Στη μητέρα μου Στέλλα
Εδώ και ένα χρόνο ανοίξαμε το τελευταίο γήινο σπίτι σου
και σε αφήσαμε εκεί για να ξεκουραστείς.
Γεμίσαμε το κενό που μας έμεινε με πέντε κουβάδες χώμα.
Στην επιφάνεια, μπροστά από τον υπόλευκο σταυρό και τ’ όνομά σου
φυτέψαμε βασιλικό, λεβάντες, γεράνια και λίγα χαμολούλουδα
είτε γιατί σου άρεσαν
είτε και για τη δικιά μας την παρηγοριά.
Τόση γαλήνη στο δύο επί ένα τετραγωνικά μέτρα εγκόσμιο κήπο σου.
Αυτόν που βλέπαμε να μεγαλώνει μαζί με το κενό της απουσίας σου.
Πολύχρωμη ζωή, ευωδιαστή, επάνω σε θάνατο,
μαζί με το νέο παράδοξο «αιωνία η μνήμη»
και το «Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών»
Έριχνα στο νερό την αγάπη και τη συγγνώμη μου
και πότιζα τον κήπο σου μαζί με δάκρυα.
Τα βράδια φανταζόμουνα τις ρίζες των φυτών σου
να μεγαλώνουν στο ημίφως
να κινούνται βαθύτερα για να σε φτάσουν,
πεισματικά να πούνε όσα δεν πρόλαβα,
Σαν έμαθα
πως τα λουλούδια ξεριζώθηκαν
πώς ο τεχνίτης ήταν έτοιμος τον χωμάτινο ομφάλιο λώρο να μάς κόψει
πως ο σκληρός γρανίτης θα κάλυπτε με μαεστρία το χώμα
πως δεν θα είχα άλλες ρίζες να ποτίζω επάνω σου,
θυμώθηκα πολύ με ετούτη την αλλαγή
–πώς μπορεί η ζωή ν’ αλλάζει τις ώριμες εικόνες
χωρίς έστω μια μικρή προετοιμασία;–
Έτσι, το φετινό Μάρτιο φυτέψαμε τα λουλούδια σου σε γλάστρες
και στους κήπους των σπιτιών μας
εκεί που παίζουν τα παιδιά μας τα ανοιξιάτικα απογεύματα.
Να ’χουμε μια ρίζα να ποτίζουμε
εις μνήμη αιωνία.
Δε συνηθίζεται ετούτο το μνήμα.
Είναι πολύ αυστηρό για μένα, μάνα μου.
Δεν συνηθίζονται οι ελεύθεροι πολιορκημένοι την άνοιξη.
Δε συνηθίζεται ούτε το μνημόσυνο αυτό.
18 Μαρτίου 2023