Κάθε που τα μάτια σου ανοίγεις
έναν κόσμο αλλιώτικο αντικρίζω.
Τα πρωινά φιλιά,
τα βλέμματα, τα χάδια,
μια τρυφερή αγκαλιά.
Στον έρωτα παραδομένος,
στην αλκή της ψυχής υποταγμένος.
Του παρελθόντος οι μέρες χάθηκαν.
Βιώματα μοναξιάς,
στιγμές απελπισίας.
Μέσα σ’ έναν κύκλο φαύλο
ζούσαμε μα δεν αναπνέαμε.
Ο χρόνος περνούσε, κυλούσε
κι εμείς σε αδιέξοδο ταγμένοι.
Όταν το βλέμμα σου πρωτόδα,
όταν μπροστά σου πρωτοστάθηκα,
όταν την πρώτη σου αγκαλιά μου πρόσφερες,
τα τείχη που ’χαμε μόνοι μας υψώσει,
γκρεμιστήκαν.
Και τώρα, κοίτα
κοίτα πώς έρχεται η αυγή.
Του μέλλοντος οι μέρες που έρχονται
θα ’χουν πνοή ζωής,
μυστικές, μα ζωντανές.
Το αύριο, κοίτα,
το αύριο μας περιμένει
να μας χαρίσει στιγμές.
Οι μέρες, οι μήνες, περνούν
μα δεν χάνονται.
Ανεξίτηλα γράφονται στης καρδιάς τη μνήμη.
Προχωράμε μαζί, κοίτα,
τα χέρια μας δεμένα με σχοινί αγάπης, κοίτα.
Ερωτευμένοι κι οι δύο,
κι εγώ μπροστά στα πόδια σου
σου χαρίζω και την τελευταία ρανίδα της ψυχής μου.
Είναι, όμως, νωρίς, κοίτα,
είναι νωρίς μέσα στον κόσμο αυτό
να πορευτούμε μαζί.
Κοίτα.
Και τώρα που αυτές τις λέξεις γράφω,
μ’ ένα μικρό και άξυστο μολύβι,
σούρουπο,
νοσταλγία.
Θα ’ρθει η ώρα να βγει στο φως ο έρωτας,
θ’ ανθίσουν μέρες καλύτερες.