Έλενα Λιαποπούλου ✽ Τρία ποιήματα

In Λογοτεχνία, Ποίηση by mandragoras

 


Ο δρόμος του γυρισμού

Κάστρα, Κασσάνδρου, Μετεώρων
μόνο χόρτα, πέτρες, χώμα κι άλλο χώμα
η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι
και η βροχή γυμνή πατρίδα
και ψάχνω πού ανήκω
αν πρέπει κάπου να ανήκω
και πια αναγνωρίζω
ποιες μορφές χαράζουν στην άσφαλτο
που αποκάλυπτα γυρισμό με γυρισμό
ποιες είναι σπουργίτια
ταξιδεμένα να φοβηθούν
πριν τα τρομάξω
ποιες είναι παράθυρα
χτισμένα να κλείνουν
πριν τα περάσω
ποιες είναι λάστιχα
δουλεμένα να πεθάνουν
πριν τα προλάβω
ποιες είναι καμπάνες
ρυθμισμένες να πενθούν
πριν τις εξευτελίσω
ποιες είναι ταφόπλακες
σκαλισμένες να ξεχαστούν
πριν τις χαιρετήσω
ποιες με ακολουθούν
ποιες με εγκαταλείπουν
ποιες είναι πρόσωπα
ποιες είναι χέρια και μαλλιά
ώμοι, μέτωπα και γόνατα
κι ό,τι ανθρώπινο, ό,τι κοντινό
ευλαβικά ακολουθώ κι εγκαταλείπω
γιατί αυτό είναι
το πεπρωμένο του φωτός
όταν νυχτώνω μαζί του


Σήμερα

όποιος κι αν προσπαθήσει
 δεν θα τα καταφέρειόσο κι αν προσπαθεί
  δεν είναι η μέρα
   το βιολί του ήλιου ψυχορραγεί
    σιγεί στην λήθη
     στο άγνωστο που μέλλεται
      σαν αποψινή βροχή
        να μην μαγέψει τα δάση
          κι αν έξω κάποιος κυκλοφορήσει
            ας με σταματήσει
              ας σταθεί μπροστά μου
                θραυστός, οριακός σαν παύση
                  ας διακόψει το μάταιο
                     που περισσεύει
                       ρέει απ’ το σκοτείνιασμα·
                         όσο κι αν προσπαθώ
                           τα μόνα που θα περισώνω:
                              φεγγαρόθυμες οπτασίες
                                 νεκρές προκυμαίες
                                   η θέση μου στον κόσμο.



Ο πατέρας ποτέ δεν μιλούσε

Στεκόταν στο παράθυρο
         Ήταν βράδυ
                 ήταν άγρυπνος
Κούρδιζε την σελήνη σαν την αγωνία
                       που σφίγγει
        σημαδεύοντας μας ανά παλμό

Με κοιτούσε
          το φως να κρέμεται από ένα σκοινί
                 να μαίνεται στα μάτια
         Τα μάτια είναι εμπόλεμη ζώνη
γι’ αυτό μετράνε μόνο νεκρούς

Κανένας μας δεν φταίει
            Όσο κοιταζόμαστε, έχουμε κάτι
να περιμένουμε
             όσο το έχουμε, ξεχνάμε

Πώς καταλήξαμε εδώ
              πώς δεν καταλήξαμε νωρίτερα
πώς πήραμε τις λέξεις από τους άλλους
               για μία γραμμή ορίζοντα

        Η ώρα δείχνει δώδεκα και δώδεκα
        και αλλαγές αναπότρεπτες
και τα πρόσωπα λιωμένα και η γλώσσα μισή
              κέρινη σιωπή
                      και όλα έχουν ειπωθεί
όταν στέκεσαι στα παράθυρα
και είναι βράδυ.

***

Η Έλενα Λιαποπούλου Αδαμίδου γεννήθηκε το 1996 στην Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Αγγλικής Φιλολογίας του ΑΠΘ. Αυτόν τον καιρό ολοκληρώνει το μεταπτυχιακό της στην Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Κείμενα της έχουν δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών Harvard, στo Echoes Online Magazine, στο Ποιείν και σε άλλα λογοτεχνικά περιοδικά.