Εβγαλε με πείσμα το φθαρμένο ημίψηλο και το πέταξε στη θάλασσα. Ύστερα έπεσε στα γόνατα και βάλθηκε να μαζεύει τα κέρματα που γλιστρούσαν ανάμεσα στα βότσαλα ή βούλιαζαν εκνευριστικά στη χοντρή άμμο. Μέτρησε ό,τι είχε περισωθεί απ’ την αμελητέα περιουσία του, πριν τη χώσει με σβελτάδα και πρόδηλη δυσαρέσκεια στην αριστερή τσέπη του παντελονιού του, τη μόνη ασφαλή. Αίφνης ένιωσε να κλυδωνίζεται σύγκορμος από ένα χείμαρρο θορύβου αλλόκοτου. Τα τύμπανα των αυτιών του πάλλονταν τώρα σε ρυθμό βίαιο, σχεδόν μη-ρυθμό, κι η αναπάντεχη ταλάντωση των φωνητικών χορδών του στα όρια της στοματικής κοιλότητας τον κούρασε τόσο που σωριάστηκε.

Έκλεισε τα μάτια κι έκρυψε το μελαψό πρόσωπο μέσα στις όλο ιδρώτα παλάμες. Έπιασε να ψιλοβρέχει. Τότε πια σιγουρεύτηκε πως ήταν το λάθος πρόσωπο στη λάθος θέση. Οι οδηγίες σαφείς, κι εκείνος τις τήρησε, όπως πάντα, πιστά μέχρι θρησκοληψίας. Πράξη δεύτερη, σκηνή πέμπτη. Και το κουδούνι που μόλις χτύπησε κι ενημέρωσε για το διάλειμμα στο τέλος της πρώτης πράξης; Αδιανόητο. Αποκοιμήθηκε κι ονειρεύτηκε πως ήταν όλα έτοιμα για την πρεμιέρα. Όχι, δεν ήταν. Έπρεπε να υποστεί λίγα εικοσιτετράωρα υπομονής ακόμη, μέχρι να ξαναγραφτούν οι σαράντα έξι σελίδες που αυτός ο αναθεματισμένος ο συγγραφέας έκανε χίλια κομμάτια κοντά στο ξημέρωμα, σε μια στιγμή αχαλίνωτου παροξυσμού. Η έμπνευση δεν είναι παίξε–γέλασε.