Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΛΕΕΙ:
ΑΝΘΡΩΠΟΚΑΙΝΟ
Κάποτε έτρεχα στην Κοιλάδα των Μουσών
Και στου Ελικώνα τις κορφές
Ο ήλιος φωτίτσες πράσινες
Άναβε στα φύλλα
Στα νεογέννητα λιβάδια οπλές τη μέρα ανάγγελλαν
Κι οι Νύμφες με τα σείστρα των γοφών
Γήτευαν ατίθασους ανέμους
Τώρα θύελλες μεταλλικές
Τ’ αρχαία σύνορα σαρώνουν
Στις πύρινες βουνοπλαγιές
Δέντρα στάχτη προσκυνούν
Ο ουρανός ύπνο μισό πλαγιάζει
Κόβεται βαθιά η γη
Κι οι χαρακιές σχίζουν το πρόσωπό μου
Παίδες μ’ ελπίδες κι υποσχέσεις
Ενεούς σας συναντώ
Σε κρουαζιέρες all inclusive
Ολόγυμνους όνειρα να κλιματίζετε
Στην όαση της κιβωτού
Πάρτε μαζί σας το μαγιό
Στον κατακλυσμό του αύριο
Κι εσύ Ποιητή
Σύρε την πένα σου
Στην Αριζόνα της αδιαφορίας
Τον θούριο της έμπνευσης τραγούδησε
Στο ημίφως γερασμένων μιμιδίων
Κι όταν στης σιλικόνης τις κοιλάδες
Θα τρίζει ο κόσμος
Τις δονήσεις με λέξεις απαλές
Ψηλάφησε
Κάθε παλμός σιωπή και ξόδι
Στις μελωδίες του Σούμπερτ
Στο αεροδυναμικό σχήμα των ψαριών
Στα κρίνα του αγρού
Ψάξε τον καινούριο αιώνα
RE: Η ΙΣΜΗΝΗ ΛΕΕΙ:
ΚΑΘΑΡΣΙΣ
Από την Αντιγόνη στην Αντιύλη
Χέρι τ’ ανθρώπου χέρι του Δία
Στον ζάθεο Ελικώνα
Πυρηνικοί φαέθοντες
Πέφτουν απ’ τον ουρανό
Κι εσύ ποιητή Δον Κιχώτη
Με διακείμενους ανεμόμυλους
Στη μάχη χαμένος
Προτού στερέψει το λάλον ύδωρ
Λαλιά δώσε στις Ερινύες
Σε βίους παράλληλους
Η ύβρις να πληρωθεί
Ξόρκια φωτιά βουή
Ρίξε στον στίχο
Η Γοργόνα στην πλώρη ξανά
Τελευταία ξέπνοη φορά
Να ρωτήσει
Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;
Ζει
Κι έφιππος επιστρέφει
Με τ’ αφρισμένο άτι
Στη Μόρια και τη Λαμπεντούζα
Στων νερών την ολόμαυρη ράχη καλπάζει
Αργοναύτες να σώσει
Σε πολιτείες βυθισμένες
Με το δόρυ να σκίσει τον λυγμό τους
Κι αν με το δόρυ
Τον μέσα δράκο σημαδέψει
Καινούργια πόλη θα χτιστεί
Σημείωση: Τα ποιήματα αποτελούν μέρος ανέκδοτης συλλογής
Εμείς η Αντιγόνη που παρουσιάζει σύγχρονες εκδοχές του μύθου