Ποίηση
Γιώργος Δουατζής | Το κόκκινο κασκόλΤρίπτυχο
Ποίηση
Τη θρησκεία μου ονόμασαν Ποίηση
Εκεί δεν έχει θεούς παρά μόνο πίστη
Ποιητής
Κάθε πρωί τον φυλάκιζαν
Εκείνος έφτιαχνε σκάλες με στίχους
ως τον ουρανό πανύψηλες
Και κάθε σούρουπο τον έβρισκαν ανάμεσά τους
να μοιράζει φωτοστέφανα στους αδύναμους
Ποιητές
Μαζί αιωρούμαστε
στη μεγάλη μοναξιά
στις οδύνες της γέννας
στο σκληρό σκάψιμο
στην απόλυτη ευθύνη
στο βάρος του καθαρτήριου λόγου
στις ανάσες των καταδύσεων
στην κατάργηση του χρόνου
στο άπειρο
Ποιήματα ποιητικής που προχωρούν πολύ πέρα από έναν διάλογο με τον φανταστικό ή πραγματικό αναγνώστη εκτείνοντας τη δυναμική της κραυγής τους σε όλα τα σύγχρονα κοινωνικά πολιτισμικά αισθητικά και ηθικά σημαινόμενα. Μια έκδηλη διαπάλη οργής και καταδίκης όσων συμβαίνουν και όσων ένας δημιουργός οφείλει να επισημάνει. Μια παραγωγή-απολογισμός καθημερινών και ταυτοχρόνως αιώνιων στιγμών στην πορεία του ανθρώπου.
Χέρια φτερούγες
Στον Μίκη Θεοδωράκη
Χέρια φτερά που μας ταξίδεψαν σε κόσμους μουσικούς του ονείρου. Χέρια φτερούγες απλωμένες αγκαλιά ζεστή τις ώρες που πάγωνε η ελπίδα. Ρωμιοσύνης φτερούγες
στου κόσμου τους ωκεανούς
Σε είδα να στέλνεις λόγια ιερά σε προδομένους και εχθρούς λαούς, Canto General κι αγιασμένες μουσικές στον κόσμο, για να τον δούμε δίκαιο, όμορφο, αναστημένο. Σε είδα να στέλνεις κούρνιασμα φιλόξενο την Ποίηση στα πικραμένα χείλη των γερόντων και στην αφράτη δίψα των παιδιών, στη φλόγα των ερωτευμένων
Σε βλέπω να ξανάρχεσαι με τα ανοιχτά φτερούγες χέρια σου, πάλι να ξεμακραίνεις, στο Πάνθεο των εξαγνισμένων από τη μεγαλοσύνη του δημιουργού, πολύμορφο παιδί ευαίσθητο, άντρα δημιουργό ώριμο, σε κείνη την απόλυτη ερημία του γεννήτορα. Και οι καρποί σου γόνιμο ζωής τραγούδι, εκεί που οι κακουχίες αλέστηκαν στις νότες σου κι έγιναν στήριγμα ζωής, λιανοτράγουδα της όμορφης μοναχικής πατρίδας
Οι ήχοι σου απλώθηκαν σε ωκεανούς, αγριεμένες θάλασσες, πελάγη και ήρεμα λιμάνια, στις μικρές Κυκλάδες έφτασαν, σε έρωτες, χαρές, πίκρες, αγώνες, σε δάκρυα λύπης και χαράς, συντρόφεψαν λαούς λιποτάκτες, αδύναμους, διεκδικούντες. Τραγούδι, χορός κι ασπίδα λευτεριάς σε χρόνους δίσεκτους και μαύρους
Έζησες τη ζωή και ζεις. Τη ζωή έζησες. Άξιον εστί το χαραγμένο πρόσωπό σου. Οι φτερούγες σου θα μας αγγίζουν στους αιώνες, καθώς οι μουσικές θα ταξιδεύουν στη χώρα των ευελπίδων, των αναχωρητών, των άξιων προπαντός
Λήθη στα λάθη σου, μεγαλοσύνη στις κινήσεις σου, υποθήκη τα λόγια σου, αντρειοσύνη κι έρωτας οι μουσικές σου. Χέρια-φτερούγες αετού τραγουδιστή, ταξιδεμένου σε οκτάβες και πεντάγραμμα.
«Μ»
Γιώργος Δουατζής, Κόκκινο κασκόλ,
Ποίηση,
έργο εξωφύλλου Μιχάλης Αμάραντος,
εκδ. «Μανδραγόρας», Αθήνα 2016,
σελ. 96, (Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση),
αριθμός έκδοσης: 249,
ISBN: 978-960-592-030-2
Share this Post