Θα φύγω σιωπηλά
Γελώ μες στη γη
γαλάζιος ειν’ ο ίσκιος μου
το τίποτα στα μάτια μου
πίσω μου το κενό.
Θα φύγω σιωπηλά
σαν κρυσταλλένιος άνεμος
που γεννιέται και πεθαίνει
την ώρα που λάμπουν τα νερά
κι η θάλασσα αλλάζει χρώμα.
Μετά θ’ απλωθώ ξαφνικά
σαν σύννεφο ταξιδιάρικο
σ’ αυτό το φως που αγαπώ
και που στο άπειρο με στέλνει.
Η φωτιά και το κενό
Οι άνθρωποι από μακριά γίνανε σύννεφα
τα βήματά μου αντηχούν σ’ αυτόν τον ουρανό.
Ξετυλίγω έναν-έναν
τους επιδέσμους της νύχτας.
Η μόνη αλήθεια εδώ
είναι η πέτρα πάνω στην πέτρα
πέτρες πάνω στον αέρα
ένα φεγγάρι που τραγουδάει
το απόλυτο που βλεφαρίζει
κι η φωτιά της ψυχής μου
που καίει
το κενό αυτού του κόσμου.
Νίκος Καρούζος
Στο όνειρό μου
μου είπε ο Νίκος Καρούζος:
–Έλα πήγαινέ με στο Μηδέν
κάτω απ’ τα γαλαξιακά μου σανσκριτικά
είναι ο ουρανός που δεν ξέρουμε.
Ο χρόνος κι ο βράχος
Η μέρα γλιστρά μες απ’ τα χέρια μας.
Δεν ζούμε στο κέντρο ενός διαμαντένιου ήλιου
ούτε έχουμε την ευγλωττία του φωτός.
Ας αναβάλλουμε την ανατομία της άνοιξης.
Ας δούμε τα πράγματα όπως είναι
και τίποτ’ άλλο.
Ο χρόνος πάντα στον βράχο μας καρφώνει.
Ο χρόνος κι ο βράχος είμαστε ένα.
Το πρώτο τριαντάφυλλο
Πολύ πιο πριν απ’ την επανάσταση των λουλουδιών
πριν ένα πουλί πεθάνει στα πόδια ενός κρίνου
κι αρραβωνιαστεί το χιόνι με το γιασεμί
Πριν ενταφιαστεί σ’ ένα βιβλίο η μαργαρίτα
και δεν υπήρχε ένα λουλούδι
να γείρει το κεφάλι του
στον ώμο ενός αηδονιού
κοιτάζοντάς με μέσα στο μηδέν
επινόησες την πρώτη σου λέξη
αγάπη
Και τότε μέσα απ’ τα μάτια μου
βγήκε το πρώτο τριαντάφυλλο.