Φρέσκα μύγδαλα με πράσινο φλούδι οι στίχοι
Τρίτη ποιητική συλλογή της Φωτεινής Βασιλοπούλου που σε μεγάλο βαθμό φανερώνει την αγωνία της για το αποτέλεσμα της δουλειάς της, γι’ αυτή τη θανατερή μάχη με τις λέξεις (Με στοιχειώνουν οι λέξεις./ Μη μας διώχνεις μου λένε [ ]/ Ζωντανές μη μας θάβεις!/ Βάλε μας σ’ ένα στίχο/ ικετεύουν οι λέξεις// Ντύσε μας τις πληγές σου!), τους ήχους και τα χρώματα. Ένα ερώτημα που είναι λογικό να κατατρύχει το σύνολο των δημιουργών ιδίως σε μια εποχή που μοιάζει αμήχανη και παρατεταμένα μεταβατική. Σταχυολογώ ενδεικτικά στίχους: ποιος στίχος λειψός/ στον λαιμό καρφωμένος/με πνίγει; Και αλλού: Μα είναι λειψή η συγκομιδή/ και πώς να κάμω παραδείσιο το ποίημα; Και αλλού: Πάντα ανοιχτή η ποίηση σαν τάφρος/ Τα όνειρά μας αγκαλιάζει στοργικά./ Της φτύνουμε άχαρες λέξεις, στίχους αντιχαρίζει σκοτεινούς/ [ ] Σίγουροι για τον έπαινο/ την αναγνώριση των ομοτέχνων/ προπάντων των αναγνωστών/ σε διαδίκτυο, παρουσιάσεις και βραβεία. [ ] το ξέρουνε και τα σκυλιά πως/ πάντα η ποίηση ανοιχτή/ φρεσκοσκαμμένος τάφος/ έτοιμος μέσα του να μας ρουφήξει Και αλλού: γράφω λοιπόν κανένα ποίημα/ για να περνά ευχάριστα η ώρα.
Η ποίηση ως λέξη και ως περιεχόμενο διατρέχει σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής (σ. 9, 10, 11, 17, 50, 60, 61) από κοινού με το ουσιαστικό «πληγή», το επίθετο «λειψός» και την περιρρέουσα αίσθηση θανάτου: Βλέπεις/ ποτέ δεν τελειώνουν οι νεκροί/ χλωμοί βουβοί/ μόνο τα κόκαλά τους τρίζουν/ μπαίνουν ξανά στο χώμα/ τ’ άλλο πρωί/ γίνονται πάλι οδοδείκτες// τη στράτα δείχνουνε στους φρέσκους αχνιστούς νεκρούς ημέρας. Κι αλλού: Πρώτη φορά ο θάνατος μας ήρθε απ’ την Αθήνα με ταξί [ ] Μετά τριάντα χρόνια / μας ήρθε ο θάνατος ξανά απ’ την Αθήνα [ ] Ο θάνατος ερχότανε με χίλια.
Τα ποιήματα έχουν ρυθμό μέτρο αναπνοές. Ίσως κάποιες επαναλήψεις λέξεων θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Ξεχωρίζω το αρτιότατο και δύσκολο λόγω της μεγάλης του έκτασης ποίημα «Στον προθάλαμο» και το ποίημα «Ο καινούργιος δρόμος». Ωραίος και ο στίχος «Μέσα Ιούλη/ καλοκαίρι υπό το μηδέν».
Κώστας Κρεμμύδας