ποίηση
γεωμετρικά σχήματα
Οι άνθρωποι αποδέχονται ό,τι κατανοούν
και κατανοούν ό,τι χωρά στα γεωμετρικά σχήματα
που κατασκευάζει η εμπειρία τους.
Τα σχήματά τους έχουν ορθές γωνίες.
Οι άνθρωποι φοβούνται τις καμπύλες
επειδή ξεχειλώνουν και χωρούν κι άλλους
κι άλλους.
Η καμπύλη αγκαλιάζει στοργικά το Διαφορετικό.
Το παραλληλόγραμμο το περιορίζει στη γωνία.
Γι’ αυτό, λοιπόν, υπάρχουν οι γωνίες
Ό,τι αρνείται τον περιορισμό
βγαίνει εκτός γραμμής
σαν το παιδικό χρωμάτισμα.
πεινασμένοι κλέφτες ηλιαχτίδων
Όταν χαθούν οι μνήμες
σαν δάκρυα στη βροχή
κλέβουν οι πρόσφυγες
βρεγμένες ακτίνες
απ’ το ουράνιο τόξο
για να χορτάσουν
την ελπίδα τους
τα όνειρα δεν έχουν πατρίδα
φυλή ή γλώσσα
μιλούν τη γλώσσα της τρικυμίας
στη θύελλα της πραγματικότητας
χάρτινα όνειρα
Μικρός έφτιαχνα από χαρτί
πλοία κι αεροπλάνα
για να με ταξιδεύουν
στα δάση της φαντασίας.
Τώρα πια σ’ ένα ξεπουλημένο
καρνάγιο ουτοπίας
παρέα με γλάρους νηστικούς
ναυπηγώ όνειρα χάρτινα
με χρώματα να καλπάσουν
στου χρόνου τις θύελλες.
Τα όνειρα σαν τις λέξεις
ζωντανεύουν όταν ταξιδεύουν στα χρώματα.
Για να ξεπεράσουμε τα όριά μας,
πρέπει πρώτα να τα φανταστούμε.
χέρσα γη
Σε χέρσα γη καλλιεργήσαμε όνειρα
και φύτρωσαν
αυταπάτες μ’ αγκάθια.
δίχως λίπασμα
πού να βγάλεις σπόρους για νέα σπορά;
όνειρα που βιάστηκαν να ενηλικιωθούν
πριν ακόμα βρουν το δρόμο
για τα σύννεφα
και οργώσουν τη γης
με φωτιά κι ουτοπία
τυφλοί πια χωρίς το κόκκινο φως
να μας οδηγεί
με μπαστούνι λευκό
παριστάνουμε τα πιόνια στη σκακιέρα
σε κλειστές λέσχες κυρίων
περίοδος συνθημάτων
γυμνές λέξεις
έκθετες στο δημόσιο βλέμμα
μέσα από κατεστραμμένες βιτρίνες
τραγουδούν την α-πορία
μιας γενιάς που βυθίζεται
στο μηδενισμό και τις ταυτίσεις
ηχηρές ρητορικές κενότητες
φέρνουν το πυρπολημένο παρελθόν
στη ζωή μας
αθωώνοντας εγκλήματα
στη σύγκριση με το παρόν
μια γενιά βγαίνει στο δρόμο
κι ακόμα δεν έμαθε τι σημαίνει
χούντα και κατοχή, λέξεις
είναι μόνο που συμμετέχουν
στον πλειστηριασμό λέξεων
μιας αυτάρεσκης συνθηματολογίας
τιτιβίσματα δραπετών
όνειρα αποδημητικά
αλλάζουν επικράτεια
σμήνος καπνού
ενθύμιο διαδηλώσεων
πριν ανακατευτεί στο ταξίδι με σύννεφα
για να συναντήσουν τους καβαλάρηδες
της αγανάκτησης
τρόμαξαν οι ελπίδες και χώθηκαν σε λαγούμια
μα εγώ χρειάζομαι τα όνειρα·
για να μιλώ στους μαθητές μου·
και τα πουλιά· για να διδάσκω την ελευθερία·
να γίνουν επιτέλους
οι στέγες των σχολειών καναρίνια
και τα κάγκελα αηδόνια
Δήμος Χλωπτσιούδης
Share this Post