Ποιήματα φοιτητών από το
ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ
του Πανεπιστήμιου Δυτικής Μακεδονίας
βασισμένα σε ένα μικρό απόσπασμα συνέντευξης της Κικής Δημουλά
Στα πλαίσια των μαθημάτων μας στο Μεταπτυχιακό του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας/ Εκπαίδευση – Τμήμα Β’/ οι φοιτητές επιχείρησαν να γράψουν ένα ποίημα βασισμένο σε μερικές σκέψεις της σημαντικής ποιήτριας Κικής Δημουλά (Αθήνα, 6 Ιουνίου 1931-22 Φεβρουαρίου 2020). Λόγω του μικρού αποσπάσματος της συνέντευξης που επιλέξαμε είναι ενδεχόμενο να παρατηρείται μια επανάληψη ως προς το περιεχόμενο των ποιημάτων. Έχει ιδιαίτερο όμως ενδιαφέρον να δούμε πώς κάθε φοιτητής παρουσιάζει/μετατρέπει σε ποίημα με τον δικό του προσωπικό τρόπο/ύφος, τις απαντήσεις της Κικής Δημουλά. Εκ των πραγμάτων, μια και η συνέντευξη απευθύνεται σε ποιήτρια, πολλά από τα ποιήματα των φοιτητών είναι ποιήματα ποιητικής. Το αποτέλεσμα θεωρώ ότι δικαιώνει τις προσπάθειες όλων μας.
Είναι αυτονόητο ότι η εργασία μας αφιερώνεται, από καρδιάς, στη μνήμη της Κικής Δημουλά
Κώστας Κρεμμύδας
Δήμητρα Πετρίδου
ΖΩΗ
Ξέρεις τι θα απαντούσα: μεγάλωσα
Να ελπίζω θέλω
Τη ζωή αλλιώς την ονειρεύτηκα κι άλλη η γεύση που μου έδωσε
Ξέρεις τι θα απαντούσα
Μόνο για τα παιδιά μου ζω
Κι αν πάλι κάτι ήθελες να σου ψελλίσω
σε μια συνάντηση με λέξεις
πάντα θα βρίσκω τον μπελά μου
Έχουν καθαρά βασανιστικές προθέσεις απέναντί μου
Μου αντιστέκονται
Πρέπει να διαπραγματεύομαι μαζί τους
διαδικασία επίπονη μα και ηδονική
Κι όμως αυτό το παζάρι δεν το αντέχω
Πάντα προσέχω ποια λέξη θα μου τη φέρει πισώπλατα
γιατί είναι ύπουλες
Η ζωή είναι ύπουλη, πικρή η γεύση της
θέλει τέχνη να τη διαχειριστείς
Θέλει θέατρο για να τη ζήσεις
Ο πόνος δεν χαρίζεται
Κρυμμένος επιμένει να σε αιφνιδιάσει
πεισματικά να μας στοιχειώνει
Τον άνθρωπο να φυλακίσει
Κι ο κόσμος μαζί του χαίρεται
***
Ιωάννα Σερμπέζη
Παιδί μου
Είναι η ζωή απ’ τη ζωή μου.
Τα μάτια του και η ανάσα του
η ισόβια στέγη μου.
Τα πρώτα λόγια του τα τρυφερά
ένα παζάρι ήχων ένα παζάρι λέξεων
που λες να μην ξεχάσω τίποτα.
Μην ξεθωριάσουν στο αμείλικτο πέρασμα του χρόνου.
Η ανατροφή του
μια διαδικασία επίπονη και ηδονική
Τρέμω μη ξεστρατίσει.
Του δίνω εφόδια σωστά;
Αγάπη, Τιμιότητα
Δικαιοσύνη, Εργατικότητα.
Λίγο-πολύ, είναι όλα στον αέρα, ένας παιγνιώδης μετεωρισμός.
Δεν ξέρεις πώς θα του φερθεί η ζωή.
Περιμένει απέξω με το ντουφέκι της, με τους πυροβολισμούς της.
Αρκούν αυτά τα όπλα;
***
Σιάρακα Δήμητρα
Λέξεις
Ρώτησα κάποτε ένα γυρολόγο
ξετύλιγε σε πάγκους
μετεωρισμούς λογύδρια
ρώτησα
γιατί τούτοι οι έμποροι διαλαλούν το χάλασμα
σε τι ωφελεί;
οι τσιγγάνες ανοίγουν παλάμες
θάνατο ανθρώπου να λένε
αποκρίθηκε πως λέξεις παζαρεύουν
να πάρε εκείνη, φθηνή θα σου ’ρθει, όχι τούτη χαμένη πάει
να ακούω
ή ψέματα μου λεν
αποκρίθηκε ξανά
ισόβια δεσμά κρατούν
οι λέξεις ακατάλληλες και αν είναι
σου ταιριάζουν
πάρε κόσμε κάνα δυο, ένα γρόσι δώσε
γραμμή πιο πάνω να ακούς
ας ζυγίζουν άλλες τόσες
σε ξεγελούν οι έμποροι
οι τσιγγάνες καχυποψίες σέρνουν
ποια μένει
ποια να κρατήσω;
κράτα τες απλές, ελεύθερες να τριγυρνούν
μην ορφανέψεις από δαύτες
σε δεντροστοιχίες μετεωρίζουν
μη τις καις
αλήθεια να λένε,
εμπόρους, τσιγγάνες μη πιστεύεις
***
Φωτεινή Ιλαρίδου
Η ποίηση
Το ισόβιο σπίτι μου, η ισόβια στέγη μου,
μέσα του μάχομαι με τις λέξεις.
Βασανίζομαι απ’ αυτές
άλλοτε διαπραγματεύομαι μαζί τους,
αλλά καθώς πονηρές είναι και ύπουλες
κάποτε μου ξεφεύγουν, ξεγλιστρούν
χορεύουν πάνω μου και με νικούν.
Δε θα τ’ αρνηθώ, το αγαπώ
με πονάει, αλλά απ’ τον έρωτα αυτόν θα ζω.
Παζάρι ήχων και χρωμάτων
το σπίτι αυτό, μια τέχνη αισθημάτων.
***
Ιωάννα Χαϊτοπούλου
Ποίηση
Μόνο για την ποίηση ζω
και τα παιδιά μου
ισόβιο σπίτι μου
ισόβια στέγη μου.
Συνάντησή μου με τις λέξεις
και τις φωνές των παιδιών μου
μεγαλώνουν μαζί κι αντρειεύουν:
παιδιά και λέξεις
με τις φροντίδες και τα βάσανά τους
Μου αντιστέκονται
κάνω μεγάλες διαπραγματεύσεις μαζί τους.
Διαδικασία επίπονη και ηδονική
ένα παζάρι ήχων
ένα παζάρι λέξεων η ποίηση
Προσέχω ποια θα μου τη φέρει
γιατί είναι πάρα ύπουλες οι λέξεις
δεν έχουν την παιδική αγνότητα
Δεν καταφέρνω πάντα ν’ αποφεύγω τις περιττές
κι ας είμαι καχύποπτη απέναντί τους,
με ξεγελούν.
Δημιουργούν μέτριο ή κακό αποτέλεσμα
Ερίζουν οι διαφορετικές κρίσεις.
Η τέχνη είναι θέμα υποκειμενικό.
Ένας παιγνιώδης μετεωρισμός.
Η ζωή απέξω περιμένει με το ντουφέκι της
με τους πυροβολισμούς της.
Η ποίηση δεν μπορεί να προκαλέσει αφλογιστία
Ούτε αλεξίσφαιρο είναι.
Απλώς αμύνεται με τον τρόπο της.
***
Αλεξάνδρα Σκουμή
Οι λέξεις
Το ισόβιο σπίτι μου ποτέ δεν είναι άδειο
νέα αποκτήματα κάθε στιγμή από το παζάρι ήχων
γεμίζει με φωνές, φωνήματα και συλλαβές
που κάθονται στους καναπέδες του μυαλού.
Μα στέκομαι τόσο καχύποπτη απέναντί τους
όταν τους κερνάω από την αδαμάντινη φοντανιέρα
απ’ αυτές τις καραμέλες που δεν λιώνουν γρήγορα
και μένουν εκεί, να γλείφουν τα τείχη της συνείδησης.
Καμιά φορά είναι πολύ ανήσυχες και πηγαινοέρχονται στο σαλόνι
ανοίγοντας τα παράθυρα και ψάχνοντας διέξοδο να βγουν
διαδικασία επίπονη και ηδονική.
Γιατί το σπίτι μου γεμίζει σκόνη, λασπωμένες υγρές πατημασιές
και τα χαλιά λερώνονται –κοπιάζω να καθαρίζω τα χαλιά.
Η ζωή ενίοτε τις προκαλεί, περιμένει απέξω με το ντουφέκι της
Να βγουν από τη μεγάλη σάλα μου,
να τις πυροβολήσει
να κάνει κι άλλο να πονέσουν
έναν άνθρωπο που ήδη υποφέρει.
***
Έλλη Μπαμπλά
Εκεί με βρίσκεις όταν με χάνεις,
είναι η ισόβια στέγη μου.
Μ’ ακούει και με καλωσορίζει
με όλες τις διαπραγματεύσεις μου.
Λέξεις φθαρμένες που κοστίζουν ακριβά,
ήχοι μονότονοι που ταλαιπωρούν στόματα.
Ζητούν την περιποίηση μου,
λίγη συζήτηση στην ανάσα τους.
Όταν υπάρχει πρόβλημα τεχνικό,
τρέχω στο παζάρι λέξεων.
Κλέβω τους ρυθμούς των ποιητών,
στο ζευγάρωμα των σκέψεων.
***
Μαρία Κότιου
Δημιουργία
Ισόβια στέγη.
Απόκοσμη σπηλιά, Ιδαίο Άντρο, η προσφυγιά σου
παρέα σου η Αμάλθεια, εγκυμονείς για μήνες.
Τους παιδοφάγους π’ αλυχτούν έδιωξες μακριά σου
παζάρι λέξεων στήσανε στο νου σου οι Σειρήνες.
Έμπνευση.
Τα πράγματα που γίνονται στον κόσμο ζωγραφίζεις:
πολέμους, πάθη, έρωτες, άθλους, Λερναίες Ύδρες.
Πλάι σου οι Μούσες τ’ ουρανού για ό, τι εσύ ζητήσεις
με τα χρυσά στεφάνια τους, τις λύρες, τις κλεψύδρες.
Η Ώρα.
Διαδικασία επίπονη κι ηδονική η γέννα
το τύμπανο ηχεί βαριά το κλάμα να καλύψει.
Τα χείλη πνίγουν τις κραυγές, τα χέρια ματωμένα
δημιουργία υψιπετής ήρθε να σε ανταμείψει.
***
Δήμητρα Σιδηροπούλου
Μόνο γι’ αυτό ζω…
Κι όλο με ρωτάς για την ποίηση
αν είναι άραγε σε Μούσα επίκληση
αμφίρροπος αγώνας είναι
θύτης και θύμα ένα
παζάρι ήχων παζάρι λέξεων
με νικητή κανένα
στην ατέρμονη δίνη έξεων
Κι όλο με ρωτάς τι είναι η ποίηση
αχτίδα ήλιου στην καταιγίδα της ζωής
χαμόγελο παιδιού στη φρίκη του πολέμου
καταφύγιο που δεν πορθεί κανείς
Ρώτα με τι είναι η ποίηση
Μόνο γι’ αυτό ζω…
***
Αμαλία Τσιμπλή
Ποίηση
Ισόβιο σπίτι μου
Γεμάτο λέξεις ηδονικές
Στην θαλπωρή σου μεγαλώνω
Στις γωνιές σου γυρεύω
Γράμματα να κεντήσω
Στο υφάδι της πρότασης
Το νόημα.
Ισόβια στέγη μου
Με κεραμιδένιες ορθογραφίες
Τοίχους συντακτικούς
Γραμματικά θεμέλια
Τα στραβά και τα ανάποδα
Τα θεραπεύεις
Κρατάς το ίσο στις αντάρες
Και στις φουρτούνες
***
Δήμητρα Φούντα
Ποίηση
Ισόβιο σπίτι
Ισόβια υπόσχεση,
μόνο γι’ αυτή θα ζεις.
Φρόντισε τουλάχιστον οι λέξεις
καθάριες, αγνές
να κοινωνήσουνε του νου
και της καρδιάς τη χάρη.
Κοίτα να μην παρασυρθείς
στου λόγου τα παζάρια.
Είναι πολλές λέξεις- αμέτρητες!
σαν τις δεις, θα τις ποθήσεις
ηδονές ψυχής
και βάλσαμο
στης λήθης τα κουφάρια.
Τι είναι, τελικά, η Ποίηση;
Ένα αλεξίσφαιρο στις φλόγες της ζωής;
Ή μήπως αλεξίπτωτο
για τους παιγνιώδεις μετεωρισμούς της ύπαρξής μας;