—Μα, κύριε διευθυντά, προσπάθησα επισταμένως να εξηγήσω στον πελάτη τη διαδικασία που ακολουθούμε στην εταιρεία μας για την περίπτωσή του, αλλά εκείνος δεν είχε καμία διάθεση συνεργασίας…

«Αρκετά, κύριε Παπαδόπουλε, που έχεις και άποψη για τη διάθεση των πελατών», με διέκοψε ο Στεφάνου και, ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής του τόσο που παραμόρφωσε τη χροιά της, πετάχτηκε από την άνεση της πολυθρόνας του σαν ελατήριο μέσα από κουτί με δώρο έκπληξη και συνέχισε το παραινετικό λογύδριό του:

—Είσαι ηλίθιος ή παριστάνεις τον ηλίθιο; Χάσου απ’ τα μάτια μου. Να του τηλεφωνήσεις αμέσως και να του ζητήσεις συγγνώμη για την ανάρμοστη συμπεριφορά σου. Άκουσες;

Η σύντομη εκκωφαντική σιωπή που ακολούθησε με ξύπνησε από ένα λήθαργο χρόνων, μια παρά φύση χειμερία νάρκη, που, το ’νιωθα, έπαιρνε τέλος.

—Ε, άντε και γαμήσου, κύριε διευθυντά! Στα τσακίδια κι εσύ κι η κωλοεταιρεία σου! Αρκετά μου τα ’πρηξες τόσα χρόνια, παλιομαλάκα!

Για πρίμα βίστα, το κρεσέντο μου ήταν, απροσδόκητα, εκτελεσμένο με δεξιοτεχνία βιρτουόζου. Καθώς εξελισσόταν, έχασα σιγά σιγά τον έλεγχο, το αίμα μου έπνιξε την αίσθηση της όρασης, ενώ άκουγα τη φωνή μου σαν παρατηρητής ριγμένος σε πηγάδι. Ίσως κάπως έτσι να εκτονώνονται τα απωθημένα μας, τώρα που το φέρνω ξανά στο νου μου. Δεν είμαι σε θέση να προσδιορίσω τη χρονική διάρκεια της παύσης που ακολούθησε. Όταν επανήλθε η όρασή μου και μπορούσα πλέον να εστιάσω τον αντίπαλο, πήρα βαθιά ανάσα, τον σημάδεψα με το βλέμμα μου στο μέτωπο και ψιθύρισα: «Αν προκύψει κάποιο πρόβλημα με τις εκκρεμότητες που θα αφήσω πίσω μου φεύγοντας, μην τολμήσεις να με ενοχλήσεις, κύριε διευθυντά. Κι ένα δωράκι από μένα για σένα με αγάπη». Έτσι έκλεισα το προφορικό σημείωμα παραίτησής μου και του πρότεινα, σχεδόν χαριτωμένα, το μεσαίο δάχτυλο του δεξιού μου χεριού, γνωστό ως κωλοδάχτυλο. Είχα τη μεγαλοψυχία να ρίξω τη χαριστική βολή στο θύμα μου, που το έβλεπα να ψυχορραγεί μέσα σε μεγαλόπρεπη ακινησία αγάλματος. Χαιρέτησα το Στεφάνου σα νεοσύλλεκτος, έκανα μεταβολή και βγήκα απ’ το γραφείο του παρελαύνων. Λίγα λεπτά αργότερα, στο πεζοδρόμιο της λεωφόρου, άρχισα να ξαναβρίσκω τον εαυτό μου. Αγόρασα τσιγάρα και, καθώς στάθηκα να χαζέψω τις κρεμασμένες αθλητικές φυλλάδες, πήρα την απόφαση να εξασφαλίσω εισιτήριο για το γήπεδο στις διακεκριμένες. Την Κυριακή η ομαδάρα θα έσκιζε πάλι, αν και εκτός έδρας.

Μαρία Σύρρου