Η ποίηση στον μοναχικό δρόμο του FACEBOOK
ή άλλως
Άνοιξα τον ασκό του Αιόλου και ξεχύθηκε φουριόζος πάνω μου αέρας κοπανιστός[1]
«εντάξει να πω εδώ κάτι: γράφουμε και στιχάκια που ποιητικώς είναι μαλακίες (και το ξέρουμε) αλλά τα μοιραζόμαστε γιατί θέλουμε να εκφραστούμε (πολιτικά, κοινωνικά κλπ.) κι αυτός είναι ο προσφιλέστερος τρόπος έκφρασης»
Κατερίνα Ζησάκη
Επειδή μερικοί φίλοι έχουν την καλοσύνη και ρωτάνε: Δεν εμφανίζω υλικό νέας ποιητικής εσοδείας γιατί φοβάμαι πως αν ορισθεί καμιά επιτροπή εμπειρογνωμόνων να το εκτιμήσει οι φόροι που θα πρέπει να πληρώσω θα είναι δυσβάστακτοι.
Αλέξανδρος Αραμπατζής, Φεϊσμπουκικά Ανάλεκτα
Εκατό χρόνια μετά τους ύμνους των Φουτουριστών στη μηχανή και την τεχνολογία ήρθε το διαδίκτυο να τους δικαιώσει: ακαριαίες εντυπώσεις και στιγμιαία αισθήματα, σκηνές, φωτογραφίες, αυστηρά προσωπικές στιγμές παρελθόντος ή επώδυνες εμπειρίες αποτυπωμένες ακόμα και σε θαλάμους νοσηλείας(!), έρχονται να αναρτηθούν στο παρόν και να συνομιλήσουν με τον Ηράκλειτο που θέλει το κάθε λεπτό του παρόντος και κάθε μόριο του μέλλοντος (από την ώρα που ενσωματωθεί στο παρόν) να αποτελεί αυτοστιγμεί παρελθόν: δευτερόλεπτα μετά την ανάρτηση και η δημοσίευση χάνεται στον ποταμό του Facebook εκεί όπου «τα πάντα ρει, πάντα χωρεί και ουδέν μένει». «Η άνευ συνοχής εμφάνιση αντικειμένων σε τεμαχισμό, διαμελισμό και σε πλήρη σύγχυση», επιθετικότητα, πυρετώδης αγρυπνία, βήμα τροχάδην [των αναρτήσεων], η ομορφιά της ταχύτητας και το συμβολικό κάψιμο των βιβλιοθηκών (καθώς είναι φανερό πως στο διαδίκτυο κυκλοφορούν τα πάντα με ευκολία χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη διασταύρωσης και τεκμηρίωσης), είναι μερικές από τις διακηρύξεις του φουτουριστικού κινήματος που ανθούν διαδικτυακά.
Είναι αλήθεια πως υπάρχει μια προχειρότητα στις αναρτήσεις, συχνά τα γραμματολογικά, συντακτικά, πραγματολογικά και ορθογραφικά λάθη. Άλλωστε η σύγχρονη ενημέρωση δεν χρειάζεται βιβλία και βιβλιοθήκες, εργογραφία και βιβλιογραφικές αναφορές: οι χρήστες αισθάνονται επαρκείς κάνοντας copy/paste/κοινοποίηση σε ό,τι πέφτει στο μάτι και στο ποντίκι τους: (Αλεξ. Αραμπατζής: Πριν γράψω κάτι το σκέφτομαι πολύ, αλλά το κακό είναι ότι το γράφω όπως το σκέφτηκα.)
Είναι κοινό μυστικό πως οι προτιμήσεις μας, ως χρηστών, δεν είναι πάντα αξιολογικές: υπόκεινται σε αισθητικά και κριτήρια φύλου, στους νόμους ανταλλακτικών σχέσεων (σου κάνω για να το ανταποδώσεις), σε χρησιμοθηρικές σχέσεις με πρόσωπα του εκδοτικού, δημοσιογραφικού, καλλιτεχνικού χώρου (απ’ όπου περιμένουμε εκδούλευση στο παρόν ή θέτουμε υποθήκες για το μέλλον).
Τα Likes εξαρτώνται από τις προσωπικές σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ «φίλων του Φ/Β» –μία νέα συνομοταξία στο βασίλειο των ζώντων οργανισμών, εκεί όπου η έννοια της άδολης φιλίας της αφοσίωσης, των διαπροσωπικών σχέσεων με γνώμονα και τελικό στόχο την κοινωνικοποίηση του ατόμου και την ένταξή του μέσα σε έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων, υποκαθίσταται από την αυταπάτη της «συνύπαρξης» μέσα στη μοναχικότητα του καθενός μας. Στην πρώτη περίπτωση ρισκάρεις, συμμετέχεις, μοιράζεσαι, στην άλλη διαφυλάσσεις και διαιωνίζεις την ανασφάλειά σου που κανείς δεν πρόκειται να στη διαταράξει. Σε τελευταία ανάλυση τα Likes συναρτώνται σε πολύ μεγάλο βαθμό με κριτήρια εξωκαλλιτεχνικά/εξωαισθητικά με κυρίαρχο το υποκειμενικό στοιχείο που ο φορέας του δεν το θέτει στην κρίση κανενός, απλά το εκθέτει: από ένα ταψί γεμιστά μέχρι τα πόδια του, αδιαφορώντας αν το γιουβέτσι είναι νόστιμο ή αν οι γυψαρισμένες πατούσες υποκρύπτουν αισθησιασμό ή φρίκη.
Είναι επίσης βέβαιο από την αμεσότητα της ανταπόκρισης πως τα «likes» μπαίνουν συχνά από κεκτημένη ταχύτητα (αυτοστιγμεί) πριν καν διαβαστούν τα κείμενα που a priori φαίνεται ότι αρέσουν:
Ό,τι να πεις στην ποίηση το τρώνε
αμάσητο ανορθόγραφο φριχτό
λες: «το ’γραψε ο Αύγουστος Κορτώ»
ή κάπου εδώ το είδα αναρτημένο
του ’κανα «like», ας μην το ’χω διαβασμένο
Αμέσως θα ανοιχτούνε στήλες
σου Βήματος οι πύλες
Θα λες ό,τι αηδία σου κατέβη
αναμεταδιδόμενη ωσάν τα ομηρικά Ερέβη
Εκεί θα εξαγνιστεί της ψυχής σου η αυλαία
η αμαρτωλή πριν κατεβεί στο Άδη
παρέα με τον Πλούτωνα, τη Σκύλλα, τον Ορφέα
και το βαθύ σκοτάδι
(Κ. Κ., Ποιήματα μικρόσωμα άσωτα και φαντασμένα στα όρια του πολίτικαλ κορέκτ)
Ο αριθμός των προτιμήσεων/ της επικρότησης των γραπτών μας είναι μια βαρύνουσα παράμετρος στον κόσμο των Φεϊσμπουκίστας. Ένα είδος αναπλήρωσης της χαμένης αθωότητας και της παιδικής ανάγκης επιβράβευσης που αποτελούσε καθοριστικό παράγοντα για μια υγιή ψυχοκοινωνική εξέλιξη των νεαρών βλαστών. Φαίνεται όμως ότι η ανάγκη για έπαινο είναι ακόμα έκδηλη στον ενήλικο κόσμο του F/B, σημάδι της μη περαιτέρω ενηλικίωσής μας. Προσωπικό έλλειμμα ή παρενέργεια του ιστοχώρου κοινωνικής δικτύωσης;
Παραθέτουμε ένα απάνθισμα αποφθεγματικών αναρτήσεων του συνοδοιπόρου Αλέξανδρου Αραμπατζή που διεκτραγωδεί/διακωμωδεί τα όσα συμβαίνουν στον χώρο του Φ/Β (κάνοντας μια ακτινογραφία των ηθών και εθίμων της μεγάλης παρέας). Από την άλλη τα θέματα του Αραμπατζή έχουν ως αφετηρία γενικότερα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα αλλά και θέματα ποίησης. Ζώντας από πρώτο χέρι τον χώρο (και ξοδεύοντας άπειρη φαιά ουσία και χρόνο ο Αραμπατζής αποτελεί έναν από τους συνεπέστερους αποκαθηλωτές του σύγχρονου life style. Μπροστά στον ορυμαγδό των αναρτήσεων αισθάνθηκε την ανάγκη να απαντήσει με τον γνωστό χιουμοριστικό κι εν πολλοίς αποδομητικό/αυτοσαρκαστικό του τρόπο. Ένα μικρό απάνθισμα σχολίων του Αλ.Α.:
–Μάνα σε μια ανάρτησή μου πήρα 150 like.
–Μπράβο παιδάκι μου. Δε μου δίνεις τα 50 να πάω να πληρώσω τη δόση της ΔΕΗ.
Θα γίνω κάπως κυνικός. Η κακή ποίηση είναι σαν τον ψεύτικο οργασμό: πολύ φασαρία και κακό για το τίποτα.
Κι ο ποιητής Φανφάρας δήλωσε εξοργισμένος: «…αρκετά, δεν αντέχω τους σύγχρονους ποιητές γιατί είναι φανφαρόνοι».
Με ξενίζουν λιγάκι οι κατά κόρον πανηγυρικές παρουσιάσεις των νεοεκδιδόμενων βιβλίων. Άραγε επειδή χάνουν το ευρύ αναγνωστικό κοινό αρκούνται πλέον, λόγω και του F/B, σε απλές φιλικές συμμετοχές;
Ευτυχώς ανήκω στη μειοψηφία που η φύση τους προίκισε με το προνόμιο να έχουν γνώμη για όλους και για όλα κι έτσι μπορώ να βοηθώ το πολυπληθές κοινό μου με τη γνώμη μου.
Νιώθω τόσο τέλειος που ακόμα κι αν μου βρουν ατέλειες τις τελειοποιώ.
Μετά την μόνιμη και καθημερινή τριβή μου με το ανέφικτο, παρατήρησα πως και το εφικτό είναι το ίδιο σνομπ κι απρόσιτο.
Το κακό που έχει το F/B είναι ότι μπορούν μεν να σε βρίσουν αλλά δεν μπορούν να σου πετάξουν ντομάτες (που θα ήταν στις μέρες μας και χρήσιμες).
Περιμένω από το πρωί το μάννα εξ ουρανού για να φάω αλλά μάλλον ο ουρανός δεν κάνει delivery κατ’ οίκον.
ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ για όσους φίλους έθιξα ζητώ ταπεινά συγγνώμη. Και για όσους δεν έθιξα θα ζητήσω εν καιρώ κι από αυτούς.
Στον κόσμο του Φ/Β κυριαρχεί η ποίηση, ένα βήμα εύκολης και πληθωρικής δημοσιοποίησης όσων έχουμε αποτυπώσει κατά μόνας. Δεν λειτουργεί αναλογικά με την αντίστοιχη λογική των δημοσιεύσεων σε περιοδικά, καθώς στη δεύτερη περίπτωση, και αντικειμενικά λόγω περιορισμένης έκτασης, πρυτανεύουν αξιολογικά κριτήρια. Ενώ στον κόσμο του Φ/Β ο καθείς είναι ελεύθερος (και δίχως αυτοέλεγχο) να αναρτά εκατοντάδες ποιήματα κατά βούλησιν: Μην κλέβετε στίχους από τους δημιουργούς. Επιτέλους κλέψτε τους δημιουργούς από τους στίχους τους. Και αλλού: Όπως κάθε ποιητής έχω κι εγώ ένα όραμα αναρρίχησης στο Έβερεστ. Μόνο που δεν ξέρω αν εκεί πάνω βρω αναμμένο καλοριφέρ.
Κατηγορίες Φ/Β:
προσωπικές αναφορές που καταλαμβάνουν τη μερίδα του λέοντος. Εδώ εντάσσεται και η μόδα των selfies: ένας ορυμαγδός αυτοφωτογράφισης μέσω κινητού. Οι πόζες μπροστά στο φακό σε εξωτικά τοπία, σε παραθαλάσσιες περιοχές με φόντο το κύμα και τα ηλιοβασιλέματα –οι sunsetάδες είναι μια διαδεδομένη κοινότητα ανθρώπων που περισσότερο απαθανατίζουν παρά απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα– ήταν κάτι φυσικό. Ο καθένας μας είχε έναν περιορισμένο αριθμό φωτογραφιών στο ενεργητικό του με πρωταγωνιστή αποκλειστικά τον εαυτό του. Κάποια πορτρέτα μάλιστα (τραβηγμένα συνήθως σε τραπέζια γάμου και χοροεσπερίδες) αξιοποιούνταν στα νεκροταφεία αφού ο μακαρίτης –λόγω συνθηκών– ήταν συνήθως επίσημα ενδεδυμένος. Αυτό όμως το κακό που γίνεται με τις σέλφι έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα ειωθότα. Συναγωνίζονται επαξίως τις αναρτήσεις ποιημάτων που για τον μέσο χρήστη (φωτο και ποιήματα) πρέπει να αγγίζουν τη χιλιάδα ετησίως: Αν οι φωτογραφίες μας δείχνουν το μέγεθος του ναρκισσισμού μας απορώ πως το F/B δεν γκρεμίστηκε μέχρι τώρα απ’ την χιονοστιβάδα τόσης φιλαρέσκειας, αναφωνεί ο Αραμπατζής.
αναμνήσεις μέσω κυρίως παλαιού φωτογραφικού υλικού που έρχεται στην επικαιρότητα (δίχως συνήθως αισθητικά/καλλιτεχνικά κριτήρια, καθώς τις περισσότερες φορές οι φωτογραφίες είναι κακέκτυπες, φλουταρισμένες, και συνήθη ενσταντανέ).
Οικογενειακές και προσωπικές επιτυχίες (πτυχία, αποφοιτήσεις παιδιών, γάμοι, βαφτήσια κλπ)
γενέθλια, εορτές και μνήμες προσφιλών προσώπων
απώλειες κι επέτειοι θανάτου συγγενών (ένα είδος ηλεκτρονικού μνημοσύνου ταιριαστού με την κρίση καθότι διόλου δαπανηρό, δίχως κόλλυβα κι έξοδα παραστάσεως κληρικών.
παρουσιάσεις βιβλίων, εκδηλώσεις: στην περίπτωση αυτή ενεργοποιείται η κατηγορία «φίλων Facebook» οπότε ο συγγραφέας ενδέχεται να εξασφαλίσει ένα αξιοπρεπές [ετερόκλητο όσο και η πολυμορφία των Φεϊσμπουκίστας] ακροατήριο.
αναδημοσιεύσεις περιοδικού και ημερήσιου τύπου που αφορούν αποκλειστικά τα γραπτά μας, με την ιστορική, από εποχής Καλλιστείων (του ΑΝΤ1), επωδό: «Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κύριο δείνα για την έκπληξη που μου επιφύλαξε με τη μετάφραση των ποιημάτων μου στα γερμανικά και τη δημοσίευσή τους στο πολύ καλό ηλεκτρονικό περιοδικό τάδε…»
μέσω της τέχνης σχολιασμός επικαιρότητας: ιδού ένα θαυμάσιο ποιητικό δείγμα της Κατερίνας Ζησάκη γιατί στο Φ/Β δεν υπάρχουν μόνο περιττά αλλά και αξιόλογα δείγματα γραφής που όμως χάνονται από την πληθώρα δημοσιευμάτων και την ταχύτητα που η μία ανάρτηση διαδέχεται την άλλη:
«μη γράφετε ποιήματα για την επικαιρότητα»
__________________________________
μη γράφετε ποιήματα για την επικαιρότητα
παράδειγμα:
κανείς μη γράψει για τους πρόσφυγες που πνίγονται στους πόντους
για τα πυρά που αντιστρέφουν την ιστορία
κανείς μη γράψει για τα ανήλικα που χάνουν τις μανάδες τους στα σύνορα
για το χαρτί που χωρίζει το χώμα απ’ το αστέρι
μη γράψετε γι’ αυτή την τραβεστί
που την ξέγραψε η μάνα της
[ ] μη γράψετε για τον εναερίτη που η ΔΕΗ
με δυο χιλιάρικα στη μάνα κι άλλα δύο στα παιδιά
τους ξεπλήρωσε το χαμό του
ούτε δίκη
ούτε πανεργατική
ούτε τίποτα
(ενώ ο θάνατος του πιλότου ανακηρύχθηκε εθνική εορτή)
μη γράψετε ότι το ζήτημα του φύλου
είναι υπόθεση ταξική
γιατί εκείνα τα κορίτσια που σκότωσαν τα παιδιά τους
δεν είχαν –μεταξύ άλλων– λεφτά
και μη γράψετε πως φρικάρουμε ασύστολα
άλλοι πέφτουν από μπαλκόνια
άλλοι
βγάζουν
πιστόλια
και
καθαρίζουν
παιδιά
προπαντός μη γράψετε ότι εδώ
βρωμάει
ρατσιστίλα
φασισμό
η πολλή είδηση
την χαλάει την ποίηση
όλοι το ξέρουν αυτό
Στο Φ/Β υπάρχουν πολιτικά σχόλια, συνήθως αναπαραγωγές και νύξεις εν είδει αποφθεγμάτων σ’ αυτές τις κακόγουστες ταπετσαρίες. Για να είμαστε δίκαιοι το παράδειγμα του πολιτικού σχολιασμού έχουν εισαγάγει παγκοσμίως οι κάθε φυράματος πολιτικοί ηγέτες που ασκούν πολιτική με ατάκες και εξυπνακισμούς (οι οποίοι παίρνουν πλέον τη θέση του πολιτικού λόγου) και που γίνονται δυστυχώς αντικείμενα ευρύτερης πολιτικής ειδησεογραφίας:
Από το να με λένε «βλάκα» θα προτιμούσα να με λένε «ηλίθιο» που έχει και μια πολιτική χροιά.
Τι υπέροχη κοινωνία!!! Αν είχα και δικαίωμα συμμετοχής!!!
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ σήμερα σημαίνει –νομίζω– να διαλέγεις ελεύθερα την λακκούβα που θέλεις να σπάσεις το πόδι σου.
Νιώθω περήφανος γιατί πέτυχα αρκετούς στόχους στην ζωή μου για τους οποίους ευτυχώς δεν ενδιαφερόταν κανένας άλλος.
Βλέπω μερικούς πολιτικούς διανοητές να περιφρουρούν με περισσή εμβρίθεια τις ιδεολογικές τους μπανανόφλουδες μην τυχόν και τις πατήσουν πρωτίστως οι ίδιοι. Εντάξει, δεν τρέχει τίποτα. Μέσα στον χαριτωμένο τους μικρόκοσμο θα γιορτάζουν με κέφι εσαεί τις εγωιστικές τους αναμορφώσεις ή ακόμη και τις τερπνές τους πομφόλυγες.
Σ΄ αυτήν την χώρα οι πνιγμένοι από τα μαλλιά τους πιάνονται. Το χειρότερο όμως είναι ότι τους κουρεύουν πριν τους ρίξουν στην θάλασσα.
Ελπίζω στα πάντα. Φοβάμαι τα πάντα. Είμαι νεοέλληνας.
Οι ποιητές είναι ύποπτοι για την εξουσία ακόμα κι αν ψελλίζουν πίσω από ένα φίμωτρο.
Μπορεί να βρίσκομαι στη λίστα με τα μαύρα πρόβατα αλλά και τα άσπρα πρόβατα δε βλέπω να καλοπερνάνε!!!
Σε κάθε σκάνδαλο το μαχαίρι μπαίνει βαθιά στην πληγή προφανώς για να σκοτώσει κάθε ζωντανή απόδειξη.
Πολλές φορές φαντασιώνομαι τον επαναστάτη, αλλά δυσκολεύομαι ν’ αποφασίσω ποιο υπουργείο να διαλέξω.
Στα βιντεοπαιχνίδια πέθαινες, έχανες μια-δυο-τρεις «ζωές» αλλά ποτέ στ’ αλήθεια. Όλα ήταν ψέματα: ψεύτικοι δράκοι, ψεύτικοι θησαυροί, ψεύτικα όπλα, ψεύτικες πανοπλίες, φανταστικοί εχθροί έτοιμοι να κατατροπωθούν από ένα μοναχικό χρήστη που ξόδευε ώρες μπροστά σε μια σκονισμένη οθόνη υπολογιστή ή τηλεόρασης που έφερνε μπρος σου τρισδιάστατα τέρατα και καταστροφές, μαζί μ’ ένα πληκτρολόγιο, ένα χειριστήριο (joystick) και ηχεία που καθιστούσαν επιβλητική τη συντελούμενη καταστροφή. Όμως όλες αυτές οι πλατφόρμες μέσω των προσωπικών υπολογιστών δεν είναι άλλο παρά παιχνιδομηχανές. Μια τεράστια επιχείρηση διαφυγής από την πραγματικότητα και διαιώνισης ενός μύθου, μιας αυταπάτης που σε θέλει «νικητή» στα ψέματα. Να συμβαίνει άραγε το ίδιο και με το Facebook; Μια παρατεταμένη αυταπάτη που καλλιεργείται μέσω μιας παραπλανητικής εικόνας του εαυτού μας. Όχι για να εξαπατήσουμε τους άλλους αλλά δυστυχώς για να παραπλανήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Και πόσο το Facebook απέχει από ένα fake book; Τώρα μάλιστα που η μόδα των fake news κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή μετατρέποντας τον πολιτικό λόγο σε τρολάρισμα.
Το Φ/Β δεν είναι παρά η εξελιγμένη συνέχεια του αυτόματου τηλεφωνητή: το ίδιο μοναχικός κι αυτός, άφηνε την καλλιτεχνική ευαισθησία και τον ποιητικό οίστρο ελεύθερο στη φαντασία των χρηστών του: άκουγες αισθαντικές φωνές, αστειάκια ελεγχόμενης ποιότητας, ποιητικούρες, διαλόγους, λογάκια παιδιών από τη βρεφική μέχρι προσχολική ηλικία να ψευδίζουν και να ψελλίζουν λεξούλες παραποιημένες. Μια αμεσότητα (και προφορικότητα) επενδεδυμένη με μια επίφαση καλλιτεχνικής έκφρασης που πέρασαν, σχεδόν αυτούσια, με την προσθήκη εικόνας και γραπτού κειμένου στο Φ/Β. Κοντολογίς όπως στον αυτόματος τηλεφωνητή έτσι και στο σημερινό Φ/Β υπάρχουν «τα πάντα όλα», που θα ’λεγε και ο Αλέφαντος.
Μόνο που τώρα έχουμε άπλετο χώρο κι άπλετη μοναξιά.
Παραδείγματα από τον χώρο του κινηματογράφου τα: You’ve Got Mail της Νόρα Έφρον, το Μόλις χώρισα με τη Ζέτα Μακρυπούλια και το Έχετε μήνυμα στον τηλεφωνητή σας, όπου ιδιαίτερα στο τελευταίο εισάγεται με τραγικό τρόπο όλος ο απομονωτισμός και η περιθωριοποίηση που διαμορφώνουν στις σύγχρονες κοινωνίες οι νέες τεχνολογίες και η (αυταπάτη;) της ευκολότερης επικοινωνίας που μετατρέπει σε θανάσιμη τη μοναξιά μας. Όσο θεωρητικά μεγαλύτερη η δυνατότητα επαφής τόσο και πιο απομονωμένος ο άνθρωπος από τον διπλανό του.
Αλλά και μια ιδιότυπη προφορικότητα μπορούμε να ανιχνεύσουμε, συντεθειμένη από έναν συνδυασμό λόγου/εικόνας όπου συνήθως κυριαρχεί ο αυθορμητισμός, το αυθόρμητο σχόλιο, η αποτύπωση της στιγμής και η αυτοαναφορά. Ένας ομόκεντρος κύκλος με ακτίνες περί και από τον εαυτό μας. Το Φ/Β είναι ο καθρέφτης μας κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μένει να εξεταστεί το άτοπο: αν το κατεξοχήν μοναχικό/ατομικό μέσον μπορεί να αξιοποιηθεί –πέρα από κάμερα καταγραφής προσωπικών δεδομένων και ως εργαλείο της σύγχρονης κοινωνίας.
Μια νέα κοινωνική (και καλλιτεχνική) πραγματικότητα έχει γεννηθεί. Τα [συλλεκτικά] γραμματόσημα, η επιστολογραφία, τα αρχεία –πολύτιμα υλικά έρευνας– έχουν πια υποκατασταθεί από τα παροδικά (για τη γραμματολογία, όχι για τα δίκτυα παρακολούθησης) mail. Το Φ/Β είναι το video του χθες: κάθεσαι στο κρεβάτι σου με τις πυτζάμες σου τον υπολογιστή σου τις παντούφλες σου κι ανεβάζεις… Άλλο όμως η μεγάλη οθόνη, ο κόσμος δίπλα σου, ένα τυχαίο βλέμμα, μια συνάντηση με έναν παλιό φίλο. Η ανθρώπινη προσωπική σχέση: να αγγίξεις και αν αγγιχθείς κι όχι από ψυχρά και σκονισμένα πλήκτρα ενός μαύρου συνήθως πληκτρολόγιου μπροστά σε μια μαύρη οθόνη ασορτί με τη μαύρη σου μοίρα. Η συνήθεια της αποστασιοποίησης. Η σχέση με τις άλλες μοναχικές παράπλευρες πορείες των δήθεν «φίλων» σου. Ασφαλής και μόνος: εδώ κανείς δε θα διαταράξει ισορροπίες και αυταπάτες. Καμία σύγκρουση και γι’ αυτό καμία ζωή. Το Φ/Β εξασφάλισε τα νότα του συστήματος: εκτόνωση και απομονωτισμός: τι καλύτερο για μια παρηκμασμένη εξουσία. Κι όμως Η ομορφιά [εξακολουθεί να] είναι στον δρόμο, όπως σημείωνε ένα από τα συνθήματα του Μάη. Και μαζί της η ποίηση: μοναχική μεν πλην για τον άνθρωπο ο λόγος της: τον διπλανό, τον απέναντι, τον άλλον, όλους αυτούς που βρίσκουμε στους γύρω δρόμους μας και πορευόμαστε μαζί τους.
Κώστας Κρεμμύδας
37ο ΣΥΜΠΟΣΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ, Πανεπιστήμιο Πατρών, 30 Ιουνίου-1η Ιουλίου 2018.
[1] Αλέξανδρος Αραμπατζής Φεϊσμπουκικά ανάλεκτα
Share this Post