοούμενος κι ένας ανεξάρτητος καλλιτέχνης, η γλώσσα του είναι βέβαια κάπως rough αλλά αυτό την κάνει περισσότερο πειστική από τις καλλιγραφίες των εγγραμάτων που λένε λένε και τίποτα δεν λένε.

-Κοινωνία ώρα μηδέν. Εξάχρονος κωφάλαλος βιάστηκε και στραγγαλίστηκε στην Κομοτηνή από 15χρονο. «Η αδελφή του εξαφανίστηκε. Αυτό το παιδί, αν το αφήσουν οι αστυνόμοι, θα το μαχαιρώσω! Και θα το φέρω στην αστυνομία. Με τα χέρια μου. Έκαψαν την ψυχή μου. Να φάει ισόβια μέσα θέλω. Τα έκανε όλα μόνος του», λέει η Καδριέ Αμέτ Ογλού, μητέρα του θύματος. Σύμφωνα με την Αστυνομία, ο 15χρονος φερόμενος ως δράστης, που είναι επίσης κωφάλαλος, είχε συλληφθεί και το 2016 για τον βιασμό ενός 22χρονου με νοητική υστέρηση και του είχαν επιβληθεί περιοριστικοί όροι. Πληροφορίες θέλουν και τον ίδιο να έχει πέσει θύμα βιασμού στο παρελθόν.

 

25.1.17 Ραντεβού με τον Aydan στη Βιβλιοθήκη του Marrickville που δεν ήλθε. Άμα δεν έχεις τηλέφωνο μηδέν συνεννόηση. Δεν περίμενα κι εγώ πολύ. Ξεφύλλισα βιαστικά βιβλία για μισή ώρα και ομογενειακές εφημερίδες. Σελίδες ολόκληρες με παπάδες και ΑΧΕΠΑΝΣ. Ο απόδημος ελληνισμός! Η παροικιακή αστική τάξη (π.α.τ) εμπορεύεται κοπρόλιθους και λαδάκι στα Κοιμητήρια ψυχών. Πρέπει να τελειώσω το Ημερολόγιο. Να του βρω ένα τίτλο ελκυστικό, ίσως κι έναν εκδότη.

 

26.1.17 Australian Day. Εθνική Γιορτή της Αυστραλίας για την άφιξη των πρώτων αποίκων το 1788 στη χώρα. Γιορτές και πανηγύρια, σημαιοστολισμένα καραβάκια και ιστιοπλόοι λικνιστοί στο λιμάνι. Αντίθετη γνώμη έχουν οι ιθαγενείς που ξεσηκώνονται στην Καμπέρα, στη Βρισβάνη, στη Μελβούρνη, στο Σύδνεϋ, πεντακόσιες φυλές στο πόδι. Το 83% των φυλακισμένων στη βόρεια περιοχή της Αυστραλίας είναι ιθαγενείς! Έξω εκεί, στο δάσος, εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν. Χάνεται μια γενιά 12 έως 18 χρονών, εξ αιτίας των ναρκωτικών και της απόγνωσης. Οι αυτοκτονίες μικρών νεαρών ιθαγενών έχουν πληθύνει και το 80% των αυτοχείρων κάτω των 13 ετών είναι αμποριτζιναλάκια. «Λέμε ότι η κυβέρνηση σκοτώνει το λαό μας», θα πει ο εκπρόσωπος των αβοριγίνων «We’re saying that the government is killing our people.” H βρετανική εισβολή συνεχίζεται 229 χρόνια.

 .Από το Σόιμπλε θα το βρουν. «Μην προσπαθήσει η Βρετανία να γίνει φορολογικός παράδεισος», προειδοποιεί-απειλεί ο Καθηλωμένος στη λιτότητα.

.Τα επεισόδια κλιμακώνονται: ένας νεαρός διαδηλωτής, στέλεχος των Greens συλλαμβάνεται επειδή παρότρυνε και αποπειράθηκε να κάψει τη σημαία. Keep the fire burning είναι τα συνθήματα που έγραψαν τους τοίχους οι Αβορίγινες.

.Ζεστή μέρα, χωρίς αέρα και βροχή, βρήκανε ευκαιρία οι ερασιτέχνες προπονητές να γεμίσουν το πάρκο με μπάλες, σημαιούλες και μπαστούνια του κρίκετ και ουρλιαχτά αθλητών κανιβάλων. Θα ξυπνήσει η αγία Οικογένεια. Κοιμηθήκαμε αργά. Όταν καταφτάνει η Μαρία από τη δουλειά, η πιτσιρικαρία ξεσαλώνει και φουσκώνει η υπόγεια ένταση των μεγάλων. Επισκέπτης κομήτης είμαι, δεν μπορώ να τους παρακολουθώ. Είναι τρελοκομείο. Και δεν μπορώ να βλέπω άνθρωπο που δεν δουλεύει στην Αυστραλία. Εκτός αν είσαι εισοδηματίας. Ο Μάρκες είναι ένα ωραίο ανθρώπινο έπιπλο