17.10.17 Τρίτη. Βγήκε η μαμά από το Νοσοκομείο, την έβγαλε η Μπουμπού δηλαδή, «άσε τι τράβηξα, σπρώχνοντας και ξεφυσώντας στο σπίτι να τη βάλουμε στο κρεβάτι», λέει. Βγαίνω κι εγώ. Τέρμα τα νοσοκομεία όπου η ανθρώπινη ύπαρξη θεάται ως ένα σακούλι με υγρά και περιττώματα. Πού να πάω; Να δω τον Παναθηναϊκό στις συνδρομητικές οθόνες της πλατείας Βικτωρίας να παλεύει χωρίς ιδιοκτήτη; Εμείς ως χώρα έχουμε τουλάχιστον ξένο ιδιοκτήτη. Να πάω να δω την Οκτωβριανή Επανάσταση, τις «δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο»; Τις έχω δει, τις έχω εμπεδώσει. 100 χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που χάσαμε τους τσάρους και βρήκαμε τον Πούτιν. Πόσο άλλαξε προς το καλύτερο ο κόσμος; Ανόητες ερωτήσεις. Ο κόσμος γίνεται καλύτερος τη στιγμή της Επανάστασης. Τι φταίει η Επανάσταση αν δεν έχει μείνει ίχνος επαναστατικότητας;

Δεν μ’ αρέσει όταν είναι περισσότεροι από ένας άνθρωπος στο τραπέζι ή στο όρθιο να μιλάς κοιτάζοντας μόνο τον ένα. Το χειρότερο: ο τρίτος να σε κοιτάζει κι εσύ να απευθύνεσαι μόνο στον ένα, στον εκλεκτό, σ’ Αυτόν που νομίζεις ότι αξίζει την προσοχή σου. Αυτόν που νομίζεις ότι επιβεβαιώνει το λόγο σου.

 

Τι έγινε, ολοκληρώσατε την εγκατάσταση της μαμάς στο σπίτι με το νέο σούπερ νοσοκομειακό κρεβάτι; ρωτάω την Μπουμπού το απόγευμα. Όλα εντάξει, πήρε και το Πι σέρνοντας το πόδι βέβαια, και πήγε στην τουαλέτα. Κάθισε στη λεκάνη και …σφήνωσε! Δεν μπορούσε να σηκωθεί με τίποτα και δεν μπορούσαμε να τη σηκώσουμε. Ώσπου επενέβησαν οι πυροσβέστες.

 

Σημειώνω μία διημερίδα με αφορμή την Οκτωβριανή Επανάσταση στις 3 Νοέμβρη στο Πάντειο με θέμα Τέχνη και Ιδεολογία. Επιλέγω την ανακοίνωση της Πούπου (διδάκτορα Σορβόννης): «Το νέο κύμα του σοβιετικού κινηματογράφου και η ταινία Είμαι είκοσι χρονών (1962) του Μαρλέν Χουτσίεφ: λογοκρισία, ιδεολογία και αισθητική». Με αγωνία να περάσει το εικοσαήμερο, μη χάσουμε.

 

Στήνομαι για τη νέα ηλεκτρονική κάρτα στο σταθμό Λαρίσης. Μόλις φτάνει στο γκισέ ο μπροστινός μου πέφτει το σύστημα! Μετά από μία ώρα στήσιμο φεύγω. Φεύγουν κι οι άλλο από πίσω μου. «Ξέρεις ότι γελάστηκες. Αν ήξερες κι ότι γελιέσαι κι ότι θα γελαστείς, θα ’ξερες όσα ξέρω» (Antonio Porchia). Φοβερό φούντωμα. Μυρμήγκια στο σβέρκο μου. Μετριέμαι κι η μικρή ΠΙΕΣΗ είναι στα ύψη.

 

18.10.17 Τετάρτη. Μεγαλύτερη η ουρά για την ηλεκτρονική. Α τι να σας πω; Όταν κάνουμε κάτι το κάνουμε ωραία και οργανωμένα στην Ελλάδα. Ζητάνε τον ΑΜΚΑ την ταυτότητά σου, σε βγάζουν και τζάμπα φωτογραφία. Δυστυχώς μετά από τρία τέταρτα στήσιμο κατουριέμαι κι αποχωρώ από την ουρά.

 

Τι κρίση είναι αυτή! Έκλεισαν όλες οι χαρτοπαικτικές Λέσχες της οδού Δεριγνύ. Δεν ξέρω πού ρίχνει τα ζάρια πια η Κλεοπάτρα της τσέπης.

 

19.10.17 Πέμπτη. Δεν ήπια νερό κι έτσι στήθηκα ασφαλής για την κάρτα του μετρό, των λεωφορειακών και των τραμικών διαδρομών. Μου λείπει μόνο ένα σκαμνάκι. Μετά φταίνε τα μπαχαλάκια που τα σπάνε. Στηνόμαστε σαν πόρνες στη σειρά που δεν τις σέβεται κανένας. Γκρίνιαζα συνέχεια, διαμαρτύρομαι εντόνως για τη βλακώδη ταλαιπωρία. Κύριε μη δημιουργείτε ένταση, αποσυντονίζετε την υπάλληλο και δεν βγαίνει τίποτα. Ναι αλλά την προηγούμενη φορά έφτασα στην πηγή και κάρτα δεν πήρα και νερό δεν ήπια. Έπεσε το Σύστημα την Τρίτη, λέει, ήμουν κι εγώ εδώ, ήσασταν μπροστά μου, σας θυμάμαι με ένα κόκκινο μπλουζάκι. Βλέπετε του λέω, αλλά ήλθα κι εχτές, μα εγκατέλειψα την προσπάθεια στη μέση διότι κατουριόμουν. Γελάει. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα. Πρέπει να βάλουν χημικές τουαλέτες, λέει. Γελάμε. Αλλά επανέρχομαι, του λέω: η σύγκρουση ανοίγει περάσματα. Σας καταλαβαίνω μου λέει, έχω κάνει στο Παρίσι. Πότε; Τότε. Πιάνουμε κουβέντα. Είμαστε λοιπόν ένα ανώτερο είδος εν μέσω αλλοδαπών δυνάμεων στην ουρά.

 

Αυτόν που τον εγκατέλειψαν όλοι, μπορεί εύκολα να πιστέψει πως αυτός τους εγκατέλειψε όλους. Antonio Porchia.

 

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου το περιοδικό η σχεδία μας καλεί, δια γραφής Αλεφάντη σε «φοβερό πάρτι με μακαρόνια», στο Γιάντες. Μπορεί να πάω με την Ευρυδίκη. Ή θα πάρω κάποια άλλη και θα λέω ότι είναι η Ευρυδίκη.

 

20.10.17 Παρασκευή. Απίστευτες λιακάδες. Η ευτυχία να ζεις στην Ελλάδα, η δυστυχία να μην ξέρεις πώς να τις διαχειριστείς. Τέλειωσα ένα μικρό βιβλίο, το Walkabout του Τάκη Κατσαμπάνη, που είναι ένα οδοιπορικό στην Αυστραλία. Ο συγγραφέας αναφέρεται και στη σχέση του με το Βρασίδα. Ο Βρασίδας ως πατέρας, ως αδερφός, ο Βρασίδας γκουρού. Ο συγγραφέας έχει πιάσει τον αμφιθυμικό χαρακτήρα του χαρισματικού επικεφαλής της Έδρας των Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Σύδνεϋ σε ένα κείμενο, με καλές στιγμές. Οι ελληνικές Σπουδές ευτύχησαν στην Αυστραλία και ιδίως στην πόλη του Σύδνεϋ. Χάρη στο καταπίστευμα του σερ Λουρέντος μπόρεσε να ιδρυθεί Έδρα την οποία πήρε ο Τζέφρυς και στην οποία όμως έλαμψε ο χαλκέντερος Βίνσεν. Ακολούθησε το πέρασμα Ελλήνων πανεπιστημιακών που τους διέκρινε, αν μη τι άλλο το πάθος. Πιερρής, Δημηρούλης Παπαδημήτρης και στο τέλος ο Βρασίδας Καραλής που είναι τώρα persona grata και στις αφηγήσεις των συγγραφέων μεταναστών.

 

21.10.17. Ηλιόλουστη Αθήνα. Σαν σήμερα στις 21 του Οκτώβρη του 1918 πραγματοποιείται το ιδρυτικό Συνέδριο της ΓΣΕΕ στο οποίο συμμετέχει ομάδα αναρχοσυνδικαλιστών υπό το Σταύρο Κουχτότσογλους.

 

Κάθομαι σε πάνινη πολυθρόνα στην πλατεία των Εξαρχείων και πίνω σόδα με λεμόνι έχοντας μπροστά μου το σύνθημα Ούτε βήμα πίσω. Σπανίως κάθομαι σε καφετέρια, αλλά περπάτησα πολύ κι έχει μια φίνα λιακάδα. Θα βγάλω το βιβλίο να διαβάσω σε λίγο.

Το μόνο ζευγάρι κοντά μου είναι για κλάματα και όχι για την πλατεία, αυτός παρακμιακός με ένα σκυλί ή ένα πιθήκι στο πόδι του, αυτή όμως δεν θα έπρεπε να είναι με αυτόν, θα έπρεπε να είναι με μένα κι ας μετρήθηκα 15 πίεση σήμερα το πρωί. Θα είχα τόσο πράγματα να της πω κι αυτή θα έκανε αυτό που κάνει τώρα: Με μπρατσάκια γυμνά και μπλουζάκι σφιχτό μέχρι το λαιμό, που αφήνει έξω τον αφαλό στρίβει ολοένα τσιγάρο και ρίχνει πού και που ματιές λεπίδι.

 

22.10.17 Κυριακή. Ηλιόλουστη Αθήνα αλλά η πίεσή μου δεν είναι καλή. Πάω για περπάτημα στο παζάρι. Μαγικός Οκτώβρης, ένα γυφτάκι κάνει ακροβατικά σε ένα λόφο από άμμο στο Βοτανικό και το κοιτάζει ένα μεταναστάκι από τη Συρία που σέρνει μια κούκλα με ένα πόδι. «Η ανυπόφορη ομορφιά» όπως θα έλεγε κι ο Καμύ «των ανθρώπινων στιγμών και των τοπίων».

 

Αντιφασιστική εκδήλωση στο Σύνταγμα μετά. Θα είναι απάντηση στο φασισταριό που ετοιμάζει συγκέντρωση διαμαρτυρία για το νόμο που ψηφίστηκε περί αλλαγής φύλου. Θα πέσει ξύλο. Συνάντηση με τον Κουλούρη έξω από το Ταχυδρομείο που φεύγει αύριο για Αυστραλία, με κατεβασμένα τα ρολά όλες οι τράπεζες στην πλατεία. «Αν έχεις μόνο λεφτά τότε έχεις δίκιο να φοβάσαι», έχουν γράψει οι αναρχικοί. Και οι μαχόμενοι διεμφυλικοί: «Καμία κανονικότητα δεν μας καθησυχάζει. Εκ-φιλικά».

Οι αναρχικοί που έχουν κατέβει οργανωμένα έτοιμοι να τα κάνουν όλα λίμπα με βαρύ οπλισμό: κοντάρια, λοστοί και πέτρες. Μου προκαλούν εντύπωση κάποιες αναρχικές συντρόφισσες τελείως καμικάζι, τελείως νίτζα, μαύρη κουκούλα, μαύρο μαντήλι, μαύρη φόρμα, μαύρα μποτάκια. Κοντάρι στο χέρι. Μία άλλη το ίδιο, χωρίς μαντήλι, με κραγιόν. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Επαναστατική μόδα. Πού είναι οι μικροί ναζί; ρωτάω και καλοκοιτάζω τη γυμνασμένη νίτζα. Πουθενά, ούτε καν ήρθανε. Είναι εδώ όμως οι μπάτσοι. Ε ναι, τα αδερφάκια τους. Γι αυτό :

Το Αντιφασιστικό-Αντιεξουσιαστικό Στέκι Δίστομο του Αγίου Παντελεήμονος κάλεσε σε αντιφασιστική αντισυγκέντρωση στο Σύνταγμα από την πρώτη στιγμή που αντιληφθήκαμε ότι οι περιθωριακές γκρούπες παρακρατικών-φασιστών συναθροίζονται με αφορμή το νόμο για την αλλαγή φύλου, επί της ουσίας έχοντας την αυταπάτη ότι θα τους επιτραπεί η δημόσια παρουσία, επειδή εμφανίζονται με την προβιά των αγανακτισμένων ή ότι το αντιφασιστικό κίνημα θα έχει διλήμματα όσον αφορά τη παρέμβασή του.

 

Από την πρώτη στιγμή, πάντα και πάντοτε, το ζήτημα για εμάς είναι ξεκάθαρο: Ούτε σπιθαμή γης στους φασίστες. Η υποτίμηση που οδήγησε τη γκρούπα της Χ.Α. στη βουλή δεν αποτελεί, ούτε τότε, ούτε τώρα, επιλογή. Η οποιαδήποτε πρόκληση θα έχει απάντηση σε πρώτο χρόνο και άμεσα όπως το καταλάβατε για ακόμα μια φορά σήμερα. 

Η εικόνα των εθνικιστών που απειλούν από τα πληκτρολόγια ήταν αυτή που όλοι ξέρουμε, χεσμένοι πίσω από τα ΜΑΤ. Σας το έχουμε ξαναπεί, η υπομονή μας αντίθετα από την οργή μας δεν είναι ανεξάντλητη. Οι νυχτερινές βόλτες θα πληρώνονται και το μήνυμα ήδη το πήρατε.

 

Ρε γαμώτο δεν έχω ένα μπαστούνι κι εγώ αλλά έχω μαζί μου κάτι ποιήματα του Μαγιακόφσκι που είναι παγοθραυστικά και αντιασφυξιογόνα μαζί.

 

Τρίτη 24 Οκτώβρη. 48ωρη απεργία των δημοσιογράφων και ακούω εναλλάξ, ευράξ πατάξ, από δύο σταθμούς μουσική, λατινική στον ένα, και ροκ στον άλλον. Στο κομπιούτερ σταθερά Μπαχ σε σιντί. Τέλεια: Απαλλαγμένοι επιτέλους από το ζόφο και τον πόνο των ειδήσεων. Αλλά οι ειδήσεις δεν λείπουν: Αφήνεται ελεύθερος ο σχιζοειδής δολοφόνος της Θάσου που κατακρεούργησε πέντε συγγενείς. Έξω ο Σεχίδης μέσα η Ηριάννα. Έξω η χρυσοκάνθαρος οικογένεια Τσοχατζόπουλου. Όστις Άκης, ευσταλής και ωραίος, ως είθισται, να λούζεται σε περίλαμπρον πισίνα των Αθηνών και να πεθάνει στο μπουντρούμι ο φρικτός ανάπηρος, ο τρομοκράτης Ξηρός. Κι έρχεται με φορά ο Μητσοτάκης τζούνιορ porque Dios es indefinible για να δούμε κι άλλα καλά της δημοκρατίας μας, που λούζεται τα αρχαία της ερείπια.

Παίζει ισπανική χορευτική μουσική, σηκώνομαι και χορεύω. Είμαι μάλλον απελπισμένος.

 

Σαν σήμερα τον Οκτώβρη του 1917 φουντώνει η επανάσταση στη Ρωσία. Το πρωί η κυβέρνηση απαγόρευσε την κυκλοφορία της εφημερίδας «Ραμπότσι Πουτ» κι έστειλε θωρακισμένα αυτοκίνητα στο τυπογραφείο. Οι κόκκινοι φρουροί όμως και οι επαναστατημένοι στρατιώτες απέκρουσαν τα θωρακισμένα αυτοκίνητα και η εφημερίδα κυκλοφόρησε με την προκήρυξη της ανατροπής της κυβέρνησης. Το καταδρομικό «Αουρόρα» (Αυγή) μπήκε στο Νέβα κι έστρεψε τα πυροβόλα του στα ανάκτορα που ήταν έδρα της τελευταίας αστικής κυβέρνησης (γιατί ο τσάρος και τα τσαρόπουλα είχαν ήδη συλληφθεί). Την άλλη μέρα τα ανάκτορα καταλήφθηκαν, η κυβέρνηση έπεσε, οι υπουργοί συνελήφθησαν και ο Κερένσκι δραπέτευσε. Η Ρωσική Επανάσταση είχε πλέον επικρατήσει.

 

Στις 24 Οκτωβρίου 1929, 13 εκατομμύρια αμερικάνικες μετοχές άλλαξαν χέρια, αριθμός ρεκόρ για τα χρηματιστηριακά χρονικά (Μαύρη Πέμπτη). Πανικός άρχισε να καταλαμβάνει τους επενδυτές και τους χρηματιστές.

 

Τετάρτη 25.10.17. Ωραίες μέρες με υπέρταση! Αισθάνομαι κάπως, τον τελευταίο καιρό και έχω ανασύρει από τη ναφθαλίνη το πιεσόμετρο. Μικρό σοκ καθώς στις εφτά το πρωί περνάω για πρώτη φορά τους 15 βαθμούς. 15.2 η μεγάλη και το χειρότερο 9.3 η μικρή. Σειρά μου για εγκεφαλικό. Τηλέφωνο για ραντεβού με τον υπερτασολόγο Ανδρεάδη. Έκλεισε το σχετικό τμήμα στην Παθολογική κλινική και δεν βρίσκουνε το όνομα. Το βρίσκουνε στα απογευματινά όμως, με 60 ευρώ την επίσκεψη. Ζητάω θυμωμένος να μου κλείσουν ραντεβού με οποιονδήποτε υπερτασολόγο, δεν μπορεί να μην υπάρχει κανείς. Μου κλείνουνε το Δεκέμβρη. Καλά, θα δω τι θα κάνω. Μάλλον τη Νανά έπρεπε να ανασύρω ημίγυμνο με τα δανδελωτά κι όχι τον πιεσόπετρο. Χρειάζομαι επειγόντως αλλαγή σκηνικού και μία άλλη σκηνοθεσία. Περπατάω μέχρι τα Εξάρχεια όταν οι λύκοι, τα αυτοκίνητα δηλαδή και οι ημιπαράφρονες οδηγοί τους με τις κόρνες, δυστυχώς είναι εδώ. Μετριέμαι όταν επιστρέφω. Τιμές φυσιολογικές, επιτέλους.

 

Στην Αμερική του 1929 τέτοιες μέρες, έχει αρχίσει το Χρηματιστήριο να βλέπει την καταστροφή να έρχεται με βήμα ταχύ.

 

26.Πέμπτη. Εορτή Αγίου Δημητρίου. Πρωινή υπέρταση ως συνήθως 14.5 η μεγάλη, 9.5 η μικρή, ο κίνδυνος -θάνατος. Θερμοκρασία 23 βαθμοί, συννεφόκαμα. Λέω να περπατήσω πάλι μέχρι την πλατεία Εξαρχείων για να ρίξω την πίεση, αλλιώς δεν πρόκειται να προλάβω να πιω κρασί στη γιορτή μου. Το κάνω. Χρόνος 42 λεπτά αller με λίγο χάζεμα και 35 return.

Μικρό συμπόσιο με την ευκαιρία της ονομαστικής. Ο Xρήστος και η 20μηνη θυγατέρα του Ελένη οι πρώτες αφίξεις. Πώς πάει η Σχεδία; τον ρωτάω. Πώς να πάει; Καλά πάει, δεν είναι εύκολη η απάντηση, ναι, πουλάει 27.000 αντίτυπα αλλά δεν είναι αυτό, δεν είναι μόνο το επιχειρηματικό. Υπάρχει πόνος. Τι βλακώδης ερώτηση! Δεν έπρεπε να την κάνω.

Η Ελενίτσα παίζει με ένα τεράστιο τρομακτικό πάνινο μωρό που έχω στην πολυθρόνα. Τρώει ένα σωρό σταφίδες. Είναι τυχερή: έχει την ελληνική υπηκοότητα, έχει και τη αυστραλιανή από το Χρήστο, πήρε και τη γερμανική από τη μαμά της. Αρχίζει η πολιτικολογία. Δεύτερη άφιξη ο Φύσσας, ανεβάζει σαν Ταρζάν το ποδήλατο από τις σκάλες. Αλλά του κλέψανε μέσα σε μισό λεπτό τα φώτα από το δίκυκλο. Ο Χρήστος λέει ότι κάθε Κυριακή μαζεύονται στο Ζάππειο και παίζουν πετάνκ. Να πάω. Θα πάω. Με παίρνει τηλέφωνο η Ευρυδίκη, να μου πει Χρόνια Πολλά, όλα τα άλλα είναι δεύτερα. Οι πληγές είναι φωλιές λουλουδιών {Porchia.} Γιατί φέρνετε δώρα κύριοι; λέω στον τρίτο Δημήτρη που καταφθάνει, με τσίπουρο, καρύδια και κάστανα. Ελάτε με άδεια χέρια.Τα άδεια χέρια είναι η πιο συγκινητική προσφορά.

Τελικά δεν ήλθε ο τέταρτος Δημήτρης και δεν έγινε καρέ του Μήτσου όπως σχεδιάζαμε, oύτε η Κυριακούλα Next time. Ήλθαν όμως ο Βέης και ο Στέφανος ως γκεστ σταρ και περάσαμε καλά.

 

 

Δημήτρης Τζουμάκας